Στα Τέμπη πεθάναμε όλοι μας. Και όλοι μας χάσαμε δικούς μας ανθρώπους. Κλείνω τα μάτια μου και βάζω στην θέση των νεκρών παιδιών που ήταν στο πρώτο βαγόνι την νεογέννητη ανιψιά μου, μετά την αδερφή μου, τους γονείς μου, άλλα αγαπημένα πρόσωπα, ξανά και ξανά και ξανά. Εκεί…στους 1000 βαθμούς και στις κομμένες λαμαρίνες. Που το ατσάλι και η σάρκα γίνονται ένα, που η ζωή από τον θάνατο είναι μια ανάσα.
Τα συναισθήματα γίνονται ένας τυφώνας. Η καρδιά χτυπάει δυνατά. Τα μάτια πλημμυρίζουν ακαριαία. Οι κρόταφοι πάλλονται. Είναι όλα μαζί…θλίψη, πένθος, οργή.
Ποιος δεν έκανε το ίδιο αυτές τις μέρες? Ποιος δεν έβαλε νοητά μέσα στο τρένο τον εαυτό του και τους ανθρώπους που αγαπάει? Γιατί όντως θα μπορούσε να ναι ο καθένας. Γιατί όντως ήταν έγκλημα. Και ανάμεσα σε κάθε τους έγκλημα, αυτοί οι ίδιοι εγκληματίες μας κλέβουν την ζωή λίγο λίγο. Χωρίς αίμα, αλλά με την φθορά και την στέρηση της ζωής.
Επιχειρήματα δεν χρειάζονται πολλά. Είναι πλέον αντιληπτό από τους περισσότερους πως φταίνε όσοι κυβέρνησαν διαδοχικά και εκείνοι για χάρη των οποίων δεν δίνονται λεφτά για την ασφάλεια, τα κέρδη των μεγάλων. Η οργή μας είναι γι αυτούς.
Και όντως. Μέσα στο στρατόπεδο βλέπουμε τι συμβαίνει, σκεφτόμαστε και λέμε. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε πως κάτι πρέπει να αλλάξει;
Και να, μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού. Τεράστια συλλαλητήρια, χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι στους δρόμους. Τα σωματεία παίρνουν αποφάσεις για απεργία στις 8 Μάρτη. Ναι! Μπράβο! Αυτό νιώθουν και λένε πολλοί στρατιώτες. Άλλωστε οι στρατιώτες είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού και ψυχή από την ψυχή του. Κάποιοι έχασαν κι αυτοί δικούς τους ανθρώπους, φίλους. Ένας συφάνταρος από την Καρδίτσα μου λέει το έπαιρνα συνέχεια αυτό το τρένο, ευτυχώς που είμαι στον στρατό και δεν μου έτυχε.
Ανάμεσα στα συνθήματα των διαδηλωτών βλέπω να ξεχωρίζει το “δεν θα ξεχαστεί”. Πώς διατηρείται η μνήμη όμως?
Νομίζω πως διατηρείται σε μεγάλο βαθμό όταν βλέπεις την ουσία και προχωράς στις αντίστοιχες πράξεις. Από πράξεις που αποκαλύπτουν τους πραγματικούς ενόχους και ζητούν δικαίωση.
Γι αυτό ειδικά η νεολαία που εξοργίζεται και πνίγεται, χρειάζεται να μετατρέψει αυτήν την οργή σε συνειδητή δράση. Να ξεχωρίσει τους ενόχους του εγκλήματος. Να τους καταδικάσει με την ψήφο της. Αλλά και με την στάση ζωής της από εδώ και πέρα. Γιατί η αγάπη της νεολαίας για την ζωή γίνεται μισός για αυτούς που την στερούν. Η ευαισθησία και το νοιάξιμο για τους ανθρώπους γίνεται αδιαλλαξία απέναντι στους απάνθρωπους που το μόνο που βλέπουν στην ζωή τους είναι χρήμα.
Δύο κόσμοι συγκρούονται. Και πλέον ήρθε η ώρα για δράση και σκέψη. Πλέον κάνεις δεν δικαιούται να πει δεν ήξερα. Αν δεν μιλήσουμε τώρα, αν δεν δράσουμε τώρα τότε θα μαστε κι εμείς συνένοχοι, τότε τόσοι θάνατοι θα είναι μάταιοι. Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι: Όχι άλλα δάκρυα – κλεισαν οι τάφοι – λευτεριάς λίπασμα όλοι οι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους- μήνυμα στέλνουν όλοι οι νεκροί – απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα για να βρουν ανάπαυση όλοι οι νεκροί.
Οι “μεγάλοι” υπολογίζουν με κρύα καρδιά την ανθρώπινη ζωή σε ευρώ. Εμείς με ζέστη καρδιά νιώθουμε το μεγαλείο και την σημασία της. Αυτοί με θολό το μυαλό κρύβουν τις ευθύνες τους. Εμείς με καθαρό μυαλό βλέπουμε πλέον τους πραγματικούς ενόχους
Ο Μαρξ έλεγε πως το κεφάλαιο όταν βλέπει 300% κέρδος δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα ακόμα και με τον κίνδυνο να το πάνε στην κρεμάλα. Το έγκλημα έγινε…
Ας τους κάνουμε να το πληρώσουν σκληρά. Πιο σκληρά απ ότι θα περίμεναν. Όχι για εκδίκηση. Όχι για τον θάνατο. Αλλά για την ζωή. Κάθε μάνα που δεν θέλει να χάσει το παιδί της πρέπει να το σκεφτεί αυτό. Κάθε αδερφός, κάθε παιδί που δεν θέλει να χάσει τον γονιό του, κάθε ερωτευμένος που δεν θέλει να χάσει τον άνθρωπο του, κάθε νέος που θέλει να ζήσει την ζωή στο μέγιστο και δεν θέλει να κοπεί σε μια στιγμή αλλά ούτε και να του την στερούν λίγο λίγο… Για να νικήσουν οι δυνάμεις της ζωής. Να γίνουμε ο καθένας μια σπίθα και όλοι μαζί πυρκαγιά που θα τους κάψει, ρίχνοντας άπλετο φως στα σκοτάδια που μας πνίγουν. Και πάνω στο λίπασμα της στάχτης τους θα χτίσουμε ότι είναι αντάξιο της ζωής και της νέας γενιάς που περήφανα και δίνοντας μεγάλη ελπίδα σε όλους αυτές τις μέρες βροντοφωνάζει πως δεν τους συγχωρεί.
Παραφράζοντας το εγκώμιο στην διαλεκτική του Μπρεχτ:
“Ποιος φταίει όταν τα εγκλήματα συνεχίζονται? Εμείς.
Ποιος θα φταίει όταν τα εγκλήματα σταματήσουν? Πάλι εμείς.
Όταν πουν ότι είχαν οι κυρίαρχοι να πουν θα μιλήσουν οι κυριαρχημένοι”
Στρ (ΠΒ) Βάγιας Βάγιας
