Αχός βαρύς ακούγεται και πολλά ντουφέκια πέφτουν τις τελευταίες ημέρες, ύστερα από τις εξαγγελίες του υπουργού εθνικής άμυνας για αυξήσεις στους μισθούς των στρατιωτικών. Και μπορεί οι εξαγγελθείσες αυξήσεις να μην γεμίζουν ούτε τις καραβάνες των στρατιωτικών, αλλά ο “πόλεμος” καλά κρατεί με τα σώματα ασφαλείας που έμειναν “εκτός νυμφώνος”. Στην αστυνομία, ο “εμφύλιος” έχει πάρει επικές διαστάσεις. Η ηγεσία του κυβερνητικού συντεχνιακού συνδικαλισμού, υπουργοί και πολιτευτές της Ν.Δ καθιερωμένοι στη συνείδηση των αστυνομικών ως “προστάτες” ρίχνουν δηλώσεις-κουμπουριές και “αμύντορες” κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες αντικρούουν και υπόσχονται μελλοντικά πανωπροίκια, θυμίζοντας σκηνές από ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Πράγματι, είναι δύσκολο για τους συνηθισμένους σε ρόλους κυβερνητικών φερέφωνων συνδικαλιστές της αστυνομίας να ισορροπούν με το ένα πόδι και στη βάρκα των διεκδικήσεων. Πως μπορούν να αποκτήσουν κύρος και αξιοπιστία στους απλούς αστυνομικούς, όταν η κυβέρνησή τους και ιδιαίτερα ο “δελφίνος” υπουργός εθνικής άμυνας, τους καταργεί τις μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και στη συνέχεια τους αγνοεί και στις αυξήσεις του -υποτίθεται- ενιαίου ειδικού μισθολογίου στρατιωτικών και σωμάτων ασφαλείας; Πως μπορούν να στέκονται ως συνδικαλιστές και να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αστυνομικών, όταν διαχρονικά- ακόμη και σήμερα- στηρίζουν την καταστολή; Μια ελάχιστη αύξηση στους μισθούς τους ζητούσαν από την κυβέρνηση και οι εκπαιδευτικοί που αντιμετωπίστηκαν με ιδιαίτερη βαρβαρότητα και με χημικά στο πρόσφατο συλλαλητήριό τους. Ποια ευρύτερη υποστήριξη και ποια δυναμική μπορούν να αντλήσει ο αστυνομικός συνδικαλισμός, όταν δεν εκφράζει -ούτε και με δηλώσεις- καμιά κοινωνική ενσυναίσθηση;
Οι απλοί αστυνομικοί δεν πρέπει να εστιάζουν στη θολή εικόνα που δημιουργούν κυβέρνηση, πολιτικοί παράγοντες και κυβερνητικοί συνδικαλιστές του χώρου, αλλά να κοιτάζουν με αθόλωτο μάτι την όλη κατάσταση και τα δικά τους πραγματικά συμφέροντα. Οι αυξήσεις που εξαγγέλθηκαν για τους στρατιωτικούς, αφενός δεν καλύπτουν το σημερινό αυξημένο κόστος ζωής κάθε οικογένειας και αφετέρου δίνονται στο μέσο της πολεμικής προπαρασκευής της Ε.Ε, με ανοιχτή την προοπτική της αποστολής ελληνικού στρατού στον πόλεμο της Ουκρανίας. Είναι φανερό πως η εξαγγελία αποσκοπεί να συναινέσουν οι στρατιωτικοί στην πολεμική συμμετοχή της χώρας μας.
Το ουσιαστικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τους στρατιωτικούς, τους αστυνομικούς αλλά και για όλους τους εργαζόμενους, προκύπτει από τις δαπάνες δισεκατομμυρίων για την πολεμική βιομηχανία και τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, σε βάρος των μισθών και των συντάξεων, των δαπανών για την υγεία, την κοινωνική πρόνοια και την παιδεία, που μας αφορούν όλους. Η επίλυση των πραγματικών προβλημάτων των αστυνομικών και των οικογενειών τους περνούν μέσα από την επίλυση των μεγάλων λαϊκών προβλημάτων, όπως η αντιμετώπιση της ακρίβειας στα είδη βασικής κατανάλωσης, στην ενέργεια και στα καύσιμα, στα ενοίκια, η δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία και η μείωση της ληστρικής φορολογίας στις λαϊκές οικογένειες.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να παλεύουν και οι απλοί αστυνομικοί που έχουν λαϊκή καταγωγή και δεν έχει αλλοτριωθεί η συνείδησή τους. Να αποκαλύπτουν το ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού στην αστυνομία και να ξεσκεπάζουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Να καταδικάζουν την καταστολή σε βάρος των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαού και όσους τους θέλουν καθηλωμένους στο ρόλο του άβουλου οργάνου. Να μην σηκώνουν γκλομπς και να μη ρίχνουν χημικά σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, για το ψωμί τους, για το σπίτι τους, ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στους πολέμους. Είναι καταδικαστέο οι αστυνομικοί να αδιαφορούν για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, όπως έγινε στο Α.Τ. Αγίων Αναργύρων και από την άλλη να χτυπούν τους δασκάλους των παιδιών τους. Ο αγωνιζόμενος λαός δεν είναι εγκληματίας. Θα έπρεπε η αστυνομία να έχει ως αποστολή μόνον την αντιμετώπιση του εγκλήματος.
Οι απλοί αστυνομικοί πρέπει να προβληματιστούν έντονα στο χώρο τους και να πάρουν θέση στις προτεραιότητες που έχουν τεθεί από το οργανωμένο λαϊκό κίνημα:
Για την άμεση κατάργηση του αντιδραστικού νομικού πλαισίου για την αστυνομία και ιδιαίτερα της νομοθεσίας για τις διαδηλώσεις, τις κάμερες και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, την Πανεπιστημιακή αστυνομία, καθώς και τους “τρομονόμους”.
Για να καταργηθούν άμεσα και ΤΩΡΑ τα ΜΑΤ – ΥΜΕΤ, η ΔΙΑΣ, η ΔΡΑΣΗ, η ΟΔΟΣ, οι ΟΠΚΕ, η ΕΚΑΜ, η Πανεπιστημιακή Αστυνομία και οι άλλες ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις.
Για να καταστραφούν οι αύρες, οι “Αίαντες”, τα λοιπά τεχνικά κατασταλτικά μέσα, ο οπλισμός, όπως δακρυγόνα, φυσούνες χημικών και ο σχετικός εξοπλισμός.
Για να σταματήσει αμέσως η αστυνόμευση των διαδηλώσεων και πρώτιστα να απαγορευτεί η οπλοφορία με πυροβόλα όπλα κάθε είδους σ’ αυτές, όπως και η ρίψη χημικών και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης.
Μόνο έτσι, οι απλοί αστυνομικοί μπορούν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το βάρβαρο κατασταλτικό μηχανισμό που υπηρετούν και να πάψουν να είναι τυφλά όργανα καταστολής.
Γιώργος Παλιούρας
