Το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης και η στρατηγική της «πράσινης μετάβασης», μέρος της οποίας είναι και η απολιγνιτοποίηση, στηρίζονται από την κυβέρνηση και όλα τα άλλα κόμματα, κυρίως από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη Νέα Αριστερά.
Γι’ αυτό δεν προκαλεί εντύπωση ο ψευτοκαβγάς που στήνουν μεταξύ τους, με αφορμή την ακύρωση της επένδυσης μεγάλης εταιρείας κατασκευής μπαταριών στη Δυτική Μακεδονία, την οποία όλοι διαφήμιζαν ως «σωτηρία» για τους χιλιάδες που έμειναν άνεργοι στην περιοχή.
Τι λένε; Το ΠΑΣΟΚ σε ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει την ακύρωση της επένδυσης «μια από τις μεγαλύτερες χαμένες ευκαιρίες για την περιοχή», η οποία «θάφτηκε από την ολιγωρία και την αδιαφορία Περιφέρειας και κυβέρνησης». Κατηγορεί μάλιστα την κυβέρνηση ότι άφησε «ανεκμετάλλευτα πολύτιμα χρηματοδοτικά εργαλεία» και ότι «δεν βρέθηκε ούτε χώρος εγκατάστασης, λόγω της άναρχης φύτευσης φωτοβολταϊκών».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τοποθετηθεί επίσημα, αλλά στήριξε την επένδυση και τα τοπικά στελέχη του συμμετέχουν ενεργά στον εφησυχασμό του λαού για τις εγκληματικές συνέπειες της «πράσινης μετάβασης».
Η Νέα Αριστερά, πάλι, σε Ερώτηση που είχε καταθέσει στη Βουλή, εξέφραζε ανησυχία για το γεγονός ότι «η μία μετά την άλλη, εταιρείες που είχαν αναγγείλει μεγάλα επενδυτικά σχέδια ενόψει απολιγνιτοποίησης αποσύρουν το ενδιαφέρον τους», καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για «γραφειοκρατία, χαμηλά κίνητρα και αλλαγές επιχειρηματικών πλάνων», που «αποθαρρύνουν τις επιχειρήσεις».
Ο καβγάς τους είναι για το αν το κράτος θα δώσει ακόμα περισσότερα στους ομίλους για να κάνουν κερδοφόρες επενδύσεις, τώρα που η «πράσινη μετάβαση» δείχνει να χωλαίνει και ο ανταγωνισμός με τα κινεζικά και τα αμερικανικά μονοπώλια κάνει πιο επιφυλακτικούς τους μετόχους σε «πράσινες» επενδύσεις.
Αν κάτι αποδεικνύουν όμως οι εξελίξεις, είναι ότι όσο ο λαός «ακουμπάει» τις ελπίδες του για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια στα μονοπώλια και στις επενδύσεις τους, θα είναι πάντα στη μεριά των χαμένων. Αυτό έγινε όταν έκλειναν οι ΑΗΣ για να ανοίξουν πεδία μεγαλύτερης κερδοφορίας στα «πράσινα» μεγαθήρια. Το ίδιο γίνεται και τώρα που ο ανταγωνισμός κάνει αυτές τις επενδύσεις οικονομικά ασύμφορες για τους ομίλους, επειδή δεν έχουν το προσδοκώμενο κέρδος. Από παντού προκύπτουν η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και σχεδιασμό της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
