Οταν υπογραφόταν η διμερής συμφωνία για την (μερική) οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου, η προσπάθεια εφησυχασμού χτύπαγε «κόκκινο».
Κατά την κυβέρνηση και τα ευρωατλαντικά παπαγαλάκια, η συμφωνία αυτή κατοχύρωνε τα κυριαρχικά δικαιώματα, «ενταφίαζε» το τουρκολιβυκό μνημόνιο και διασφάλιζε τη «σταθερότητα» στην περιοχή. Μόνο το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι η συμφωνία αυτή ήταν «πρότυπο» επώδυνων και επικίνδυνων για τους λαούς διευθετήσεων, με βάση τα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, αφού προέβλεπε μειωμένη επήρεια ακόμα και για την Κρήτη και άφηνε όλη την περιοχή (από ανατολικά της Ρόδου μέχρι το Καστελόριζο) χωρίς οριοθέτηση, σε μια «εκκρεμότητα» που ενισχύει το «γκριζάρισμα» από την πλευρά της Τουρκίας.
Λίγα χρόνια μετά, η εικόνα είναι αποκαλυπτική: Η Τουρκία με ΝΑΤΟικό «αέρα στα πανιά» αμφισβητεί και «επί του πεδίου» (όπως έκανε στην Κάσο) τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, οι απαιτήσεις της αναβαθμίζονται στα τραπέζια του ιμπεριαλιστικού παζαριού για το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά, οι σχέσεις Αιγύπτου – Τουρκίας αναβαθμίζονται, επισφραγίζοντας ένα νέο ευρωατλαντικό «στάτους κβο» στην περιοχή.
Την ίδια ώρα οι λαοί βρίσκονται ακόμα πιο μπλεγμένοι στον φαύλο κύκλο των ιμπεριαλιστικών «κολιγιών» και αντιπαραθέσεων, αντιμέτωποι ακόμα και με τον κίνδυνο μιας γενικευμένης ανάφλεξης.
Μόνο η δική τους πάλη μπορεί να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο. Να ανοίξει δρόμο για την απαλλαγή τους από το εκμεταλλευτικό σύστημα, ώστε να πάψουν οριστικά να πληρώνουν είτε τους συμβιβασμούς είτε τους ανταγωνισμούς του.
Το σχόλιο του Ριζοσπάστη
