Ο Νίκος Πετρέλλης γεννήθηκε το ’83 στην Αθήνα. Συμμετείχε στο εργαστήριο ποίησης του Ιανού με τον ποιητή Στρατή Πασχάλη. Εργάζεται σαν μάγειρας στον χώρο της εστίασης.
Οι δολοφόνοι
εντάξει
τώρα μένει
να πλύνουμε τα ρούχα
το δωμάτιο
τα αίματα
μ’ ακούς
μη μ’ αφήνεις τώρα
πέρασε
πάει
πέρασε
Κάνεις ότι κλαις ;
είναι στα χέρια σου
στο μυαλό σου
σ’ όλη τη ζωή σου από παιδί
όλα
θα σκεφτούμε τώρα
πώς να ξεφύγουμε
ήταν ασήμαντο έτσι κι αλλιώς
μην κάνεις έτσι
σαν κι εκείνη
θα περάσει
ακούς
εμένα τουλάχιστον
θα με στηρίξουν οι γονείς μου
φοβούνται μην ξεφτιλιστούν
η μάνα μου είναι ζώο βέβαια
καλά
αλλά ο πατέρας μου
τον έχω δει να τα λέει
να τα κάνει ο ίδιος
τα ‘κανε σε μένα
στη μάνα μου
σ’ όλους
τον έχω δει να τρέφεται
και να τρέφει
τη βία όλου αυτού του συστήματος
τον αγαπάω τον πατέρα μου
έχει φράγκα
αυτός κάνει ότι γουστάρει και κανείς
δεν τον ακουμπάει
η μάνα μου εντάξει
είναι γυναίκα
μα εμένα με φρόντισε αλλιώς
με τάισε τρόμο και ανασφάλεια
άνθισα κάτω από το άγχος
του άγρυπνου ματιού του
η εξουσία του κατακάθισε
πάνω σε κάθε τι όμορφο είχα
στη μνήμη μου
υπέκυψα στο μίσος και την ηδονή
της επιβολής στους αδύναμους
δεν τα καταφέρνουν όλοι όπως εγώ
εγώ ξέρω να κρύβομαι
είμαι σκληρός εγώ
έλα ρε
τα ‘θελε
τα ‘παθε
θα τους μπερδέψουμε
θα φτιάξουμε μια μπάλα από σκοτάδι
μαλακιά στα χέρια μας
και θα την πετάμε ο ένας στον άλλο
αδιάφορα
κι αν μας ξεφύγει
όλο και κάποιος θα την πιάσει
εγώ θα λέω ότι δεν έκανα
τίποτα
όλα τα ‘κανες εσύ
έτσι;
και μπράβο καλά έκανες
φάνηκες δυνατός
έλα τώρα
δεν είδες
οι άλλοι φάγανε τον Φύσα
χύμα
μέρα μεσημέρι
δεν τους είδες
σαν και ‘μας ήταν κι αυτοί
αυτό πρέπει να μας δίνει κουράγιο
όλο το αίμα θα ξεπλυθεί μέσα στη υποκρισία
έχουμε κι εμείς
τις ανάλογες πλάτες
δε μασάμε ρε
ο κόσμος είναι ζώα
πρέπει να δεις
ο πατέρας μου
πως τους φέρεται
στη δουλειά
ψίχουλα ρε τους δίνει
με γαμωσταυρίδια τους μιλάει
έτσι ρε
καμιά φορά σκέφτομαι
θα πρέπει να τους τρέμει
για να αντιδρά πάντα έτσι
αλλά
τέλος πάντων
εδώ τώρα
παντελονάτα
εσύ τα ‘κανες όλα
έτσι;