Τι βρίσκω φυσικό και τι αφύσικο
Διάλειμμα. Για να στραφώ προς τα νέα τμήματα της εταιρείας.
Τι αφήνει πίσω της η ανάπτυξη; Σειρές αφήνει με υπαλλήλους
κακοντυμένους κι αλυσοδεμένους στα pc. Οι μισοί έχουν ασπρίσει
και στα μάτια τους, οι φόβοι κι οι ανάγκες, άγρια παλεύουν
μεταξύ τους. Αυτό το βρίσκω φυσικό. Αν τύχει και στο διάλειμμα
συναντηθούμε, οι κουβέντες μας είναι αφύσικα κοφτές. Θα ’ταν
ωφέλιμο κι ωραίο να ’ταν έτσι ο λόγος τους, όταν ο υπεύθυνος
ξεκινά μ’ απειλές και προσταγές. Όταν είναι, γελώ που κοιτά
μ’ ορθάνοιχτο το στόμα.
Πέρασαν κιόλας δέκα λεπτά,
ας παραβιάσω το διάλειμμα, είναι φυσικό που η περιέργεια
μ’ έχει ολάκερο εξοργίσει. Κηφισίας. Τι βλέπω εδώ; Κηφήνες βλέπω
κι υπαλλήλους μέσα σε πανάκριβα αμάξια – Τι βρίσκουν οι πιο πολλοί φυσικό;
Να τρέφεται η καλή μας η ανάπτυξη μ’ ανθρώπινες δυνάμεις. Χαράματα
και τα σκουπιδιάρικα μαζεύουνε τους συναδέλφους και τούς ρίχνουν
λίπασμα στο δέντρο της ανάπτυξης. Απ’ όσα ξέρω, οι ζωντανοί
είναι λίπασμα πρώτης διαλογής. Και το δέντρο της μεγαλώνει,
μα όσο μεγαλώνει, κάποιοι κλάδοι χάνουνε τα φύλλα κι άλλοι
ήδη γέρνουνε καχεκτικοί. Άρα κάποια στιγμή θ’ αδυνατεί να μεγαλώνει.
Εγώ λοιπόν μονάχα τούτο βρίσκω φυσικό.
