Η σημερινή απεργία στην Ελλάδα, μία από τις πιο σημαντικές των τελευταίων ετών, είναι το πρώτο θέμα για τους εργαζόμενους της χώρας. Τον αντίκτυπό της τον γνωρίζει ήδη η κυβέρνηση και η εργοδοσία! Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απεργούν, κατέβηκαν στους δρόμους, ζητώντας το αυτονόητο: Να μη γίνει η ζωή τους φθηνό καύσιμο για τα κέρδη των λίγων. Να μην περάσει η 13ωρη σκλαβιά και η ατελείωτη ευελιξία στη δουλειά. Όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους, νιώσαμε τον παλμό του αγώνα, την αισιοδοξία της συλλογικής διεκδίκησης, πήραμε δύναμη και κουράγιο για τις επόμενες μάχες υπεράσπισης της δουλειάς και της ζωής της εργατικής τάξης.
Κι όμως, αν ανοίξει κανείς την τηλεόραση, αν περιηγηθεί στα περισσότερα ενημερωτικά sites και τα social media, θα νομίζει πως δε συνέβη τίποτα! Σιωπή! Μερικά «ρεπορτάζ» της σειράς, δυο-τρεις αράδες για το «πώς κινούνται τα ΜΜΜ και αποφυγή του κέντρου» και μετά ξανά θέματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, «επενδύσεις», «ανάπτυξη», «κανονικότητα»…
Είναι χαρακτηριστικό ότι το μοναδικό πρωτοσέλιδο που είχε σε εξέχουσα θέση την απεργία ήταν αυτό του «Ριζοσπάστη». Η απεργία εξαφανίζεται πίσω από την κουρτίνα της «ενημέρωσης». Η σιωπή των ΜΜΕ είναι συνενοχή, ευθυγραμμίζεται με τη στάση ανοχής και συνενοχής από όλα τα αστικά κόμματα στη διάλυση της ζωής και της δουλειάς των εργαζομένων. Όταν οι εργαζόμενοι απεργούν για να μην επιστρέψουν σε συνθήκες 19ου αιώνα κι εσύ επιλέγεις να σιωπήσεις, τότε έχεις πάρει θέση απέναντι στους εργαζόμενους.
Θα μιλούσαμε για θάψιμο στα όρια του σκανδάλου, αλλά μικρή χώρα είναι η Ελλάδα και όλοι γνωριζόμαστε… Αποκρύπτουν, παραμορφώνουν, απονευρώνουν τη λαϊκή οργή, την αγανάκτηση που νιώθει κάθε εργαζόμενος, όταν του λένε ότι πρέπει να αφήσει τα κόκαλά του στη δουλειά! Ακόμα πιο αποκαλυπτικό είναι όταν βλέπεις ΜΜΕ και δημοσιογράφους, που δηλώνουν «ανεξάρτητοι», «μαχητικοί», που τα «χώνουν στην κυβέρνηση» και το «σύστημα», είτε να σιωπούν είτε να επιλέγουν άλλα θέματα, όπως π.χ. αναλύσεις επί αναλύσεων για το «comeback» του Αλ. Τσίπρα είτε -οι πιο influencers- στιγμιότυπα της …τρυφηλής ζωής τους. Τι μετράει άλλωστε το 13ωρο μπροστά στο κάθε «εγώ»; Κι όλα αυτά, τη στιγμή που δίνεται μία σκληρή μάχη απέναντι σε μία στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Αυτή τη μάχη υπονομεύουν. Όπως την υπονομεύουν μία σειρά δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, συντηρητικές και «προοδευτικές», που έκαναν τα πάντα να μη γίνει απεργία, αλλά δεν τα κατάφεραν! Η πραγματική σύγκρουση, η ταξική, δεν πουλάει! Δε χωρά στα stories, δε «γράφει» σε primetime. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλοι αυτοί την απεχθάνονται!
Φυσικά, η επιλεκτική αφωνία δεν είναι προνόμιο μόνο της σημερινής μέρας, που μπορεί στο τέλος κάποιοι να αναγκαστούν να εξάρουν τις κινητοποιήσεις και να ποστάρουν καμιά φωτογραφία από τις απεργιακές συγκεντρώσεις συντηρώντας το «αγωνιστικό» τους προφίλ, για να βγει και η υποχρέωση και να εξακολουθήσει να «δουλεύει» η περσόνα… Η μούγκα που έπεσε τις προηγούμενες μέρες, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της απεργίας, είναι πρωτοφανής. Την ώρα που οι εργαζόμενοι παλεύουν να κρατήσουν στοιχειώδεις όρους ζωής, τα μεγάλα μικρόφωνα μένουν κλειστά. Και κάθε «πολλά βαρύς», που σκίζει τα ιμάτιά του για δημοκρατία και δικαιοσύνη, καταπίνει τη γλώσσα του, καταδεικνύοντας όμως το ποιόν του, αλλά και την πραγματική στόχευση, που είναι το θάψιμο και η υπονόμευση του συλλογικού, ταξικού, οργανωμένου αγώνα, κόντρα σε κυβερνήσεις και κεφάλαιο.
Όμως η απεργία -και ειδικά η σημερινή- δεν είναι «ένα ακόμη γεγονός», που θα περάσει σε κανένα μονόστηλο των πίσω σελίδων. Είναι πράξη αυτοάμυνας και αντεπίθεσης απέναντι σε μια πολιτική που θέλει τον εργαζόμενο άφωνο, εξαντλημένο, υποταγμένο.
Κάθε απεργία είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Και σήμερα ο καθρέφτης δείχνει δύο κόσμους: Εκείνον που παράγει τα πάντα και αγωνίζεται για να ζήσει και εκείνον που αν και παριστάνει ότι δε βλέπει, ξέρει ότι σήμερα χάνει κέρδη…
Όχι στη δουλειά 13 ωρών, τόσες να ’ναι οι ώρες των καπιταλιστών!
Πηγή: 902.gr
