Δε μας ανήκει τίποτα. Είναι όλα δανεικά από τα παιδιά μας.

Σχολείο

Τα σχολεία άνοιξαν.

Οι μαθητές στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, επέστρεψαν στα σχολεία στη μεγάλη τους πλειοψηφία, επισφραγίζοντας την αναγκαιότητα της δια ζώσης εκπαίδευσης που αφορά την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας και των ψυχοκινητικών αναγκών του μαθητή και που καμιά τηλεκπαίδευση δεν μπορεί όχι μόνο να καλύψει αλλά ούτε καν να αφουγκραστεί.

Γονείς και μαθητές εμπιστεύονται το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, γνωρίζοντας πως ολάκερη η ευθύνη αυτής της επιστροφής βαραίνει τις πλάτες κυρίως των ίδιων των εκπαιδευτικών, καθώς τα μέτρα που πάρθηκαν κραυγάζουν ελλείψεις, εφόσον ούτε μόνιμες καθαρίστριες προσλήφθηκαν και τα αναλώσιμα υλικά είτε ανύπαρκτα είναι, είτε δίνονται με το σταγονόμετρο. Το μεγάλο μας όπλο, ένα μεγάλο μπουκάλι υγρό αντισηπτικό και πολλή δύναμη.

Προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα και επιστρέφοντας σε μια «κανονικότητα» που δεν μπορεί να είναι κανονική, εκπαιδευτική και κυρίως παιδαγωγική.

Ο διαχωρισμός των τμημάτων, η διάταξη των θρανίων σε σειρές, η μη λειτουργία των κυλικείων και οι αλλαγές στους χρόνους των διαλειμμάτων, δεν μπορεί να θεωρούνται δραστικά και ασφαλή μέτρα.

Προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα, επιστρέφοντας σε μια κανονικότητα που βασίζεται σε ένα αντιεκπαιδευτικό και αντιπαιδαγωγικό «απαγορεύεται», σε έναν εκπαιδευτικό που προσπαθεί να παίξει έναν ακόμα ρόλο που δεν του ταιριάζει, λέγοντας «Απαγορεύεται», «Μην» και « Πρέπει»

Μην δανείζετε τα βιβλία και τα μολύβια σας.

Μην μιλάτε ο ένας κοντά στον άλλον.

Μην πιάνετε το πρόσωπό σας

Μην αγγίζετε τη μύτη σας

Μην πιάνετε ο ένας το χέρι του άλλου

Μην σηκώνεστε από τη θέση σας

Μην βοηθάτε τον συμμαθητή σας

Μην μοιράζεστε το φαγητό σας

Μην αγκαλιάζεστε

Μην πλησιάζεστε

Κρατάτε μεταξύ σας αποστάσεις

Τρέχετε με αποστάσεις

Παίζετε με αποστάσεις

Τρώτε με αποστάσεις

Ανεβείτε στις αίθουσες με αποστάσεις.

Κατεβείτε για διάλειμμα με αποστάσεις

Αποστάσεις. Κρατείστε αποστάσεις.

Και πώς κατακτιέται η γνώση χωρίς το άγγιγμα ή την επαφή, χωρίς τη γεύση ή την αφή, χωρίς όλες τις αισθήσεις. Πώς κατακτιέται η γνωριμία με τον εαυτό μας, πώς ανακαλύπτουμε τις δυνατότητές μας, πώς νιώθουμε αποδεκτοί, πώς εισπράττουμε την συμπαράσταση, πώς νιώθουμε πλήρεις χωρίς το χέρι του φίλου και συμμαθητή στον ώμο μας! Η μάθηση είναι ομαδοσυνεργατική, η ομάδα θέλει συνεργασία και το ένα χέρι να δένει με του διπλανού! Έτσι, μαζί μαθαίνουμε, μαζί προχωράμε!

  • Θα ήθελα να μην είχαμε κορονοιό και να καθόμουν στο ίδιο θρανίο με την Αναστασία και όχι μόνη μου, διαμαρτυρήθηκε σήμερα η Σοφία .
  • Δεν πειράζει, είπε ο Κωστής, εγώ θα μπορούσα να έρχομαι σχολείο ακόμα και τα μεσάνυχτα ή και το ξημέρωμα πια, έστω κι έτσι!
  • Τα παραλές για τα μεσάνυχτα και το ξημέρωμα, διαμαρτυρήθηκε ο Γιάννης ο οποίος πίστεψε ότι μπορεί και να εισακουστεί η επιθυμία του Κωστή, φωνάζοντας για να ακουστεί από το τελευταίο θρανίο.

Έστω κι έτσι, τηρώντας τις αποστάσεις, αφού πρέπει, περιμένουμε κι επιμένουμε για την κατάκτηση της κανονικότητας των δικαιωμάτων των μαθητών μας, χωρίς εμπόδια και απαγορεύσεις, χωρίς ταξικές διακρίσεις.

Όπως έγραψε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα:

«Δε μας ανήκει τίποτα. Δε μας ανήκει τίποτα
Είναι όλα δανεικά απ’ τα παιδιά μας.

το ξέρω, κάποτε θα γίνει ένα θαύμα
Μόνο έχοντας διδαχθεί από την πραγματικότητα,
μπορούμε την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.
Δε μας ανήκει τίποτα. Τίποτα δεν είναι δικό μας.
Αυτό τον πλανήτη μας τον εμπιστεύτηκαν τα παιδιά μας
και πρέπει να τους τον επιστρέψουμε ακέραιο…»

Ρούλα Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός

Ετικέτες:

Δείτε ακόμα...