Από τον ποιητή και συγγραφέα, Γιώργο Δ. Μπίμη, λάβαμε και δημοσιεύουμε τους συλλογισμούς του εν μέσω πανδημίας, αλλά με πλήρη συναίσθηση της έκφρασης αλληλεγγύης στην ανθρώπινη σκέψη, να μην υποταχθεί, να μη σιωπήσει, αλλά να υψωθεί για έναν κόσμο πραγματικής ελευθερίας.
Η πλάνη και η αμαρτία
Δείτε εκείνον τον άνθρωπο που ακολουθεί άβουλα το ανώνυμο πλήθος, που αποδέχεται άκριτα τις οπισθοδρομικές πολιτικές θέσεις, που ασπάζεται αστόχαστα κάθε σαθρό επιχείρημα και κάθε ευτελή άποψη, αυτόν που χάνεται μέσα στη δίνη μιας κάλπικης και υποκριτικής ‘’ελευθερίας,’’ αυτόν που δε μπορεί να αναγνωρίσει το πρόδηλο και το αυθεντικό, που αποζητά μια στείρα κατανόηση δίχως ίχνος σύνεσης στο βλέμμα, που βυθίζεται κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά σε μια νοσηρή ασημαντότητα και σε μια ασελγή και υποχθόνια υποταγή…
Είναι αυτός που από φόβο συμπλέει, συνυπάρχει και σιτίζεται από τα ράκη του αλλοπρόσαλλου δράματος, ως καταναλωτής, ως πατριώτης, ως λαμπρός οικογενειάρχης, ως φανατικός εγωιστής κι εντέλει ως εξαπατημένο και λεηλατημένο άτομο…
Δείτε όμως συνάνθρωποι και τα σημάδια των καρφιών που στάζουν αίμα κι ομοφρονήστε με την ψυχή που άντεξε στην αρνησιά και στην απόρριψη, αποδοκιμάζοντας τη θλιβερή επανάληψη, τον συντηρητισμό και τη διαιώνιση του εσφαλμένου και της παραβατικότητας για να προφητεύσετε για τους ‘’δίκοπους’’ καιρούς που έρχονται: τίποτα δεν πρόκειται να ανανεωθεί στο πυρωμένο χώμα, αν δεν ανακάμψουν κι αν δεν προοδεύσουν τα πνευματικά χαρίσματα και οι έμφυτες αρετές του ανθρώπου…
Ευτυχία είναι να ψάχνεις για ζωή στα πράγματα που κρύβουν ζωή μέσα τους, κι όπως η μάνα γη με πονεμένες κραυγές, με φριχτές οδύνες και με ανυστερόβουλη πίστη γεννά την ελπίδα, την ευτυχία και τα δάκρυα της χαράς πάνω στο άφορο και ανηφορικό χώμα, έτσι κι εσείς συνταξιδιώτες, τώρα που ναυάγησαν τα όνειρα των στοχοποιημένων και των καταδιωκόμενων λαών, οφείλετε να κλάψετε με λυγμούς, να μετανοήσετε και να εξομολογηθείτε για τους αθεμελίωτους φόβους σας, για την έλλειψη της αλληλεγγύης που επιδείξατε απέναντι στις πάσχουσες ψυχές, που έγιναν σκόνη στις πυρπολημένες πολιτείες, επειδή δεν αναλάβατε το ρίσκο κι επειδή δεν οργανώσατε έγκαιρα τη δράση σας για να γλιτώσουν από το παίδεμα, από την άσκοπη αιματοχυσία κι από το μαρτυρικό θάνατο…
Σιγά-σιγά ξημερώνει η επόμενη μέρα κι όλα τα χρώματα της οικουμένης έλκονται από ένα μαγικό ερωτικό οίστρο, πλημμυρισμένο από αγαθότητα και από καλοσύνη, που τα προτρέπει διακαώς να βαφτιστούν στην άφθαρτη συμπαντική αλήθεια, στη γλυκιά ευσπλαχνία και στην αμερόληπτη δικαιοσύνη του ζωοδόχου ήλιου…
Όμως, τα μοτίβα, της αμοιβαίας αγάπης, της συμπαράστασης και της συντροφικότητας που αποζητούσαν εναγώνια οι ταπεινοί κι οι καταφρονεμένοι της γης μέσα σε τούτη τη θύελλα των κάλπικων υποσχέσεων και των απραγματοποίητων προσδοκιών στέρεψαν και ένας βάναυσος αγέρας γεμάτος αλαζονεία και εχθρότητα αποστάτησε κι απειλεί ξανά να κατεδαφίσει τον αιμόφυρτο και εξουθενωμένο κόσμο μας…
Τώρα, ποια αρχή και ποια ιδεολογία θα συγκρουστεί με την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων για να υπερασπιστεί τον παραγκωνισμένο άνθρωπο, τις αξίες και τα παραδεισένια ιδανικά της ζωής του;
Να είσαι σεμνός, υπάκουος και ευπειθής, μήνυσαν τα αλαζονικά πνεύματα του ουρανού στον άνθρωπο της γης. Κι η προικισμένη ύπαρξη, με τη διορατικότητα και με την πληρότητα που έχει αποκτήσει στο διάβα της ανάμεσα στους αιώνες, απάντησε: σεμνοί και ταπεινοί είναι οι αδαείς, οι αστόχαστοι, οι υποτακτικοί κι όλοι εκείνοι που ‘καμαν σημαία τους το φόβο του επικείμενου θανάτου τους!
Η τέχνη της ποίησης είναι ο έρωτας, το επιχείρημα και η διαλεκτική της ψυχής! Η ποίηση από μόνη της δε μπορεί να αποτελέσει επανάσταση, μπορεί όμως κάλλιστα να εξελιχθεί σε επανάσταση, αφού απευθύνεται στο πνεύμα και στο θυμικό των παραπλανημένων ανθρώπων που έγιναν δεκτικοί στους δογματισμούς και στις ιδεοληψίες, στη δόλια εξαπάτηση, που τόσο μεγάλη υλική και ψυχική φθορά τους έχει προκαλέσει,…
Αναγκαιότητα
Ανήκουμε σ’ έναν κόσμο που συγκροτήθηκε από ατομικά κίνητρα χωρίς τη θέλησή μας, σ’ έναν κόσμο που παρέρχεται μα που εξακολουθεί να δίνει λυσσαλέα μάχη για να κρατήσει και να διαιωνίσει εντέλει μιαν εξουσία που δεν του ανήκει.
Ανήκουμε σ’ έναν κόσμο που παραβιάζει τους νόμους, τους κανόνες και τα πρότυπα, που ευτελίζει και απαξιώνει προκλητικά τον καθημερινό άνθρωπο που αγωνίζεται, που ματώνει, που παράγει αξίες και δημιουργεί ιδανικά.
Ένας ερειπωμένος τοίχος που πρέπει αυθωρεί να τον γκρεμίσουμε…
Κι είναι βέβαιο πως θα υπάρξει η γόνιμη μήτρα που θα λευτερώσει την καινούρια συνείδηση και την αλληλεγγύη της άλλης εκδοχής. Χτες διατυπώθηκε η ιδέα, σήμερα κυοφορεί η ελπίδα, αύριο θα γεννηθεί ο ανακαινισμένος άνθρωπος…
Αυτός που θα νιώσει ζωντανό κύτταρο της δημιουργίας και θα ταυτιστεί απόλυτα με το κοινωνικό γίγνεσθαι, Αυτός που θα κοινωνήσει με τα δάκρυα και με τον πόνο του Χριστού κι ως ισόθεος πλέον θα ενταχθεί στην κοινόκτητη έκταση και στις στοχευόμενες επιδιώξεις για να συμβάλλει ως άλλος Διγενής στην ενθουσιώδη ορμή των εξεγερμένων μαζών, στους μεγαλόπνοους αγώνες και στις φιλόδοξες προσδοκίες, στην πίστη που επιζητά να επιβάλλει στον κόσμο της ανάγκης την κοινωνική αλήθεια, στο δίκαιο πάθος που θα νικήσει στη μάχη τον ταξικό εχθρό για να ορίσει ως αρχή και κανόνα της ζωής την ισότητα.
Στην προσφορά και στη θυσία που στοχεύουν να αναδείξουν στο φως την απελευθερωτική δύναμη της πανανθρώπινης ιδεολογία μας.
Αυτός, που μέσα από την προσέγγιση και τη συμφιλίωση θα σειστεί ψυχή τε και σώματι από την άρρηκτη ενότητα των προλετάριων για να σταθεί επάξια απέναντι στις ασύμμετρες απειλές του σήμερα, για να θεσπίσει με την ακλόνητη αφοσίωσή του στο μέγα θαύμα της ζωής τις πανανθρώπινες αξίες του αύριο…
Γιατί οι σύγχρονες ιδέες, οι οργανωμένοι αγώνες και οι συλλογικές επιλογές είναι τα θεμελιακά στοιχεία που εξασφαλίζουν τη δυνατότητα, τη φορά και την ώθηση, τις βασικές αιτίες για να γίνει η ζωή φλόγα και φωτιά και να καεί στον άνεμο, για να καταποντίσει με οίστρο της τους φραγμούς και τα εμπόδια, για να συντρίψει με την έξαψή της κάθε παραμορφωμένο εγώ.
Για να εκκινήσει επιτέλους η καινούρια εποχή για τούτη την ανεμοδαρμένη ανθρωπότητα που φλέγεται από τις αναμενόμενες ελπίδες και από τους ελπιστικούς της οραματισμούς. Για να κατακτήσουν κι οι φτωχοί κι οι ασήμαντοι το ακατάκτητο, την πλέρια και ολοκληρωμένη ελευθερία που παρέχει αφειδώλευτα τη μέγιστη χαρά στη ζωή, για να βιώσουν συλλογικά το μεγαλεπήβολο όραμα που ενδημεί στην έμφυτη ικανότητα του πνεύματός τους και στους φρενήρεις ρυθμούς της πολύπαθης καρδιάς τους…
Ο Χρόνος και η απόσταση
Όταν η ζωή καθορίζεται από υψηλούς στόχους και από πρωτοπόρες ιδέες τότε δε συνιστά ένα απλό πέρασμα στον πραγματικό χρόνο της ζωής.
Και στο φως και στο σκοτάδι, καθήκον των ανθρώπων είναι να μετράνε τον καιρό και την απόσταση αν επιθυμούν να αφήσουν ένα αποτύπωμα, ένα θαμπό έστω αχνάρι πάνω στο σκονισμένο χώμα πριν φτάσουν στην αντίπερα όχθη και χαθούν για πάντα στης λήθης την ατέρμονη σιωπή.
Γι’ αυτό, εσύ, το θύμα των ισχυρών οικονομικών ομάδων, της πλάνης, της εξαπάτησης και της αδικίας, περιφρονώντας κάθε υπαρκτό κίνδυνο κατέστρεψε με το σπαθί του πάθους και με τη δίκοπη αγωνία σου όλα εκείνα που δεν έγιναν ζωή, για να αναδομήσεις σήμερα το γερασμένο κόσμο πριν προφτάσει αυτός να σε αποδυναμώσει και σε καταστρέψει αύριο.
Κάνε τη βούλησή σου πεπρωμένο για να μεταγγιστεί στο πνεύμα σου το όσιο πνεύμα των διάφανων αιθέρων που παραγκωνίζει την κακία κι εξυψώνει την αρετή, την πίστη και τον ενθουσιασμό. Κι ύστερα, προετοίμασε επιμελώς τούτη την ερειπωμένη γη για να υποδεχθεί με τιμές τον απελευθερωμένο άνθρωπο, τον συνειδητό πολεμιστή που στέκεται θαρρετά και σθεναρά απέναντι στην παρηκμασμένη κοινωνία των αστών, καταδικάζοντας απερίφραστα τη νέα παγκόσμια τάξη των πραγμάτων.
Έχοντας πλήρη συναίσθηση για τον καθημερινό καταναγκασμό, για τη βία και για την άγρια εκμετάλλευση αφόρισε πάραυτα τη νόθευση, τη φθορά και τον εκφυλισμό αποδοκιμάζοντας κατηγορηματικά την τόσο αρνητική διαφοροποίηση που προκαλεί η κοινωνική ισοπέδωση στο μοτίβο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Ναι, η ταξική σου αρετή πρέπει να αναφλογίζει το θυμό κι όχι να παρέχει απαλλαγή και άφεση στους βάναυσους καταχραστές, γιατί η δυστυχία που γεννά η θανάσιμη αμαρτία της πλεονεξίας και της ιδιοτέλειας κραυγάζει ως τα πέρατα του απείρου κι ακόμα και οι θεοί, μέσα στην επάρκεια και στην αφθονία τους επιχειρούν με κάθε μέσο να μας μυήσουν στην ένοχη σιωπή τους. Αποστασιοποιημένες οι υπερβατικές δυνάμεις στη νιρβάνα των ουρανών, αφουγκράζονται τις κραυγές και τους λυγμούς αλλά δεν αναλογίζονται μήτε παραδέχονται τον πόνο που ακατάπαυστα βοά και δυναμώνει πάνω στο ανεμοδαρμένο χώμα…
Μη ρωτάς αυτούς που έχουν την ευθύνη για τον ξεριζωμό και για την καταστροφή σύντροφε, γιατί δεν πρόκειται να πάρεις ποτέ καμιά θετική απάντηση. Αποφάσισε!
Τη στιγμή που γεννιέσαι σε τούτη τη ζήση δίνεις μιαν υπόσχεση στη ζωή κι είναι επιτακτική η ανάγκη να την τηρήσεις με βαθύ αίσθημα ευλάβειας και σεβασμού.
Αυτοί που κηρύττουν τη μετάνοια είναι οι φανατισμένοι υποκριτές κι οι αμετανόητοι φονιάδες των λαών. Κι είναι αυτοί που φέρουν ακέραιη την ευθύνη για τούτη τη γη, για τούτο το παραδεισένιο λιβάδι που κάποτε έσφυζε από ζωή, από ειρήνη και από ελευθερία και μας παραχωρούσε απλόχερα τη χαρά της συγκομιδής, ενώ τώρα, δες, στους δίκοπους καιρούς που ζούμε πτώχευσε, χρεοκόπησε και απόγινε ένας πετρώδης τόπος εξορίας και ομαδικής θανάτωσης.
Οι ουρανοί ξόδεψαν και το τελευταίο τους δάκρυ για να παρηγορήσουν την απαρηγόρητη γη, μα σε τούτη τη συγκυρία που ξεσπάθωσε ξανά η τρομοκρατία του ερέβους επιβάλλεται να υπάρξει μια καθολική, ηχηρή, αισιόδοξη και μαχητική απάντηση. Γιατί, ο φτωχός με τα δεινά και με τα βάσανά του κι ο πλούσιος με την αφθονία και με τον έκλυτο βίο του, ως σύνολο, συνθέτουν την πιο ακατανόμαστη σκλαβιά, το πιο μεγάλο κρίμα στη μακραίωνη ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας…
Πίστεψε λοιπόν στην αόρατη ψυχή σου, στο πρωταρχικό μόριο της άγιας δημιουργίας που βρίσκεται σε μια διαρκή γόνιμη κίνηση μέσα και πάνω από τον ορατό κόσμο των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Κι εκεί, στο αβυσσαλέο χάσμα του δεσποτικού χρόνου που εξουσιάζει και κυβερνά τυραννικά την πλάση, πρόσδωσε σ’ αυτήν το κύρος που της αναλογεί, υπακούοντας συνειδητά στους χτύπους της καρδιάς σου, πειθαρχώντας στους εμπνευσμένους διαλογισμούς του ανήσυχου πνεύματός σου, επιβεβαιώνοντας ανά πάσα στιγμή την προσήλωσή σου στους πανανθρώπινους στόχους των ενάρετων οραμάτων σου.
Ευλογημένος και μακάριος είναι ο άοκνος μαχητής που εκτίθεται στους μεγάλους κινδύνους, στις ασύμμετρες απειλές και στα εφιαλτικά σενάρια προκειμένου να κατακτήσει το βίωμα, την επίγνωση και την πολυπειρία των αιώνων. Για να οργανώσει εντέλει τις απαιτούμενες ανατρεπτικές δράσεις, για να εξουδετερώσει τις δεδομένες συνέπειες, για να θεσπίσει τα όρια και τους κανόνες της συλλογικής ελευθερίας, ούτως ώστε να μπορέσει αύριο, μαζί με τους μπαρουτοκαπνισμένους συντρόφους του να βιώσει το ύψιστο νόημα της δημιουργίας, την ανείπωτη ευημερία της ειρήνης, την άγια αθανασία της αλληλέγγυας ζωής!
Γιώργος Δ. Μπίμης
