«Οι οπαδοί και τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ όχι μόνο βρέθηκαν στο κέντρο των γεγονότων, αλλά έπαιξαν και βασικό, πολλές φορές, καθοριστικά καθοδηγητικό ρόλο σ’ αυτά (…)».
[Εκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973 (εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976), εκδ. «Οδηγητής 1983», σελ. 31]
Νοέμβρης, ένας μήνας που διαχρονικά συγκινεί, διδάσκει και εμπνέει. Απ’ τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση μέχρι την ίδρυση του Κόμματός μας, τον ηρωικό ξεσηκωμό των φοιτητών και του λαού μας ενάντια στη δικτατορία.
Ο Νοέμβρης του ’73, όσο πνιγμένος και σκοτεινός απ’ τη χούντα των συνταγματαρχών, γεμάτος αίμα και πόνο χιλιάδων εξορισμένων και βασανισμένων κομμουνιστών και αγωνιστών κι αν ήταν, επιβεβαιώνει ότι καμία μορφή ταξικής εκμεταλλευτικής εξουσίας, όσο βίαιη και παντοδύναμη κι αν φαντάζει, δεν είναι άτρωτη. Μπορεί να πληγωθεί ανεπανόρθωτα ή και να ανατραπεί υπό προϋποθέσεις, όταν εκδηλώνεται και η μαχητική διάθεση των εργατικών – λαϊκών μαζών.
Με αυτή την έννοια, είναι κρίσιμο το πώς αντιμετωπίζει ο αγωνιζόμενος αλλά άοπλος λαός έναν πανίσχυρο και οργανωμένο μηχανισμό στρατού, αστυνομίας κι άλλων υπηρεσιών. Εχει ξεχωριστή σημασία η πρόβλεψη αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων καθώς και η ικανότητα και ετοιμότητα δημιουργίας και αξιοποίησης ρηγμάτων στις Ενοπλες Δυνάμεις, γενικότερα στους μηχανισμούς του αστικού κράτους, που σε τελευταία ανάλυση περιλαμβάνουν δυνάμεις με εργατική – λαϊκή προέλευση, αλλά και μέρος των αξιωματούχων του βρίσκονται μπροστά σε πραγματικά διλήμματα.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων πολλοί αξιωματικοί και υπαξιωματικοί αντέδρασαν στο δικτατορικό καθεστώς και ίδρυσαν ή εντάχθηκαν σε αντιστασιακές – αντιδικτατορικές οργανώσεις.
Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνεται ότι οι εργατικές – λαϊκές μάζες μπορούν να ωριμάσουν γρήγορα μετέχοντας ενεργά σε γεγονότα αποφασιστικής σημασίας, σε δράσεις που τους φέρνουν σε σύγκρουση με τους μηχανισμούς της καπιταλιστικής εξουσίας.
Η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ, όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα, κινητοποίησε και κατάφερε να συντονίσει τις περισσότερες δυνάμεις της, και ιδιαίτερα των οικοδόμων που έδωσαν μαχητικό «παρών» μέσα κι έξω απ’ το Πολυτεχνείο. Μάλιστα, στοιχεία αναφέρουν την παρουσία μελών της ΚΝΕ που πρόσφατα είχαν ολοκληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία.
Ο φοιτητικός και εργατικός – λαϊκός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, με τη γεμάτη αυταπάρνηση συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων, τον μαζικό ηρωισμό, την έντονη εργατική – λαϊκή δραστηριότητα απασχόλησε το Κόμμα και την ΚΝΕ εκείνη την εποχή, αλλά και όλα τα επόμενα χρόνια.
Η δικτατορία ως μορφή αστικής διακυβέρνησης, στο όνομα του «ειδικού σκοπού» και της «έκτακτης ανάγκης», προσπάθησε να λύσει τις συσσωρευμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης και του κράτους της. Αποσκοπούσε στην απρόσκοπτη συνέχιση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, επιδίωκε να διατηρήσει τον έλεγχο της εργατικής τάξης και λαού της χώρας μας, ακόμη και με τη βία, τα βασανιστήρια της Ασφάλειας και τις εξορίες. Ισχυροποίησε και εν τέλει αναβάθμισε την ελληνική αστική εξουσία μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, και ιδιαίτερα στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, που αποτελούσε από τότε κρίσιμη περιοχή για τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Ο εργαζόμενος λαός και τα παιδιά του, οι φοιτητές και σπουδαστές, συγκρούστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς που επεδίωκε για λογαριασμό της αστικής τάξης την ισχυροποίηση των δεσμών με το αμερικανικό κεφάλαιο και το ΝΑΤΟ, ως διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Αυτό αποτυπώθηκε στις πύλες του Πολυτεχνείου με τα συνθήματα «Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ».
Τα συνθήματά του παραμένουν επίκαιρα όσο υπάρχει η βάρβαρη καπιταλιστική εξουσία
Διανύουμε περίοδο όξυνσης των ανταγωνισμών και των πολεμικών συγκρούσεων, με τις δύο βασικές εστίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων να βρίσκονται σε φάση γενίκευσης. Τα καπιταλιστικά κράτη και οι κυβερνήσεις τους έχουν κάνει ήδη στροφή στην πολεμική οικονομία με ραγδαία αύξηση των πολεμικών δαπανών και την καταδίκη των λαών στην ανέχεια.
Η χώρα μας έχει μετατραπεί σ’ ένα αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου, ο εργαζόμενος λαός μας και οι νέοι, οι στρατιώτες που υπηρετούν τη θητεία τους φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, καλώντας να σταματήσει η συμμετοχή της χώρας μας στο μακελειό στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, η στήριξη της αντιδραστικής κυβέρνησης Ζελένσκι που ρίχνει περισσότερο «λάδι στη φωτιά» του πολέμου στην Ουκρανία. Δίκιο έχουν οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων που καταγγέλλουν τη συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Ο ξεσηκωμός του λαού εμπνέει και συγκινεί
Οι φαντάροι που υπηρετούν αυτήν την περίοδο τη θητεία τους μπορούν να αξιοποιήσουν ως έναυσμα για να συζητήσουν μέσα στα στρατόπεδα τα συμπεράσματα και τα διδάγματα από τη γεμάτη αυτοθυσία και ηρωισμό δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μαζί με τον εργαζόμενο λαό και τους φοιτητές ενάντια στην αστική δικτατορία. Να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους μέσα στα στρατόπεδα για να οργανώσουν τον εορτασμό με όμορφες εκδηλώσεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να αξιοποιήσουν το Ντοκιμαντέρ «Ενας ζεστός Νοέμβρης» που δημιούργησε η ΚΝΕ με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Και φέτος, όπως κάθε χρόνο, φαντάροι καταθέτουν το δικό τους στεφάνι στον ιστορικό χώρο.
Μαζί με τους χιλιάδες εργαζόμενους θα συναντηθούν στον δρόμο εκφράζοντας μαχητικά την αντίθεσή τους στη συμμετοχή της χώρας μας σε δύο πολέμους, στη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης.
Οπως τότε, έτσι και σήμερα, επιβεβαιώνεται πως ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να σταματήσει τη σκέψη ή να κλείσει το στόμα στους φαντάρους και τα στελέχη, ιδιαίτερα μπροστά σε τόσο επικίνδυνες εξελίξεις για τις οποίες η κυβέρνηση δεν έχει πάρει καμία εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό.
Τα μεγαλειώδη αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα θα είναι μια έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στους φαντάρους που διώκονται από την κυβέρνηση.
Και φέτος, η εργατική τάξη θα καταχειροκροτήσει τα παιδιά της, που ένστολα θα διαδηλώσουν, όπως έχουν κάθε δικαίωμα, φωνάζοντας «Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά».
Νίκος Λάππας. Στέλεχος του ΚΚΕ
