Στην άγονη νύχτα, σαλπίσματα, φωνές, ομοβροντίες…
Το ήξερες πως έφτασε η ώρα της φριχτής περιπέτειας…
Με το φανέρωμα του ήλιου οι δήμιοι
με τη σκληρή επιβαλλόμενη ευγένεια
σου έδωσαν το μαύρο μαντίλι να δέσεις τα μάτια σου
μα δεν το δέχτηκες, γιατί εσύ δεν ήθελες
να παραδεχτείς την ήττα.
Το ήξερες, ωστόσο πήγες με σίγουρο βήμα
και στάθηκες μπροστά στον γκρεμισμένο μαντρότοιχο
με τα χέρια πρησμένα απ’ τις χειροπέδες…
Σ’ ένα χρόνο επάλληλο, μπροστά στο έξαλλο πλήθος,
κοίταξες μ’ αθόλωτο μάτι την ομορφιά του κόσμου
που αυγάζει κάθε ξημέρωμα και νικά τη φρόνηση.
Επιστροφή στο κενό, στα πιο ακριβά ενθύμια,
στη μάνα σου, στ’ αδέρφια σου,
στους απλούς ανθρώπους της γης που χάνονται ανυποψίαστοι
στη σκοτεινή αβεβαιότητα της καινούριας μας οδύνης…
Το ήξερες,
ότι η άγρια αναμέτρηση θα έφτανε στο τέλος της…
Κι όταν θα βροντούσαν οι κάνες των όπλων
θα πρόφταινες μονάχα να δεις τη μικρή σπίθα
που σμίγει τη ζωή και το θάνατο…
Το ήξερες, πως θα έσβηνε για πάντα το λιγνεμένο φως
του άδολου πρωινού και το σκοτάδι θα ξεδιπλωνόταν
μέσα στα χαλάσματα τη στιγμή που το αίμα θα άχνιζε
πάνω στο στοιχειωμένο χώμα…
Το έγκλημα θα συντελεστεί…
Και μια ελπίδα θα χαθεί δίχως κραυγές,
για να ξεχωρίσουν οι γενναίοι απ’ τους δειλούς,
για να γίνει η θυσία σου μια ένοχη σιωπή
στον άνεμο της γης που δε λέει να κοπάσει…
Πάει πολύς καιρός σύντροφε που λείπεις …
Στην ερημιά των δρόμων που η ζωή σκορπίζεται,
θυμάμαι πάντα μια ημερομηνία,
μια νιότη που δε πρόφτασε ν’ ανθίσει
κι ένα ανθρώπινο όνομα …
Γιώργος Δ. Μπίμης
*από την ποιητική συλλογή: “Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής…”
