Μετά την
ξευτίλα των όσκαρ ειρήνης
έρχεται το «Βραβείο
Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης»,
που (υποτίθεται) τιμά άτομα που έχουν
αφιερώσει τη ζωή τους στην υπεράσπιση
της «ελευθερίας» και των «ανθρωπίνων
δικαιωμάτων».
Θεσμοθετήθηκε
το 1988 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
ως «υπέρτατη
αναγνώριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για
δράσεις στην προάσπιση των ελευθεριών».
Από
τότε και μέχρι σήμερα με στοχευμένες
βραβεύσεις αποτέλεσε ένα ακόμη όργανο
του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού,
με αντικομμουνιστές,
αντεπαναστάτες,
επίδοξους δικτάτορες και κάθε
λογής
– «αντιφρονούντες»
να παρελαύνουν, μετά βαΐων και κλάδων
για την παραλαβή του από το Ευρωκοινοβούλιο
- Το 1988 δόθηκε (μετά θάνατο) στον Σοβιετικό αντικαθεστωτικό Ανατόλι Μαρτσένκο –«συγγραφέα και ακτιβιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα» και στη συνέχεια
- Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ (1989) πρωταγωνιστής της «Άνοιξης της Πράγας»
- Αντέμ Ντεμάτσι (1991) Κοσοβάρος Αλβανός που «φυλακίστηκε γιατί άσκησε κριτική στο κομμουνιστικό καθεστώς του γιουγκοσλάβου δικτάτορα Τίτο»
- Τρείς φορές σε αντικαθεστωτικούς της Κούβας –κάποιοι από αυτούς κανονικοί τρομοκράτες πράκτορες των ΗΠΑ:
Oswaldo [José] Payá [Sardiñas] (Οσβάλδο Παγιά – 2002) «πολιτικός ακτιβιστής» στην πραγματικότητα με οργανωμένη από τους αμερικάνους αντεπαναστατική δράση –ένοπλη και μη, ηγέτης του Movimiento Cristiano Liberación (MCL) και ο κύριος προωθητής του λεγόμενου Varela Project, που χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ, με την ενεργό συμμετοχή του Sección de Intereses de Estados Unidos en La Habana -SINA (Τμήμα συμφερόντων των ΗΠΑ στην Αβάνα),
Damas de Blanco (Κυρίες με τα Λευκά 2005) «συγγενείς φυλακισμένων αντικαθεστωτικών» στην πραγματικότητα Κουβανών μισθοφόρων οι οποίοι είχαν ήδη απελευθερωθεί από τις αρχές. Από τη δημόσια εμφάνισή τους άρχισαν να πραγματοποιούν πράξεις περιφρόνησης της δημόσια τάξης, με «τζερτζελέ» μέσω ΜΚΔ, που –και λόγω του φύλου αντιμετωπίστηκαν με ειρηνικό αλλά αποφασιστικό τρόπο από τον απλό πολίτη του νησιού. Οι «Κυρίες» εξακολουθούν ακόμη σήμερα –χωρίς φυλακισμένους συγγενείς να είναι αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ ενάντια στην επαναστατικής διαδικασία μέσω της κατασκευής ανύπαρκτων ηγετών και συμβολισμών.
Guillermo Fariñas “Coco” (Γκιγιέρμο Φαρίνιας 2010) δημοσιογράφος και πολιτικός αντικαθεστωτικός.
O “Coco” ξεκίνησε το 1995, με επίθεση σε (γυναίκα) υπάλληλο του ιδρύματος υγείας όπου εργαζόταν ως ψυχολόγος, προκαλώντας της πολλαπλούς τραυματισμούς και τιμωρήθηκε με τρία χρόνια περιοριστικά μέτρα -χωρίς κράτηση και πρόστιμο 600 pesos. Τότε ξεκίνησε την πρώτη του απεργία πείνας στο φως των προβολέων ΜΚΔ και ξένων ΜΜΕ και έγινε «φίρμα». Στη συνέχεια, διέπραξε αρκετές βιαιοπραγίες –καμία από τις οποίες δεν είχε σχέση με πολιτικά ζητήματα.
«Εξαφανίστηκε» μέχρι τον Φεβ-2010, όταν πραγματοποίησε απεργία πείνας, με υποτιθέμενο κίνητρο να διαμαρτυρηθεί για το θάνατο ποινικού κρατουμένου που χρόνια πριν στρατολογήθηκε από τον γνωστό Orlando Zapata Tamayo.
Στη συνέχεια ζήτησε νοσηλεία στις υπηρεσίες εντατικής θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Arnaldo Milián Castro, στη Σάντα Κλάρα, όπου του εφαρμόστηκαν θρεπτικά συστατικά και φάρμακα, γεγονός που έκανε την επιδεινωμένη κατάσταση της υγείας του να επανέλθει.
Παρακολουθούσε τακτικά συναντήσεις στο τμήμα συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αβάνα (SINA) και στις ευρωπαϊκές πρεσβείες που καθοδηγούν και υποστηρίζουν την αντεπανάσταση στην Κούβα, όπου έχει λάβει οδηγίες και χρήματα.Τον Απρίλιο του 2015, ήταν μέρος της ομάδας που σφετερίστηκε το όνομα της Κούβας και έγινε δεκτή να συμμετάσχουν στα Παράλληλα Φόρουμ της VII Συνόδου Κορυφής της Αμερικής που πραγματοποιήθηκαν στον Παναμά.
Θυμίζουμε πως το 2005 κάποιοι «αριστεροί» της ευρωομάδας GUE υιοθετώντας την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, κατάγγειλαν το νησί της επανάστασης ως εξής: «Εκτιμώντας τη συγκίνηση και την αποδοκιμασία που ξεσήκωσε στην Ευρώπη η καταδίκη σε βαριές ποινές φυλάκισης, το 2003, 75 αντιφρονούντων, εκτιμώντας την άρνηση της κουβανικής κυβέρνησης να χορηγήσει στις γυναίκες και τις κόρες αυτών των κρατουμένων -“τις γυναίκες στα λευκά“- τη θεώρηση διαβατηρίου που θα τους επέτρεπε να παραλάβουν το βραβείο Ζαχάρωφ που τους απένειμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2005»… Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, αντιδρώντας τόσο στο κοινό ψήφισμα που υιοθέτησε το Ευρωκοινοβούλιο, όσο και στην απαράδεκτη θέση της GUE, σημείωσε χαρακτηριστικά στην αιτιολόγηση ψήφου της, στηρίζοντας όπως πάντα χωρίς όρους την Κούβα.
- Τρεις φορές παρεμβαίνοντας στις εξελίξεις της Λευκορωσίας: στην ΜΚΟ «προστασίας των δημοσιογράφων που εργάζονται υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και συχνά αποτελούν θύματα εκφοβισμού, παρενόχλησης, ποινικής δίωξης και εξορίας» (2004), Αλιακσάνταρ Μιλίνκιεβιτς (πολιτικός της αντιπολίτευσης και υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2006) και –2020, στη «Δημοκρατική αντιπολίτευση στη Λευκορωσία Συντονιστικό Συμβούλιο, πρωτοβουλία τολμηρών γυναικών και προσωπικότητες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής».
- Δυο φορές σε ακτιβιστές και αντικαθεστωτικούς του «κινεζικού δημοκρατικού κινήματος» Γουέι Τζινσένγκ (1996) – Χου Τζιά (2008)
- Επίσης στην Oslobođenje (1993) «εφημερίδα που υπερασπίστηκε τη Βοσνία Ερζεγοβίνη», Ιμπραήμ Ρουγκόβα (Αλβανο-Κοσσοβάρος 1998), ¡Basta Ya! (Μπάστα Για!, Φτάνει πιά! –2000) «Οργάνωση κατά της τρομοκρατίας και της πολιτικής βίας στη Χώρα των Βάσκων κλπ.
- Και μετά ήρθε η σειρά της Βενεζουέλας (2017) Δημοκρατική αντιπολίτευση στην Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας + Χούλιο Μπόρχες + όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι όπως αναφέρονται στο Foro Penal Venezolano εκπροσωπούμενοι από τους Λεοπόλδο Λόπες, Αντόνιο Λεντέσμα, Ντανιέλ Σεμπάγιος, Γιον Γκοϊκοετσέα, Λορέντ Σαλέχ, Αλφρέδο Ράμος και Αντρέα Γκονσάλες…
Για να μη μείνουν λοιπόν παραπονεμένοι ούτε οι φασίστες, ούτε οι Αμερικανοί υποψήφια φέτος υποψήφια είναι η γνωστή Jeanine Áñez (Γιανίνε Άνιες –Τζανίν Άνιες), πραξικοπηματική «προσωρινή πρόεδρος» της Βολιβίας έπειτα από την ανατροπή του Έβο Μοράλες το 2019.
Στην ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, περιγράφεται ως «Βολιβιανή πολιτικός που έγινε προσωρινή πρόεδρος τον Νοέμβριο του 2019, έπειτα από φερόμενη εκλογική νοθεία από τον απερχόμενο πρόεδρο Έβο Μοράλες».
Αναλυτικά:
Jeanine Anez -πολιτικός της Βολιβίας που
ανέλαβε προσωρινά την προσωρινή προεδρία
του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας
από τις 12 Νοεμβρίου 2019 έως τις 8 Νοεμβρίου
2020, μετά την παραίτηση και την επακόλουθη
αποχώρηση του τότε προέδρου Έβο Μοράλες
από τη χώρα, αφού ο ίδιος και οι σύμμαχοί
του διέπραξαν πολλαπλές πράξεις εκλογικής
απάτης.
Ανέλαβε τα καθήκοντά της σύμφωνα με το Σύνταγμα της Βολιβίας και εγκρίθηκε από το Πολυεθνικό Συνταγματικό Δικαστήριο, το υψηλότερο συνταγματικό όργανο ελέγχου της χώρας.
Στο
πλαίσιο της συνταγματικής της εντολής,
προκήρυξε εκλογές στις 18-Οκτ-2020.
Ο
Luis Arce, από το κόμμα Movimiento al Socialismo -MAS
(Κίνημα προς τον Σοσιαλισμό), το οποίο
βοήθησε ο πρώην πρόεδρος Μοράλες, εξελέγη
και ανέλαβε καθήκοντα από την Anez στις
8 Νοεμβρίου, σε μια διαφανή και ειρηνική
διαδικασία μετάβασης.
Στις 13-Μαρτ-2021, οι αρχές της Βολιβίας την συνέλαβαν μαζί με άλλους ανώτερους πολιτικούς και στρατιωτικούς αξιωματούχους, με την κατηγορία της τρομοκρατίας, της ανταρσίας και της συνωμοσίας και τη συμμετοχή σε πραξικόπημα το 2019. Στη συνέχεια, επέκτειναν την κράτησή της για ένα ακόμη εξάμηνο. Η οικογένεια της είπε ότι προσπάθησε να αυτοκτονήσει στις 21- Αυγ-2021 αφού κακοποιήθηκε, εκφοβίστηκε και αναγκάστηκε να πάρει φάρμακα κατά τη διάρκεια της κράτησης και της φυλάκισής της στις φυλακές Miraflores, στην πρωτεύουσα της Βολιβίας La Paz.
Σε ψήφισμα που εγκρίθηκε τον Απρίλιο του 2021, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατήγγειλε και καταδίκασε «την αυθαίρετη και παράνομη κράτηση της πρώην προσωρινής προέδρου, δύο υπουργών της και άλλων πολιτικών κρατουμένων» και κάλεσε «τις αρχές της Βολιβίας να τους απελευθερώσουν αμέσως και να εγκαταλείψουν την κατηγορίες εναντίον τους με πολιτικά κίνητρα.
«Λεπτομέρειες» που αποσιωπούνται
Η πραξικοπηματική ανατροπή του Έβο Μοράλες, μέσω του στρατού, της αστυνομίας και οργανωμένων ομάδων κρούσης ακροδεξιών παραστρατιωτικών κομάντος …η εκλογική νοθεία εναντίον του Μοράλες, στις όπου πρωτοστάτησε το τσιράκι των ΗΠΑ Organization of American States (OAS) Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών.
Δεν γίνεται αναφορά, έστω για τα μάτια του κόσμου –και δε θα μπορούσε, σε κάποια δραστηριότητα της Άνιες «για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης», που υποτίθεται αιτιολογεί το βραβείο.
Η ανακοίνωση του Ευρωκοινοβουλίου αναφέρεται σε «ειρηνική μεταφορά εξουσίας» μέσω «ελεύθερων και δίκαιων εκλογών» από την Άνιες και την επιστροφή (χωρίς πραγματική περιγραφή) του κόμματος του Μοράλες, MAS και ταυτόχρονα γίνεται αναφορά στη σύλληψη και φυλάκιση της Άνιες, με τις κατηγορίες «της τρομοκρατίας, της ανταρσίας και της συνωμοσίας» ως άρρητα αδικαιολόγητη, αγνοώντας τα γεγονότα για συμμετοχή της στο πραξικόπημα που την έφερε στη εξουσία.
Στη λίστα των υποψηφιοτήτων βρίσκονται επίσης οι «Αφγανές γυναίκες», μέσω έντεκα «εκπροσώπων» (ακτιβίστριες, πολιτικούς και δημοσιογράφους).
Εδώ μιλάμε για άνευ προηγουμένου πρόκληση και μνημείο υποκρισίας αν σκεφτούμε την «επόμενη μέρα» μετά την αποχώρηση των αμερικανών και την αλώβητη «δημοκρατία» του Αφγανιστάν με το Ευρωκοινοβούλιο πλην ΚΚΕ να στηρίζει με νύχια και με δόντια τις μέχρι σήμερα πολιτικές των «πρόθυμων» που εργαλειοποιούν το νέο προσφυγικό κύμα αφήνοντας επιπλέον στο έλεος των Ταλιμπάν τις γυναίκες.
Και ένα τελευταίο: συνυποψήφιος και ο «πολύς» Αλεξέι Ναβάλνι, για τον οποίο η ανακοίνωση αποσιωπά τα πάντα –πλην της αντιπαλότητας με τον Πούτιν και το χτύπημα της «διαφθοράς» –ακόμα και το λόγο φυλάκισης, την υπεξαίρεση χρημάτων και φυσικά τις πολιτικές του απόψεις.
Επιμέλεια: Γιάννης Παπαγιάννης
