Συμπληρώνοντας σήμερα 49 χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου, θα έλεγε κανείς ότι τα μηνύματα του τότε λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στην Χούντα των συνταγματαρχών αλλά και της αντιδικτατορικής πάλης του λαού παραµένουν επίκαιρα φωτίζοντας τον δρόμο στο λαό για τους αγώνες του σήμερα για μια αξιοπρεπή ζωή µε σύγχρονα δικαιώµατα.
Ιδιαίτερα για εμάς τους νέους στρατευμένους ο φετινός εορτασµός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποκτά ξεχωριστή σηµασία. Την στιγμή που ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζει να μαίνεται έχοντας πλέον αποκτήσει χαρακτηριστικά ρωσο-ΝΑΤΟϊκού πολέµου (με αποκορύφωμα τις εκατέρωθεν «προειδοποιητικές» δηλώσεις για χρήση πυρηνικών όπλων!), σε συνδυασμό με την προσθήκη νέων εστιών έντασης ανάµεσα στο ευρωατλαντικό (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) και το υπό διαμόρφωση ευρωασιατικό (Κίνα-Ρωσία) κέντρο, γίνεται επιτακτικό το αίτηµα για απεµπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεµο! Για να σταματήσει η ελληνική επικράτεια και οι υποδοµές της χώρας να μετατρέπονται σε “ορµητήρια πολέµου” και πιθανούς “στόχους” σε περίπτωση γενίκευσης του πολέµου. Ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτα να κερδίζει από την επιλογή του ενός ή του άλλου ληστή!!
Άλλωστε και η ιστορική πείρα της περιόδου της δικτατορίας 1967-1974 µας διδάσκει ότι οι ιμπεριαλιστικές συµµαχίες είναι εχθρικές ως προς τα συμφέροντα των λαών! Ας αναλογιστούμε τον ρόλο και την στάση των «συμμάχων μας» (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΟΚ) στην προστασία του ελληνικού λαού το 1967 κατά την επιβολή της δικτατορίας, με τις ΗΠΑ να «θεμελιώνουν» δίνοντας χρίσμα στο στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς και τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ να προχωρούν σε πλήρη αναγνώριση του χουντικού καθεστώτος . Οι ‘σύµµαχοι μας’ προστάτεψαν την Κύπρο, όταν η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε το 37% των εδαφών της; Ίσα-ίσα, αυτό το έγκληµα σε βάρος του κυπριακού λαού συνεχίζεται ως σήµερα υπό την σκέπη των ΝΑΤΟ-ΕΕ. Άραγε μπορεί σήμερα ο ελληνικός λαός να νιώθει εμπιστοσύνη απέναντι στους ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ όταν δεν αναγνωρίζουν σύνορα στο Αιγαίο, ανατροφοδοτούν τον αναθεωρητισμό του τουρκικού κράτους και ακολουθούν την γραµµή των ίσων αποστάσεων με παροτρύνσεις του τύπου «βρείτε τα»; Μήπως τέτοιου τύπου προσεγγίσεις οδηγούν σε επικίνδυνες διευθετήσεις τετελεσμένων στο Αιγαίο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωµάτων της χώρας μας;
Τον Νοέµβρη του 1973 ο λαός απέδειξε ότι όταν αποφασίζει να βγει στο προσκήνιο και σηκώσει το ανάστημα του δεν υπάρχει πραγματικά ανίκητος εχθρός. Η δύναµή του βρίσκεται στην οργάνωση, τη συσπείρωση και τη συμπόρευση των νέων µε το εργατικό κίνηµα. Αυτό τρόµαζε και τότε τη Χούντα. Αυτά τροµάζουν πάντα τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και όλους όσους θέλουν τον λαό και τους νέους ανθρώπους να είναι αδιάφοροι και αποχαυνωμένοι στον μικρόκοσμο τους και όχι “πρωταγωνιστές” στην πάλη για τη ζωή που έχουν ανάγκη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αποτελεί διαχρονικό στόχο των εκάστοτε κυβερνήσεων και επιτελείων (εσωτερικού και εξωτερικού…) η εξέγερση του Πολυτεχνείου να περάσει στη λήθη του λαού ,και ιδιαίτερα της νεολαίας, παίρνοντας στην καλύτερη περίπτωση την μορφή επετειακής φιέστας κενής περιεχομένου, ξεχνώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον ένδοξο αντιδικτατορικό αγώνα και την αυταπάρνηση των φοιτητών για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας.
Σήμερα ο λαός τιμάει έμπρακτα τους νεκρούς του Πολυτεχνείου με τους σύγχρονους αγώνες του. Η μαζική συµμετοχή στις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 9 Νοεμβρίου σε όλη την Ελλάδα έδειξε για μια ακόμη φορά την τεράστια δύναµη που έχει ο λαός, που όταν θέλει μπορεί να τα καταφέρει! Όσο «ανίκητος» και αν φαντάζει ο εχθρός.
Σμηνίτες (ΜΕΤΕ)
