«ΟΛΟΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΩΝΗ»
«Δεν ήτανε δυστύχημα…»
Όπως δεν ήταν δυστυχήματα τα εργοδοτικά εγκλήματα στις οικοδομές, στην COSCO και σε μια σειρά χώρους εργασίας που έχουμε θρηνήσει συναδέλφους μας.
«Δεν ήταν η κακιά ώρα»
Όπως τα καλοκαίρια που καιγόμαστε από τις πυρκαγιές ή στα πρωτοβρόχια που πνιγόμαστε.
Άλλο ένα έγκλημα προστίθεται στα πολλά που έχει διαπράξει το αστικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Άλλο ένα έγκλημα από το οποίο επιβεβαιώνεται ότι αστική τάξη και το κράτος τις μετράει κέρδη και εισιτήρια και δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή και ασφάλεια. Από την άλλη εμείς οι στρατιώτες, οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές και οι μαθητές μετράμε απώλειες. Αδειάζουμε τις θέσεις των αμφιθεάτρων μας γιατί σε κάποιες από αυτές δεν θα ξανακάτσει κανείς μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Την ίδια ώρα γεμίζουμε τις καρδίες μας με οργή για τους υπεύθυνους αυτού του εγκλήματος. Οργή για όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα μας, για το κράτος που είναι όργανο της τάξης που έχει την εξουσία και ανάλογα τα κέρδη της ορίζεται και η δική μας η ζωή και το μέλλον.
«Τώρα η οργή να γίνει ανατροπή, το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί»
Η νέα γενιά πρέπει να σκεφτεί αν η ζωή της και τα όνειρα της χωράνε σε αυτό το σύστημα που ζούμε. Να σκεφτεί και να παλέψει. Να παλέψει για μια κοινωνία δίκαιη, για μια κοινωνία που η ανθρώπινη ζωή θα μπαίνει σε προτεραιότητα και θα λαμβάνονται όλα τα μέτρα για να προστατεύεται. Για μια κοινωνία που το σύστημα υγείας δεν θα καταρρέει σε μια πανδημία, που τα τραίνα και συνολικά τα μέσα μετακίνησης θα είναι σύγχρονα και προσβάσιμα στο λαό, χωρίς πανάκριβα εισιτήρια.
Οι Έλληνες στρατιώτες που κάνουμε τη θητεία μας οφείλουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με τις χιλιάδες λαού που βρωντοφωνάζει «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ». Γιατί μέσα στο τραίνο που συγκρούστηκε στα Τέμπη θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς. Γιατί αυτοί που διέπραξαν αυτό το έγκλημα έχουν διαπράξει και όλα τα προηγούμενα. Γιατί είναι οι ίδιοι που έχουν το θράσος να αμείβουν τον στρατιώτη με 8,62 ευρώ και να καυχιούνται ότι όλα μας τα παρέχουν, όταν τα βασικά για την διαβίωση μας μέσα στα στρατόπεδα πρέπει να τα ζητήσουμε. Γιατί είναι αυτοί που πετσοκόβουν τα χρήματα που δίνουν στις στρατιωτικές μονάδες που υπηρετούμε αλλά τα δίνουν ζεστά ζεστά για την εμπλοκή της χώρας μας στα ΝΑΤΟικά παιχνίδια.
Η οργή και ο πόνος που νιώθουμε για αυτό το έγκλημα να γίνει δύναμη και αντοχή στο αγώνα που πρέπει να δώσουμε για να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν, το μέλλον και τα όνειρα μας.
Κωνσταντίνος Ραπανάκης, Στρατιώτης (ΕΔ)
