*Της
Ελένης ΜΠΕΛΛΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Η 28η Οκτώβρη 1940 σήμαινε για την Ελλάδα την επίσημη εμπλοκή της στον ιμπεριαλιστικό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρά το γεγονός ότι δέχτηκε επίθεση – καταπάτηση της ελληνικής επικράτειας, το ελληνικό αστικό κράτος στο σύνολό του – και όχι μόνο η τότε δικτατορική κυβέρνηση Ι. Μεταξά – δεν ήταν άμοιρο ευθυνών για τη συγκεκριμένη εμπλοκή. Ολο το πλέγμα των οικονομικών – πολιτικών – στρατιωτικών του σχέσεων με κράτη και των δύο αντιτιθέμενων συμμαχιών και στρατοπέδων διαμόρφωσε αυτές τις ευθύνες. Είναι ευθύνες που αναδεικνύονται σταθερά ανατρέχοντας στο παρελθόν, τουλάχιστον στον επίσης ιμπεριαλιστικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ιμπεριαλιστική Μικρασιατική Εκστρατεία, στην ανάμειξη στους οικονομικούς ανταγωνισμούς Μ. Βρετανίας – Γερμανίας κ.λπ. στην περιοχή μας.
Η πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έδειξε πόσο κούφια είναι τα μεγάλα αστικά λόγια για «πατριωτισμό». Η επίκληση του «πατριωτισμού» τσουβάλιαζε από τη μια μεριά τον βασιλιά, τα αστικά πολιτικά κόμματα, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους μετέπειτα μαυραγορίτες που έγιναν κάτοχοι χρηματικού θησαυρισμού από τον εκβιασμό λαϊκών, ακόμα και μεσαιοαστικών δυνάμεων, τους φανερούς και καλυμμένους συνεργάτες κατοχικών δυνάμεων, κι από την άλλη τους εργατοϋπαλλήλους, τους αγρότες της βιοπάλης, τους αυτοαπασχολούμενους τεχνίτες και μικρέμπορους, τους επιστήμονες, τους διανοητές και καλλιτέχνες που ήθελαν να υπηρετήσουν την κοινωνική ευημερία, το δίκιο και τη λευτεριά. Η Τριπλή Φασιστική Κατοχή αποκάλυψε σε ευρύτερες δυνάμεις το κάλπικο του αστικού πατριωτισμού. Ακόμα και σε κάποιους που αρχικά είχαν συγχύσεις για τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του αστικού κράτους ή αυταπάτες ότι για τα δεινά του ιταλοελληνικού πολέμου έφταιγε μόνο η ιταλική επιθετικότητα ή και υιοθετούσαν άκριτα το «ΟΧΙ» της κυβέρνησης Ι. Μεταξά ως συγχωροχάρτι για τον δικτατορικό, τον ακραία αντικομμουνιστικό, αντεργατικό – αντιλαϊκό, κατασταλτικό χαρακτήρα της.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Ριζοσπάστη.
