Εδώ και πέντε μήνες υπηρετώ την θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό. Και εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι έχουμε αφήσει τις δουλειές μας, έχουμε φύγει από τα σπίτια και τις οικογένειες μας, όπως και πριν έτσι και κατά τη διάρκεια της θητείας μας παλεύουμε να τα “φέρουμε βόλτα” μέσα σε μια ασφυκτική καθημερινότητα που καθίσταται ολοένα και πιο πιεστική. Προσωπικά βρίσκομαι στην παραμεθόριο και πιο συγκεκριμένα σε ένα ναυτικό παρατηρητήριο στη Μυτιλήνη. Το ιδιαίτερο καθεστώς αδειών που ισχύει το ότι δηλαδή κατά μέσο όρο είμαστε 20 μέρες υπηρεσία και 10 άδεια το μήνα δημιουργεί επιπλέον δυσκολία με την έννοια ότι αυτές τις ημέρες οι φαντάροι βάζουμε «αν υπάρχει δυνατότητα» από την τσέπη μας τα μεταφορικά για το σπίτι μας, ενώ ταυτόχρονα για τις ημέρες αυτές η μονάδα μας δεν μας καλύπτει στέγη και φαγητό από τη στιγμή που είμαστε σε άδεια. Στην πράξη λοιπόν αυτό σημαίνει πως κάθε μήνα πρέπει -υποχρεωτικά- όσοι υπηρετούμε εδώ, να κάνουμε ένα ταξίδι από τη Μυτιλήνη στην πόλη κατοικίας μας και πίσω.
Παράλληλα εκτός από το επιπλέον κόστος που πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των στρατευμένων συχνά παρατηρούνται ελλείψεις στην κάλυψη των βασικών αναγκών διαβίωσης μέσα στη μονάδα, όπως είναι είδη υγιεινής, ένδυση, τρόφιμα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι εν μέσω Μεγάλης εβδομάδας η τροφοδοσία ήταν ελλιπής σε φρούτα και λαχανικά.
Την ίδια στιγμή λοιπόν ο αγώνας του λαού για να επιβιώσει γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος, την ίδια στιγμή που μας λένε δεν υπάρχουν πόροι για υγεία, παιδεία, πρόνοια, μένουν πιστοί στις οδηγίες της “Λευκής Βίβλου” για την ενίσχυση της πολεμικής οικονομίας ΝΑΤΟ-ΕΕ. Επενδύονται 800 δισ. στην πολεμική οικονομία από τα κράτη μέλη της ΕΕ για να εξασφαλιστεί η υποτιθέμενη ειρήνη, την ίδια στιγμή που οι μισθός στα λαϊκό νοικοκυριό εξαφανίζεται στα μέσα του μήνα.
Πως διασφαλίζεται αλήθεια η ειρήνη όταν αποστέλλουμε όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία τα οποία είναι αναγκαία για την άμυνα του νησιωτικού συμπλέγματος της χώρας και μάλιστα με βάση τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς;
Πώς υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να στέλνουμε φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα εδώ και πόσους μήνες με κόστος μισό εκατ. ευρώ ημερησίως, προστατεύοντας τα πλοία των εφοπλιστών και στηρίζοντας την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ;
Και αυτά μάλιστα όταν ο βασικός μισθός φαινομενικά “αυξάνεται” αλλά στην πράξη έχει υποστεί ελεύθερη πτώση σε σχέση με πριν 10 χρόνια δεδομένης και της αύξησης του κόστους ζωής, των ενοικίων και των ειδών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αυτή η πολιτική στην ολότητα της γεννάει τα Τέμπη, το Μάτι, τα εκατοντάδες εργατικά δυστυχήματα ετησίως, τις καμένες και πλημμυρισμένες εκτάσεις και περιουσίες του λαού.
Υπάρχει όμως και η άλλη μεριά στην οποία με πείσμα και αισιοδοξία οι φαντάροι στεκόμαστε στο πλευρό της. Αυτή του λαού που συμμετέχουν στις τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη και 9 Απριλίου και στην επερχόμενη της 1ης Μαΐου. Αυτή των εργαζόμενων σε COSCO και e-food που συσπειρώνονται στα σωματεία τους διεκδικώντας και κατακτώντας αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτή του λαού που βροντοφωνάζει για την απεμπλοκή της χώρας μας από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, καμία αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και έμψυχου δυναμικού των ενόπλων δυνάμεων εκτός συνόρων. Αυτή που απαιτεί να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι βάσεις της χώρας μας! Να αποσυρθεί η στήριξη στο κράτος – δολοφόνο Ισραήλ!
“Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχος σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται.”
‘’Μπ. Μπρέχτ’’
Ναύτης (ΜΟΥΣ) Γαλάνης Παναγιώτης, ΝΠ/Ρ ΛΒ15Α Μυτιλήνη.
