Στη γη της Ελπίδας
Μου ‘λεγες πως ο έρωτας και η επανάσταση πορεύονται αντάμα χέρι – χέρι.
Μου ‘λεγες πως οι μέρες της ζωής μας κυλάνε αργά, βασανιστικά στον ενδεδειγμένο χρόνο.
Μου ‘λεγες πως οι ενσυνείδητες ψυχές αγωνίζονται και μοχθούν νυχτθημερόν, όμως η πάνδημη διαμαρτυρία και ο λαϊκός ξεσηκωμός για τον καταναγκασμό και για τη βία που κυριαρχεί στην ανθρώπινη κοινωνία είναι ακόμα χρονικά μακριά…
Η καρδιά μας είναι φτιαγμένη από πηλό, αλλά τα συναισθήματα που γεννά είναι φτιαγμένα από γαλανούς ορίζοντες.
Άσπιλη και λευκή σαν το χιόνι στα βουνά η καρδιά του αυθεντικού ανθρώπου ταυτίζεται και γίνεται ένα με τα γλαυκά, ερωτικά σύννεφα και με τους εύδιους και τους ασυννέφιαστους ορίζοντες.
Κι η σύμφυτη αγωνία που τη διακατέχει, την παροτρύνει εντατικά να εξαντλήσει το χρόνο και την απόσταση ακολουθώντας πιστά την ελπιδοφόρα πορεία του φωτός.
Να αφήσει για πάντα πίσω της το φανατισμό, την εχθρότητα και το θανάσιμο μίσος ώστε να σταθεί κάποια στιγμή αλληλέγγυα στις πολύπαθες συνειδήσεις που γεννήθηκαν δίχως μοίρα μέσα σε τούτο τον ανεπίγνωστο κόσμο της δολερότητας και της εξαπάτησης.
Το δάκτυλο του θεού έδειξε το χώμα αλλά η καρδιά του ανθρώπου οραματίστηκε την ελπίδα που κινεί τα σύμπαντα.
Όμως ποιος λαγαρός λογισμός θα κατανοήσει και θα καταγράψει πρώτος τους εξιδανικευμένους στόχους και τους οραματισμούς των μελλοντικών χρόνων που έρχονται, για να κάνουν μια καινούρια αρχή;
Ένα αηδόνι τραγουδά τις φεγγαρόλουστες νύχτες στη σιωπή για να φορτίσει τις ανενεργές ώρες που αναπαύονται οι ψυχές των εξαντλημένων στρατοκόπων, για να εγερθούν των ανθρώπων τα όνειρα.
Κι εκεί, στους θελξικάρδιους κυματισμούς των ήχων και του φεγγαρίσιου φωτός που εκπορθούν βίαια τις πύλες των συναισθημάτων μας, διαπιστώνεται απερίφραστα και κατασταλαγμένα πως όπως το χώμα απεγκλωβίζει και αποδεσμεύει τη ζωή, έτσι κι η καρδιά αναγεννά και απελευθερώνει τα οράματα.
Τύραννοι εξουσιαστές, αφήστε επιτέλους αδέσμευτη και λεύτερη την ελπίδα της καρδιάς μας να χαμηλώσει τα βουνά, να διασκορπίσει τους καπνούς και τις πυκνές ομίχλες που σκέπασαν τον κόσμο της οδύνης για να τα διαβούνε οι μέτοικοι, οι πρόσφυγες κι όλοι οι βασανισμένοι της γης!
Αφήστε ανεξάρτητους και αδέσμευτους τους σπορείς και τους βοηλάτες γιατί η μητέρα γη σ’ αυτούς εναποθέτει τις προσδοκίες της για την άνθιση, για τον πλουτισμό και για την καρποφορία της!
Ωστόσο, οι σταυροί και οι αιματοχυσίες πληθαίνουν στην πλάση με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνονται οι ανταγωνισμοί, η ταξική πάλη κι οι κάθε μορφής αναμετρήσεις και αντιμαχίες.
Κι αν καταφέρουν οι ισχυροί να εκθρονίσουν και να καθαιρέσουν τον παράγοντα άνθρωπο (το ακοίμητο πνεύμα της γης) τότε ποιος θα εμπνεύσει και ποιος θα εμψυχώσει τα αδιάφορα και τα αμφίγνωμα σύμπαντα;
Καμιά, μα καμιά συνείδηση μη λιμπιστεί στο χώμα, την ποσότητα, την αφθονία και την υπέρβαση γιατί θα αισθανθεί πρόωρα τη γεύση του θανάτου στην καρδιά, αφού είναι απόλυτα σαφές πως η ύλη από μόνη της δεν μπορεί να διατρέξει τις χλοώδεις κοιλάδες του ουρανού, μήτε μπορεί να κουρταλήσει τις βαριές πύλες των γαλάζιων οριζόντων του μέλλοντος που σιμώνει αποφασισμένο να αλλάξει το ρου της ιστορίας.
Κι αν οι προσδοκίες μας δεν ευοδωθούν άμεσα κι αν οι συγκυρίες μας προσπεράσουν αδιάφορα χωρίς να αγγίξουν την ψίχα της ψυχής μας, χρέος μας είναι να συνεχίσουμε να πολεμάμε κι όσο σκιρτά η καρδιά στα αποσταμένα στήθια μας, να πορευόμαστε κρατώντας γερά στη μνήμη μας το άδικα σπαταλημένο αίμα των συντρόφων μας που χάθηκαν σε κείνες τις σκοτεινές και τις αβέβαιες νύχτες των άνισων μαχών.
Κι είναι καιρός, εμείς οι αναξιοπαθούντες να ανταλλάξουμε τον πόνο της καρδιάς μας.
Για να μετριάσουμε την οδύνη μας στη γη. Για να βρούμε το κουράγιο να διαδηλώσουμε με οξύτητα και με σθένος πως δε θα αποδεχτούμε τις αμφίσημες ερμηνείες των γεγονότων, μήτε θα ενστερνιστούμε την εγκληματική πράξη να υπάρχουν νικητές και ηττημένοι πάνω στο αγαθό και στο φιλάνθρωπο χώμα…
Προσήλωσε το ζήλο σου κι εσύ σύντροφε στην καινούρια επικαιρότητα που διαμορφώνεται αργά μα σταθερά στη γη της προσμονής και της ελπίδας για να κατοπτεύσεις την καινούρια αλήθεια που ανατέλλει.
Όταν οι υποταγμένοι συστήνουν ως λύση την αποδοχή και την εγκαρτέρηση, οι ανυπότακτοι πρέπει να προτείνουν την απείθεια, την ανυπακοή και την ανταρσία.
Όταν οι συμβιβασμένοι συμμορφώνονται και αποδέχονται την κοινωνική ανισότητα, οιεξεγερμένοι αγωνίζονται με απροσμέτρητο σθένος για να κάμψουν αυτή την άθλια παρανόηση.
Όταν οι άπληστοι και οι κερδομανείς πασχίζουν δόλια για τη συνθηκολόγηση και για το συμβιβασμό της συνείδησης των πολλών δεινοπαθούντων, τότε οι ριζοσπάστες αντιπαραθέτουν το γνήσιο επαναστατικό τους οίστρο, την καθολική διαμαρτυρία και την εξέγερση, την ηρωική πράξη και τη θυσία, την ανένδοτη και την αδιάλειπτη ταξική αναμέτρηση…
Άκου σύντροφε! Στην άλλη άκρη του πελάγου ο τυφλός ποιητής τραγουδά αιώνες τώρα για την ιστορική αποστολή του ανθρώπου, για την ειρήνευση και για την εγγενή ελευθερία του πάνω στη ματωμένη φλούδα της γης.
Έλα κι εσύ στο ακρογιάλι δύστυχε αδερφέ μου να αφουγκραστείς το τραγούδι των σειρήνων που ταυτίστηκε με τον αχό των κυμάτων και των ακριμάτιστων ανέμων.
Έλα να βαπτιστείς στις μυριάδες αποχρώσεις της εξημερωμένης θάλασσας, έλα να παραστείς κι εσύ στη άγια μέθεξη της μεγάλης μας αγρύπνιας.
Να στοχαστούμε αντάμα για τις δοκιμασίες, για τις πληγές και για τα ανήκουστα βάσανα των ανυποψίαστων και των αγαθόψυχων συντρόφων μας.
Να προετοιμάσουμε μεθοδικά και συγκροτημένα ένα μέλλον αταξικά προσανατολισμένο που θα καθιερώσει πάραυτα στη γη την ηθική συμπεριφορά, τις αποδεχτές ανθρώπινες σχέσεις, την έλλογη φωνή της όσιας συνείδησης.
Την έγκριση, τη συγκατάθεση και τη στήριξη των όρων της αρχέγονης συμφωνίας που συνομολόγησαν και, που προσυπέγραψαν η συμπαντική και η ανθρώπινη νόηση,…
Επίμονος χρόνος.
Φεύγουν τα νιάτα και σκορπάνε
στην ξέρα και στη λησμονιά
κι αυτοί, τον πόνο τους μετράνε,
δεμένοι στο άρμα του φονιά…
Λαύρα που στέγνωσε τα χείλη,
δίψα που στοίχειωσε το στόμα,
κει που ξυπνούν ξανά οι θρύλοι,
στου παιδεμού το άγιο χώμα…
Ηλιοκαμένοι και λιτοί
μ’ αίμα συγγράφουν ιστορία,
σαν να ‘ναι άλλοι κι όχι αυτοί,
που ζουν στης γης την εξορία.
(Στο δάκρυ και στην αμαρτία
θα σμίξουν φίλοι κι αδερφοί
κι αυτοί θα πάρουν τα πρωτεία,
χρησμολογούνε οι σοφοί.)
…
Φλόγα η πίστη σου, μη σβήσει
στην αστραπή και στον αγέρα,
μια επωδός να κυματίσει
απ’ του καημού σου τη φλογέρα.
Του μέλλοντος τους σκαπανείς
δεν τους λυγάνε οι αλυσίδες.
Ζουν και πεθαίνουν αφανείς,
να χτίσουν λεύτερες πατρίδες,…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ
*Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός, ποιητής, συγγραφέας,
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
