1466
Πεθαίνει ο Φλωρεντίνος γλύπτης της Αναγέννησης Ντονάτο ντι Νικολό ντι Μπέτο Μπάρντι (Donato di Niccolò di Betto Bardi -Ντονατέλο).
Η φήμη του οφείλεται κυρίως στους ανδριάντες του, δημιούργησε όμως και έργα τεχνοτροπίας basso rilievo (αβαθές ανάγλυφο), στα οποία εμφανίζονται οι νέες -για την εποχή του- τάσεις στην εικονική προοπτική.
1521
Πεθαίνει ο Μανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας ή Μανουήλ ο Τυχερός. Το 1496 διέταξε την απέλαση των Εβραίων από τη χώρα.
1577
Ο Φράνσις Ντρέικ σαλπάρει από το Πλίμουθ για να κάνει το γύρο του κόσμου.
Είχε το ελεύθερο να λεηλατεί τις αποικίες και να κάνει εμπόριο σκλάβων. Ήταν ο πρώτος Άγγλος που έκανε τον περίπλου της Γης, την περίοδο 1577-1580
1784
Πεθαίνει ο Άγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον (Samuel Johnson). Μετά από εννέα χρόνια εργασίας, το Λεξικό της Αγγλικής Γλώσσας του Τζόνσον δημοσιεύτηκε το 1755.
Χάρισε ένα αρκετά σημαντικό αποτέλεσμα στην σύγχρονη αγγλική γλώσσα και έχει αναγνωριστεί ως «ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα ανθρώπου». Αυτό το έργο έφερε δημοτικότητα και επιτυχία στον Τζόνσον. Μέχρι την ολοκλήρωση του πρώτου αγγλικού λεξικού της Οξφόρδης 150 χρόνια αργότερα, το λεξικό του Τζόνσον ήταν το βασικό βρετανικό λεξικό στην χώρα.
1797
Γεννιέται ο Γερμανός ποιητής Κρίστιαν Γιόχαν Χάινριχ Χάινε (Christian Johann Heinrich Heine).
1884
Γεννιέται ο κορυφαίος ηθοποιός του δραματικού θεάτρου Αιμίλιος Βεάκης. Σαν καλλιτέχνης είχε το πάθος του θεάτρου. Από το 1901 που πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή, σε ηλικία 17 ετών, μέχρι το θάνατό του, το υπηρέτησε με συνέπεια, ήθος και αλήθεια. Παρά τις σοβαρές προτάσεις που του έγιναν από θέατρα της Αθήνας, εκείνος ξεκίνησε μια μακρόχρονη περιοδεία στην ελληνική ύπαιθρο, σαν μπουλουκτσής, προσφέροντας την τέχνη του σε ανθρώπους που την είχαν ανάγκη. Από το 1907 μέχρι το 1911 περιπλανήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Βόρεια Ελλάδα, διαλέγοντας πάντα έργα που διακήρυτταν τα ιδανικά της ελευθερίας, δίνοντας τα μηνύματα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Το 1912 επιστρατεύεται και πολεμάει στην πρώτη γραμμή στον ελληνοτουρκικό και ελληνοβουλγαρικό πόλεμο του 1912 και ’13.
Επανεμφανίζεται στην Αθήνα με το θίασο του Τηλέμαχου Λεπενιώτη και της Χριστίνας Καλογερίκου, στο έργο «Πολιτική που σκοτώνει» και στο μονόπρακτο του Πιραντέλο «Η μέγκενη». Το 1915-16 συνεργάζεται με την Μαρίκα Κοτοπούλη και το 1917-18 με την Κυβέλη, αλλά την οριστική του καθιέρωση τη χρωστάει στον «Οιδίποδα Τύραννο» (1919) με σκηνοθέτη τον Φώτο Πολίτη. Από το 1932, έτος ιδρύσεως του Εθνικού Θεάτρου θα αποτελέσει έναν από τους στυλοβάτες του. Μαζί με άλλους σημαντικούς ηθοποιούς όπως οι Παξινού, Παπαδάκη, Αλκαίου, Μανωλίδου, Κατερίνα, Μινωτής, Δενδραμής, Νέζερ, κ.ά. και με την καθοδήγηση του Φώτου Πολίτη και του Δημήτρη Ροντήρη, ερμηνεύει κορυφαίους ρόλους του παγκόσμιου και ελληνικού δραματολογίου. Από τις σημαντικότερες παραστάσεις του θεωρούνται οι: «Αδελφοί Καραμάζωφ» του Ντοστογιέφσκι, «Φιντανάκι» του Π. Χορν, «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ, «Βασιλεύς Ληρ» του Σαίξπηρ, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου, «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» του Μπ. Σω. Στην Κατοχή αναγκάζεται να αποχωρήσει από το Εθνικό. Το 1941, δύο μέρες μετά τη θριαμβευτική παράσταση του «Οιδίποδα» τον συλλαμβάνουν οι Ιταλοί και τον κλείνουν 9 μέρες στις φυλακές Αβέρωφ.
Το Δεκέμβρη του 1944, οργανωμένος πια στο ΕΑΜ καταλήγει, μετά από πολλές περιπέτειες στα Δερβενοχώρια της Πάρνηθας. Μέσα σε τρομακτικά αντίξοες συνθήκες, με σακατεμένη την υγεία του, οργανώνει έναν αυτοσχέδιο θίασο. Κοινό τους οι ΕΛΑΣίτες και οι κάτοικοι των χωριών.
Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας ο Βεάκης γυρίζει στην Αθήνα για να υποστεί τα δεινά της κυρίαρχης Δεξιάς. Κλήθηκε από τον ανακριτή για τη λεγόμενη δήλωση μετανοίας. Στο υπόμνημά του στις 27 Μάρτη του 1945 γράφει μεταξύ άλλων: «… Μισώ τα τυραννικά καθεστώτα, το φασισμό και τη βία. Πιστεύω ότι ο ιμπεριαλισμός οδηγεί και διαιωνίζει την αλληλοσφαγή των εθνών. Επιζητώ και εύχομαι την ειρηνική συμβίωση των λαών της Γης κάτω από ελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα. Είμαι δημοκράτης και Ανθρωπιστής».
Παρά τις διώξεις όμως και την κλονισμένη υγεία του, στηρίζει το θίασο των «Ενωμένων Καλλιτεχνών», όπου έπαιξε στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ, στους «Αδελφούς Καραμάζωφ», στους «Εχθρούς» (1945-1946). Τον επόμενο χρόνο σχημάτισε θίασο με τον Γιώργο Παππά. Αλλά κουρασμένος και πικραμένος από τις διώξεις αποφάσισε να αποχωρήσει από το θέατρο παίρνοντας μια πενιχρή σύνταξη το 1947. Το 1948 τον απολύουν και από το Ωδείο Αθηνών όπου δίδασκε. Τον επόμενο χρόνο ενίσχυσε με την παρουσία του το νεανικό «Ρεαλιστικό θέατρο» παίζοντας στα «Χρυσάφι» του Ο’ Νηλ, «Σχολείο συζύγων» του Μολιέρου και «Το νυφιάτικο τραγούδι» του πρωτοεμφανιζόμενου Νότη Περγιάλη.
Ώσπου, επιτέλους, το Εθνικό Θέατρο, ύστερα από πολλές δημόσιες διαμαρτυρίες, κάλεσε το μεγάλο καλλιτέχνη, το 1951, όπου ο Αιμίλιος Βεάκης παίζει τους τελευταίους του ρόλους με την Κυβέλη: «Δάφνη Λωρεόλα» και «Τρεις κόσμοι, μια ζωή». Ένα χρόνο πριν είχε δηλώσει την επιθυμία του να πεθάνει πάνω στη σκηνή. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Κυβέλη είχε γράψει ότι όταν τελείωνε η παράσταση βαθιά λυπημένος έλεγε «Δεν πέθανα ούτε σήμερα».
Είχε παίξει και στον κινηματογράφο στις βουβές ταινίες: «Το λιμάνι των δακρύων», «Αστέρω» (1929), «Φωνή της καρδιάς» (1942) και «Αρραβωνιάσματα» (1949). Είχε γράψει το αφήγημα «Πολεμικές εντυπώσεις» (1914), τα ποιήματα «Τραγούδια της αγάπης και της ταβέρνας» (1926) και «Δερβενοχώρια» (1945), καθώς και τα θεατρικά έργα: «Ταπεινοί και καταφρονεμένοι» (από το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, που παίχτηκε στο Εθνικό το 1934), «Ρηνούλα», «Συμπληγάδες» κ.ά.
1902
Γεννιέται ο ακαδημαϊκός και πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
1902
Γεννιέται ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τάλκοτ Πάρσονς (Talcott Parsons).
Τις δεκαετίες του 1950 και 1960, η «θεωρία δράσης» και οι θεωρίες του για τα συστήματα της κοινωνίας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς, οι οποίες αργότερα σταδιακά έφθιναν. Θεωρούσε το καπιταλιστικό σύστημα και ειδικά των ΗΠΑ ως το πληρέστερο και το πιο δυναμικά αναπτυγμένο κοινωνικό σύστημα.
1918
Η αστυνομία στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας χτυπά τους απεργούς που διεκδικούσαν αύξηση μισθών και την εφαρμογή του 8ώρου, δολοφονώντας πάνω από 100 εργάτες.
1928
Γεννιέται η θεατρική συγγραφέας και σημαντική εκπρόσωπος των ελληνικών γραμμάτων, Λούλα Αναγνωστάκη.
H Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν η μικρότερη αδερφή του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παντρεύτηκε τον συγγραφέα και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά.
Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1965 με τα τρία μονόπρακτά της («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη» και «Η παρέλαση»), που ανέβηκαν σε ενιαία παράσταση από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης. Ακολούθησε το τρίπρακτο έργο «Η συναναστροφή», που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1967, με σκηνοθέτη τον Λεωνίδα Τριβιζά.
Ακολούθησαν: «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου ανεβάζει στη σκηνή το έργο «Διαμάντια και μπλουζ», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, που είναι και η τελευταία εμφάνιση της μεγάλης μας ηθοποιού.
Το 1995 ανέβηκε το «Ταξίδι μακριά» στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, το 1998 «Ο ουρανός κατακόκκινος» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο «Σ’ εσάς που με ακούτε» από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί και από πολλούς άλλους θιάσους, αλλά και στο εξωτερικό, όπως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και αλλού. Πολλά από τα έργα της έχουν εκδοθεί και σε βιβλία.
1932
Πεθαίνει ο ζωγράφος Γεώργιος Ιακωβίδης.
Δάσκαλοί του στην Αθήνα ήταν ο ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας και ο γλύπτης Λεωνίδας Δρόσης. Το Νοέμβριο του 1877 έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο με σκοπό να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης.
Δάσκαλοί του εκεί ήταν ο Λούντβιχ φον Λεφτς (Ludwig νοn Löfftz), ο Βίλχελμ φον Λίντενσμιτ (Wilhelm νοn Lindenschmidt) και ο Γκάμπριελ φον Μαξ (Gabriel νοn Max). Ο Ιακωβίδης υπηρέτησε πιστά τον γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου».
1937
Κατά τον δεύτερο Σινοϊαπωνικό Πόλεμο, τερματίζει η Μάχη της Ναντσίνγκ με νίκη των Ιαπώνων. Καταλαμβάνουν την πόλη και ακολουθεί η σφαγή της Ναντσίνγκ: οι Ιάπωνες στρατιώτες βιάζουν και σφαγιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες.
1943
Κάθε χρόνο μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, οι κάτοικοί του ανηφορίσουν ξανά προς τον τόπο της θυσίας, τη Ράχη του Καππή. Εκεί που κάθε οικογένεια έχει ένα ή και περισσότερα θύματα από τους 1.300 εκτελεσμένους της θηριωδίας των ναζί. Εκεί, που, σαν σήμερα, 13 Δεκέμβρη 1943, έγινε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας.
Χάραζε Δευτέρα την αποφράδα κείνη δεκεμβριάτικη μέρα, όταν οι καμπάνες στα Καλάβρυτα άρχισαν να χτυπούν τρελά και οι ντελάληδες να φωνάζουν: «Ολοι στο σχολείο, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Οποιος κρυφτεί, θα τουφεκίζεται». Ενα ανθρώπινο ποτάμι απ’ όλες τις μεριές, αλαφιασμένο, τρομαγμένο, τράβαγε προς το σχολείο. Οταν η μέρα πήρε να φωτίσει, Γερμανοί αξιωματικοί τους διατάζουν: «Οι γυναίκες με τα παιδιά έως 12 χρόνων από δω. Οι άντρες με παιδιά πάνω από 13 από εκεί». Φόβος και ανατριχίλα διαπερνά τους ομήρους του σχολείου, αγκαλιάζονται και φιλιούνται σπαρακτικά. Οι χιτλερικοί ορμούν απάνω τους με βουρδουλιές και τους χωρίζουν. Οι γυναίκες, με τα παιδιά μέσα στο σχολείο, και όλοι οι άλλοι σε πορεία για το κτήμα του Καππή. Ολόγυρά τους, ασφυκτικά, Γερμανοί και ταγματασφαλίτες με τ’ αυτόματα να τους φρουρούν. Σε λίγο φωνάζουν να βγουν έξω οι διευθυντές της Εθνικής, Ελλάδας και Αθηναϊκής Τράπεζας, τους πάνε στην πόλη και τους αναγκάζουν να ανοίξουν τα ταμεία και να πάρουν όλα τα χρήματα και μετά πάλι πίσω στο χωράφι, το πλιάτσικο έχει αρχίσει. Στρατιώτες γδύνουν τα σπίτια στα Καλάβρυτα και τα φορτώνουν σε καμιόνια.
Ήτανε πια 8 η ώρα το πρωί, παραδόθηκαν τα Καλάβρυτα στις φλόγες. Ο διεστραμμένος, όμως, νους των φασιστών δε σταμάτησε εδώ, τα βρώμικα χέρια τους πυροδοτούν το σχολείο, θέλοντας να κάψουν ζωντανά τα γυναικόπαιδα. Κραυγές σπαρακτικές ακούγονται τότε και έξαλλες οι γυναίκες προσπαθούν να βγουν. Σπάνε τις πόρτες και τρέχουν να σωθούν…
Δώδεκα το μεσημέρι και οι δήμιοι κατακτητές με τα ντόπια τσιράκια τους μπαίνουν στο τρίτο μέρος του σατανικού τους σχεδίου. Με τρεις φωτοβολίδες που ρίχνει ο εκτελεστής υπολοχαγός Τένερ δίνει το σύνθημα για το μακελειό στο χωράφι του Καππή. Τρία πολυβόλα στημένα σε απόσταση 30 μέτρων αρχίζουν να θερίζουν τον ανυπεράσπιστο κόσμο. Μια ακόμα τραγική σελίδα της ιστορίας του τόπου μας γραφόταν.
1944
Ο ΕΛΑΣ κατέλαβε τα αεροδρόμια Τατοΐου και Ελευσίνας, ενώ συνέχισε να περισφίγγει τον κλοιό γύρω από το κέντρο της Αθήνας. Οι εμπροσθοφυλακές του είχαν διεισδύσει έως τις οδούς Σόλωνος και Σωκράτους, στην περιοχή της αγοράς και βρίσκονταν πλέον μόλις 1.000 μέτρα από ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας» και το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, όπου ήταν εγκατεστημένα τα επιτελεία των εγχώριων αστικών και των βρετανικών δυνάμεων. Οι Βρετανοί αποσύρθηκαν από τη Σχολή Ασυρμάτου και τις Φυλακές Συγγρού. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Καισαριανή ενήργησαν αντεπίθεση προς τα Κουπόνια, σταθεροποιώντας το μέτωπο έως τα τέλη Δεκεμβρίου.
Στον Πειραιά, ο ΕΛΑΣ χτύπησε το Μέγαρο Σπυράκη και την Ηλεκτρική, όπου στρατωνίζονταν Βρετανοί και Χίτες, προξενώντας τους μεγάλες απώλειες. Στο μεταξύ, οι αφίξεις νέων ενισχύσεων του εχθρού συνεχίστηκαν όλη τη μέρα στην ακτογραμμή Καστέλας-Παλαιού Φαλήρου. Ο ΕΛΑΣ αναδιάταξε τις γραμμές του και το βράδυ της 13ης προς 14ης Δεκέμβρη επιχείρησε δυναμική επίθεση στη γραμμή Μοσχάτο-Φάληρο, η οποία στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία.
1944
Πεθαίνει ο Ρωσικής καταγωγής Γάλλος ζωγράφος Βασίλι Καντίνσκι (Wassily Kandinsky), «πατέρας» της αφηρημένης τέχνης.
Στην αρχή, η καλλιτεχνική του δραστηριότητα αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία, λοιδορία και εχθρότητα, αλλά ο Καντίνσκι επέμενε στη θεμελίωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στην τέχνη, στη βάση νέων αρχών. Στο Παρίσι έρχεται σε επαφή με εκπροσώπους των κινημάτων του φοβισμού και του κυβισμού. Επιλέγει να δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονταν από μεγάλες επιφάνειες έντονων χρωματισμών και αντιθέσεων, που απομακρύνονται από το αναπαραστατικό στοιχείο και είναι περισσότερο αφηρημένα.
Τον Ιανουάριο του 1909 ίδρυσε τη «Νέα Ένωση Καλλιτεχνών», προσελκύοντας καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο και ο Μπρακ ενώ αργότερα μαζί με το ζωγράφο Φραντς Μαρκ, σχεδίασε την έκδοση ενός βιβλίου, με τίτλο Γαλάζιος Καβαλάρης (Der Blaue Reiter) στο οποίο εξέθετε τις νέες κατευθύνσεις στην τέχνη.
Επιστρέφει στην Ρωσία και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπου διδάσκει στα Ελεύθερα Κρατικά Καλλιτεχνικά Εργαστήρια (SVOMAS) της Μόσχας. Αργότερα αποφασίζει να φύγει από τη Ρωσία ξανά για τη Γερμανία προκειμένου να διδάξει στη σχολή Μπαουχάους. Με την άνοδο των Ναζί στην κυβερνητική εξουσία ξεκινάει εκστρατεία εναντίον του Μπαουχάους και κλείνεται η σχολή του. Ο Καντίνσκι φεύγει από τη Γερμανία και πάει στο Παρίσι όπου ζει και εργάζεται απομονωμένος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πολλά έργα του με την έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου καταστράφηκαν από το ναζιστικό καθεστώς.
1959
Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (που υποστηρίχθηκε από το Ενιαίο Δημοκρατικό Μέτωπο Δημιουργίας) εκλέγεται πρώτος Πρόεδρος της Κύπρου με ποσοστό 66,85%. Ο Ιωάννης Κληρίδης (υποψήφιος της Δημοκρατικής Ένωσης που υποστηρίχθηκε και από το ΑΚΕΛ) έλαβε το 33,15%.
1967
Εκδηλώνεται βασιλικό στρατιωτικό κίνημα, το οποίο γρήγορα αποτυγχάνει. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για την προσπάθεια της αντικατάστασης της χούντας των «συνταγματαρχών» από τη χούντα των στρατηγών.
Όπως είναι γνωστό, την ίδια περίοδο που η χούντα των «συνταγματαρχών» ετοιμαζόταν για το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος προετοίμαζε δικό του πραξικόπημα με την ηγεσία του ελληνικού στρατού.
1968
Κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος του Μάνου Λοΐζου με τίτλο «Ο σταθμός».
1981
Πεθαίνει ο Φώτος Γιοφύλλης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Σπύρου Ν. Μουσούρη). Καταγόταν από τους Άγιους Δούλους της Κέρκυρας, σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ζωγραφική – γλυπτική στην Κέρκυρα, και σε διάφορες σχολές ιταλικών πόλεων.
Συνεργάστηκε με πολλές αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικό τύπο. Είχε γράψει περισσότερα από 65 βιβλία, ποιήματα, μυθιστορήματα, λαογραφικές – ιστορικές μελέτες κ.α. Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
1982
Σεισμός μεγέθους 6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ κλονίζει τη νοτιοδυτική Υεμένη, σκοτώνοντας 2.800 άτομα και τραυματίζοντας 1.500.
1986
Συνεχίζονται οι αποκαλύψεις περί τηλεφωνικών υποκλοπών. Διαπιστώνεται ότι στον ΟΤΕ λειτουργεί υπηρεσία υποκλοπής τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και το θέμα προσλαμβάνει μείζονες πολιτικές διαστάσεις.
1995
«Φεύγει» από τη ζωή ο συγγραφέας και σκιτσογράφος Χρύσανθος Μποσταντζόγλου (Μποστ) με την απαράμιλλη «ανορθογραφία» του που τσάκιζε κόκκαλα και αποτελούσε σήμα κατατεθέν. Μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1939 μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών την οποία άφησε νωρίς, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής έγινε μέλος του ΕΑΜ.
Η καριέρα του ως σκιτσογράφου ξεκίνησε με εικονογραφήσεις περιοδικών και παιδικών βιβλίων, ενώ το 1952 εργαζόταν ως ταμίας και βιβλιοθηκάριος στην «Καθημερινή». Το 1954 ξεκινά να εργάζεται στο περιοδικό «Εικόνες» και στη συνέχεια εργάστηκε ως σκιτσογράφος στο περιοδικό «Ταχυδρόμος».
Το 1958 παρουσίασε στη στήλη του, που είχε τίτλο «Το μποστάνι του Μποστ», τους τρεις πλέον γνωστούς ήρωες του: «Μαμά – Ελλάς», «Πειναλέων» και «Ανεργίτσα».
Ήταν ο συγγραφέας, μεταξύ άλλων, της «Φαύστας» και του, κατά Μπόστ , «Ρωμαίου και Ιουλιέτας», ο στιχουργός των «Νεκροθαπτών» και της «Ρομβίας».
