Παρακολουθώντας τα γεγονότα της σημερινής μέρας (17/11) από το στρατόπεδο μας ως νεοσύλλεκτοι, αντικρουόμενα συναισθήματα μας γεννώνται:
Από τη μία οργή, αγανάκτηση και αποτροπιασμός, για την βίαιη και εντελώς απρόκλητη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων στους διαδηλωτές που τηρούσαν όλα τα μέτρα προστασίας, κάνοντας το χρέος τους απέναντι στο διπλανό τους και την κοινωνία. Καταφέρνοντας μάλιστα να καλύψουν όλες τις διαφορετικές πτυχές αυτού του χρέους, αναλογιζόμενοι τόσο την ιστορική επέτειο όσο και τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός μας εν μέσω πανδημίας.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που καταστέλλονται εργάτες, φοιτητές, συνταξιούχοι κ νεολαία επειδή ζητάνε τα αυτονόητα. Η διάθεση για φίμωση όσων φωνών “ενοχλούν” είναι κοινό στοιχείο των κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων κι έχει αφήσει πολλές φορές τα σημάδια της στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Ωστόσο, σπάνια αναδεικνύεται τόσο πρόδηλα, η υποκρισία και ο κυνισμός των κυβερνόντων, που μέχρι χθες έκαναν λόγο για “προστασία της δημόσιας υγείας” και “σεβασμό του μηνύματος της επετείου” και σήμερα διατάσσουν την αστυνομία να χτυπήσει με μανία μια διαδήλωση με υποδειγματικά μέτρα αυτοπροστασίας, διαλύοντας κάθε έννοια αποστάσεων, τραυματίζοντας αγωνιστές και προχωρώντας σε συλλήψεις στο σωρό.
Στον αντίποδα των συναισθημάτων, ο θαυμασμός, η αλληλεγγύη και η σιγουριά που ξεπηδάνε αυθόρμητα, όταν επιβεβαιώνεται ότι η τρομοκρατία δεν αγγίζει τους λαϊκούς αγωνιστές ούτε σε προπαγανδιστικό επίπεδο, ούτε όμως όταν οι απειλές γίνονται πράξη. “Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει” λοιπόν, καθώς δεν λύγισαν τα σωματεία, οι σύλλογοι, το τιμημένο κόμμα μας, με τα 102 χρόνια ιστορίας από σήμερα, ούτε από χουντικής εμπνεύσεως νόμους ούτε από πρόστιμα, ούτε από ψυχολογική και σωματική βία των προηγούμενων και της σημερινής μέρας.
Κι όσο δεν λυγίζουν, όσο δεν τα μαζεύουν για να “λογαριαστούν αργότερα”, όσο στέκονται αγέρωχα απέναντι στην αδικία και τον παραλογισμό του σημερινού συστήματος, τόσο περισσότερα μικρά βήματα γίνονται μπροστά. Κερδίζοντας έδαφος όχι μόνο για τα σημερινά αιτήματα μας, για ένα σύστημα υγείας ικανό να προστατέψει το λαό και να μην ξαναφορτωθεί η κοινωνική βάση την ανάγκη των “λίγων” για συσσωρευμένα κέρδη, αλλά και για να χτίσουμε μια εξ ολοκλήρου καλύτερη κοινωνία όπου τα αυτονόητα στη θεωρία, καλύπτονται πλέον ως τέτοια και στην καθημερινή πράξη.
Βλέποντας, λοιπόν τα παραπάνω έστω και από μακριά, μέσω της δημοσιογραφικής κάλυψης, γεμίζουμε από διάθεση να παλέψουμε για τα δικά μας αυτονόητα, εντός στρατοπέδου αυτή τη φορά:
– Άμεση πραγματοποίηση διαγνωστικών τεστ σε όλους τους οπλίτες θητείας και το μόνιμο προσωπικό. Επαναλαμβανόμενα διαγνωστικά τεστ για τον έγκαιρο εντοπισμό πιθανού κρούσματος.
– Χορήγηση όλου του αναγκαίου υλικού και ειδών καθαριότητας για τις μονάδες, καθώς και ατομικών αντισηπτικών υλικών, μασκών και γαντιών σε κάθε στρατιώτη και στέλεχος, το οποίο θα ανανεώνεται.
– Να εξασφαλιστεί και να εκπαιδευτεί το απαραίτητο προσωπικό σε όλες τις μονάδες και τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων που υπάρχουν στα Κινητά Χειρουργικά Νοσοκομεία Εκστρατείας (ΚΙΧΝΕ) και ενίσχυσή τους με το απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Πολλές φορές γίνεται εμφανές ότι γιατροί και νοσηλεύτριες, αν και στέκονται πάντα δίπλα μας, λειτουργούν συνεχώς “στο κόκκινο” υπό το βάρος του φόρτου εργασίας, υπονομεύοντας και τη δικιά τους ασφάλεια. Το ίδιο ισχύει και για το επικουρικό προσωπικό όπως οι καθαρίστριες.
– Να δοθεί έκτακτο επίδομα, στο ύψος τουλάχιστον του βασικού μισθού σε στρατευμένους και οικογένειες στρατευμένων, που νοσηλεύονται σε ειδικό θάλαμο απομόνωσης ή βρίσκονται σε κατ΄οίκον καραντίνα. Δωρεάν μετακίνηση προς τους τόπους μόνιμης κατοικίας, με όλα τα μέσα. Να υπάρξει ο αναγκαίος προγραμματισμός για να μην χαθούν οι άδειες των στρατευμένων και μονίμων στελεχών, λόγω της πανδημίας.
– Να εμβολιαστεί το σύνολο των υπηρετούντων, μονίμων και εφέδρων στις Ένοπλες Δυνάμεις με το εμβόλιο κατά της εποχικής γρίπης. – Να προσαρμοστεί, αναλόγως των συνθηκών, το πρόγραμμα των υπηρεσιών και της εκπαίδευσης των μονάδων.
Κλείνοντας να τονιστεί ότι τα δικαιώματα μας και η πάλη για την ικανοποίηση τους, δεν σταματάνε έξω από την πόρτα του στρατοπέδου. Διάφορες αντιδραστικές απόψεις του στυλ “εδώ είναι στρατός και θα κάνεις ότι σου λένε χωρίς πολλά πολλά” πρέπει να πέσουν στο κενό από πλευράς των φαντάρων.
Σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, τα ίδια ιδανικά που μας βοηθάνε να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά στον “έξω κόσμο”, μας βοηθάνε και εντός στρατοπέδου, ακόμα και κατά τη διάρκεια καραντίνας. Μεταφέρουμε την απεριόριστη αλληλεγγύη μας στους διαδηλωτές και τους συλληφθέντες της σημερινής πορείας.
Η λογική, όπως και το ίδιο το σύνταγμα (άρθρο 11), απαιτεί την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων χωρίς να απαγγελθούν κατηγορίες.
Ένας στρατιώτης, από την 23η Ε. ΥΠ. /το στρατόπεδο “Πατσούκα”
