«Η πάλη της ΕΑΜικής Αντίστασης διδάσκει ότι κανένας συσχετισμός δυνάμεων, όσο αρνητικός κι αν εμφανίζεται -όπως είναι και σήμερα- για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, δεν πρέπει να θεωρείται στάσιμος και αμετάβλητος, απρόσβλητος από τη μαζική οργανωμένη δράση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα» τόνισε μιλώντας εκ μέρους του ΚΚΕ στην ειδική συνεδρίαση της Βουλής για την επέτειο της Εθνικής Αντίστασης ο βουλευτής Γιάννης Δελής.
Είπε συγκεκριμένα:
«Η Κατοχή του ’41 – ’44 δεν σημαδεύτηκε μόνο από πρωτόγνωρα δεινά και θυσίες για τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις, αλλά και από τη δική τους μαχητική εισβολή στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Όπως είναι γνωστό, η ελληνική αστική τάξη, με μόνη της έγνοια τη δική της σωτηρία και τη μεταπολεμική αποκατάσταση της εξουσίας της στη χώρα, άφησε τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις έρμαιο στις επιλογές των κατοχικών στρατευμάτων μέσα σε συνθήκες μαζικού λιμού και εκτεταμένων διώξεων και εκτελέσεων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, τον Ιούλη 1941, το ΚΚΕ θέτει τότε, έναν στόχο που φαινόταν ανέφικτος, για όποιον έβλεπε το συσχετισμό δυνάμεων ως στάσιμο.
Ποιος ήταν αυτός;
Η συγκρότηση ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που θα πάλευε για την απελευθέρωση της χώρας από τα κατοχικά στρατεύματα και θα χάριζε στον λαό την καινούργια Ελλάδα της δουλειάς και της λευτεριάς.
Έχει προηγηθεί η συγκρότηση της Εθνικής Αλληλεγγύης και ακολουθούν η ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ (Ιούλης 1941) και του ΕΑΜ (Σεπτέμβρης 1941) και στη συνέχεια του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ, αλλά και της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης στη Μέση Ανατολή.
Στις αρχές του 1942, οι πρώτοι αντάρτες του ΕΛΑΣ εμφανίζονται στον κύριο ορεινό όγκο της χώρας, ενώ οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στα αστικά κέντρα δίνουν τη μάχη ενάντια στην πείνα.
Σιγά σιγά, οι εστίες της λαϊκής αντίστασης αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και δημιουργούν ένα πανελλαδικό δίκτυο.
Μέσα, δε, στο 1943, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ έχουν ήδη απελευθερώσει εκτεταμένα εδάφη, όπου υπό την προστασία τους αρχίζουν να λειτουργούν λαογέννητοι θεσμοί Τοπικής Διοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης.
Την ίδια περίοδο, οι καθοριστικές νίκες του Κόκκινου Στρατού στις μάχες του Στάλιγκραντ (Φλεβάρης 1943) και του Κουρσκ (Αύγουστος 1943) αλλάζουν οριστικά τον στρατιωτικό συσχετισμό δυνάμεων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στο μεταξύ οι προσπάθειες των Αρχών Κατοχής να “εξοικονομήσουν” γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις που θα μεταφέρονταν στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου προέλαυνε ο Κόκκινος Στρατός, προσκρούουν στις αντιδράσεις του μαζικά οργανωμένου στο ΕΑΜ εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Η επιστράτευση Ελλήνων εργατών που θα μεταφέρονταν στα γερμανικά εργοστάσια ακυρώνεται στην πράξη από τις μεγαλειώδεις, πολύμορφες και αιματηρές κινητοποιήσεις (διαδηλώσεις, απεργίες κλπ.) το Μάρτη του 1943.
Το ίδιο συμβαίνει και τον Ιούλη του 1943 με την προσπάθεια επέκτασης της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής στη Μακεδονία.
Η πάλη της ΕΑΜικής Αντίστασης διδάσκει ότι κανένας συσχετισμός δυνάμεων, όσο αρνητικός κι αν εμφανίζεται -όπως είναι και σήμερα- για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, δεν πρέπει να θεωρείται στάσιμος και αμετάβλητος, απρόσβλητος από τη μαζική οργανωμένη δράση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα.
Με τη σχεδιασμένη δράση του ΚΚΕ, ένας λαός αποφασισμένος να αγωνιστεί για την επιβίωση του ίδιου και των παιδιών του συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και μπόρεσε να γίνει φόβος και τρόμος για τα κατοχικά στρατεύματα και τους ντόπιους συνεργάτες τους, τελικά για την εγχώρια και ξένη καπιταλιστική εξουσία.
Γιατί και η τότε ηρωική πάλη των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων αποδεικνύει ότι υπό κανένα πρίσμα ή σύνθημα δεν υπάρχει η δυνατότητα αμοιβαίας εκπλήρωσης και των εργατικών – λαϊκών και των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Τότε, όπως και σήμερα, η νίκη του ενός σημαίνει την ήττα του άλλου.
Τότε η καπιταλιστική εξουσία μακέλεψε ένα από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της Ευρώπης, προκειμένου να επιβιώσει, και σήμερα καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις, πρώτα απ’ όλες τον άνθρωπο τόσο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης με τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, την ανεργία και τη φτώχεια, όσο και σε καιρό ιμπεριαλιστικού πολέμου με βομβαρδισμούς, αποκλεισμούς, πείνα και προσφυγιά.
Πώς μπορεί, λοιπόν, να έχει το ίδιο περιεχόμενο ο πατριωτισμός των εργατών, των άλλων λαϊκών στρωμάτων με των καπιταλιστών και των κερδοσκόπων;
Αυτοί πατρίδα και θεό τους έχουν το κέρδος, την εκμετάλλευση.
Ο λαός μας ξέρει να κάνει θυσίες, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, όταν η δική του πατρίδα κινδυνεύει.
Το αποδεικνύει σε κάθε κρίσιμη καμπή της Ιστορίας.
Καμιά θυσία, όμως, δεν πρέπει να κάνει για την πλουτοκρατία!
Χρωστάμε πολλά στην ηρωική γενιά της αθάνατης Εθνικής μας Αντίστασης, του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δεν λύγισαν στα πέτρινα χρόνια του ναζισμού – φασισμού, που έδωσαν τη μάχη στις πόλεις και τα χωριά, στ’ άπαρτα βουνά με τ’ όπλο στο χέρι, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, δώσαν τα νιάτα τους και τη ζωή τους για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.
Τους πρέπει Τιμή και Δόξα!
Και μια υπόσχεση στη μνήμη τους, την ανυποχώρητη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών στη χώρα μας».
