Κόντρα στις απατεωνιές και στην αναίδεια του σύγχρονου αστικού φασίζοντος κράτους της Βραζιλίας, 110 χρόνια από μια εξέγερση – σύμβολο κατά των φυλετικών διακρίσεων (22-26 Νοέμβρη 1910).
Ήταν Νοέμβριος του 1910.
Στις 22 του μήνα οι ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού της Βραζιλίας, με επικεφαλής τον João Cândido Felisberto, κατέλαβαν τα τελευταίας τεχνολογίας θωρηκτά που μόλις είχαν φτάσει από την Αγγλία στη χώρα της Νότιας Αμερικής, και παρατάχθηκαν με τα κανόνια και τα όπλα τους μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο. Έτσι ξεκίνησε η ιστορική εξέγερση Chibata, στο Río de Janeiro.
Οι πρωταγωνιστές της ναυτικής εξέγερσης ήταν βασικά μαύροι και μιγάδες, που αντιπροσώπευαν την πλειοψηφία του τότε βραζιλιάνικου Πολεμικού Ναυτικού.
Ο Joao Cándido -γνωστός ως ο Μαύρος Ναύαρχος ήταν 30 ετών.Ήταν αυτός που, μαζί με περίπου 2.000 ναύτες, ξεκίνησαν την ιστορικό κίνημα – γνωστό και ως Revuelta del Látigo (εξέγερση Látigo), ζητώντας την εξάλειψη της σωματικής τιμωρίας κλπ καψονιών των οποίων ήταν τα μόνιμα θύματα, προϊόν του ρατσισμού που κυριαρχούσε στο Ναυτικό και τη χώρα. Οι λευκοί αντιπροσώπευαν την πλούσια και κυρίαρχη τάξη στη Βραζιλία, οι μιγάδες και οι μαύροι ήταν συνώνυμοι με τη φτώχεια και τη δυστυχία.
Με τα πολεμικά πλοία στην κατοχή τους, ζήτησαν επίσης αύξηση μισθών, καλύτερες συνθήκες όσον αφορά τη διατροφή και την υγεία, καθώς και οριστικό τέλος της δουλείας που χαρακτήριζε την εργασία στο Πολεμικό Ναυτικό.
«Οι ναύτες, Βραζιλιάνοι πολίτες και Ρεπουμπλικάνοι, μη μπορώντας να αντέξουμε τη δουλεία στο Ναυτικό της χώρας και ζητώντας την προστασία που δεν μας παρέχει η Πατρίδα, σπάζουμε το μαύρο πέπλο μπροστά στα μάτια των πατριωτών και του εξαπατημένου λαού», διαδήλωσαν οι πρωταγωνιστές την ιστορική εξέγερση κατά της βίας και της κακομεταχείρισης από την κυβέρνηση του Προέδρου και του στρατάρχη Hermes da Fonseca.
Αφορμή για την εξέγερση ήταν η τιμωρία του ναυτικού Marcelino Rodrigues, ο οποίος ήταν ένα ακόμη θύμα σωματικής κακοποίησης που τιμωρήθηκε με 200 βουρδουλιές με αφορμή τον τσακωμό του με έναν συνάδελφο.
Στο μήνυμά τους προς τον πρόεδρο της
Βραζιλίας, οι ναυτικοί απαίτησαν «τα
ιερά δικαιώματα που μας παρέχει η
νομοθεσία της Δημοκρατίας» την απομάκρυνση
των «ανίκανων αξιωματικών» που ήταν
υπεύθυνοι για τις τιμωρίες καθώς και
την αύξηση των μισθών.
Περίμεναν μια
απάντηση εντός 12 ωρών αλλιώς ήταν
διατεθειμένοι να «εξαφανίσουν την
πατρίδα».
Ένας από τους μάρτυρες της εξέγερσης
ο Oswald de
Andrade, θυμάται πώς συνέβησαν
τα γεγονότα στις 22 Νοεμβρίου 1910:
«Ο
κόλπος φαινόταν υπέροχος με τους λόφους
και τους κολπίσκους του. Και είδα, μπροστά
μου περίλαμπρα πολεμικά πλοία, όλα
κατασκευασμένα από ατσάλι, να κινούνται
σε άψογη νηοπομπή προς την έξοδο του
λιμανιού.
Αναγνώρισα τη ναυαρχίδα
-το θωρηκτό Minas Gerais
και ακολουθούσαν το São
Paulo και ένα ακόμη».
Για τον ειδικό των Πολιτικών Επιστημών του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Σάο Κάρλος, João Roberto Martins Filho, η απόκτηση αυτών των σύγχρονων θωρηκτών έφερε μαζί «βιομηχανικές συνθήκες εργασίας και πειθαρχία που συγκρούονταν με τη σωματική τιμωρία και τα καψόνια κάθε είδους που εξακολουθούσαν σε ισχύ στο Πολεμικό Ναυτικό της χώρας μας τον καιρό της εξέγερσης».
Οι ναυτικοί απειλούσαν ότι θα
βομβαρδίσουν το Ρίο ντε Τζανέιρο
(πρωτεύουσα της Βραζιλίας τότε) με τα
πολεμικά πλοία που είχαν ακροβολιστεί
στον κόλπο Guanabara, εάν οι
αρχές δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήματά
τους.
Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος
Da Fonseca
υποσχέθηκε να συμμορφωθεί με τις
απαιτήσεις των ναυτικών υπό τον όρο ότι
θα παραδώσουν τα πλοία και τα όπλα.
Η ναυτική εξέγερση κορυφώθηκε στις 26 Νοεμβρίου, όταν το κοινοβούλιο της Βραζιλίας χορήγησε αμνηστία σε όσους συμμετείχαν στην εξέγερση και ψήφισε την απαγόρευση των καψονιών ως πειθαρχικό μέτρο του Πολεμικού Ναυτικού.
Από την πλευρά τους, ο Cándido και οι οπαδοί του αποδέχτηκαν την πρόταση του προέδρου, ωστόσο στη συνέχεια (αναμενόμενο…) διέταξε τη σύλληψη και τιμωρία όλων, δολοφονώντας πολλούς και στέλνοντας άλλους σε καταναγκαστικά έργα σε ανθυγιεινές φυτείες στον Αμαζόνιο.
Μεταξύ των κρατουμένων ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης.
Ο Joao Cándido καταδικάστηκε σε ενάμισι χρόνο φυλάκιση, αποτάχτηκε από το Πολεμικό Ναυτικό και κλείστηκε στο τρελοκομείο Alienados το 1912.
Θυμάται ο de Andrade…
«Το
Κογκρέσο ψήφισε υπέρ της αμνηστίας …η
εξέγερση είχε τα πιο διάσημα αποτελέσματα,…
σφαγιάστηκαν οι πιο πολλοί και ο
επικεφαλής, ο μαύρος Joao
Cándido, που
«προήχθη» αμέσως στη θέση του ναύαρχου,
ως «ικανός κυβερνήτης» φυλακίστηκε.
Σε «φόρο τιμής» στη ναυτική εξέγερση του 1910, κάθε 22 Νοεμβρίου, από το 2003, εορτάζεται στη Βραζιλία η «Ημέρα του Πολίτη και η Καταπολέμηση των Διακρίσεων».
Στη Βραζιλία του σύγχρονου φασίζοντος αστικού κράτους του Jair (Messias – “Μεσσία”) Bolsonaro…
Πηγή <|telesurtv.net|>
Επιμέλεια |> Γιάννης Παπαγιάννης
