1189
Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος τοποθετείται επίσημα ως δούκας της Νορμανδίας.
1304
Γεννιέται ο Φραντσέσκο Πετράρκα (Francesco Petrarca -εξελληνισμένα Φραγκίσκος Πετράρχης), Ιταλός λόγιος, ποιητής και ένας από τους παλαιότερους Ουμανιστές της Αναγέννησης.
Βάσει των έργων του Πετράρχη και, σε μικρότερο βαθμό, του Δάντη και του Βοκκάκιου, ο Πιέτρο Μπέμπο τον 16ο αιώνα δημιούργησε το μοντέλο για τη σύγχρονη ιταλική γλώσσα.
1402
Ο Ταμερλάνος νικά τις δυνάμεις του σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Βαγιαζήτ Α΄ στη μάχη της Άγκυρας.
1776
Γεννιέται ο Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν, σκωτσέζος ευγενής και διπλωμάτης, γνωστός από την αφαίρεση των γλυπτών του Παρθενώνα.
1810
Η Κολομβία ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος.
1821
Ο Ομέρ Βρυώνης ανακαταλαμβάνει την Αθήνα και λύει την πολιορκία της Ακρόπολης.
1885
Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας νομιμοποιεί τον επαγγελματισμό στο ποδόσφαιρο.
1890
Κυκλοφορεί η εφημερίδα «Σοσιαλιστής» – όργανο του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου», που ίδρυσε ο Στ. Καλλέργης.
1891
Ιδρύεται το Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.
1895
Γεννιέται ο Ίγκορ Γιεβγκένιεβιτς Ταμ, Σοβιετικός φυσικός, που τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1958, από κοινού με τους Πάβελ Τσερενκόφ και Ίλια Φρανκ, για την ανακάλυψη και την ερμηνεία της ακτινοβολίας Τσερενκόφ (1934), γνωστής και ως «φαινόμενο Τσερενκόφ-Βαβίλοφ».
1914
Γεννιέται στο Παλιοζογλώπι του Δήμου Ιτάμου στα Αγραφα της Καρδίτσας ο Χαρίλαος Φλωράκης. Το 1929 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Το 1933 μπαίνει στη Σχολή Τηλεγραφητών των ΤΤΤ (Τηλεγραφίας – Ταχυδρομείων – Τηλεφωνίας).
Όντας σπουδαστής κηρύσσεται η μεγάλη απεργία των «Τριατατικών». Οι σπουδαστές απεργούν μαζί με τους εργαζόμενους και ο Χαρίλαος εκλέγεται στην Επιτροπή Αγώνα. Αργότερα, θα συγκροτηθεί Σύλλογος Σπουδαστών των ΤΤΤ, στον οποίο εκλέγεται και γραμματέας. Το 1934 προσλαμβάνεται ως τηλεγραφητής στην ΤΤΤ. Αρχίζει μια απίστευτη περιπλάνηση «μεταθέσεων» από πόλη σε πόλη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Σε όποια πόλη και αν βρεθεί, θα επιδιώξει και θα έχει σύνδεση με πυρήνες παράνομων κομμουνιστών.
Μετά την κήρυξη του πολέμου ο Χ. Φλωράκης στέλνεται στο μέτωπο.
Τη νύχτα της 27ης προς 28η του Οκτώβρη είναι βάρδια στο κεντρικό τηλεγραφείο. Από τις μηχανές που δούλευε πέρασαν τα πρώτα τηλεγραφήματα για την κήρυξη του πολέμου. Την επομένη το πρωί κατατάχτηκε μαζί με τα δύο του αδέλφια.
Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, το Μάη του 1942 περνάει στην παρανομία και το Δεκέμβρη του ίδιου έτους ανεβαίνει στο βουνό. Το 1943-1945 αναλαμβάνει, διαδοχικά, λοχαγός και ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στο Δεκέμβρη του 1944 και τον Οκτώβρη του 1945 συλλαμβάνεται.
Το Γενάρη του 1946 αμνηστεύεται από την κυβέρνηση Σοφούλη και το Δεκέμβρη ανεβαίνει στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.
Συμμετέχει σε δεκάδες μάχες, επικεφαλής στρατιωτικών ομάδων του Δημοκρατικού Στρατού. Ορίζεται στην αρχή αντισυνταγματάρχης και το Νοέμβρη του ’48 υποστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού.
Την άνοιξη του 1949 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Το Σεπτέμβρη περνάει στην ΕΣΣΔ, όπου φοιτά και ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε.
Στις 5 του Απρίλη του 1954 επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται στις 27 του Ιούλη, ενώ το Μάη του 1960 ξεκινά έπειτα από αρκετές αναβολές η μεγάλη δίκη του στο στρατοδικείο. Στις 20 του Απρίλη 1966 αποφυλακίζεται με όρους. Συλλαμβάνεται και πάλι ανήμερα του Απριλιανού πραξικοπήματος και εξορίζεται μέχρι και την άνοιξη του 1971.
Μετά τη διάσπαση του Κόμματος, ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Τον Ιούνη του 1972, η 16η Ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη 17η Ολομέλεια, το Δεκέμβρη, εκλέγεται Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος.
Στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος το 1973 επανεκλέγεται Α΄ Γραμματέας της ΚΕ. Τον Αύγουστο του 1974, πριν τη νομιμοποίηση του Κόμματος, ο Χ. Φλωράκης έρχεται στην Ελλάδα. Στην πρώτη μεταπολιτευτική συνέντευξή του, απαντώντας στις – συνήθεις τότε – προβοκάτσιες περί «ΚΚΕ εξωτερικού» είπε στον Κρις Γουντχάουζ: «Κύριε Γουντχάουζ, εγώ είμαι του …εσωτερικού του εσωτερικού. Όταν έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ, από την οποία προέκυψε το λεγόμενο ΚΚΕ (Εσωτερικού), εγώ προσωπικά βρισκόμουν στο …εσωτερικό του εσωτερικού – δηλαδή εξόριστος στο Παρθένι της Λέρου. Όπως και εκατοντάδες άλλοι σύντροφοι που βρίσκονται σήμερα στο ΚΚΕ, που εσείς το χαρακτηρίζετε ως ΚΚΕ εξωτερικού».
Στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος (1978), στο 11ο (1982) και στο 12ο (1987) ο Χαρίλαος επανεκλέγεται ΓΓ της ΚΕ. Το 1989, μια χρονιά γεμάτη από γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Στην Ελλάδα, υπό το βάρος των πολιτικοοικονομικών σκανδάλων εκείνης της εποχής και με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα δύο εκλογικών αναμετρήσεων, από τις οποίες δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ορκίζονται διαδοχικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη και η κυβέρνηση Ζολώτα. Στο μεταξύ, οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες αποκτούν δραματικό χαρακτήρα, αφού τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο των ανατροπών. Το καλοκαίρι (11 του Ιούλη) σε Ολομέλεια της ΚΕ ο Χ. Φλωράκης κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή του Γραμματέα του Κόμματος. Ο ίδιος εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Το Φλεβάρη του 1991 πραγματοποιείται το 13ο Συνέδριο του Κόμματος, που οδήγησε στη διάσπαση του Κόμματος, που προκάλεσε η φραξιονιστική ομάδα στελεχών, η οποία έφυγε από το ΚΚΕ προς το ΣΥΝ. Το 14ο Συνέδριο (Δεκέμβρης) είναι το Συνέδριο της Ανασυγκρότησης. Το Κόμμα πάλεψε και κατάφερε να σταθεί όρθιο.
Στο 14ο Συνέδριο, το ΚΚΕ επαναεπιβεβαιώνει τις αρχές του: Το σεβασμό του Καταστατικού του, τη διεθνιστική αλληλεγγύη του, τον επαναστατικό χαρακτήρα του, τη στρατηγική των συμμαχιών και των ανοιγμάτων, τον ταξικό χαρακτήρα του και γενικά την προσήλωσή του στις αγωνιστικές παραδόσεις του και στα ιδανικά του. Ο ρόλος του Χ. Φλωράκη και στη διάσωση του ΚΚΕ και στην ανασυγκρότησή του και στην επιστροφή στις αρχές του υπήρξε αποφασιστικός.
Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Χαρίλαος Φλωράκης συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Με το κύρος που διέθετε στην ελληνική κοινωνία και την πείρα του, με το πείσμα του και το σοφό του λόγο, παρέμεινε πάντοτε στήριγμα για ολόκληρο το Κόμμα και σε κάθε του επιλογή. Δεκάδες και εκατοντάδες ήταν οι συναντήσεις που είχε με φορείς, με κατοίκους περιοχών, με οργανώσεις εργαζομένων, με νέους και με νέες. Ο λόγος του, πάντα μεστός και ουσιαστικός, αποτέλεσε σε όλες τις περιπτώσεις παρέμβαση – ύμνο για την πίστη στο Κόμμα, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.
1919
Γενικές απεργίες αλληλεγγύης στη Σοβιετική Ρωσία και Ουγγαρία πραγματοποιούνται σε Ιταλία και τη Σερβία.
1923
Δολοφονείται ο αρχηγός των μεξικανών εξεγερμένων στρατηγός Πάντσο Βίλλα.
1926
Πεθαίνει το ηγετικό στέλεχος του πολωνικού και του ρωσικού επαναστατικού κινήματος Φέλιξ Εντούντοβιτς Ντζερζίνσκι.
Σε ηλικία 18 ετών έγινε μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Λετονίας.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ανέλαβε να δημιουργήσει την Τσεκά, τη μυστική αστυνομία, με σκοπό να αντιμετωπιστούν αντεπαναστατικές ενέργειες και σαμποτάζ ενάντια στο Σοβιετικό σοσιαλιστικό κράτος.
Από τον Φλεβάρη του 1924 επικεφαλής της Ανώτερης Επιτροπής Λαϊκής Οικονομίας (ВСНХ).
1927
Συνέρχεται η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (20-25/7/1927), η οποία καταδικάζει τη νέα φραξιονιστική επίθεση των λικβινταριστών, χαρακτηρίζοντας την τάση αυτή μικροαστική αντιδραστική παρέκκλιση στο Κόμμα που ενθαρρύνθηκε από τη φραξιονιστική δράση της τροτσκιστικής-ζηνοβιεφικής αντιπολίτευσης στην ΕΣΣΔ.\
Η Ολομέλεια καταδίκασε επίσης τη στάση των κεντριστών (Σ. Μάξιμου, Τ. Χαΐνογλου και Κ. Σκλάβου) που με τις παραιτήσεις τους από το Πολιτικό Γραφείο στην ουσία συντάχθηκαν με τους λικβινταριστές.
Οι κεντριστές δήλωσαν αντίθετοι προς τους λικβινταριστές και απέσυραν τις παραιτήσεις τους.
1932
Ο Γερμανός πρόεδρος Πάουλ φον Χίντενμπουργκ διαλύει με πραξικόπημα την κυβέρνηση της Πρωσίας.
1933
Πεντακόσιοι αυτοκινητιστές της Αθήνας κατεβαίνουν σε συγκέντρωση και εγκρίνουν ψήφισμα κατά των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης σε βάρος τους. Η αστυνομία επιτίθεται κατά των διαδηλωτών.
1934
Γεννιέται η ηθοποιός Αλίκη (Σταματίνα) Βουγιουκλάκη.
Με το ρόλο της Βιόλας από τη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ, έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση, σύμφωνα με κάποια βιογραφικά στοιχεία, ήταν στο έργο του Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής», σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, ακολούθησαν οι «Φουσκοθαλασσιές» του Μπόγρη.
Το 1954 αντικατέστησε την Άννα Συνοδινού, ενσαρκώνοντας τη σαιξπηρική Ιουλιέτα, στο Θέατρο Εθνικού Κήπου, με Ρωμαίο τον Ν. Χατζίσκο. Το 1955 παίζει στο «Κεντρικόν», στο έργο «Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Ν. Τσιφόρου. Τις πρώτες της επιτυχίες τις γνώρισε δίπλα στην Κατερίνα στα έργα «Η θεατρίνα» των Μομ – Μπόλτον, «Το κοντσέρτο» του Μπαρ, «Ο άγονος κήπος» της Μπάνιολτ κ. ά. Η πρωταγωνιστική της καθιέρωση έγινε δίπλα στον Κώστα Μουσούρη. Μαζί του το 1958 ερμηνεύει την Ελίζα, στο έργο «Ωραία μου κυρία» του Μπέρναρ Σο, ρόλο – σταθμό στην καριέρα της, τον οποίο έπαιξε αρκετές φορές. Με σκηνοθέτη τον Κώστα Μουσούρη, παίζει στα έργα «Τόπο στα νιάτα», «Πρίγκιπας και χορεύτρια», «Φτωχό σαν σπουργιτάκι».Θιασάρχης από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, με καλλιτεχνικό διευθυντή του θιάσου της τον Μάριο Πλωρίτη, πραγματοποίησε την πρώτη της θριαμβευτική τουρνέ στην επαρχία.
Το καλοκαίρι του 1962 πραγματοποίησε τέσσερις έκτακτες εμφανίσεις στην «Οδό ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι. Ακολούθησαν τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα»,σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνογραφία Νίκου Εγγονόπουλου, «Χτυποκάρδια στα Θρανία» του Σακελλάριου, κ. ά.
Με συνθιασάρχη τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ από το 1964 μέχρι το 1974, ανεβάζουν τα έργα: «Πειρασμός» του Ξενόπουλου, «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» του Σακελλάριου, «Του φτωχού το αρνί» του Τσβάιχ, «Αυτή η γυναίκα μου» των Τσιφόρου – Βασιλειάδη κ. ά. Ενώ το 1971 εγκαινιάστηκε το καινούριο θέατρο «Αλίκη» με τη «Βασίλισσα Αμαλία». Το 1974 παρουσιάζει πάλι την «Ωραία μου κυρία», που σημαδεύει το τέλος της θεατρικής συνεργασίας της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και της συζυγικής τους ζωής. Είχαν παντρευτεί το 1965. Το 1975, η Αλίκη Βουγιουκλάκη παρουσιάζει τη «Μαντώ Μαυρογένους», με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ακολούθησαν τα έργα «Καμπίρια», «Το νυφικό κρεβάτι», «Ωραία μου Κυρία», «Καμπαρέ», «Εύθυμη χήρα», «Τζούλια», «Κυρία με τις Καμέλιες», «Εβίτα», «Βίκτωρ και Βικτώρια», «Φιλουμένα Μαρτουράνο, «Το γλυκό πουλί της νιότης», «Η κυρία δε με μέλλει» κ. ά. Τελευταία της θεατρική εμφάνιση, η «Μελωδία της Ευτυχίας».
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη αναδείχτηκε από την αρχή της καριέρας της σε πρώτο «αστέρι» του παραγωγικότατου, μετά τον εμφύλιο, εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου, κάνοντας τη μια εισπρακτική επιτυχία μετά την άλλη: «Το ποντικάκι», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Ο Μιμίκος και η Μαίρη», «Η μουσίτσα», «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», «Το κλωτσοσκούφι», «Μανταλένα» (που της χάρισε, το 1960, το Βραβείο Α Γυναικείου Ρόλου, στο Α Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης), «Η Αλίκη στο ναυτικό», «Η σοφερίνα», «Το πιο λαμπρό αστέρι», «Η αρχόντισσα και ο αλήτης», «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», «Ένα αστείο κορίτσι», «Η Μαρία της σιωπής», «Η Αλίκη Δικτάτωρ», «Πονηρό Θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα», «Κατάσκοπος Νέλη», κ. ά.
Η ηθοποιός είχε στο ενεργητικό της και πολυάριθμες τραγουδιστικές ερμηνείες, κυρίως σε ταινίες της, σε μουσική των σπουδαιότερων συνθετών μας, πολλές από τις οποίες δισκογραφήθηκαν. Σημάδεψε με τη θεατρόμορφη ερμηνεία και τη δροσερή φωνή της τραγούδια των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Λοϊζου, Ξαρχάκου, Λαβράνου, Πλέσσα κ.ά. Στην τηλεόραση μετέφερε τις θεατρικές της παραστάσεις «Βασίλισσα Αμαλία», «Εύθυμη χήρα», «Καμπαρέ», ενώ όλες οι ταινίες της προβάλλονται και ξαναπροβάλλονται από όλα, πια, τα κανάλια, ψυχαγωγώντας μικρούς και μεγάλους.
Μια τελευταία δραστηριότητά της ήταν η συγγραφή και έκδοση παραμυθιών για παιδιά
1936
Υπογράφεται στην Ελβετία η Συνθήκη του Μοντρέ, η οποία παραχωρεί στην Τουρκία τον έλεγχο του Ελλήσποντου και του Βοσπόρου αλλά εγγυάται την ελεύθερη διέλευση των πλοίων όλων των κρατών σε καιρό ειρήνης.
1937
Πεθαίνει ο Ιταλός μηχανικός και εφευρέτης Γουλιέλμο Μαρκόνι (Guglielmo Marconi -πατέρας του ραδιοφώνου), που το 1909 τιμήθηκε με το Νόμπελ Φυσικής μαζί με τον Καρλ Φ. Μπράουν για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ασύρματης τηλεγραφίας.
1944
Τα σοβιετικά στρατεύματα περνούν τον δυτικό Μπουγκ και αρχίζουν να απελευθερώνουν την Πολωνία.
Την επόμενη μέρα ιδρύεται η Πολωνική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, ενώ η 1η Πολωνική Στρατιά και ο Λαϊκός Στρατός ενώνονται σε κοινό στρατιωτικό σώμα.
1944
Σημειώνεται αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του Αδόλφου Χίτλερ.
Οι πρωταίτιοι -στρατηγός Λούντβιχ Μπεκ, στρατηγός Ρούντολφ Σμουντ, συνταγματάρχης Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ, συνταγματάρχης Μερτζ και υπολοχαγός Βέρνερ φον Χέφεν- είτε αυτοκτονούν, είτε εκτελούνται.
1945
Πεθαίνει ο Πωλ Βαλερύ (Ambroise-Paul-Toussaint-Jules Valéry), Γάλλος συγγραφέας.
Ο Βαλερύ έχοντας μελετήσει τους αρχαίους πολιτισμούς, έχοντας φρίξει με τις στάχτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τον παραλογισμό που εξέθρεφε τη ναζιστική συνέχειά του, επεσήμανε ότι και ο πιο θαυμαστός πολιτισμός μπορεί να είναι όχι μόνο καταστροφικός αλλά και αυτοκαταστροφικός, αν μέτρο του δεν είναι ο άνθρωπος: «Είδαμε, με τα ίδια μας τα μάτια, τη συνειδητή εργασία, την πιο στέρεη εκπαίδευση, την πιο σοβαρή πειθαρχία και προκοπή να βρίσκουν εφαρμογή σε τρομερά σχέδια. Χρειάστηκε αναμφίβολα πολλή επιστήμη για να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι, να σκορπιστούν τόσα αγαθά, ν’ αφανιστούν τόσες πόλεις μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, αλλά χρειάστηκαν και «ηθικά προσόντα». Γνώση και Καθήκον, είστε λοιπόν ύποπτα;».
Το ερώτημα που θέτει, ο μη μαρξιστής βέβαια, Βαλερύ, απαντάται από τον ίδιο παρακάτω, με την εικόνα της «αταξίας» όπως λέει, της «νεωτερικής» ευρωπαϊκής διανόησης.
Της εφησυχασμένης και ναρκισσευόμενης με τις πνευματικές δάφνες της, πλειοψηφίας της ευρωπαϊκής – και κατ’ επέκταση της αμερικάνικης – διανόησης, που αντιμετώπιζε παθητικά την κοινωνική ανισότητα και επεκτατική βαρβαρότητα που γεννά ο καπιταλισμός
Που δε συνειδητοποίησε ότι τα απάτριδα συμφέροντα που «χτίζουν» τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους θα γκρεμίζουν και τα θαυμαστά επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
1949
Το Ισραήλ και η Συρία υπογράφουν εκεχειρία για να τερματίσουν το 19μηνο πόλεμο.
1967
Πεθαίνει ο Τούρκος ζωγράφος Φικρέτ Μουαλά.
Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τα έργα του που απεικονίζουν καθημερινές σκηνές και τοπία από τη ζωή στο Παρίσι.
Το ύφος του χαρακτηρίζεται από εξπρεσιονιστικά στοιχεία, με επιρροές από το κίνημα του φοβισμού, αν και ο ίδιος δεν ακολούθησε συστηματικά τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του ανήκει σήμερα σε ιδιωτικές συλλογές. Φιλοτέχνησε κυρίως υδροκομμιογραφίες (γκουάς) σε χαρτί και μικρής κλίμακας έργα, ενώ λιγοστές είναι οι ελαιογραφίες του.
1969
Ο Αμερικανός αστροναύτης Νιλ Άρμστρονγκ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πατά το πόδι του στη Σελήνη.
1973
Πεθαίνει ο κινεζικής καταγωγής Αμερικανός ηθοποιός Μπρους Λι (Bruce Lee), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Λιου Γιουέν Καμ.
Διακρίθηκε καθιέρωσε τις ταινίες καράτε.
1974
Πραγματοποιείται η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, με τμήματα του τουρκικού στρατού να αποβιβάζονται στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Την ίδια μέρα δημοσιεύεται ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην οποία καταγγέλλονταν πως «Το πραξικόπημα της ελληνικής Χούντας στην Κύπρο οδήγησε στην επέμβαση των Τούρκων. Και οι δύο ενέργειες είναι πράξεις που αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση του ίδιου σχεδίου του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, του διαμελισμού της Κύπρου και τη μετατροπή της σε αμερικανονατοϊκή βάση».
1989
Πεθαίνει
ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.
Η αφετηρία της καλλιτεχνικής δράσης του Γιάννη Τσαρούχη (1910-1989) συνδέεται άρρηκτα με τις πολιτισμικές, κοινωνικοπολιτικές και ιστορικές ζυμώσεις στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1930. Η χρονική αυτή περίοδος διακρίνεται για την αναβίωση της λαϊκής και βυζαντινής τέχνης, καθώς και τη θεωρητική ενασχόληση με την έννοια της «ελληνικότητας». Ταυτόχρονα, μεταφέρεται το ενδιαφέρον του εικαστικού κύκλου από τον ακαδημαϊσμό του Μονάχου στα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα του Παρισιού.
Από νωρίς ο Γ. Τσαρούχης ανέπτυξε ένα καθαρά προσωπικό ύφος, το οποίο δανειζόταν, επεξεργαζόταν και εξέλισσε στοιχεία ελληνικών και ξένων πολιτιστικών παραδόσεων και εικαστικών ρευμάτων. Τα πορτρέτα και οι μνημειακές φιγούρες, οι παραλλαγές της χρωματικής κλίμακας, η σαφής ροπή προς το ρεαλισμό και η δεξιότητά του να αφαιρεί και να φιλτράρει τα μη ουσιώδη στοιχεία στις συνθέσεις του, αντανακλούν την απαράμιλλη ικανότητα του Γ. Τσαρούχη να επαναπροσδιορίζει και να ερμηνεύει δημιουργικά τα ποικίλα ερεθίσματά του.
Θεωρείται από πολλούς ο γνωστότερος Έλληνας ζωγράφος του 20ού αιώνα. Σίγουρα ήταν μία από τις πιο αξιομνημόνευτες, πολύπλευρες και ισχυρές προσωπικότητες της ελληνικής τέχνης, ανοιχτός στη γνώση. Μοντέρνος και παραδοσιακός, καλλιτέχνης και διανοούμενος, πολυμαθής γνώστης των αρχών που διέπουν την ιστορία, την κοινωνία, τον άνθρωπο και τον πολιτισμό. Γλυκύς και είρων, λιτός και αισθησιακός, συντηρητικός και επαναστάτης, αποτέλεσε ένα από τα πλέον δημιουργικά μέλη της γενιάς του ’30. Το διπλό νήμα, του κοσμοπολιτισμού και της παράδοσης, διαπερνά και χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του, που διαμορφώνεται από μία εκλεκτική σύνθεση στοιχείων ελληνικών και ευρωπαϊκών, παραδοσιακών και μοντέρνων, υφασμένων γύρω από μιαν αντρική, κυρίως, λαϊκή ανθρωπότητα, η οποία διασχίζει το ζωγραφικό χώρο και τον ιστορικό χρόνο μέσα από διάφορους τρόπους αναπαράστασης.
Εντύπωση στα έργα του Γ. Τσαρούχη προκαλεί ο ενεργός ρόλος των χρωμάτων, που είναι εκείνα που προετοιμάζουν για τη «μετωπική» επεξεργασία του θέματος. Σε συνδυασμό με τον τρόπο με τον οποίο σχηματίζεται η μορφή πάνω στον καμβά, δίνουν μια εσωστρεφή διάσταση στην περιγραφή των χαρακτηριστικών των προσώπων. Η τελική μορφή παρουσιάζει τη δύναμη του καλλιτέχνη να εκφράσει τις σκέψεις του, αλλά και την ιδεολογική του σχέση με την τέχνη γενικότερα.
Πηγή: Ριζοσπάστης
2021
“Φεύγει” από τη ζωή ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιώργος Μεσσάλας.
Ο Γ. Μεσσάλας γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1942, σπούδασε στη Δραματική Σχολή και στη συνέχεια εργάστηκε σε διάφορους θιάσους. Σημαντικές ήταν οι ερμηνείες του, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στα έργα «Ο αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου, «Ο κοριός» του Μαγιακόφσκι, «Σαν περάσουν πέντε χρόνια» του Λόρκα, «Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν» του Μπρεχτ.
Το 1973 προχώρησε στην ίδρυση του «Μοντέρνου Θεάτρου» ενώ ερμήνευσε κλασικό ρεπερτόριο και σκηνοθέτησε δεκάδες παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Λυκαβηττό, στο Ελεύθερο Θέατρο.
Παράλληλα, αρκετές ήταν οι εμφανίσεις του σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου ενώ ήταν βοηθός του Αλέξη Μινωτή στη θητεία του τελευταίου ως γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.
2021
Πεθαίνει ο Ηπειρώτης συνθέτης, βιολονίστας, αρχιμουσικός και παιδαγωγός Ντίνος Κωνσταντινίδης.
Για πάνω από 50 χρόνια καθηγητής Σύνθεσης στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα (LSU – ΗΠΑ) κατέχοντας τον ανώτατο ακαδημαϊκό τίτλο του Πανεπιστημίου Boyd Professor τα τελευταία 35 χρόνια.
Ο Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στα Γιάννενα και ξεκίνησε βιολί με την Όλγα Μέντζου στην Κατοχή, δασκάλα που «έβγαλε» και άλλους λαμπρούς βιολιστές, όπως τον Τάτση Αποστολίδη, τον Δημήτρη Βράσκο, τον Θόδωρο Τενεζάκη, τον Βύρωνα Καψάλη κ.ά. Συνέχισε σπουδές στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα με τους Τόνυ Σούλτσε (βιολί) και θεωρητικά και σύνθεση με τους Μάριο Βάρβογλη και Γ. Α. Παπαϊωάννου, αποφοιτώντας στα 1952 με Α’ βραβείο και έπαθλο «Διονύσιος Λαυράγκας». Μελέτησε επίσης ιδιωτικά μουσική δωματίου με τους καθηγητές του Ωδείου Αθηνών, Γεώργιο Ευστ. Λυκούδη και Λήδα Κουρούκλη. Διετέλεσε επίλεκτο μέλος της ΚΟΑ επί δεκαετία και της ΣΟ του ΕΙΡ και εξάρχων της Μικρής Ορχήστρας Αθηνών. Εμφανίσθηκε επίσης ως σολίστ στα κοντσέρτα για βιολί των Μπρουχ, Μπραμς και Παγκανίνι (1ο) υπό την μπαγκέττα των Ιωσήφ ντε Μπουστίντουι, Φιλοκτήτη Οικονομίδη και Σαμιουέλ Μπω-Μπωβύ, ενώ έργα του παίχτηκαν αρκετές φορές από τις Ορχήστρες μας.
Στην Αμερική ο Κωνσταντινίδης σπούδασε βιολί και σύνθεση στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια, όπως στην Τζούλιαρντ της ΝΥ, στην Ιντιάνα και το Μίτσιγκαν, με τους καλύτερους καθηγητές της εποχής του (Galamian, Gingold, Dorothy Delay κ.ά.), και εργάστηκε ως εξάρχων κυρίως σε πολλές ΣΟ της χώρας, δίνοντας παράλληλα πολλά ρεσιτάλ και κοντσέρτα ως σολίστ. Στη Λουιζιάνα δίδασκε από το 1966 (!), ενώ από τα 1974 διηύθυνε το Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής του Παν/μίου και από το 1980 το Τμήμα Σύνθεσης. Από δε τις αρχές του 1980, είναι διευθυντής και μαέστρος της «Louisiana Sinfonietta» έχοντας ένα ευρύτατο ρεπερτόριο από το μπαρόκ έως σήμερα.
Έχει τιμηθεί με πάμπολλα βραβεία μεταξύ των οποίων το Α’ βραβείο Όπερας Δωματίου του Παν/μίου του Μπρούκλιν, 17 ASCAP για συνθέσεις του και το βραβείο διδασκαλίας της Εθνικής Μουσικής Εταιρείας Παιδαγωγών Αμερικής, όπως μας πληροφορεί ο Τάκης Καλογερόπουλος στο 7τομο Λεξικό του της Ελληνικής Μουσικής, «Από τον Ορφέα έως σήμερα» (τ. 3, σσ. 387-389, εκδ. «Γιαλελής»). Ευτύχησε εν ζωή να δει τυπωμένα και να ακούσει ηχογραφημένα (πάνω από 65 CDs) τα περισσότερα των έργων του από διάφορους εκδοτικούς οίκους και δισκογραφικές εταιρείες ανά τον κόσμο. Μοναδικό προνόμιο για έναν συνθέτη ως προς την εξέλιξή του!
Τα έργα του Κωνσταντινίδη ξεπερνούν τα 250, μεταξύ των οποίων όπερες, μελοποιήσεις ποιημάτων, διάφορα κοντσέρτα, πάμπολλα έργα μουσικής δωματίου και για περίεργους συνδυασμούς οργάνων, όπως 4 τούμπες, 4 σαξόφωνα κ.ά., αλλά και σκηνική μουσική.
Πολλοί διαπρεπείς Έλληνες σολίστες είχαν την ευκαιρία να εμφανισθούν κατόπιν προσκλήσεως στην Λουιζιάνα ερμηνεύοντας έργα διαφόρων Ελλήνων συνθετών, αλλά και του ίδιου του Κωνσταντινίδη και επίσης να εγγράψουν σε CDs. Βοηθούσε πάντοτε όσο μπορούσε τους νέους μουσικούς Έλληνες και μη, είτε ήταν μαθητές του είτε όχι. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκομαι και εγώ, μιας που ως νέος βιολιστής γύρω στα 20 μου χρόνια, μού εμπιστεύτηκε αρκετά έργα του να εμφανίσω σε πρώτη εκτέλεση εδώ και στο εξωτερικό, αλλά και να τα ερμηνεύω κατ’ εξακολούθηση. Το ίδιο και στην τσελίστα αδερφή μου Μαρίνα Κολοβού. Η βοήθειά του όλα αυτά τα χρόνια προς το πρόσωπό μου ήταν πολυεπίπεδη, γεγονός που πάντα θα του οφείλω και θα κάνω ό,τι μπορώ να διατηρώ το έργο του ζωντανό.
Καλλιθέα – Αθήνα, 21 Ιουλίου 2021
Χρήστος Ηλ. Κολοβός
Αρχιμουσικός – Ερευνητής – Βιολονίστας
Δρ Παν/μίου του Μόντρεαλ
