Δεν ξεχωρίζουν σε μπλε, πράσινους και κόκκινους, σαν τους κόκκους απορρυπαντικών που καθαρίζουν τέλεια κομματικούς λεκέδες.
Ένα είναι το χρώμα των καρβουνιασμένων ψυχών, μαύρο…
Και βγάζουν και ήχο αέναο, ουρλιάζουν.
Ουρλιαχτό που διασχίζει τον χρόνο και φτάνει στο σήμερα.
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007
Φωτιά στα χωριά Μάκιστος και Αρτέμιδα της Ηλείας, 63 άνθρωποι καίγονται ζωντανοί, 1500 σπίτια καίγονται ολοσχερώς, 6000 άστεγοι, δέντρα και περίπου 60.000 ζωντανά. Αυτά για να φρεσκάρουμε την μνήμη μας.
Το μπλε της κυβέρνησης που διαχειρίστηκε εκείνη την φωτιά χρησιμεύει μόνο ιστορικά, σαν κοιτάμε προς τα πίσω. Για να μη ξεχνώ τα χρώματα της αδιαφορίας και των λαθών που παίρνουν ζωές.
Αλήθεια η προχειρότητα τι χρώμα έχει; Η αδιαφορία για τη ζωή των άλλων; Το χρώμα της στάχτης ίσως; Στάχτη, γκριζωπή και αδιαφανής .
Στάχτη σαν τους ανθρώπους που χάσαμε τότε.
Σαν τους ανθρώπους που χάσαμε στο Μάτι.
Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018
Ξεσπά πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής .
102 νεκροί… Δίχως χρώμα και αυτοί οι άνθρωποι.
Μόνο η κυβέρνηση είχε χρώμα, ένα ροζουλί σαν ξεβαμμένο ξεθωριασμένο κόκκινο, ιστορικά πάλι αναφέρομενη σε αυτό. Ίσα ίσα για να θυμάμαι τι να προσέχω, πάλι…
Να θυμάμαι τι μπορεί να με σκοτώσει σε μια στιγμή, από πλήρη αδιαφορία για μένα.
Για τον άνθρωπο…
Χιλιάδες στρέμματα πευκοδάσους κάηκαν, χιλιάδες σπίτια και ζώα.
Για πες μου τώρα τι χρώμα έχει φωτιά; Τι χρώμα έχουν οι νεκροί ετούτοι που καπηλεύονται οι μπλε και οι ροζουλί κομματικοί κόκκοι; Τι πιστεύουν άραγε; Ότι οι μεν κόκκοι είναι πιο αποτελεσματικοί από τους δε; Ελπίζουν άραγε ότι μπορεί μαζί με τους λεκέδες τους να εξαφανίσουν και την μνήμη μας; Ή μήπως τους νεκρούς εκείνους;
Ο απανθρακωμένος νεκρός, ο αδικοχαμένος άνθρωπος, έχει χρώμα μαύρο και φωνή δυνατή που σχίζει τους αιώνες. Αν σωπάσεις για λίγο το εγώ σου και τον μικρόκοσμό σου, θα την ακούσεις στα μύχια της ψυχής σου να ουρλιάζει, ζητώντας βοήθεια σπαρακτικά.
Είτε ουρλιάζει το 2007 είτε το 2018.
Ουρλιαχτό παραμένει, δίχως χρώμα. Αν κάτι είναι δυνατότερο από αυτό και αν έχει τη δύναμη να σε ανατριχιάζει, είναι ίσως τα γέλια των παιδιών εκείνων στις καλοκαιρινές διακοπές που σώπασαν ξαφνικά.
Είναι ίσως πιο δυνατό το σπαραχτικό κλάμα των μωρών παλεύοντας να αναπνεύσουν μέσα στις πύρινες φλόγες.
Είναι ανατριχιαστικό το παιδικό κλάμα, το τελευταίο, λίγο πριν σιωπήσει για πάντα, την ώρα του μεγάλου πόνου, του ανείπωτου.
Των παιδιών που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν με ανόητα κλάματα και χαρούμενα γέλια. Τί χρώμα λοιπόν έχει τούτος ο θάνατος; Για πες μου…
Και όσο και αν παλεύουμε να του δώσουμε λίγες λιγότερο μαύρες πινελιές από το χρώμα της μνήμης, δεν φωτίζει καθόλου.
Απλά σαν να ξεκουράζεται η δική μας ψυχή λίγο, ίσα ίσα να ξαποστάσει ότι δεν ξεχάστηκαν.
Ότι παίρνουμε ένα μικρούλι, πολύ μικρούλι ντεσιμπέλ από την τελευταία τους κραυγή, τόσο όσο να προλάβουμε το κακό για να μη ξαναγίνει. Για να συνεχίσουν να είναι μαζί μας έστω και έτσι. Μια αύρα δίχως χρώμα αλλά με άρωμα δυνατό, αυτό της φωτιάς… Της καμένης σάρκας…
Ένας ψίθυρος των καρβουνιασμένων ψυχών που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο για να βρει την δικαίωση, για να σώσει το αύριο.
Για να μη ξεχνάμε, για να μη συνεχίσουμε να τους σκοτώνουμε και εμείς.
Λίλα Μήτσουρα
