Ένα αγόρι κουβαλάει στην πλάτη το νεκρό αδερφό του. Στέκεται προσοχή μπροστά στη πυρά αποτέφρωσης. Όση ώρα διαρκεί η καύση του νεκρού μωρού το αγόρι εξακολουθεί να βρίσκεται σε στάση προσοχής, δαγκώνοντας τα χείλη του μέχρι να ματώσουν.
Ο Joe O’Donnel , Αμερικανός στρατιώτης, στάλθηκε στην Ιαπωνία για να καταγράψει και να τεκμηριώσει τις ζημιές που προκάλεσαν οι ατομικές βόμβες. Για επτά μήνες θα ταξιδεύει στη δυτική Ιαπωνία καταγράφοντας με το φακό του και αποκαλύπτοντας την κατάσταση των νεκρών, των αστέγων και των ορφανών παιδιών. Οι εικόνες της θηριωδίας δε χαράχτηκαν μόνο στο φακό αλλά και στην καρδιά του .
Ο φωτογράφος αποκάλυψε την ιστορία της φωτογραφίας σε έναν Ιάπωνα δημοσιογράφο:
«Είδα ένα δεκάχρονο αγόρι να περπατάει. Κουβαλούσε ένα μωρό στην πλάτη του. Τις ημέρες που ήμουν στην Ιαπωνία , είδα πολλά παιδιά να κουβαλούν τα αδέρφια τους στην πλάτη τους και να παίζουν. Ωστόσο, αυτό το αγόρι ήταν διαφορετικό. Μπορούσα να καταλάβω ότι είχε έρθει σε αυτό το μέρος για έναν σοβαρό λόγο. Δεν φορούσε παπούτσια. Το πρόσωπό του ήταν σκληρό. Το μωρό έμοιαζε να κοιμάται. Το παιδί στάθηκε εκεί για πέντε ή δέκα λεπτά. Άνθρωποι με άσπρες μάσκες τον πλησίασαν και του έβγαλαν το μάρσιπο με το οποίο κρατούσε το μωρό. Τότε είδα ότι ήταν νεκρό. Οι άντρες το τοποθέτησαν στη φωτιά. Το παιδί στεκόταν εκεί δίχως να κινείται και κοιτούσε τις φλόγες. Δάγκωνε το χείλος του τόσο δυνατά που το μάτωσε. Μόλις η φωτιά αργόσβηνε, το αγόρι γύρισε κι έφυγε»….
Ένα 10χρονο αγόρι αφού παρέδωσε το πτώμα του νεκρού αδερφού του συνεχίζει να στέκεται προσοχή. Προσπαθεί να είναι γενναίο. Προσπαθεί να σηκώσει στους αδύναμους ώμους του τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς της ατομικής βόμβας. Καθώς κοιτάζει τις φλόγες, κοιτάζει ταυτόχρονα κατάματα με θάρρος, τον εκφοβισμό ενός ολόκληρου λαού αλλά και τον εκφοβισμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ρούλα Καραγιάννη
