Έναν χρόνο από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, πολλοί είναι οι μύθοι που καταρρέουν με πάταγο και οι αλήθειες που επιβεβαιώνονται, ως κριτήριο ψήφου και ενίσχυσης του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές.
Μύθος πρώτος: Η βαθύτερη εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό θωρακίζει τη χώρα μας από απειλές, σ’ έναν κόσμο που γίνεται πιο ασταθής και επικίνδυνος.
Όμως για την «αστάθεια» που μεγαλώνει, ευθύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διευθετηθούν με συμβιβασμούς. Γι’ αυτό καταλήγουν σε πολεμικές συγκρούσεις, που πληρώνουν πάντα οι λαοί.
Αυτό ακριβώς είναι το υπόβαθρο και της σύγκρουσης ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανία, που δεν είναι βέβαια μονόπρακτο έργο. Οι αντιθέσεις τους οξύνονται κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα το 2014.
Τι λένε όμως στον λαό η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ; Να αναζητήσει …ασφαλές καταφύγιο στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στους ανταγωνισμούς και τα ΝΑΤΟικά σχέδια. Σε όσα δηλαδή ευθύνονται για τις απειλές που μεγαλώνουν σε βάρος του!
Μόνο ασφαλής δεν μπορεί να αισθάνεται κανείς με ΝΑΤΟικές βάσεις σπαρμένες σε όλη τη χώρα, που τη μετατρέπουν σε στόχο, όσο μεγαλώνει μάλιστα ο κίνδυνος να γενικευτεί η ιμπεριαλιστική σύγκρουση.
Μόνο ασφαλής δεν μπορεί να αισθάνεται με την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία και τις δεσμεύσεις στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς ότι αυτή «δεν έχει ταβάνι», αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, όσο κλιμακώνεται ο πόλεμος.
Μόνο ασφάλεια δεν προσφέρουν οι απανωτοί γύροι του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται με ΝΔ. Κάθε νέος γύρος οδηγεί τον λαό πιο βαθιά στο ΝΑΤΟικό σφαγείο.
Μύθος δεύτερος: Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο είναι η μόνη επιλογή, γιατί αλλιώς θα ενισχύεται ο «αναθεωρητισμός» της Τουρκίας.
Δεν είναι δύσκολο όμως να διαπιστώσει κανείς ότι η τούρκικη αστική τάξη κλιμακώνει σταθερά τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο μετά την έναρξη του πολέμου, παζαρεύοντας με τις ΗΠΑ έναν πιο δραστικό ρόλο στην περιοχή για λογαριασμό του ΝΑΤΟ.
ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ «συγχρονίζονται» πλήρως στο στόχο της «ΝΑΤΟικής συνοχής», που δίνει αέρα στα πανιά των τουρκικών διεκδικήσεων και βάζει στο τραπέζι επώδυνα ανταλλάγματα για να παραμείνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο.
Είναι τέτοια η …«ασπίδα» στα κυριαρχικά δικαιώματα, που όλα τα αστικά κόμματα μιλάνε «χωρίς ταμπού» για «συνεκμετάλλευση» των ενεργειακών πόρων με την Τουρκία! Μόνη τους διαφωνία είναι αν θα προηγηθεί διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών ή όχι!
Μύθος τρίτος: Με τη συμμετοχή της στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό και τον πόλεμο, η Ελλάδα κατοχυρώνεται ως «ηγέτιδα δύναμη» στην περιοχή, ως ενεργειακός και διαμετακομιστικός κόμβος.
Ποιος κερδίζει όμως και ποιος χάνει απ’ αυτό;
Οι ενεργειακές υποδομές ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, τεράστια ποσά επενδύονται σε αγωγούς, δεξαμενές, πλοία και σταθμούς επανυγραεριοποίησης, αλλά ο λαός βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ενεργειακή φτώχεια, πληρώνοντας πανάκριβα το ρεύμα και το φυσικό αέριο.
Οι εφοπλιστές αποκομίζουν τεράστια κέρδη από τη μεταφορά του LNG, το ίδιο και οι μεγάλοι ενεργειακοί όμιλοι, αλλά τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν από την ακρίβεια.
Ο ανταγωνισμός με την Τουρκία στη χάραξη του νέου ενεργειακού χάρτη αυξάνει τους κινδύνους για συγκρούσεις και επώδυνους συμβιβασμούς, που αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος.
Κριτήριο ψήφου και ενίσχυσης του ΚΚΕ
Αυτούς τους μύθους αποκαλύπτει το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, μπαίνοντας μπροστά στην οργάνωση της πάλης για να μη γίνει ο λαός «ουρά» των επιδιώξεων και των σχεδιασμών της αστικής τάξης, που για τα δικά της συμφέροντα συμμετέχει η χώρα στον πόλεμο.
Τα συμφέροντα του λαού βρίσκονται στην «αντίπερα όχθη»: Στην πάλη για να σταματήσει κάθε εμπλοκή στον πόλεμο, να κλείσουν όλες οι βάσεις.
Στην ενίσχυση του ΚΚΕ και στην κάλπη, της μοναδικής δύναμης που μπορεί και πρωτοστατεί σ’ έναν τέτοιο αγώνα, επειδή δεν έχει καμιά δέσμευση απέναντι στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην ΕΕ. Που διαθέτει πρόταση και σχέδιο διεξόδου για τον λαό, με αποδέσμευση της χώρας από τις συμμαχίες του κεφαλαίου και τον ίδιο στην εξουσία.
