Προεκλογικής υφής εξαγγελίες για τη στεγαστική πολιτική, με το βλέμμα στην επιχειρηματική «αξιοποίηση» των ακινήτων του Δημοσίου, στις «πράσινες» μπίζνες και στην «κοινωνική συνοχή» για λογαριασμό του κεφαλαίου, έκανε χτες ο Αλ. Τσίπρας σε μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της αγωνίας των λαϊκών νοικοκυριών, που καταθέτουν το μισό τους σχεδόν εισόδημα για την ενοικίαση κατοικίας ή για την αποπληρωμή στεγαστικών δανείων.
Πατώντας ακριβώς σε αυτήν την πραγματικότητα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέκρινε τη ΝΔ και τον πτωχευτικό της νόμο, ο οποίος όμως ολοκλήρωσε το έγκλημα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, και της δικής του, η οποία είχε νομοθετήσει την άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, ενώ επί ημερών της εφαρμόστηκαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και ποινικοποιήθηκε ο αγώνας εναντίον τους.
Περνώντας στο «παρασύνθημα», ο Αλ. Τσίπρας αράδιασε υποσχέσεις «διαχείρισης» της κατάστασης – ίδιες επί της ουσίας με αυτές της κυβέρνησης – και με μπούσουλα πάντα την πολιτική της ΕΕ. Αλλωστε, όπως παραδέχτηκε, «γυρνάμε ξανά στα μέτρα για αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης», καθώς το πρόβλημα είναι «υπαρξιακό για την κοινωνική συνοχή» και «συσσωρεύεται στεγαστικό απόθεμα».
Για την «αξιοποίηση» αυτού του αποθέματος – και με το κράτος σε ρόλο «μεσίτη» για την αναβάθμιση και την εμπορική διαχείριση ανεκμετάλλευτων σπιτιών προς όφελος μεγάλων κατασκευαστικών και τουριστικών ομίλων, στέλνοντας τον λογαριασμό ξανά στον λαό – ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε προτάσεις όπως ίδρυση υφυπουργείου με αντικείμενο τη στεγαστική πολιτική, που στο πλαίσιό του θα λειτουργεί ψηφιακό παρατηρητήριο αποθέματος στέγης, δημιουργία «τράπεζας στέγης» που θα καταγράφει τα ανεκμετάλλευτα άδεια κτίρια του Δημοσίου, της Εκκλησίας, φορέων, ακόμα και ιδιωτών, και θα τα διαθέτει προς ενοικίαση ή πώληση (μέτρο με ειδικά προνόμια για όσους ιδιώτες διαθέσουν τα ακίνητά τους), κ.ο.κ.
Κατά τ’ άλλα, πέρα από τα περί «κατάργησης του πτωχευτικού της ΝΔ» – που τα μισά και βάλε άρθρα του είναι ήδη ψηφισμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ – ο Αλ. Τσίπρας επανέλαβε τα περί μέτρων ανακύκλωσης της φτώχειας και δημιουργίας και νέων χρεών για τα λαϊκά νοικοκυριά, ιδιαίτερα για τους νέους, π.χ. με επιδοτήσεις για την αποπληρωμή των δόσεων, με τα γνωστά κριτήρια, στα όρια της εξαθλίωσης και για να εξασφαλίζεται η «εισπραξιμότητα» funds και τραπεζών, «επιδόματα στέγης» κ.ο.κ.
