413 π.Χ.
Οι Συρακούσιοι, υπό τον Σπαρτιάτη Γύλιππο, καταναυμαχούν τον Αθηναϊκό Στόλο, κοντά στο λιμάνι των Συρακουσών.
Έτσι καταλήγει σε ολοκληρωτική καταστροφή η προσπάθεια των Αθηναίων να αποκτήσουν τον έλεγχο της Σικελίας (Πελοποννησιακός Πόλεμος).
70
Ο ρωμαϊκός στρατός υπό τον Τίτο καταλαμβάνει και λεηλατεί την Ιερουσαλήμ.
878
Ο Λουδοβίκος ο Τραυλός στέφεται βασιλιάς της Δυτικής Φραγκίας από τον Πάπα Ιωάννη Η΄.
1159
Εκλέγεται ο Πάπας Αλέξανδρος Γ΄.
1191
Κατά τη Γ΄ Σταυροφορία, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος νικά τον Σαλαντίν στη μάχη του Αρσούφ.
1228
Ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν φτάνει στην Άκρα του Ισραήλ και ξεκινά την ΣΤ΄ Σταυροφορία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ειρηνική παλινόρθωση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ.
1303
Ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ αιχμαλωτίζεται εξ ονόματος του Φιλίππου Δ΄ της Γαλλίας.
1566
Πεθαίνει ο Σουλεϊμάν Α΄, κοινώς γνωστός ως Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής στον δυτικό κόσμο και «Κανουνί» (ο Νομοθέτης) στο βασίλειό του.
Ήταν ο δέκατος σουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, από το 1520 έως τον θάνατό του το 1566.
Κατά τη βασιλεία του η Οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη γεωγραφική της επέκταση και στο απόγειο της δύναμής της. Υπήρξε ο επιφανέστερος των σουλτάνων.
1571
Ο Τόμας Χάουαρντ, 4ος δούκας του Νόρφολκ, συλλαμβάνεται για το ρόλο του στη συνωμοσία Ριντόλφι, που είχε ως σκοπό τη δολοφονία της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας και την αντικατάστασή της με τη Μαρία Α΄ της Σκωτίας.
1652
Περίπου 15.000 Κινέζοι Χαν επαναστατούν κατά της ολλανδικής κυριαρχίας στην Ταϊβάν.
1726
Γεννιέται ο Γάλλος σκακιστής και συνθέτης μουσικής Φρανσουά-Αντρέ Ντανικάν Φιλιντόρ (François-André Danican Philido).
Είχε συνεισφορά στην πρώιμη ανάπτυξη της κωμικής όπερας. Θεωρείται επίσης, ως ο καλύτερος σκακιστής της εποχής του.
Το βιβλίο του “Analyse du jeu des Echecs” θεωρήθηκε ένα πρότυπο εγχειρίδιο σκακιού για τουλάχιστον έναν αιώνα, και ένα πολύ γνωστό σκακιστικό άνοιγμα καθώς και μια μέθοδος για ματ έχουν πάρει το όνομά του.
1812
Στη μάχη του Μποροντίνο, ο ρωσικός στρατός υπό την ηγεσία του στρατηγού Κουτούζοφ ηττάται από τον Ναπολέοντα.
1821
Δημιουργείται η Μεγάλη Κολομβία (που απαρτιζόταν από τη σημερινή Κολομβία, τον Παναμά, τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, τμήμα του Περού και της Βραζιλίας), με Πρόεδρο τον ηγέτη του αγώνα της Λατινικής Αμερικής για ανεξαρτησία από τους Ισπανούς Σιμόν Μπολιβάρ (Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios).
1822
H Βραζιλία ανακηρύσσεται ανεξάρτητη από την Πορτογαλία.
1833
Οι επαναστάτες οπλαρχηγοί του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Δημήτρης Πλαπούτας συλλαμβάνονται και φυλακίζονται από τις Οθωνικές αρχές με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
1882
Γεννιέται ο μουσουργός και αρχιμουσικός Θεόφραστος Σακελλαρίδης, από τους πρωτεργάτες της Ελληνικής Οπερέτας.
1893
Ιδρύεται η Τζένοα, ο παλαιότερος ιταλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος.
1909
Γεννιέται ο Ελληνικής καταγωγής Αμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου Ελία Καζάν (Ηλίας Καζαντζόγλου), βραβευμένος με Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη δύο φορές (το 1948 και το 1955).
Ένας, αναμφίβολα, ταλαντούχος δημιουργός, ο οποίος όμως, μόνος του αμαύρωσε το έργο, τη φήμη και την υστεροφημία του, όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, κατέθεσε ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Υποθέσεων του διαβόητου κομμουνιστοφάγου γερουσιαστή Μακάρθι, καταδίδοντας ονόματα ομοτέχνων του – συνεργατών, φίλων, πρώην συντρόφων του – με την κατηγορία ότι υπήρξαν μέλη ή οπαδοί του ΚΚ ΗΠΑ. Να σημειωθεί ότι ο Ε. Καζάν όχι μόνον δε μετάνιωσε γι’ αυτή την αποτρόπαια πράξη του, η οποία σήμαινε απόλυση, ταπείνωση, φυλάκιση, μακρόχρονη ανεργία, έως και θάνατο των στιγματισμένων καλλιτεχνών, αλλά και την υπερασπίστηκε ως «τη μόνη ορθή» και «αναγκαία ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο» (!), το 1999.
Τη χρονιά, δηλαδή, που οι διοικούντες την ελεγχόμενη από το μεγάλο κεφάλαιο του Χόλιγουντ Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου, τον τίμησε με Όσκαρ για το σύνολο της «προσφοράς» του. Τιμή, που προκάλεσε τη δίκαιη οργή, τις δημόσιες καταγγελίες και διαδηλώσεις έξω από το χώρο απονομής των Όσκαρ, των επιζώντων καλλιτεχνών – θυμάτων του μακαρθισμού, αλλά και πολλών νεότερων προοδευτικών Αμερικανών καλλιτεχνών.
Ο Ηλίας Καζάν , γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από Έλληνες γονείς, το 1909, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία 4 ετών. Μεγάλωσε σε μια ελληνική συνοικία στο Χάρλεμ κι αργότερα στο Νιου Ροσέλ. Ξεκίνησε την καριέρα του, στη δεκαετία του 1930, ως ένας από τους πολύ ελπιδοφόρους και προοδευτικούς σκηνοθέτες, για να καταλήξει, μετά τις υπηρεσίες που πρόσφερε στο μακαρθισμό, ως ένας από τους πολύ ευνοούμενους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ. Μεταξύ άλλων γύρισε τις ταινίες «Αμέρικα Αμέρικα», «Λεωφορείον ο Πόθος», «Ανατολικά της Εδέμ», «Άγριος Ποταμός» κ.ά. Στο Χόλιγουντ κέρδισε Όσκαρ για τις ταινίες «Λιμάνι της Αγωνίας» και «Συμφωνία Κυρίων».
1911
Γεννιέται ο κομμουνιστής ηγέτης της Λ.Δ. Βουλγαρίας Τοντόρ Ζίβκοφ.
Η σκληροτράχηλη και άγονη φύση της περιοχής στο χωριό Πράβετς που γεννήθηκε, είχε δημιουργήσει δύσκολες συνθήκες για τη διαβίωση των κατοίκων, ήταν συνάμα το «ευνοϊκό έδαφος» για τη διάδοση του επαναστατικού σοσιαλισμού, που από πολύ νωρίς βρίσκει οπαδούς ανάμεσα στα εκλεκτότερα μέλη της μικρής κοινωνίας. Το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα της 9ης Ιούνη του 1923 και η βίαιη κατάπνιξή του θα αποτελέσουν τη μαγιά για τον 12χρονο τότε Τοντόρ. Μέσα σε αυτή την κατάσταση και αυτό το περιβάλλον, ο Τοντόρ Ζίβκοφ αρχίζει να διαμορφώνει σιγά – σιγά την επαναστατική συνείδησή του. Η πρώτη του συμμετοχή σε μία σημαντική πολιτικοκοινωνική εκδήλωση είναι η μαθητική απεργία του 1928, όπου πρωτοστάτησε και ανέλαβε την καθοδήγηση και την οργάνωση της διαμαρτυρίας εναντίον της αποβολής πρωτοπόρων μαθητών και φοιτητών των μαρξιστικο-λενινιστικών ομίλων.
Η πράξη του αυτή και η δραστηριοποίησή του επέφερε και τα πρώτα προβλήματα με την Αστυνομία, με αποτέλεσμα το επόμενο εκπαιδευτικό έτος να αντιμετωπίσει προβλήματα διώξεων και σαν τελείωσε τη ΣΤ τάξη ο Ζίβκοφ αναγκάζεται να εγκαταλείψει το γυμνάσιο και να συνεχίσει τη μόρφωσή του στη Μέση Τυπογραφική Σχολή, που λειτουργεί στα πλαίσια του Κρατικού Τυπογραφείου της Σόφιας. Ακόμα από την πρώτη μέρα της φοίτησής του στη Σχολή Τυπογράφων, αρχίζει μόνος του να αναζητεί το φυσικό του περιβάλλον – τους κύκλους των προοδευτικών μαθητών και στα τέλη του 1929 γίνεται μέλος της Κομμουνιστικής Ένωσης της Βουλγαρικής Νεολαίας. Στις 11 Ιούλη 1931 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από την Αστυνομία, όταν οι δυνάμεις ασφαλείας έκαναν επίθεση κατά της συνέλευσης νεαρών εργατών του Εργατικού Κόμματος.
Η ένταξη του Ζίβκοφ στις γραμμές του βουλγαρικού προλεταριάτου είναι σε μία στιγμή ανόδου του επαναστατικού κινήματος, που επέρχεται μετά από το ρήγμα στο μέτωπο της φασιστικής δικτατορίας, γεγονός που οδήγησε και στην αναδιοργάνωση του κόμματος μετά την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς τον Αύγουστο του 1930. Η άνοδος του εργατικού κινήματος βάζει νέα καθήκοντα στο κόμμα, τη στιγμή που η ταξική πάλη οξύνεται και ένας μετά τον άλλον πέφτουν δολοφονημένοι στους δρόμους της Σόφιας γενναία και πρωτοπόρα στελέχη και μέλη του κόμματος και του νεολαιίστικου κινήματος. Η δράση του τον αναδεικνύει στο πρωτοπόρο κομμάτι της επαναστατημένης νεολαίας και το 1932 γίνεται μέλος του κόμματος. Την περίοδο αυτή, η Νομαρχιακή Επιτροπή του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος αναθέτει στο Ζίβκοφ την καθοδήγηση του Επιχειρησιακού Γραφείου για την οργάνωση και την πραγματοποίηση της καμπάνιας για τη σωτηρία του Γκεόργκι Δημητρόφ και των συντρόφων του, που είχαν συλληφθεί για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο, έναν εμπρησμό που οργάνωσαν οι ίδιοι οι ναζί.
Δύο μέρες μετά την εισβολή των χιτλερικών ορδών στην ΕΣΣΔ, στις 24 Ιούνη του 1941, το ΠΓ της ΚΕ του ΒΚΚ υιοθετεί τη γραμμή για την οργάνωση και την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα ενάντια στους χιτλερικούς εισβολείς και στους Βούλγαρους υπηρέτες τους. Ο Ζίβκοφ θα βρεθεί και πάλι στην πρώτη γραμμή πάλης και οργάνωσης του αντιφασιστικού και απελευθερωτικού μετώπου. Το 1942 θα αναδειχτεί μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Σόφιας, με τομέα ευθύνης τις επαρχιακές κομματικές οργανώσεις, ενώ οι αντάρτες της ταξιαρχίας «Τσαβντάρ» βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του, μία αντάρτικη ταξιαρχία, που η ιστορική αποστολή που της έχει αναθέσει το κόμμα είναι να είναι το πρωτοπόρο κομμάτι του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού», που θα ανατρέψει τη φασιστική εξουσία και θα την αντικαταστήσει με τη νέα λαϊκή δημοκρατική εξουσία του Πατριωτικού Μετώπου. Με τη νίκη της επανάστασης το Σεπτέμβρη του 1944, το Γραφείο Επιχειρήσεων μετατρέπεται σε επιτελείο της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και στη θέση του αρχηγού η ΚΕ τοποθετεί τον Τοντόρ Ζίβκοφ. Ένα χρόνο μετά, θα γίνει αναπληρωματικό μέλος της και από το 1946 βουλευτής στη Μεγάλη Λαϊκή Βουλή.
Από τις πρώτες μέρες της νίκης της επανάστασης, όλες οι δυνάμεις του ΒΚΚ έχουν ριχτεί στην αποφασιστική πολιτική μάχη για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα. Ο Ζίβκοφ, που έχει αναδειχτεί άξιο και ανδρωμένο στέλεχος μέσα από τους αγώνες, θα αρχίσει σταδιακά να αναλαμβάνει ηγετικά καθήκοντα, όπως το 1945, πρώτος γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της Σόφιας και κατόπιν την ίδια χρονιά πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Πόλης της Σόφιας. Το 1950 θα εκλεγεί γραμματέας της ΚΕ του ΒΚΚ ως υπεύθυνος για την ιδεολογική δουλιά και το 1951 μέλος του ΠΓ της ΚΕ του. Από το 1954 θα εκλεγεί Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ, μία θέση που θα του την εμπιστευτεί το κόμμα μέχρι το 1981. Ταυτόχρονα, το 1959 θα αναδειχτεί μέλος της Επιτροπής για την Επεξεργασία του Σχεδίου Αναθεώρησης του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, και αργότερα Πρόεδρος, ενώ το 1960 θα τεθεί επικεφαλής της βουλγαρικής αντιπροσωπείας για την 15η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Το 1962 θα εκλεγεί πρωθυπουργός και θα βάλει το θεμέλιο λίθο για την πλατιά οικοδόμηση της ανεπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας, που θα συνοδευτεί με τα νέα στάδια ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας και θα προωθήσει ένα πολυδιάστατο πρόγραμμα για το ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου του λαού. Θα διατελέσει πρωθυπουργός ως το ’71, μετά θα εκλεγεί Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου, μια θέση που θα έχει ως την ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος, το 1989. Ταυτόχρονα, θα εκλεγεί στο Δωδέκατο Συνέδριο του ΒΚΚ το 1981, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ.
Τα επιτεύγματα της βουλγαρικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, της οποίας υπήρξε ταυτόχρονα γνήσιος και άξιος γιος, αλλά και καθοδηγητής, δεν μπόρεσαν να τον «υπερασπίσουν», όταν βρέθηκε στη δυσκολότερη στιγμή της κομματικής, αλλά και επαναστατικής του ζωής.
Ο «άνεμος της περεστρόικα» επηρεάζει και το ΒΚΚ και εξαναγκάζει το Ζίβκοφ στις 10 Οκτώβρη του 1989 να υποβάλει την παραίτησή του από το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς και από μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, που σε συνεδρίαση της ΚΕ γίνεται αποδεκτή, ενώ τον διαδέχεται ο Πέταρ Μλαντένοφ. Στις 17 του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, απαλλάσσεται από τα καθήκοντα του Προέδρου του Συμβουλίου του Κράτους και αντικαθίσταται από τον Πέταρ Μλαντένοφ, σύμφωνα με απόφαση της ενδεκάτης Συνόδου της 9ης Λαϊκής Βουλής. Επίσης, απαλλάσσεται και από τα καθήκοντα του Προέδρου της Επιτροπής Αναθεώρησης και συμπλήρωσης του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Τον διαδέχεται, και σ’ αυτό το αξίωμα, ο Μλαντένοφ. Δεν έφτανε αυτό και στις 12 του Δεκέμβρη καθαιρείται ακόμα και από μέλος της ΚΕ του Κόμματος.
Από τη στιγμή εκείνη, θα αρχίσουν οι εντατικές προσπάθεια, όχι μόνον της κομματικής και πολιτικής του σπίλωσης, αλλά ακόμα και της φυσικής του εξόντωσης. Στις 18 Γενάρη του 1990, όταν σε όλες τις πρώην ανατολικές χώρες έχει ήδη αρχίσει ο πόλεμος των «μαγισσών», εκδίδεται ένταλμα συλλήψεως εις βάρος του, με την κατηγορία ότι «υποκίνησε εθνικό μίσος και αποδέχτηκε μεγάλα χρηματικά ποσά, που ήταν περιουσία του κράτους» και φυλακίζεται. Λόγω όμως της κακής κατάστασης της υγείας του, δεν υποβάλλεται σε ανακρίσεις και τελικά στις 12 Ιούλη του 1990, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας αποφάσισε να τον θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Το αποκορύφωμα της μισαλλοδοξίας των διωκτών του έρχεται στις 20 του Νοέμβρη του ίδιου έτους, όταν κατηγορείται επισήμως για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος και κατάχρηση εξουσίας και στις 25 Φλεβάρη του 1991, αρχίζει η δίκη του στη Σόφια. Είναι ο πρώτος πρώην ηγέτης, από τις πρώην ευρωπαϊκές Λαϊκές Δημοκρατίες, που δικάζεται και η κατηγορία που του έχει απαγγελθεί είναι η κατάχρηση δημοσίου χρήματος προς ίδιον όφελος. Επίσης κατηγορείται για διακρίσεις εναντίον της τουρκικής μειονότητας, για τη δημιουργία σοβιετικού τύπου στρατοπέδων εργασίας και, τέλος, για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας.
Οι διώκτες του, «διψασμένοι», δε σταματούν σε τίποτα και συνεχίζουν σωρηδόν να απαγγέλλουν κατηγορίες, όπως της παράνομης οικονομικής ενίσχυσης τρομοκρατικών οργανώσεων του Τρίτου Κόσμου. Στις 4 Σεπτέμβρη του 1992, «καταδικάζεται» σε εφτά χρόνια κάθειρξης για κατάχρηση εξουσίας και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, ενώ αντιμετωπίζει νέα ποινή κάθειρξης έως και 30 ετών, με την κατηγορία της κατάχρησης 22,5 εκατ. δολαρίων για τη χρηματοδότηση ξένων κομμουνιστικών κομμάτων! Ασκεί έφεση και περιμένει την εκδίκασή της. Το 1994 απορρίπτεται η έφεσή του και καλείται να εκτίσει την εφταετή του κάθειρξη και να καταβάλει το ποσό των 800 χιλιάδων δολαρίων, που κατηγορείται ότι υπεξαίρεσε από το βουλγαρικό δημόσιο!!!
Σε μία απόδειξη του θάρρους του και της πίστης του στις ιδέες του, στις 27 του Γενάρη του 1994, ανακοινώνει ότι θα εκτίσει την ποινή του, χωρίς να δεχτεί χάρη για να «προστατεύσει την αξιοπρέπεια του θεσμού του αρχηγού κράτους, εφόσον το Σύνταγμα και οι νόμοι παραβιάζονται στη Βουλγαρία». Η δικαίωσή του θα έρθει το 1996, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο τον απαλλάσσει με απόφασή του από την ποινή κάθειρξης και το 1997 αφήνεται ελεύθερος, μετά την άρση της δικαστικής απόφασης για κατ’ οίκον περιορισμό που του είχε επιβληθεί το 1990. Όμως, η κλονισμένη υγεία του έχει ήδη επιδεινωθεί και η πενιχρή σύνταξη, ύψους 5 δολ. που θα του χορηγηθεί, δε φτάνει για να καλύψει ούτε τις ελάχιστες από τις ιατρικές απαιτήσεις που απαιτούσε η θεραπεία! Σ’ αυτό το διάστημα τον επισκέφτηκε και ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης. Η κλονισμένη υγεία του Ζίβκοφ δεν τον εμπόδισε να «τυραννήσει» το Χαρίλαο Φλωράκη με αλλεπάλληλες ερωτήσεις για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, αλλά και τις εσωτερικές εξελίξεις. Ενώ και οι δύο εξέφρασαν την ανησυχία τους για την έκρυθμη και επικίνδυνη κατάσταση στα Βαλκάνια.
Πάνω από μισό αιώνα, το όνομα του Τοντόρ Ζίβκοφ ήταν συνυφασμένο με τους ηρωικούς αγώνες και το δημιουργικό έργο του ΒΚΚ. Μαθητής των μορφών του βουλγαρικού και παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, του Ντιμίτερ Μπλαγκόεφ και του Γκεόργκι Δημητρόφ, συνέχισε το επαναστατικό τους έργο μέσα σε ποιοτικά διαφορετικές συνθήκες, κέρδισε την εκτίμηση και την αναγνώριση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του παγκόσμιου κινήματος για την ειρήνη και το σοσιαλισμό. Είναι αναμφισβήτητη η αξία του και η σφραγίδα που έβαλε στη σύγχρονη ιστορία της Βουλγαρίας και στην πορεία του σοσιαλισμού, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
1912
Οι Σάμιοι υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη κηρύσσουν επανάσταση, επιδιώκοντας την αυτοδιάθεση του νησιού και την ένωσή του με το Βασίλειο της Ελλάδος.
1930
Πάνω από 4.000 φτωχοί αγρότες της περιοχής Θεσσαλονίκης συγκροτούν συλλαλητήρια στην πόλη με συνθήματα «Θέλουμε ψωμί», «Πεινάμε», «Κάτω η κυβέρνηση».
1931
Γεννιέται ο Μακάντα Κεν Μακιντιρέ (Makanda Ken McIntyre), πολυ-οργανοπαίχτης και συνθέτης.
Υπήρξε μουσικός της τζαζ με πλούσια πανεπιστημιακή και διδακτική δράση ενώ ηχογράφησε και 11 προσωπικά άλμπουμς.
1941
Στις 7-9 Σεπτεμβρίου οι αντάρτες της ομάδας «Οδυσσέας Ανδρούτσος» αφοπλίζουν τους σταθμούς της Χωροφυλακής Μαυροθάλασσας, Νέας Ευκαρπίας και Δάφνης της επαρχίας Νιγρίτας.
1942
Αρχίζουν μεγάλες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του λαού της Αθήνας για την επιβίωση, οι οποίες διήρκεσαν έως τις 14 του Σεπτέμβρη.
Τα θύματα της πείνας το χειμώνα του 1941-1942 έφτασαν τις 260 χιλιάδες νεκρούς. Μα θα ήταν ασφαλώς πολύ περισσότερα, αν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωνόταν, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, σε σκληρούς αλλά μαχητικούς και αποφασιστικούς αγώνες για την επιβίωση.
1943
Ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής Στρόοπ, κηρύσσει με διαταγή του –και επίσημα πια- το διωγμό των Εβραίων στην Ελλάδα. Το ΕΑΜ κινητοποιεί τις οργανώσεις του και φυγαδεύει πολλούς Εβραίους στις ελεύθερες περιοχές.
1944
Η έδρα της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου μεταφέρεται στην Καζέρτα της Ιταλίας.
1944
Ο απελευθερωτής Κόκκινος Στρατός περνά τα σύνορα της Βουλγαρίας.
1947
Σχηματίζεται κυβέρνηση Φιλελευθέρων και Λαϊκών με πρωθυπουργό τον Θ. Σοφούλη και αντιπρόεδρο τον Κ. Τσαλδάρη.
1949
Πεθαίνει ο Μεξικανός ζωγράφος Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο (José Clemente Orozco).
Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τοιχογράφους του 20ου αιώνα και διακόσμησε δημόσια κτίρια στο Μεξικό. Ήταν ένας από τους «Τρεις Μεγάλους» τοιχογράφους του Μεξικού, μαζί με τους Diego Rivera και Νταβίδ Αλφάρο Σικέιρος (Los Tres Grandes).
Κυρίως επηρεασμένος από το Συμβολισμό, ήταν επίσης λιθογράφος και σατιρικός σκιτσογράφος. Από το 1922 ως το 1948 δημιούργησε τοιχογραφίες στην Πόλη του Μεξικού, στην Ορισάμπα, στο Claremont της Καλιφόρνια, στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Χάμσαϊρ, στην Γουαδαλαχάρα, Χαλίσκο, και στο Χικίλπαν, Μιτσοακάν.
Η τέχνη του αποτελεί σπάνιο συνδυασμό ενός έντονου, προσωπικού εξπρεσιονισμού, με απλοποιημένες συνθετικές μορφές. Το καλλιτεχνικό του στιλ, όπως και η αισθητική του φιλοσοφία, επηρέασαν πολλούς καλλιτέχνες της Αμερικής στο τέλος του 20ου αιώνα.
1952
Η Ενιαία Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΕΔΝΕ – νεολαία της ΕΔΑ) διαλύεται με απόφαση της Επιτροπής Ασφαλείας και ύστερα από Εισαγγελική εισήγηση.
1960
Πεθαίνει ο παλαίμαχος Γερμανός κομμουνιστής Βίλχελμ Πικ (Wilhelm Pieck), πρώην μέλος του Προεδρείου της Κομμουνιστικής Διεθνούς και πρώτος Πρόεδρος της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.
1962
Πεθαίνει η Δανή συγγραφέας Κάρεν φον Μπλίξεν-Φίνεκε (Karen von Blixen-Finecke).
Είναι περισσότερο γνωστή για το έργο της «Πέρα από την Αφρική», μια εξιστόρηση των χρόνων που έζησε στην Κένυα και για μία από τις ιστορίες της, «Η γιορτή της Μπαμπέτ», οι οποίες και οι δύο έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο με ταινίες που έχουν κερδίσει Όσκαρ. Άλλο γνωστό της έργο είναι το «Επτά γοτθικές ιστορίες».
1965
«Άγνωστοι» ανατινάζουν τη λέσχη των Λαμπράκηδων στο Μυλοχώρι.
Μία εβδομάδα πριν, στο Συμβούλιο του Στέμματος, συζητήθηκε η διάλυση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.
1999
Σεισμός 5,9 Ρίχτερ, λίγο πριν από τις 3 μ.μ., συγκλονίζει το Λεκανοπέδιο.
Μέσα σε δευτερόλεπτα δεκάδες κτίρια κατέρρευσαν, χιλιάδες άλλα υπέστησαν ζημιές, ενώ 143 άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από τόνους τσιμέντου, στα ερείπια των κτιρίων που δεν πληρούσαν τους όρους και τις προϋποθέσεις.
2003
Πεθαίνει ο ηθοποιός Αρτέμης Μάτσας, γνωστός για τους ρόλους του κακού που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο.
Σπούδασε στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τους Βεάκη, Ροντήρη και Μουσούρη. Αδελφός του Νέστορα Μάτσα , καταγόταν από καλλιτεχνική οικογένεια.
Η Σμυρνιά μητέρα του, σολίστ πιάνου, πέθανε σε ηλικία 30 ετών, ενώ ο πατέρας του σπουδαγμένος στη Χαϊδεμβέργη, χάθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γερμανίας. Ο Αρ. Μάτσας άσκησε το επάγγελμα του ηθοποιού από το 1949, ενώ παράλληλα ήταν κινηματογραφικός και καλλιτεχνικός συντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά.
Η πρώτη του ταινία ήταν το «Ερωτικό ταξίδι» του Γιώργου Καρύδη και η πρώτη του θεατρική εμφάνιση έγινε δίπλα στο μεγάλο κωμικό Βασίλη Αργυρόπουλο, στο «Φαταούλα» των Φωτιάδη -Βροντάκη. Επαιξε σε πολλές ελληνικές και ξένες ταινίες, μεταξύ των οποίων τα «Αρραβωνιάσματα» της Μαρίας Πλυτά, «Το νησί των γενναίων», «Ποτέ την Κυριακή», «Μπουμπουλίνα» κ.ά. Στο θέατρο έπαιξε τα πάντα, από μπουλβάρ μέχρι Μπρεχτ, αρχαία τραγωδία και Αριστοφάνη. Συνεργάστηκε με σημαντικούς θιάσους, δίπλα στους γνωστούς πρωταγωνιστές. Εγραψε αρκετά και σημαντικά για την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου βιβλία, όπως «Μεγάλες θεατρικές οικογένειες», «Το άλλο πρόσωπο του θεάτρου», «Θεατρικές μνήμες» κ.ά.
Σε ελάχιστους ήταν γνωστή η ανθρωπιά και καλοσύνη, η ευαισθησία, η φροντίδα και η βοήθειά του σε παλαίμαχους, ξεχασμένους καλλιτέχνες, που ζούσαν σε άθλιες οικονομικές συνθήκες.
1978
Πεθαίνει ο ο Κιθ Τζoν Μουν (Keith John Moon), Βρετανός μουσικός, γνωστότερος ως ο ντράμερ του βρετανικού συγκροτήματος The Who. Είναι, επίσης, γνωστός για τον μοναδικό τρόπο που έπαιζε ντραμς, καθώς και για την εκκεντρικότητά του. Στο γνωστό περιοδικό Rolling Stone, ψηφίστηκε ως ο δεύτερος καλύτερος ντράμερ όλων των εποχών. Το παίξιμό του συνεχίζει να επαινείται από διάφορους κριτικούς.
Εκτός από τη συνεργασία του με τους The Who, συνεργάστηκε και με τα μελλοντικά μέλη των Led Zeppelin, επάνω σε διάφορα έργα. Επίσης, κυκλοφόρησε σόλο άλμπουμ το 1975.
2004
Ο τυφώνας Ιβάν πλήττει τη Γρενάδα, με 39 νεκρούς.
2015
Πεθαίνει η ηθοποιός Βούλα Ζουμπουλάκη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μαθήτρια ακόμα της σχολής του Εθνικού γνώρισε τον Δημήτρη Μυράτ, με τον οποίο παντρεύτηκε στο Κάιρο το 1951. Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα» ήταν ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο Θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, συνέχισε με παραστάσεις όπως «Φαύλος κύκλος» του Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του Αξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Βενέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τ. Ουίλιαμς κ.ά. Μαζί με τον Δημήτρη Μυράτ πρωταγωνίστησε για πολλά χρόνια σε ένα πλούσιο κλασικό ρεπερτόριο στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών, στην οδό Βουκουρεστίου.
Εκτός από τη «Στέλλα» (1955), όπου ερμήνευσε το ρόλο της Αννέτας, η Βούλα Ζουμπουλάκη συμμετείχε επίσης στις ταινίες: «Μόνο για μια νύχτα» (1958), «Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Είμαι αθώος» (1960), «Η Αθήνα τη νύχτα» (1962) (όπου έχουν καταγραφεί σε φιλμ σκηνές από τη θρυλική παράστασή της «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»), «Ίλιγγος» (1963), «Διωγμός» (1964), «Όχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Σύντομο διάλειμμα» (1966) και η τελευταία ταινία της, «Οι Αθηναίοι» (1990) του Γιάννη Αλεξάκη, για την οποία απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην κατηγορία Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Φεστιβάλ Λισαβόνας (1964), Α’ Έπαθλο «Μ. Κοτοπούλη» (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β’ Έπαθλο «Μ. Κοτοπούλη» το 1965, Α’ Βραβείο Ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1966) και επίσης το 1966 της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας.
2017
Πεθαίνει η Αγγελική Κωνσταντοπούλου, γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Μπέμπα Μπλανς.
Πρωτοεμφανίστηκε στο τραγούδι το 1964, ερμηνεύοντας το τραγούδι του Ζαμπέτα «Καλώς όρισες βρε Γιώργη».
Δυο χρόνια αργότερα (το 1966), ερμήνευσε τα τραγούδια «Μιας πεντάρας νιάτα» και «Το καράβι» του ίδιου δημιουργού, και αυτά τα τραγούδια την καθιέρωσαν ως τραγουδίστρια.
