«Κάνανε τη Μεσόγειο θάλασσα νεκρών για τα κέρδη των καπιταλιστών», καταγγέλλει πλήθος διαδηλωτών που συμμετέχουν μαζικά στο συλλαλητήριο των εργατικών σωματείων και των φορέων που γίνεται στο Σύνταγμα, ενάντια στο πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου με θύματα μετανάστες.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας έχουν πάρει την θέση τους πίσω από τα πανό των σωματείων και των φορέων, διαμηνύοντας ότι «δεν θα συμβιβαστούμε με την βαρβαρότητα».
Στο συλλαλητήριο παραβρίσκεται ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Και η νέα αυτή τραγωδία, το ναυάγιο στην Πύλο, έχει τη σφραγίδα της ΕΕ και της πολιτικής της, την οποία υλοποίησαν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματά και οδηγεί σε τέτοια τραγικά ναυάγια, να χάνονται ψυχές, ανθρώπινες ζωές, στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο. Αυτό που πρέπει να γίνει, έστω το ελάχιστο αυτή τη στιγμή, είναι να καταργηθεί αμέσως ο Κανονισμός του Δουβλίνου, να καταργηθεί η κοινή δήλωση ΕΕ – Τουρκίας που οδηγεί σε τέτοιες τραγωδίες. Να γίνει σεβαστή η Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες, τη μετανάστευση και το άσυλο και να μην «μετατραπεί» σε αυτό το νέο κατάπτυστο Σύμφωνο που ετοιμάζει η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, που ουσιαστικά ενταφιάζει τα δικαιώματα των προσφύγων, τα δικαιώματα του ασύλου.
Αυτές είναι μόνο λίγες από τις προτάσεις που έχει καταθέσει το ΚΚΕ και τα άλλα κόμματα δεν τις υλοποιούν. Μόνοι έτσι θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε τραγωδίες γιατί όλα αυτά είναι που ανοίγουν την όρεξη των κυκλωμάτων, των εγκληματιών διακινητών και χάνονται ανθρώπινες ψυχές, γυναικόπαιδα, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο».
Αλ. Λάμπρου: Ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες το νομοθετικό πλαίσιο ΕΕ – κυβερνήσεων
«Δεν θεωρούμε “φυσικό φαινόμενο” τους νεκρούς στα ναυάγια, τα ταξίδια του τρόμου, τον ξεριζωμό, τον πόλεμο για το μοίρασμα αγορών και κερδών, την προσφυγιά», τόνισε η Αλεξάνδρα Λάμπρου, πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Υπηρεσίας Ασύλου και Αρχής Προσφύγων, απευθύνοντας χαιρετισμό στο συλλαλητήριο συνδικάτων και φορέων στο Σύνταγμα, για το νέο έγκλημα με θύματα μετανάστες ανοιχτά της Πύλου.
Αναλυτικά ανάφερε τα εξής:
«Το νέο πολύνεκρο ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου είναι ένα ακόμα έγκλημα με δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους που έρχονται να προστεθούν στα χιλιάδες ακόμα θύματα ναυαγίων στη Μεσόγειο και το Αιγαίο τα τελευταία χρόνια.
Είναι ένα έγκλημα με θύτες τους ιμπεριαλιστές και τις κυβερνήσεις τους, που εξαπολύουν επεμβάσεις, σκορπούν τον πόλεμο και καταληστεύουν τους λαούς και τις χώρες τους.
Ένα έγκλημα με θύματα εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες, ξεριζωμένους από τον τόπο τους, που ζουν στην ανασφάλεια, εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, μια χώρα που για πολλούς δεν είναι καν ο τελικός προορισμός τους, φυλακισμένοι στις διάφορες δομές, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Ένα έγκλημα που έγινε την ώρα που οι κυβερνήσεις της ΕΕ διαπραγματεύονται το Νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο και ενταφιάζουν τη Συνθήκη της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, βάζουν τέλος στην εξατομικευμένη εξέταση των αιτημάτων ασύλου, σηματοδοτούν την παραπέρα ένταση της καταστολής σε βάρος των ξεριζωμένων, με την Frontex, τους ορατούς και αόρατους φράχτες, τον εγκλωβισμό στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις επαναπροωθήσεις και απελάσεις και τις απαράδεκτες λίστες των λεγόμενων “ασφαλών” χωρών. Όλα όσα γιγαντώνουν τη δράση των κυκλωμάτων διακινητών και σπρώχνουν τους ξεριζωμένους στα ταξίδια του τρόμου.
Οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες μετανάστευσης και ασύλου γινόμαστε καθημερινά θεατές της εξαθλίωσης που προκαλεί η προσφυγιά. Δεν γινόμαστε όμως θεατές στην “κανονικότητα” των χιλιάδων νεκρών και αγνοούμενων στις θάλασσες της Μεσογείου και του Αιγαίου!
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το νομοθετικό πλαίσιο ΕΕ και ελληνικών κυβερνήσεων που καλούμαστε να εφαρμόσουμε στη δουλειά μας. Ένα πλαίσιο που ενισχύεται διαχρονικά ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες, που ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα για να φέρνει φτηνά εργατικά χέρια για τις ανάγκες του κεφαλαίου, καταπατά παράφορα τα δικαιώματά τους, αυστηροποιεί τις διαδικασίες και δυσχεραίνει ολοένα και περισσότερο την ίδια την πρόσβαση στο άσυλο.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την υποστελέχωση των υπηρεσιών μας που έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες καθυστερήσεις στην εξέταση των αιτημάτων ασύλου, την ώρα που δεχόμαστε πιέσεις για “fast track” διαδικασίες.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την “κανονικότητα” στις υπηρεσίες μετανάστευσης και ασύλου που είναι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, με την πλειοψηφία των εργαζομένων να είναι συμβασιούχοι με ημερομηνία λήξης, εργαζόμενοι σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, σε εργολάβους, εργαζόμενοι σε ομηρία και υπό τη διαρκή απειλή της απόλυσης.
Ουσιαστικά δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε αποτελεσματικά στα καθήκοντά μας, όπως αρμόζει σε ξεριζωμένους ανθρώπους που βιώνουν μια τραγωδία και χρειάζονται ολόπλευρη στήριξη, με αποκλειστικά κρατική ευθύνη, για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους. Μια τραγωδία που κι εμείς γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, όταν ακούμε τις συγκλονιστικές ιστορίες τους, τις κακουχίες που βίωναν στη χώρα τους και αυτές που βιώνουν και σήμερα στην Ελλάδα. Όταν ερχόμαστε σε επαφή με ανήλικα παιδιά που στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκάστηκαν να αποχωριστούν βίαια τις οικογένειές τους, γυναίκες μόνες, μωρομάνες.
Κανείς άλλωστε δεν αφήνει τη χώρα του “για πλάκα” και χωρίς λόγο. Είναι άνθρωποι ξεριζωμένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια, όλα γέννημα θρέμμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στα θύματα του ναυαγίου στην Πύλο, στις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, στα θύματα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Δεν δεχόμαστε να χειροτερεύουν οι συνθήκες δουλειάς μας. Αντιπαλεύουμε με την οργάνωσή μας, την αλληλεγγύη, τις διεκδικήσεις μας την πολιτική που χτυπάει τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, των ανθρώπων που κυριολεκτικά καλούμαστε να αποφασίσουμε για την ίδια τη ζωή και το μέλλον τους μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο που γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό όσο ανθρωπιστικό περιτύλιγμα και αν του βάζουν όλοι όσοι ευθύνονται για τους πολέμους, τη φτώχεια, τη μετανάστευση και προσφυγιά.
Δεν θεωρούμε “φυσικό φαινόμενο” τους νεκρούς στα ναυάγια, τα ταξίδια του τρόμου, τον ξεριζωμό, τον πόλεμο για το μοίρασμα αγορών και κερδών, την προσφυγιά.
Διεκδικούμε την προστασία των δικαιωμάτων μεταναστών και προσφύγων, για να μην είναι η χώρα και τα νησιά μας αποθήκες ανθρώπινων ψυχών. Για να μην είναι το Αιγαίο και η Μεσόγειος ένας απέραντος υγρός τάφος».
Αν. Ταλφανίδης: Είμαστε με τις ζωές των κατατρεγμένων του συστήματος
«Οι εργαζόμενοι είμαστε στο πλευρό των προσφύγων και μεταναστών, στο σάπιο σύστημα που αναπνέει με το δίλημμα τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, εμείς απαντάμε οι ζωές μας! Οι ζωές όλων των κατατρεγμένων!», τόνισε ο Αντώνης Ταλφανίδης, εργαζόμενος σε ΜΚΟ μέλος της Επιτροπής Αγώνα ΜΚΟ του Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας, απευθύνοντας χαιρετισμό στο συλλαλητήριο εργατικών Συνδικάτων, σωματείων και φορέων στο Σύνταγμα, ενάντια στο νέο έγκλημα με θύματα μετανάστες ανοιχτά της Πύλου.
Αναλυτικά ανάφερε τα εξής:
«Εμείς οι εργαζόμενοι στο προσφυγικό, από το 2016 βιώνουμε κάθε καλοκαίρι την ίδια τραγωδία. Αμέτρητα ναυάγια σε Αιγαίο και Μεσόγειο, χιλιάδες οι νεκροί, χιλιάδες οι επιζήσαντες ναυαγίων, τραυματισμένοι σωματικά και ψυχικά. Και εμείς εκεί, καλούμαστε από τα πόστα μας να διαχειριστούμε αυτή την τραγωδία χωρίς τέλος. Να υποδεχόμαστε ασυνόδευτα παιδιά, μητέρες χωρίς τα παιδιά τους, διαλυμένες ζωές, που στοιβάζονται σε κλειστά κέντρα κράτησης, με την ελάχιστη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με την ελάχιστη υποστήριξη, ίσα για να επιβιώσουν. Ίσα ίσα για να μιλάνε για επιτυχημένη διαχείριση του Προσφυγικού όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που έχουν ευθύνη για τη συμμετοχή της χώρας στους δολοφονικούς πολέμους που σκοτώνουν και ξεριζώνουν λαούς από τις πατρίδες τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής της Ε.Ε.: Μελίγια- Λαμπεντούζα- Μόρια- Πύλος… Γι’ αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις τραγικές καταστάσεις, προτρέποντας μάλιστα “να γίνουμε Ευρώπη…”. Δηλαδή, να συνεχίζεται το ίδιο δράμα για τους κατατρεγμένους…
Από τον μικρό Αϊλάν, στα ανήλικα κορίτσια εγκλωβισμένα σε νησίδα στον Έβρο μέχρι σήμερα, φτάσαμε στο ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου που είναι ενδεχομένως το μεγαλύτερο ναυάγιο που έχει γίνει στην Ελλάδα. Η συγκεκριμένη διαδρομή, η “διαδρομή της Καλαβρίας”, είναι μια ιδιαίτερα επικίνδυνη διαδρομή που αναγκάζονται να ακολουθήσουν άνθρωποι που φεύγουν από τη νότια Τουρκία ή τη Λιβύη προς την Ιταλία, και συχνά καταγράφονται παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναφορές για άτυπες αναγκαστικές επιστροφές, τα pushbacks.
Με τραγικό τρόπο επιβεβαιώνεται ότι οι πρόσφυγες αποτελούν τα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της πολιτικής του εγκλωβισμού και των επαναπροωθήσεων. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε διακινητές, την FRONTEX και σε κέντρα- φυλακές. Το Νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου και οι προτάσεις που θέλουν να περάσουν, αποτελούν παλιές “συνταγές” με επικίνδυνα υλικά. Η αντιμετώπιση της λεγόμενης “παράτυπης μετανάστευσης”, σημαίνει ένταση της καταστολής στα σύνορα σε βάρος των κατατρεγμένων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων, με υπερσύγχρονα μέσα παρακολούθησης και ελέγχου, με ενίσχυση των Frontex και Europol για επαναπροωθήσεις και απελάσεις, με εγκλωβισμό των ξεριζωμένων σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ταχείες διαδικασίες απόρριψης των αιτημάτων ασύλου, σύμφωνα με το αντιδραστικό κατασκεύασμα της έννοιας της ασφαλούς χώρας καταγωγής ή ασφαλούς τρίτης χώρας προέλευσης. “Κουρελιάζεται” έτσι η Συνθήκη της Γενεύης, που υπογράφηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες και έναν ευνοϊκότερο διεθνή συσχετισμό και προέβλεπε μια ορισμένη στοιχειώδη προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων, η οποία με το Νέο Σύμφωνο της ΕΕ πάει και αυτή περίπατο.
Εμείς οι εργαζόμενοι στο προσφυγικό καλούμαστε να εργαστούμε αυτή τη κατάσταση. Να τοποθετούμε προσωρινούς επιδέσμους σε μια μόνιμα ανοιχτή πληγή των συνανθρώπων μας. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταπατάται από τη στιγμή που ξεριζώνονται από την πατρίδα τους μέχρι και τη στιγμή που περνάνε τα σύνορα, χωρίς να εξασφαλίζεται η μετάβασή τους στις χώρες πραγματικού προορισμού τους. Οι ταχύτατες διαδικασίες ασύλου στα νησιά δεν δίνουν το δικαίωμα ούτε σε έγκυρη νομική βοήθεια, ούτε σε ολοκληρωμένη κοινωνική υποστήριξη. Οδηγώντας πολλές φορές σε λανθασμένες ιατρικές διαγνώσεις ακόμη και σοβαρών ασθενειών που χρειάζονται άμεση θεραπεία. Ακόμη και όταν υπάρχει η ιατρική διάγνωση και θεραπεία με τη βοήθεια των γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων τότε τις περισσότερες φορές η θεραπεία μετά τη νοσηλεία αλλοιώνεται καθώς ασθενείς επιστρέφουν σε ανθυγιεινές συνθήκες στοιβαγμού στις δομές, απομακρυσμένοι από μονάδες υγείας. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που αιτούντες ασύλου πηγαίνουν στο νοσοκομείο για θεραπεία και επειδή δεν έχουν χαρτιά, τους στέλνουν στην Αμυγδαλέζα για κράτηση και επαναπροώθηση. Γιατρό ψάχνουν, στη φυλακή τους στέλνουν! Ή ακόμη όταν αντιμετωπίζουν γυναίκες και παιδιά άμεσο κίνδυνο ή απειλή στα κέντρα- δομές και πρέπει να απομακρυνθούν σε προστατευόμενο χώρο και αυτοί οι χώροι απλά δεν υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι είμαστε εκεί, ψάχνοντας να βρούμε λύση να τους γλιτώσουμε, να τους βοηθήσουμε. Να εξασφαλίσουμε με ένα μαγικό τρόπο, ότι ανήλικα, ορφανά παιδιά, θα έχουν νομική υποστήριξη για να μην απελαθούν. Είμαστε δίπλα στους συνανθρώπους μας, ακούμε τις ιστορίες που μας λένε, τι πέρασαν, με την ελπίδα ότι τα πολλά βάσανα τελειώσανε και ότι τώρα που ήρθαν στην Ευρώπη θα είναι καλύτερα, θα τους προστατεύσει. Βλέπουμε παιδιά που έχουν χάσει το παιδικό τους βλέμμα, έχουν χάσει την ανεμελιά και την ξεγνασιά που κάθε παιδί χρειάζεται και στο βλέμμα τους πλέον υπάρχει ο φόβος και η καχυποψία.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και όλα τα κόμματα που στηρίζουν την απάνθρωπη αυτή πολιτική, έχουν ξεκαθαρίσει ότι η όλη διαχείριση του προσφυγικού και οι διαδικασίες ένταξης για τους αναγνωρισμένους πρόσφυγες που θα παραμείνουν στη χώρα, θα εξαρτηθούν από τη χρηματοδότηση των Ταμείων της ΕΕ, η οποία θα είναι σημαντικά μειωμένη για τα επόμενα χρόνια επιβεβαιώνοντας ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα παραμείνουν στην εξαθλίωση και στα χέρια των όποιων ΜΚΟ. Η κάθε ΜΚΟ παρέχει τις υπηρεσίες της ακολουθώντας το δικό της πρόγραμμα, έχει τα δικά της κριτήρια, με άξονα τη κερδοφορίας τους. Αυτή ακριβώς η διασπασμένη προσέγγιση φροντίδας και παροχή υπηρεσιών δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ολοκληρωμένη και πολύπλευρη φροντίδα που χρειάζονται οι πρόσφυγες και μετανάστες ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες τους. Είναι άμεση ανάγκη η περίθαλψη και υποστήριξη προσφύγων και μεταναστών να ενταχθεί σε κρατικούς φορείς ώστε να μπορούν να παρέχονται υπηρεσίες με βάση τις ανάγκες τους, ολοκληρωμένα και σχεδιασμένα. Όχι αποσπασματικά και όχι με τη λογική του “ότι μου επιτρέπει φέτος το budget κάνω”, και μόλις μειωθεί ή σταματήσει η χρηματοδότηση της κάθε ΜΚΟ να αφήνουν αβοήθητους εκατοντάδες τραυματίζοντας και επανατραυματίζοντας ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες που έχουν υποστεί ήδη κακομεταχείριση και εγκατάλειψη, απολύοντας εργαζόμενους με σημαντικές επιστημονικές γνώσεις και ειδικότητες που θα μπορούσαν να ενταχθούν στους κρατικούς φορείς και αυτοί να έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την υποδοχή, φροντίδα, διαβίωση των προσφύγων, την επιτάχυνση των διαδικασιών για να μεταβούν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους.
Αγανακτούμε που οι θάλασσές μας γεμίζουν με άψυχα σώματα ανθρώπων στην προσπάθειά τους να βρουν μια καλύτερη ζωή. Δεν ανεχόμαστε ως “κανονικότητα” τους νεκρούς σε Έβρο και Αιγαίο. Δεν ανεχόμαστε τα κροκοδείλια δάκρυα των αξιωματούχων της ΕΕ, την ώρα που βρίσκονται σε πυρετώδεις διαπραγματεύσεις για το Νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, δεν ανεχόμαστε άλλα πένθη! Οι εργαζόμενοι είμαστε στο πλευρό των προσφύγων και μεταναστών, στο σάπιο σύστημα που αναπνέει με το δίλημμα τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, εμείς απαντάμε οι ζωές μας! Οι ζωές όλων των κατατρεγμένων! Παλεύουμε για το δικαίωμα στο άσυλο, σε ανθρώπινες συνθήκες υποδοχής και διαβίωσης για όσο διάστημα οι πρόσφυγες παραμένουν στη χώρα μας. Παλεύουμε ενάντια στη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, τους Κανονισμούς του Δουβλίνου, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε αποθήκη ψυχών. Εκφράζουμε την αμέριστη, γνήσια ταξική μας αλληλεγγύη!»
Γ. Αναγνώστου: Ένταση της πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ξεριζωμό!
«Δε θα ξεχάσουμε! Δίνουμε υπόσχεση! Το έγκλημα αυτό, όπως και όλα τα άλλα, δεν θα ξεχαστεί! Στο δίλημμα, τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, για εμάς η απάντηση είναι όρκος και υπόσχεση αγώνα, έντασής της πάλης μας ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ξεριζωμό!», επεσήμανε ο Γιάννης Αναγνώστου, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, μιλώντας στο συλλαλητήριο συνδικάτων και φορέων στο Σύνταγμα, για το νέο έγκλημα με θύματα μετανάστες ανοιχτά της Πύλου.
Είπε συγκεκριμένα:
«Έκαναν τη Μεσόγειο υγρό νεκροταφείο
Δεν θα συνηθίσουμε ποτέ μας το σφαγείο
Με αυτό το σύνθημα δεκάδες σωματεία και φορείς, έχουμε πραγματοποιήσει συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις σε πολλές γωνιές της Ελλάδας, όλα τα τελευταία χρόνια. Γιατί το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου δεν ήταν ένα “δυστύχημα”. Ήταν έγκλημα προδιαγεγραμμένο. Δεν ήταν το πρώτο και δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο, όσο συνεχίζουν να υπάρχουν οι αιτίες που γεννούν τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους και η πολιτική της άγριας καταστολής σε βάρος τους. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Λέσβος, Σάμος, Κως, Λέρος, Κρήτη, Θάσος, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Κύθηρα, Πάρος, Φολέγανδρος, Μύκονος και ο κατάλογος συνεχίζεται. Εάν μάλιστα σκεφτούμε ότι σε πολλά από αυτά τα νησιά μετράμε όχι ένα αλλά περισσότερα ναυάγια, εάν σε αυτά προσθέσουμε και τα άλλα νησιά της Μεσογείου με τα πολύνεκρα ναυάγια ξεριζωμένων, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι το σύνθημα της σημερινής μας συγκέντρωσης είναι πέρα για πέρα αληθινό, μας πλημμυρίζει θλίψη και τεράστια οργή. Τα στοιχεία, που αυτές τις ώρες, τα παρακολουθούμε με μεγαλύτερη προσοχή, είναι συγκλονιστικά: 26.924 νεκροί και αγνοούμενοι έχουν καταγραφεί στη Μεσόγειο και το Αιγαίο από το 2014!
Μια ολόκληρη πόλη βρίσκεται βυθισμένη στη θάλασσα. Κι υπάρχουν κι άλλοι πόσοι άραγε, όπως τα στοιβαγμένα γυναικόπαιδα στο αμπάρι του συγκεκριμένου αλιευτικού, που δεν καταγράφηκαν ποτέ… Κι ορισμένοι ψάχνουν ακόμα να βρουν πραγματογνώμονες, να παίξουν την κολοκυθιά των αρμοδιοτήτων της Frontex, του Λιμενικού, του ενός ή του άλλου υπουργείου κ.ά. Κάποιοι, μάλιστα, με κυνισμό, αναρωτιούνται: Και τι θα κάνουμε με τους ανθρώπους που σώζονται από τα ναυάγια; Δεν αντέχει η χώρα… και άλλα παρόμοια. Ομολογούν, δηλαδή, ξεδιάντροπα και χωρίς ξετσιπωσιά ότι είναι συνειδητή εγκληματική πολιτική, ν’ αφήνονται οι ξεριζωμένοι στο έλεος των δουλεμπόρων και των διακινητών, στα ναυάγια με τα σαπιοκάραβα, γιατί κάποιος μέσα από το πλοίο απάντησε ότι δεν χρειαζόμαστε την βοήθεια του Λιμενικού… Έλεος! Ας σταματήσουν ορισμένοι να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας!
Ένα ακόμα πιο αποκαλυπτικό στοιχείο: Ο αριθμός των ξεριζωμένων έφτασε παγκόσμια στο ρεκόρ των 110 εκατομμυρίων! Πάνω από το 50% των προσφύγων προέρχεται από τρεις μόλις χώρες, Συρία, Ουκρανία, Αφγανιστάν – δηλαδή από τις χώρες που έχουν ματοκυλιστεί από τα γεράκια του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστών.
Ο ξεριζωμός, η προσφυγιά, τα ναυάγια και η ασύδοτη δράση των απάνθρωπων κυκλωμάτων των διακινητών δεν είναι φυσικά φαινόμενα! Έχουν αιτίες, έχουν υπογραφή, έχουν ενόχους.
Είναι ο πόλεμος, οι επεμβάσεις κάθε είδους, η διάλυση των χωρών από την άγρια εκμετάλλευση και την καταλήστευση, τα αυταρχικά καθεστώτα, οι υποκινούμενες εμφύλιες συρράξεις, η καταστροφή του περιβάλλοντος που προκαλούν τον ξεριζωμό αυτών των εκατομμυρίων ανθρώπων. Κανένας δεν αποφασίζει το μακρύ ταξίδι του τρόμου απλά για να κυνηγήσει μια καλύτερη τύχη. Καμιά μάνα δεν επιβιβάζεται στο σάπιο καρυδότσουφλο μαζί με το παιδί της, εάν δεν είναι απελπισμένη, εάν δεν εξαναγκάζεται, εάν δεν είναι μονόδρομος η φυγή από την κόλαση. Ή όπως γράφει σε ένα καταπληκτικό ποίημά της η Ουαρσάν Σάιρ από την Κένυα:
“Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία…
κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι”.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα κροκοδείλια δάκρυα για την τραγωδία, όλοι αυτοί που έχουν θέσει την υπογραφή τους στο αιματοκύλισμα των λαών. Οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, όλων των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά. Άραγε, με κάποιο αόρατο χέρι μετατράπηκε η Ελλάδα σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο, σκορπίστηκαν βάσεις σε δεκάδες μέρη στο έδαφός της, κάποιες μάλιστα με αναντικατάστατη γεωπολιτική αξία για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως η Σούδα και η Αλεξανδρούπολη, έφυγαν στρατιωτικές δυνάμεις σε αποστολές εκτός συνόρων; Φυσικά και όχι. Η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τις επεμβάσεις και τον πόλεμο έχει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων. Οι νατοϊκές δεσμεύσεις της χώρας δεν αμφισβητούνται από κανέναν τους, είναι το κοινό πρόγραμμα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, όλοι μαζί ψήφισαν την διεύρυνση του δολοφονικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ με την είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας σ’ αυτό.
Ή μήπως οι πόλεμοι γίνονται για την δημοκρατία και την ελευθερία κι όλα αυτά τα παραμύθια που κατά καιρούς σκαρφίζονται οι ιμπεριαλιστές, για να δικαιολογήσουν το μακελειό των λαών; Όχι βέβαια. Όλα για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, για τους δρόμους της ενέργειας, για τις σφαίρες επιρροής. Κέρδη, κέρδη και πάλι κέρδη, στο βωμό των οποίων θυσιάζονται με κυνισμό και αγριότητα οι ανθρώπινες ζωές!
Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, αυτό είναι το δίλημμα που διαπερνά κάθε πτυχή των εξελίξεων. Μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αυτό το σύνθημα δένει όλους τους εργάτες και το λαό, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, εθνική καταγωγή. Από τα Τέμπη, περνά στη Ναυπογοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, φτάνει στην θάλασσα της Πύλου και τόσα άλλα…
Κι αν όλοι, δίνουν την δήθεν αυτονόητη απάντηση ότι είναι με τις ζωές των ανθρώπων, είναι υποκριτές. Γιατί η πολιτική ενάντια στους ξεριζωμένους, η άγρια καταστολή στα σύνορα, οι φράχτες κάθε λογής, οι επαναπροωθήσεις και οι απελάσεις, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους καταυλισμούς της Μόρια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι τις νέες υπερ-δομές φυλακές που εγκαινίασε η κυβέρνηση της ΝΔ, όλα αυτά έχουν επίσης υπογραφή. Της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων, των ελληνικών κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Κι είναι αυτή ακριβώς η πολιτική, οι συμφωνίες και οι νόμοι τους που γίνονται ο μεγάλος χορηγός των κυκλωμάτων διακινητών, που σπρώχνουν τους ξεριζωμένους στα δίχτυα τους, για να ξεφύγουν από τις συλλήψεις, τις απελάσεις, την κράτησή τους σε hotspot διαλογής. Όλοι έχουμε ακούσει για τον Κανονισμό του Δουβλίνου, για την απαράδεκτη Συμφωνία της ΕΕ – Τουρκίας, που υπόγραψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η μετατροπή της Ελλάδας και των νησιών σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών, τα ναυάγια, τα επικίνδυνα παζάρια στον Έβρο, η εργαλειοποίηση των ξεριζωμένων στα γεωπολιτικά σχέδια. Έχουμε πλέον πλούσια πείρα και αμέτρητες ακλόνητες αποδείξεις!
Όμως, όλα αυτά δεν είναι μονόδρομος! Το εργατικό και λαϊκό κίνημα γνωρίζει καλά τι σημαίνει αλληλεγγύη και ανθρωπιά, πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και τον πόλεμο, διεκδίκηση της προστασίας των ξεριζωμένων. Το ξέρουν οι κάτοικοι των νησιών που έχουν δώσει αγώνες ενάντια στα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έχουν μοιραστεί το ψωμί και το κρασί τους με τους ξεριζωμένους. Το ξέρουν τα εργατικά σωματεία που δίνουν αγώνες από κοινού με τους μετανάστες και πρόσφυγες συναδέλφους τους για τα δικαιώματά τους. Το ξέρουν οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί, οι σύλλογοι γονέων, που δίνουν τιτάνιο αγώνα για να στηρίξουν τα προσφυγόπουλα και τα μεταναστόπουλα, χωρίς καμία ουσιαστική φροντίδα από το κράτος. Το ξέρουν οι σύλλογοι γυναικών που απλώνουν το χέρι τους στις γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες, που αντιμετωπίζουν πολλαπλάσια την βία και αναχρονιστικές θρησκευτικές αντιλήψεις. Γιατί ο λαός μας έχει βιώσει τις πληγές της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, έχει τα τραγούδια του Καζαντζίδη, την Φάμπρικα και τόσα άλλα. Περπατά ακόμα στις γειτονιές των προσφυγικών σπιτιών.
Τα δικά μας δάκρυα, λοιπόν, δεν είναι ψεύτικα. Το δικό μας πένθος για τους αδικοχαμένους, που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, δεν είναι υποκριτικό. Στο νέο έγκλημα, δεν μένουμε σιωπηλοί! Βροντοφωνάζουμε, ως εδώ! Όχι άλλα ναυάγια, όχι άλλοι νεκροί, όχι άλλα αδικοχαμένα παιδιά σε αμπάρια πλοίων. Απαιτούμε εδώ και τώρα να σταματήσει η εγκληματική πολιτική, που γεμίζει με πτώματα τις θάλασσες μας, που αφήνει χωρίς όνομα και καταγραφή εκατοντάδες να πνίγονται στον βυθό… Να καταργηθεί όλο το άδικο πλαίσιο σε βάρος των ξεριζωμένων. Να προστατευθούν τα δικαιώματά τους στο άσυλο, δηλαδή η πρόσβασή τους σε ασφαλής συνθήκες, σε εργασία, εκπαίδευση, υγεία και περίθαλψη, ταξιδιωτικά έγγραφα.
Παλεύουμε ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο. Να κλείσουν όλες οι βάσεις του θανάτου. Όχι στις στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων.
Δε θα ξεχάσουμε! Δίνουμε υπόσχεση! Το έγκλημα αυτό, όπως και όλα τα άλλα, δεν θα ξεχαστεί! Στο δίλημμα, τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, για εμάς η απάντηση είναι όρκος και υπόσχεση αγώνα, έντασής της πάλης μας ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ξεριζωμό!»
Διαβάστηκε ποίημα για τους πρόσφυγες – «Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν…»
Το ποίημα της Ουαρσάν Σάιρ για τους πρόσφυγες ««Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν…» διαβάστηκε στην διάρκεια του συλλαλητηρίου συνδικάτων και φορέων στο Σύνταγμα, για το νέο έγκλημα με θύματα μετανάστες ανοιχτά της Πύλου. Η Ουαρσάν Σάιρ γεννήθηκε στην Κένυα και μεγάλωσε στην Αγγλία. Εχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία, μεταξύ αυτών το Βραβείο Αφρικανικής Ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel (2013).
«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον δέρνουν
να τον λυπούνται
κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται
και ένας δεσμοφύλακας το βράδι
είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου
κανένας δε θα το μπορούσε
κανένας δε θα το άντεχε
κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό
για να ακούσει τα:
γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι
πρόσφυγες
βρομομετανάστες
ζητιάνοι ασύλου
που ρουφάτε τη χώρα μας
αράπηδες με τα χέρια απλωμένα
μυρίζετε περίεργα
απολίτιστοι
κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε
να κάνετε και τη δική μας
πώς δε δίνουμε σημασία
στα λόγια
στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλάπό το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού
ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά
από δεκατέσσερις άντρες
ανάμεσα στα πόδια σου
ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο
να καταπιείς από τα χαλίκια
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.
θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα
να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου
να συρθείς στην έρημο
να κολυμπήσεις ωκεανούς
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να εκλιπαρήσεις
να ξεχάσεις την υπερηφάνεια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου
που λέει
φύγε,
τρέξε μακριά μου τώρα
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού
θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»
Δεκάδες φαναράκια στον ουρανό για τους νεκρούς του ναυαγίου
Δεκάδες φαναράκια στον ουρανό άφησαν οι διαδηλωτές στο συλλαλητήριο. Με αυτή την συγκλονιστική κίνησή τους τίμησαν την μνήμη των θυμάτων του εγκλήματος με το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου.
«Έγκλημα διαρκείας, χιλιάδες οι νεκροί. Απάνθρωπο το σύστημα που δολοφονεί», ήταν το σύνθημα που δόνησε την ατμόσφαιρα.
Συγκίνηση προκάλεσε το τραγούδι «του Κόσμου οι Λαοί» των Κοινών Θνητών που ακούστηκε από τα μεγάφωνα στο Σύνταγμα.
Πορεία στα γραφεία της ΕΕ
Μετά το συλλαλητήριο έγινε μεγάλη πορεία προς τα γραφεία της ΕΕ με χιλιάδες διαδηλωτές να φωνάζουν «Έκαναν την Μεσόγειο υγρό νεκροταφείο δεν θα συνηθίσουμε ποτέ μας το σφαγείο».
