Σαν Σήμερα 13 Σεπτέμβρη – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο

509 π.Χ.

Εγκαινιάζεται ο Ναός του Γιούπιτερ στον Καπιτωλίνο λόφο της Ρώμης.

81

Πεθαίνει ο Τίτος (Φλάβιος Σαβίνος Βεσπασιανός), Ρωμαίος αυτοκράτορας, 10ος στη σειρά διαδοχής.

Έμεινε στην ιστορία για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. και την καταστροφή του Ναού του Σολομώντα.

533

Ο Βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος νικά τον Γελίμερ και τους Βανδάλους στη μάχη του Δέκιμον, κοντά στην Καρχηδόνα στη Βόρεια Αφρική.

1592

Πεθαίνει ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ντε Μοντέν (Michel Eyquem de Montaigne γνωστός ως Μονταίνιος).

Ανήκε στο ρεύμα του σκεπτικισμού και θεωρείται ο τελευταίος ουμανιστής της Αναγέννησης.

1660

Γεννιέται ο Άγγλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ντάνιελ Ντεφόε (Daniel Defoe).

Έγινε διάσημος από το μυθιστόρημά του Ροβινσώνας Κρούσος. Υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του αγγλικού μυθιστορήματος.

1788

H Νέα Υόρκη ανακηρύσσεται πρώτη ομοσπονδιακή πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

1821

Οι Έλληνες επαναστάτες υπό το Μακρυγιάννη νικούν στην Αθήνα τις οθωμανικές δυνάμεις του Κιουταχή.

1872

Πεθαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος και ανθρωπολόγος Λούντβιχ Αντρέας Φόιερμπαχ (Ludwig Andreas Feuerbach).

Ήταν ο τέταρτος γιος του εξέχοντος νομικού Γιόχαν Άνσελμ Ρίτερ φον Φόιερμπαχ.

Είναι κυρίως γνωστός για την επιρροή, που άσκησε στον Ένγκελς και στον Καρλ Μαρξ.

1873

Γεννιέται ο κορυφαίος Έλληνας μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.

Το επιστημονικό του έργο επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας.

Εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1924, για να αναλάβει καθηγητική θέση στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, που εκείνο τον καιρό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας.

Αφού για ένα διάστημα δίδαξε στις ΗΠΑ, το 1930, μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού επιτρόπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση του πρώτου και στην οργάνωση του (νεοσύστατου) δεύτερου.

Το 1932, επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αμφιλεγόμενος είναι ο ρόλος του κατά τη διάρκεια του Γ’ Ράιχ και η στάση του απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς, ενώ άλλοι επιστήμονες στάθηκαν κριτικά απέναντι στον Χίτλερ. Διετέλεσε επίτροπος της Εκκλησίας του Σωτήρος στο Μόναχο, διορισμένος από το ναζιστικό καθεστώς.

1874

Γεννιέται ο Αυστριακός συνθέτης Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg).

Συνδέθηκε με το μουσικό εξπρεσιονιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράστηκε στη γερμανική ποίηση και τέχνη, ενώ στη συνέχεια αναδείχθηκε ως επικεφαλής της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης.

1882

Οι Βρετανοί νικούν τους Αιγύπτιους στη μάχη του Τελ Ελ Κεμπίρ.

1885

Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης Φρίντριχ Κιλ (Friedrich Kiel).

1903

Γεννιέται η Κλοντέτ Κολμπέρ (Claudette Colbert), Γάλλοαμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, βραβευμένη με Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου το 1934, για την ταινία του Φρανκ Κάπρα «Συνέβη μια νύχτα» (It Happened One Night, 1934).

1908

Γεννιέται ο σκηνοθέτης και δάσκαλος του θεάτρου Κάρολος Κουν, δημιουργός της «Λαϊκής Σκηνής» το 1933, του «Θεάτρου Τέχνης» το 1942, κ.α.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέριος πολιτισμός στον τόπο μας».

Σε αυτά τα λόγια συμπυκνώνεται η ουσία της αντίληψης που είχε για τη θεατρική Τέχνη ένας από τους ιερουργούς του νεοελληνικού πολιτισμού, ο Κάρολος Κουν , που γεννήθηκε στην Προύσα και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη.

Μετά από σπουδές Αισθητικής στο Παρίσι, ο Κάρολος Κουν επιστρέφει στην Ελλάδα και γίνεται καθηγητής Αγγλικών στο Κολέγιο Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα διδάσκει και θέατρο, ανεβάζοντας παραστάσεις με τους μαθητές του.

Κρατώντας το απόσταγμα των καλύτερων γνήσιων παραδόσεων του λαού μας, ο Κουν έστρεψε το βλέμμα του στο λαό και την πραγματικότητα και ξεπερνώντας τις θεατρικές αντιλήψεις, που είτε επιζητούσαν «εξωτερικό» παίξιμο, είτε ήθελαν τον ηθοποιό να είναι στομφώδης, αναζήτησε το γνήσιο και το αληθινό. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο ανανέωσε ριζικά το θέατρο στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα κατέκτησε και μια πολύ υψηλή θέση στη λαϊκή συνείδηση, γενόμενος ο «δάσκαλος».

Ξεκινώντας αρχικά από τη «Λαϊκή Σκηνή», την οποία διέλυσε η δικτατορία Μεταξά καθώς θεώρησε «αριστερά» έργα τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη και τον «Κατά φαντασία ασθενή» του Μολιέρου, ο Κουν ίδρυσε το 1942 το «Θέατρο Τέχνης» και ενταγμένος στο ΕΑΜ, όπως και οι περισσότεροι συνεργάτες του, άρχισε να σκορπίζει, με τον τρόπο του, φως στα σκοτάδια της Κατοχής.

Το 1954 το «Θέατρο Τέχνης» απέκτησε τη δική του στέγη, το θρυλικό «Υπόγειο», κάτω από τον κινηματογράφο «Ορφέα» στο κέντρο της Αθήνας και στάθηκε πραγματικά ένα μεγάλο σχολείο ζωής τόσο για τους θεατές, όσο και για τους δεκάδες ηθοποιούς που διδάχθηκαν και δημιούργησαν εκεί.

1914

Με την ανακοπή της γερμανικής προέλασης στο Μάρνη κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δύο πλευρές καταλήγουν σε μια μάχη χαρακωμάτων, η οποία διήρκεσε σχεδόν 4 χρόνια και κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.

Δεν ήταν ωστόσο λίγα τα παραδείγματα συναδέλφωσης των στρατιωτών, που προοδευτικά άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι πολεμούσαν για ταξικά ξένα συμφέροντα.

1915

Πεθαίνει ο δημοσιογράφος, ποιητής και συγγραφέας Στέφανος Γρανίτσας.

Μετέφερε, μέσα από τα κείμενα του σε εφημερίδες της εποχής, μύθους και παραδόσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Χρόνος, Εστία και Πατρίς προσφέροντας διηγήσεις για το λαό της υπαίθρου.

Είχε εκλεγεί βουλευτής το 1911, πολέμησε ως ανθυπολοχαγός το 1912 και 1913. Στην εργογραφία του συμπεριλαμβάνονται πολλά ποιήματα, το θεατρικό έργο “Μητρούσης” καθώς και το «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου», το οποίο περιέχει μύθους από τη λαϊκή παράδοση της περιοχής του σχετικούς με ζώα.

Στο ίδιο Κοινοβούλιο που είχε εκλεγεί, μετείχε ως βουλευτής και ο πάμπλουτος εκείνης της εποχής Μπενάκης. Σε κάποια συζήτηση, όταν ήταν στο βήμα της Βουλής και εξέθετε τις πολιτικές αρχές του, δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι ήταν και σοσιαλιστής! Και τότε σηκώθηκε ο Στέφανος Γρανίτσας, βουλευτής της φτωχής, ορεινής επαρχίας και του απάντησε:

– Κύριε Μπενάκη, όλα τα έχετε. Και χρήματα, και κτήματα, και μέγαρα, και αμάξια, και λακέδες, και υπηρέτες. Αφήστε τουλάχιστον σ’ εμάς τους φουκαράδες το σοσιαλισμό…

1922

Η Σμύρνη παραδίδεται στις φλόγες, ενώ χιλιάδες, ξεριζωμένοι πια, προσπαθούν να φύγουν προς την Ελλάδα, με όποια μέσα μπορούν, για ν’ αποφύγουν τη σφαγή.

• 

• 

• 

• 

1923

Στην Ισπανία εγκαθιδρύεται δικτατορικό καθεστώς υπό τον στρατηγό Πρίμο Ντε Ριβέρα (Miguel Primo de Rivera).

1928

Γεννιέται η διάσημη Περουβιανή σοπράνο Ίμα Σουμάκ (Yma Sumac).

Στη δεκαετία του 1950 αποτέλεσε μία από τις κυριότερες ερμηνεύτριες εξωτικής μουσικής (είδος τζαζ με στοιχεία λατινοαμερικάνικης και πολυνησιακής μουσικής).

Σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, κυρίως λόγω του ακραίου φωνητικού εύρους της, που ξεπερνούσε τις τέσσερις οκτάβες, καλύπτοντας μια έκταση από το φωνητικό φάσμα ενός βαρύτονου έως και αρκετά πάνω απ’ αυτό μιας συνηθισμένης σοπράνο.

1936

Η μεταξική δικτατορία συλλαμβάνει τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη.

1941

Αντάρτες της ομάδας «Αθανάσιος Διάκος» ανατινάζουν τη σιδηροδρομική γέφυρα Μουριών στη Μακεδονία.

1944

Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Καβάλα.

1945

Ο υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Β. Μόλοτοφ υποβάλλει υπόμνημα σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα, στο οποίο τόνιζε, μεταξύ άλλων, πως η κυβέρνηση δεν ήταν αντιπροσωπευτική και πως παραβίαζε την συμφωνία της Βάρκιζας.

1950

Σχηματίζεται νέα κυβέρνηση υπό τον Σ. Βενιζέλο, η οποία παίρνει και την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής.

1959

Ο Ολυμπιακός παραχωρεί ισοπαλία 2-2 στη Μίλαν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στον πρώτο αγώνα των δύο ομάδων, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης. Είναι η πρώτη εμφάνιση ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση.

1965

Οι Beatles κυκλοφορούν τη μεγάλη επιτυχία τους «Yesterday» και την ίδια μέρα λαμβάνουν χρυσό δίσκο για το τραγούδι τους «Help».

1968

Η Αλβανία αποχωρεί και τυπικά πια από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Οι προστριβές μεταξύ του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας και του ΚΚΣΕ είχαν αρχίσει ήδη από 1958, με το πρώτο να προσεγγίζει σταδιακά το ΚΚ Κίνας.

1986

Σεισμός, μεγέθους 6,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, συγκλονίζει την Καλαμάτα. 35 νεκροί ο απολογισμός.

1993

Το Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υπογράφουν συμφωνία ειρήνης, με την οποία παραχωρείται περιορισμένη αυτονομία στα κατεχόμενα εδάφη.

1995

Υπογράφεται στη Νέα Υόρκη από τους υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και ΠΓΔΜ, Κάρολο Παπούλια και Στέβκο Τσερβένκοφσκι αντίστοιχα, η λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία», που ρυθμίζει τις σχέσεις των δύο χωρών.

Η Ελλάδα αίρει το εμπάργκο και αναγνωρίζει τα Σκόπια με το όνομα ΠΓΔΜ, ενώ τα Σκόπια αφαιρούν από τη σημαία τους τον Ήλιο της Βεργίνας.

1997

Πεθαίνει ο τραγουδιστής Ζορζ Γκεταρί (Georges Guétary).

Ήταν Έλληνας γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το πραγματικό του όνομα ήταν Λάμπρος Γούργου.

Πρωταγωνίστησε επί μισό αιώνα στη μουσική σκηνή της Γαλλίας.

1997

Σκοτώνεται σε τροχαίο ο διεθνής ποδοσφαιριστής της Λάρισας Γιώργος Μητσιμπόνας.

Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Πρωταθλήματος το 1988.

2013

Πεθαίνει ο μεγάλος Παριανός ζωγράφος και χαράκτης Γιώργος Βαρλάμος.

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τον Ουμβέρτο Αργυρό και τον Κ. Παρθένη. Τη χαρακτική τη διδάχτηκε κοντά στον Γ. Κεφαλληνό, με τον οποίο έζησε συνολικά 14 χρόνια ως συνεργάτης. Τη δεκαετία του 1950, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, χαρακτική στο εργαστήρι Καμί, καθώς και την τέχνη του γραμματοσήμου στο Τεχνικό Κολέγιο Εστιέν. Βαθύς γνώστης των μυστικών της κλασικής χαρακτικής, είναι ίσως ο μόνος, εκτός του Γαλάνη, που καλλιέργησε εξίσου όλα τα είδη της, χαλκογραφία, ξυλογραφία, λιθογραφία.

Έχει φιλοτεχνήσει αναρίθμητα ζωγραφικά και χαρακτικά έργα. Επιμελήθηκε καλλιτεχνικά ή έχει εικονογραφήσει με χαρακτικά ή σχέδια πάνω από 200 βιβλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της τέχνης του βιβλίου στη χώρα μας. Για πολλά χρόνια μετά το 1991, βοήθησε στην καλλιτεχνική επιμέλεια των βιβλίων του εκδοτικού οίκου του ΚΚΕ, της «Σύγχρονης Εποχής». Δικό του είναι και το σχέδιο για την πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της Κατοχής.

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν ο παρισινός εκδοτικός οίκος «Union Latin d’ Editions», γνωστός σε όλο τον κόσμο για τις καλαίσθητες, συλλεκτικές του εκδόσεις, αποφάσισε να κάνει και ένα βιβλίο – λεύκωμα με αρχαίες τραγωδίες. Η έκδοση των επτά σωζόμενων τραγωδιών του Σοφοκλή θα παρουσιάζονταν σε τρεις τόμους με δερματόδετο εξώφυλλο ο καθένας, ενώ ένας σημαντικός εικαστικός δημιουργός – πατριώτης του Σοφοκλή για να ταιριάζει πιο πολύ με το ελληνικό πνεύμα του μεγάλου τραγικού ποιητή – θα εικονογραφούσε τη φιλόδοξη αυτή προσπάθεια. Έτσι, ο εκδότης Μορίς Ρομπέρ, μετά από πρόταση των καθηγητών της ΑΣΚΤ Π. Πρεβελάκη και Γ. Κεφαλληνού, συναντήθηκε με τον χαράκτη Γιώργη Βαρλάμο . «Καρπός» αυτής της ξεχωριστής εικαστικής και εκδοτικής συνεύρεσης, η πολυτελής τρίτομη έκδοση των τραγωδιών του Σοφοκλή, εικονογραφημένη με ακουαρέλες του μεγάλου μας δημιουργού.

Για την εικονογράφηση του «Σοφοκλή», ο Γ. Βαρλάμος δούλεψε ένα χρόνο, δημιουργώντας 50 περίπου ακουαρέλες, από τις οποίες οι 48 μπήκαν στο βιβλίο. Όπως είχε πει ο ίδιος, «η προσπάθειά μου ήταν να πλησιάσω, στην τεχνική και στο πνεύμα, τον τρόπο με τον οποίο ζωγράφιζαν οι αρχαίοι. Τα 3/4 του χρόνου τα «έφαγα» στο Μουσείο, σχεδιάζοντας ό,τι έβρισκα από αγγεία. Ήθελα να μπω στην τεχνική, να σχεδιάζω – αν ήταν δυνατόν – σαν αρχαίος».

Άριστη προπαρασκευή, όσον αφορά στη μελέτη της αρχαίας τέχνης, ήταν για τον Γ. Βαρλάμο η συμμετοχή του στην ιστορική, μεγάλης εικαστικής αξίας, έκδοση των «Δέκα Λευκών Ληκύθων», που πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή χαρακτικής στην ΑΣΚΤ Γ. Κεφαλληνό και τρεις επιλεγμένους μαθητές του.

«Θέλαμε να κάνουμε ένα έργο με καθαρώς χαρακτικά μέσα», είχε πει στον «Ριζοσπάστη» ο Γ. Βαρλάμος , «δείχνοντας έτσι και τις δυνατότητες του εργαστηρίου μας. Ο δάσκαλός μου, ο Κεφαλληνός, δεν ήθελε την ακριβή αποτύπωση. Ήθελε μια μελέτη των αρχαίων αγγείων και από εκεί και πέρα μία ελεύθερη απόδοση. Να αφομοιώσουμε, δηλαδή, την αρχαία ζωγραφική και μετά να κάνουμε με το δικό μας τρόπο τα θέματα αυτά. Όμως, για πολλούς λόγους, κάτι τέτοιο δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Αυτό μου είχε μείνει απωθημένο και νομίζω ότι ξεθύμανα με τον «Σοφοκλή». Ξεκινώντας από τις αλλοιώσεις που παθαίνουν τα αγγεία με το χρόνο, έκανα ένα φόντο χρωματιστό, διαφορετικό για κάθε εικόνα, το οποίο γεννούσε στο μάτι του θεατή το συναίσθημα που περιέγραφε η σκηνή. Το λυπημένο, το χαρούμενο, το τραγικό, το μελαγχολικό… όλα αυτά έβγαιναν από το φόντο του έργου μου με τους συνδυασμούς των χρωμάτων. Για μένα, η ιστορία τελείωνε εκεί, για το θεατή όμως, όχι. Γιατί ο θεατής ήθελε να δει επεισόδιο, το οποίο έγραφα μετά με το μολύβι μου, σχεδιάζοντας τις φιγούρες κ.ά.».

Έχοντας μελετήσει βαθιά και επίμονα τους τρόπους πιστής απόδοσης των πιο διαφορετικών υλικών (ύφασμα, φυτά) με τα πιο διαφορετικά μέσα (λάδια, ακουαρέλες, χαρακτική), καταλήγει, μέσα από μια αφαιρετική διαδικασία, σε μια ζωγραφική που αποδίδει τη βαθύτερη ουσία της φύσης χωρίς εμφανείς λεπτομέρειες και σε μια χαρακτική, όπου τα πιο λαμπρά χρώματα είναι παρόντα με τη χρήση μόνο του μαύρου.

Είχε λάβει μέρος σε πολλές παρουσιάσεις και βραβεύτηκε σε διεθνείς εκθέσεις στη Μόσχα, στο Βελιγράδι, στη Λειψία (Μουσείο για την τυπογραφία και την τέχνη του βιβλίου), στο Παρίσι (Bibliothque Nationale), στο Λουγκάνο κ.α., ενώ για το σύνολο του έργου του τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το 1995. Διεκδίκησε τρεις φορές την έδρα της Χαρακτικής στην ΑΣΚΤ, μα το «καθεστώς» της Σχολής τον απέρριψε με πείσμα, παρόλο που στην κοινή γνώμη ήταν δεδομένη η εκλογή του ως συνεχιστή του έργου του Κεφαλληνού, σ’ ένα Εργαστήριο που είχε ήδη τη φήμη ενός από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, στον κόσμο ολόκληρο.

«Με το έργο του – τόνισε στον επικήδειο, μεταξύ άλλων, η Εύα Μελά – βρέθηκε στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ταξικής πάλης… Εργάσθηκε για «έξοδο» της Τέχνης από τα σαλόνια της αστικής τάξης – η οποία, εκτός των άλλων προνομίων της, αυτή και μόνον απολάμβανε τα έργα Τέχνης – και με την ακούραστη δουλειά του πάλεψε για τη συμπόρευση της Τέχνης με τις ανάγκες, τα δικαιώματα, τους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του λαού. Συμμετείχε με τους άλλους κομμουνιστές καλλιτέχνες στους αγώνες για την απελευθέρωση της Τέχνης από το εμπόριο και για την επαγγελματική κατοχύρωση των καλλιτεχνών, έδωσε συλλογικές μάχες για το δυνάμωμα του μαζικού πολιτιστικού κινήματος, ήταν παρών με το έργο του ως καλλιτέχνης στις μεγάλες στιγμές του εργατικού – λαϊκού κινήματος… Άφησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα παρακαταθήκη το έργο του και την επιθυμία του να μαθαίνουν οι νέοι κομμουνιστές καλλιτέχνες από αυτό, γράφοντας με το χέρι του: «Με τον τρόπο αυτό επιθυμώ να στηρίξω το κόμμα μου, του οποίου είμαι μέλος σχεδόν 70 χρόνια, στο δύσκολο και ηρωικό αγώνα που δίνει για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το ΚΚΕ εκπροσωπεί και ενσαρκώνει τη φιλοσοφία και κοσμοθεωρία που και ο ίδιος επέλεξα να στηρίξω και να υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις και με τον τρόπο ζωής μου μέσα από τη συλλογική δράση. Έτσι θεωρώ ότι ολοκληρώνω κι εγώ την προσφορά μου στο μεγάλο και δίκαιο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς, αγώνα που με διήγειρε και με συνεπήρε από τα νεανικά μου χρόνια και εξακολουθεί να φλογίζει την καρδιά μου μέχρι και σήμερα».

Ήταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ, σε πολλές εκλογικές μάχες.

2022

“Φεύγει” από τη ζωή ο μεγάλος σκηνοθέτης Ζαν Λικ Γκοντάρ (Jean-Luc Godard).

Ο Γαλλοελβετός σκηνοθέτης ήταν βασικό πρόσωπο της Nouvelle Vague, που επηρέασε δραστικά τον κινηματογράφο.

Ο Γκοντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, οι πλούσιοι γονείς του, τον έστειλαν στην Ελβετία. Εκεί απέκτησε την ελβετική υπηκοότητα. Λίγο πριν το 1950 ξαναγύρισε στο Παρίσι. Γράφεται στη Σορβόννη. Εκεί συναντά τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθιά τη ζωή, αλλά και την ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. Και όχι μόνον! Κλοντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τριφό, Ερίκ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ. Ολοι μαζί αποτέλεσαν τη γνωστή «nouvelle vague».

Το 1950 η παραπάνω ομάδα εκδίδει το περιοδικό «La Gazette du Cinema». Στο περιοδικό αυτό, πότε με ψευδώνυμο «Χανς Λούκας» και πότε με το όνομά του ο Γκοντάρ, γράφει τα πρώτα του κείμενα. Παράλληλα παίζει σε ταινίες των Ριβέτ και Ρομέρ. Η πρώτη του κινηματογραφική δουλειά ήταν η μικρού μήκους ταινία «Operation Beton». Η τελευταία του «Notre musique».

Από τις σημαντικότερες ταινίες του, που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία της 7ης τέχνης είναι το «Χωρίς ανάσα» (A bout de souffle) το 1960. Ο Γκοντάρ, χρησιμοποιώντας στοιχεία του αμερικανικού φιλμ νουάρ, φτιάχνει ένα φιλμ νουάρ τελείως διαφορετικό, κάτω από το πρίσμα της νουβέλ βαγκ. Απορρίπτοντας την παραδοσιακή κινηματογραφική φόρμα, σπάζοντας τις συμβάσεις της αφήγησης, φτιάχνει μία ταινία χωρίς σαφή σεναριακή δομή, με αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών, με κατακερματισμό του φιλμικού χρόνου και χώρου στο μοντάζ και στην κινηματογράφηση, με κάμερα στο χέρι, φυσικούς φωτισμούς και χώρους, διαμορφώνοντας έτσι μια καινούργια κινηματογραφική αισθητική.

Με οδηγό το ρητό του «Ο κινηματογράφος είναι αλήθεια στα 24 καρέ το δευτερόλεπτο», ο Γκοντάρ στη συνέχεια δημιουργεί ταινίες με έντονο το πολιτικό στοιχείο, που χωρίς να είναι απαλλαγμένες από την θεώρηση των πραγμάτων από την σκοπιά του αστικού φιλελευθερισμού, διακρίνονται για τον ριζοσπαστισμό και την τόλμη τους.

Σε μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του, ο Γκοντάρ επιτέθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών, με αφορμή την ομιλία του Ζελένσκι σε αυτό, χαρακτηρίζοντάς το εργαλείο προπαγάνδας…

Πηγή: 902.gr

2022

Ένας από τους μεγαλύτερους θεατράνθρωπους, αλλά και κοινωνικός αγωνιστής, ο κομμουνιατής Κώστας Καζάκος “φεύγει” από τη ζωή.

Το 2023 θα συμπλήρωνε 70 χρόνια στο θέατρο. Και ήταν ακούραστος, δούλευε συνεχώς κι έκανε σχέδια…

«Κάνουμε μια πολύ δύσκολη δουλειά – έλεγε – που θέλει αφοσίωση, θέλει αυταπάρνηση και ποτέ δεν τελειώνει, ένας αγώνας συνεχής είναι… Συνεχώς αγωνιζόμαστε για το αύριο, για το επόμενο σχέδιο, το επόμενο βήμα, σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε παραπέρα για το κοινό και δεν καταλαβαίνουμε πως περνάει ο χρόνος… δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να δουλεύουμε. Εγώ πια δεν μπορώ να κάθομαι, ούτε διακοπές μπορώ να κάνω, δυο μέρες – τρεις και πρέπει να γυρίσω πίσω. Και μ’ αρέσει»…

Στις αρχές της άνοιξης είχε ξεκινήσει να δουλεύει πάνω στα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, αλλά τα προβλήματα υγείας του δεν του επέτρεψαν να πρωταγωνιστήσει στην παράσταση.

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 29 Μάη του 1935 και στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ώστε να σπουδάσει παιδαγωγός ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο καθώς δεν του επέτρεψαν να εγγραφεί στη σχολή λόγω έλλειψης χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων. Έτσι, φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).

Γεννήθηκε στις 29 Μάη του 1935 στον Πύργο Ηλείας, όπου και μεγάλωσε μέχρι τα 13 του χρόνια.
Το 1948 ο πατέρας του πιάστηκε και στάλθηκε εξορία, «πέρασε από… τα πανεπιστήμια του Αιγαίου», όπως έλεγε ο Κώστας Καζάκος. Τότε η οικογένεια πούλησε το σπίτι της στον Πύργο και μητέρα και τέσσερα παιδιά μετακόμισαν στην Αθήνα, «για να χαθούμε μέσα στο πλήθος», όπως εξηγούσε. 13 χρονών τότε ο Κώστας Καζάκος, άρχισε να δουλεύει για να βοηθήσει την οικογένειά του, σε εργοστάσια, σε χαμαλίκια, όπου έβρισκε μεροκάματο, για να μπει ένα μεροκάματο στο σπίτι, ενώ το βράδυ πήγαινε σχολείο και μελετούσε.

Το 1952 ο πατέρας του επέστρεψε από την εξορία, ο Κώστας Καζάκος τελείωσε το σχολείο και η οικογένεια πήρε κάποιες ανάσες. Ωστόσο, μη έχοντας το απαραίτητο τότε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, δεν έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο όπου ήθελε να σπουδάσει Φιλολογία. «Δεν έφταναν τα Αρχαία, τα Λατινικά, η Ιστορία, ήθελαν και το “χαρτί”… Ακόμη όταν περνάω από τα Προπύλαια ή πάω για διάφορες δουλειές στην Πρυτανεία, μου κόβονται τα πόδια… Ουσιαστικά είναι ένα τραύμα που δεν επουλώθηκε ποτέ. Μου στέρησαν το όνειρο», είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του.

Δεν το έβαλε κάτω όμως. Πήγε στη Σχολή Σταυράκου, όπου ήταν ένας «χώρος ελευθερίας», όπως έλεγε, και εκεί έρχεται σε επαφή με τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Κουν κ.ά. Ο μεγάλος δάσκαλος Κάρολος Κουν πίστεψε στο ταλέντο και στις δυνατότητες του Καζάκου και ο Καζάκος από την πλευρά του μπήκε στο πεδίο ακτινοβολίας του Κουν και δίπλα του διαμορφώθηκε ως ηθοποιός. Δούλεψε εθελοντικά το 1954 στο στήσιμο του Υπογείου.

Εκεί πρωτοεμφανίστηκε το 1957 στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία». Επαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων, όπως του Ιάκωβου Καμπανέλλη («Η αυλή των θαυμάτων»), του Αρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), του Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), του Ζαν Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), του Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος») αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Ορνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Αννας Συνοδινού και της Ελλης Λαμπέτη.

Η πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά ήταν το 1956 στη σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν ταινίες όπως «Το μπλόκο» του Αδωνι Κύρου (1965), «Το παρελθόν μιας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Η λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του Νίκου Φώσκολου, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου, «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, «Ο δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες.

Παράλληλα, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και τη δεκαετία του 2000 είχε και τηλεοπτικές εμφανίσεις με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δημοφιλείς σειρές.

Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ηταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Ασκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού.

Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967 και Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»), αλλά και με το Βραβείο της Ενωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του.

Η επιλογή του θεατρικού δρόμου ήταν συνειδητή, δεμένη άρρηκτα με την πορεία της ταξικής και ιδεολογικής του συνειδητοποίησης. Από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία», αλλά και σε όλη τη διαδρομή του στο θεατρικό σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καζάκος διένυσε μια εμβληματική πορεία, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων, κατορθώνοντας να «δαμάσει» με καθαρό και γι’ αυτό ουσιαστικά λαϊκό τρόπο, θεατρικά κείμενα -κλασσικής και σύγχρονης δραματουργίας- που απευθύνονται στα πιο μύχια συναισθήματα και στις πιο υψηλές σκέψεις της ανθρωπότητας. Ως θιασάρχης και σκηνοθέτης επέλεγε προσεκτικά τα έργα που ανέβαζε, με κριτήριο να είναι κοινωνικά και ιστορικά χρήσιμα, όπως η παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα «Το μεγάλο μας τσίρκο».

Εγραψε ιστορία στο θέατρο με συγκλονιστικές παραστάσεις
Η ταινία-σταθμός στη ζωή του – και μεγάλη επιτυχία της εποχής – ήταν το πολεμικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), όπου στα γυρίσματα γνώρισε την συμπρωταγωνίστριά του Τζένη Καρέζη, με την οποία έγιναν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη ζωή. Απέκτησαν έναν γιο, τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο.

Το 1968 ανεβάζουν μαζί το ιστορικό έργο του Γιώργου Ρούσσου «Θεοδώρα η Μεγάλη» και ακολουθούν μια σειρά ακόμα παραστάσεις τους ως θιασάρχες, με ξεχωριστό σταθμό «Το Μεγάλο μας τσίρκο» το 1973, σε κείμενα Καμπανέλλη και σκηνοθεσία του Κώστα Καζάκου, στο θέατρο «Αθήναιον», απέναντι από το Πολυτεχνείο. Το έργο και η παράσταση γράφουν ιστορία. Τη βλέπουν πάνω από μισό εκατομμύριο θεατές! Οι χουντικοί από τη λογοκρισία, όμως, καταλαβαίνουν γρήγορα πως εξαπατήθηκαν και ενέκριναν τελικά ένα αντικαθεστωτικό έργο. Η Ασφάλεια διακόπτει τις παραστάσεις και συλλαμβάνει ηθοποιούς, όμως ξανανεβαίνει. Κάθε βράδυ πάνε στο θέατρο μυστικοί αστυνομικοί που σημειώνουν τις φράσεις που οι θεατές χειροκροτούν. Καρέζη και Καζάκος μέρα παρά μέρα απειλούνται από τον στρατιωτικό ανακριτή ότι θα τους στείλει εξορία. Τελικά συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ομως και πάλι η παράσταση συνεχίζεται μέχρι το τέλος του Απρίλη ’74, στο «Ακροπόλ». Και την επόμενη χρονιά επιστρέφουν με μια ακόμα ιστορική παράσταση σε κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη: «Εχθρός λαός».

Τότε, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 αποκτούν και το δικό τους θέατρο. Οπως εξηγούσε ο Κώστας Καζάκος: «Ο αγώνας που κάναμε κάπου στόχευε. Θέλαμε κάπου εκεί στη δεκαετία του ’70 ν’ αποκτήσουμε μια στέγη. Γιατί είχαμε γυρίσει όλες τις υπόγες της Αθήνας, σε άθλιες συνθήκες… Και θέατρα του κέντρου καλά, αλλά και άθλια πράγματα, να κάνεις δυο παραστάσεις και να μην έχει οξυγόνο, να μην έχεις αέρα, να λιποθυμάνε οι ηθοποιοί κάτω στα καμαρίνια»…

Το 1976, λοιπόν, βγήκε σε διαγωνισμό το θέατρο που ονομάστηκε μετέπειτα «Τζένη Καρέζη», πήρανε μέρος στον διαγωνισμό, πήρανε το δικό τους θέατρο και το έφτιαξαν. «Θα κάνουμε τις δικές μας επιλογές. Να ανεβάσουμε τα έργα που μας αρέσουν, να παίξουμε τους ρόλους που μας αρέσουν. Και έτυχε ο κόσμος να μας ακολουθήσει, να μας αποδεχτεί, να αποδεχτεί τις επιλογές μας… η αποδοχή του κοινού είναι ζωογόνα. Από ‘κει παίρνουμε δύναμη», έλεγε ο Κώστας Καζάκος.

Εκεί ανεβάζουν σπουδαία έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου. Περνούν δυο άκρως δημιουργικές δεκαετίες. Ξεχωριστή ήταν η παράστασή τους «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Εντουαρντ Αλμπι, που ανέβασαν το 1982 σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν, ενώ αξέχαστη ήταν και η τελευταία κοινή τους θεατρική δουλειά με το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, το 1990, καθώς μετά ακολούθησε η ασθένεια και ο θάνατος της Τζένης Καρέζη.

Από το 1997 ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια και είχαν τρία παιδιά.

Ο Κώστας Καζάκος συνέχισε στο θέατρο με μεγάλες παραστάσεις όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Αρθουρ Μίλερ, «Οπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Ληρ» (1996) του Σαίξπηρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997), «Οι Μικροαστοί» του Γκόργκι (2000), «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» του Αρθουρ Μίλερ (2006), «Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του ο Μάττι» (2010) του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η ανάκριση» του Πέτερ Βάις (2013) και πολλές άλλες.

Και μέσα από αυτές δίνει την ουσία της τέχνης του θεάτρου, που ο ίδιος την εξηγούσε ως εξής:

«Το θέατρο παρέχει παιδεία, όπως και οι άλλες τέχνες. Σίγουρα, δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά αναγκάζει τον άνθρωπο να θυμηθεί, να μην ξεχνάει, του αφυπνίζει τη συνείδηση, του φανερώνει τις αλήθειες που υπάρχουν γύρω του και δε φαίνονται με τη μία, γιατί η καθημερινότητά του είναι θολή, γεμάτη τρέξιμο και άγχος και δεν μπορεί να εντοπίσει το ουσιώδες. Εκεί μπορεί να παρέμβει η Τέχνη. Η Τέχνη και το θέατρο ειδικά, που είναι δραματική τέχνη, αυτή η αλληλεπίδραση με τους θεατές δημιουργεί βιώματα. Οι θεατές ζουν καταστάσεις που δεν μπορούν να τις ζήσουν μόνοι τους και αυτό γίνεται βίωμα, δηλαδή γνώση. Αυτό είναι και το δύσκολο της δουλειάς. Αυτό θέλει αφοσίωση, βαθιά γνώση της ζωής. Και αποτελεί μια συνεχή προσπάθεια απ’ όλους μας».

Πιστός στον δημιουργικό και διαπαιδαγωγητικό ρόλο της προοδευτικής τέχνης και έχοντας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού, ο Κώστας Καζάκος αφιέρωσε όλη του τη ζωή, τη σκέψη, το συναίσθημα και το ταλέντο του στο να μας βοηθήσει «να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, να ανεβάσουμε το ηθικό μας και αποφασιστικά να αποκεφαλίσουμε το ανθρωπόμορφο τέρας που μας καταστρέφει τη ζωή».

Αταλάντευτα στο πλευρό του ΚΚΕ
Η στάση του και η πορεία του στην τέχνη ήταν άρρηκτα δεμένες με τη στάση του στη ζωή. Ελεγε: «Η Τέχνη μαθαίνεται μέσα στη ζωή. Εκεί μαθαίνεις. Είναι απαραίτητα τα εφόδια, οι τεχνικές, αλλά για να τα εφαρμόσεις ζώντας μαζί με τους ανθρώπους και μάλιστα με αυτούς που ζουν όλες τις πιέσεις και τους καταναγκασμούς.

Από τα πρώτα μου βήματα είμαι πολιτικοποιημένος. Λόγω των συνθηκών, της οικογένειάς μου. Ετσι διαμορφώθηκα. Αισθάνομαι ότι είναι η δύναμή μου».

Ο Κώστας Καζάκος ήταν αταλάντευτα δεμένος με το ΚΚΕ. Από το 2007 έως το 2012 μάλιστα διατέλεσε και βουλευτής του Κόμματος, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Σε όλη του τη ζωή και τη δημιουργική πορεία έδινε το «παρών» σε όλες τις εκδηλώσεις και δράσεις του Κόμματος και του κινήματος.

Καλώντας στις εκλογές του Γενάρη του 2015 τον λαό να στηρίξει το ΚΚΕ, σημείωνε: «Η “Ελπίδα” και η “Πίστη”, οι “Μεσσίες” και οι “Σωτήρες” είναι για τους πεθαμένους. Οι ζωντανοί δεν περιμένουν άπραγοι κάποιους να τους βοηθήσουν. Παλεύουν να φτιάξουν τις εν ζωή συνθήκες. Ο αγώνας τους είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τη ζωώδη ζωή, από την κατά φύση ζωή, από τη θανατηφόρα επιβίωση. Είναι αγώνας για εξανθρωπισμό. Κι αυτό χρειάζεται “Αρετήν και Τόλμην”, όπως μας λέει ο Κάλβος. Οι πόρτες στο σπίτι του Λαού είναι ανοιχτές. Είναι διάπλατες. Μένει στην ευθύνη του καθενός μας να βρει το κουράγιο, να βρει την Αρετή και την Τόλμη και να κάνει το μεγάλο βήμα στη ζωή του. Στις 25 του Γενάρη, ο Εργαζόμενος Λαός μπορεί να γίνει Αυτός ο Αναμενόμενος, ο Μεσσίας, ο Σωτήρας του τόπου μας».

Και το 2018 σε άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, σημείωνε μεταξύ άλλων: «Δεν φτάνει να είσαι σοφός, διανοούμενος, άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιτέχνης, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, αγρότης, εργάτης, φοιτητής. Χρειάζεται κάτι περισσότερο: Χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής. Χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς ταλαντεύσεις. Καθαρά και ξάστερα. Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι ο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Την τελευταία του παράσταση, το μουσικοθεατρικό έργο «Πώς να σωπάσω» σε σκηνοθεσία Τζένης Κόλλια, την απολαύσαμε πέρσι στην Κεντρική Σκηνή του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή».

Σε ανακοίνωση για το θάνατο του Κώστα Καζάκου το ΠΑΜΕ αναφέρει:

«Με βαθιά συγκίνηση αποχαιρετούμε τον Κώστα Καζάκο, μια από τις πιο σημαντικές και εμβληματικές προσωπικότητες στο σύγχρονο θέατρο της χώρα μας.

Από τα πρώτα του βήματα τοποθετήθηκε ως καλλιτέχνης ενάντια στην αδικία, με τους “πολλούς”. Συνολικά με τη ζωή του υπερασπίστηκε αταλάντευτα το δίκιο των εργαζομένων. Αυτό εκφράζεται σε όλη τη θεατρική του πορεία και την επιλογή έργων, όπως το ιστορικό αντιδικτατορικό “Μεγάλο μας τσίρκο” και αμέτρητα άλλα θεατρικά έργα που συμμετείχε, μετέφρασε ή σκηνοθέτησε.

Η συμβολή του στο θέατρο ήταν άρρηκτα δεμένη με την προσωπική στάση ζωής, την ιδεολογία του, με χαρακτηριστική τη στάση του στο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Αυτή η στάση εμπνέει σήμερα νέους καλλιτέχνες και εργαζομένους, φοιτητές, σπουδαστές.

Εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.»

Τον αγωνιστή άνθρωπο, τον μεγάλο ηθοποιό και σκηνοθέτη, Κώστα Καζάκο, αποχαιρέτησαν με ανακοινώσεις τους πολιτικοί, κόμματα και φορείς.

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, μεταξύ άλλων έκανε λόγο για «μια πληθωρική και δυναμική προσωπικότητα, που υπήρξε διαρκώς παρούσα στην Τέχνη, όπως και στη δημόσια ζωή ως βουλευτής».

Σε ανάρτησή του ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, έκανε λόγο για «μια πληθωρική και δυναμική προσωπικότητα, που υπήρξε διαρκώς παρούσα στην Τέχνη, όπως και στη δημόσια ζωή ως βουλευτής».

Για έναν «σπουδαίο ηθοποιό, σκηνοθέτη και δάσκαλο, απόλυτα αφοσιωμένο στη θεατρική τέχνη», έκανε λόγο η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

«Υπήρξε ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης που συνδύαζε με δυναμισμό την καλλιτεχνική με την πολιτική δραστηριότητα», σημειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τα συλλυπητήρια εξέφρασαν με δηλώσεις τους οι εκπρόσωποι Τύπου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και του ΜέΡΑ25.

Σχετικές αναρτήσεις έκαναν πολλοί εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου και της Τέχνης. Ανάμεσά τους το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας αποχαιρετά και αποδίδει ύστατη τιμή στον Κώστα Καζάκο, που διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του την περίοδο 2015 – ’17.

Πηγή: εφ. “Ριζοσπάστης”