509 π.Χ.
Εγκαινιάζεται ο Ναός του Γιούπιτερ στον Καπιτωλίνο λόφο της Ρώμης.
81
Πεθαίνει ο Τίτος (Φλάβιος Σαβίνος Βεσπασιανός), Ρωμαίος αυτοκράτορας, 10ος στη σειρά διαδοχής.
Έμεινε στην ιστορία για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. και την καταστροφή του Ναού του Σολομώντα.
533
Ο Βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος νικά τον Γελίμερ και τους Βανδάλους στη μάχη του Δέκιμον, κοντά στην Καρχηδόνα στη Βόρεια Αφρική.
1592
Πεθαίνει ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ντε Μοντέν (Michel Eyquem de Montaigne γνωστός ως Μονταίνιος).
Ανήκε στο ρεύμα του σκεπτικισμού και θεωρείται ο τελευταίος ουμανιστής της Αναγέννησης.
1660
Γεννιέται ο Άγγλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ντάνιελ Ντεφόε (Daniel Defoe).
Έγινε διάσημος από το μυθιστόρημά του Ροβινσώνας Κρούσος. Υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του αγγλικού μυθιστορήματος.
1788
H Νέα Υόρκη ανακηρύσσεται πρώτη ομοσπονδιακή πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
1821
Οι Έλληνες επαναστάτες υπό το Μακρυγιάννη νικούν στην Αθήνα τις οθωμανικές δυνάμεις του Κιουταχή.
1872
Πεθαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος και ανθρωπολόγος Λούντβιχ Αντρέας Φόιερμπαχ (Ludwig Andreas Feuerbach).
Ήταν ο τέταρτος γιος του εξέχοντος νομικού Γιόχαν Άνσελμ Ρίτερ φον Φόιερμπαχ.
Είναι κυρίως γνωστός για την επιρροή, που άσκησε στον Ένγκελς και στον Καρλ Μαρξ.
1873
Γεννιέται ο κορυφαίος Έλληνας μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.
Το επιστημονικό του έργο επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας.
Εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1924, για να αναλάβει καθηγητική θέση στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, που εκείνο τον καιρό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας.
Αφού για ένα διάστημα δίδαξε στις ΗΠΑ, το 1930, μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού επιτρόπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση του πρώτου και στην οργάνωση του (νεοσύστατου) δεύτερου.
Το 1932, επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αμφιλεγόμενος είναι ο ρόλος του κατά τη διάρκεια του Γ’ Ράιχ και η στάση του απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς, ενώ άλλοι επιστήμονες στάθηκαν κριτικά απέναντι στον Χίτλερ. Διετέλεσε επίτροπος της Εκκλησίας του Σωτήρος στο Μόναχο, διορισμένος από το ναζιστικό καθεστώς.
1874
Γεννιέται ο Αυστριακός συνθέτης Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg).
Συνδέθηκε με το μουσικό εξπρεσιονιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράστηκε στη γερμανική ποίηση και τέχνη, ενώ στη συνέχεια αναδείχθηκε ως επικεφαλής της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης.
1882
Οι Βρετανοί νικούν τους Αιγύπτιους στη μάχη του Τελ Ελ Κεμπίρ.
1885
Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης Φρίντριχ Κιλ (Friedrich Kiel).
1903
Γεννιέται η Κλοντέτ Κολμπέρ (Claudette Colbert), Γάλλοαμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, βραβευμένη με Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου το 1934, για την ταινία του Φρανκ Κάπρα «Συνέβη μια νύχτα» (It Happened One Night, 1934).
1908
Γεννιέται ο σκηνοθέτης και δάσκαλος του θεάτρου Κάρολος Κουν, δημιουργός της «Λαϊκής Σκηνής» το 1933, του «Θεάτρου Τέχνης» το 1942, κ.α.
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέριος πολιτισμός στον τόπο μας».
Σε αυτά τα λόγια συμπυκνώνεται η ουσία της αντίληψης που είχε για τη θεατρική Τέχνη ένας από τους ιερουργούς του νεοελληνικού πολιτισμού, ο Κάρολος Κουν , που γεννήθηκε στην Προύσα και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη.
Μετά από σπουδές Αισθητικής στο Παρίσι, ο Κάρολος Κουν επιστρέφει στην Ελλάδα και γίνεται καθηγητής Αγγλικών στο Κολέγιο Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα διδάσκει και θέατρο, ανεβάζοντας παραστάσεις με τους μαθητές του.
Κρατώντας το απόσταγμα των καλύτερων γνήσιων παραδόσεων του λαού μας, ο Κουν έστρεψε το βλέμμα του στο λαό και την πραγματικότητα και ξεπερνώντας τις θεατρικές αντιλήψεις, που είτε επιζητούσαν «εξωτερικό» παίξιμο, είτε ήθελαν τον ηθοποιό να είναι στομφώδης, αναζήτησε το γνήσιο και το αληθινό. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο ανανέωσε ριζικά το θέατρο στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα κατέκτησε και μια πολύ υψηλή θέση στη λαϊκή συνείδηση, γενόμενος ο «δάσκαλος».
Ξεκινώντας αρχικά από τη «Λαϊκή Σκηνή», την οποία διέλυσε η δικτατορία Μεταξά καθώς θεώρησε «αριστερά» έργα τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη και τον «Κατά φαντασία ασθενή» του Μολιέρου, ο Κουν ίδρυσε το 1942 το «Θέατρο Τέχνης» και ενταγμένος στο ΕΑΜ, όπως και οι περισσότεροι συνεργάτες του, άρχισε να σκορπίζει, με τον τρόπο του, φως στα σκοτάδια της Κατοχής.
Το 1954 το «Θέατρο Τέχνης» απέκτησε τη δική του στέγη, το θρυλικό «Υπόγειο», κάτω από τον κινηματογράφο «Ορφέα» στο κέντρο της Αθήνας και στάθηκε πραγματικά ένα μεγάλο σχολείο ζωής τόσο για τους θεατές, όσο και για τους δεκάδες ηθοποιούς που διδάχθηκαν και δημιούργησαν εκεί.
1914
Με την ανακοπή της γερμανικής προέλασης στο Μάρνη κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δύο πλευρές καταλήγουν σε μια μάχη χαρακωμάτων, η οποία διήρκεσε σχεδόν 4 χρόνια και κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.
Δεν ήταν ωστόσο λίγα τα παραδείγματα συναδέλφωσης των στρατιωτών, που προοδευτικά άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι πολεμούσαν για ταξικά ξένα συμφέροντα.
1915
Πεθαίνει ο δημοσιογράφος, ποιητής και συγγραφέας Στέφανος Γρανίτσας.
Μετέφερε, μέσα από τα κείμενα του σε εφημερίδες της εποχής, μύθους και παραδόσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Χρόνος, Εστία και Πατρίς προσφέροντας διηγήσεις για το λαό της υπαίθρου.
Είχε εκλεγεί βουλευτής το 1911, πολέμησε ως ανθυπολοχαγός το 1912 και 1913. Στην εργογραφία του συμπεριλαμβάνονται πολλά ποιήματα, το θεατρικό έργο “Μητρούσης” καθώς και το «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου», το οποίο περιέχει μύθους από τη λαϊκή παράδοση της περιοχής του σχετικούς με ζώα.
Στο ίδιο Κοινοβούλιο που είχε εκλεγεί, μετείχε ως βουλευτής και ο πάμπλουτος εκείνης της εποχής Μπενάκης. Σε κάποια συζήτηση, όταν ήταν στο βήμα της Βουλής και εξέθετε τις πολιτικές αρχές του, δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι ήταν και σοσιαλιστής! Και τότε σηκώθηκε ο Στέφανος Γρανίτσας, βουλευτής της φτωχής, ορεινής επαρχίας και του απάντησε:
– Κύριε Μπενάκη, όλα τα έχετε. Και χρήματα, και κτήματα, και μέγαρα, και αμάξια, και λακέδες, και υπηρέτες. Αφήστε τουλάχιστον σ’ εμάς τους φουκαράδες το σοσιαλισμό…
1922
Η Σμύρνη παραδίδεται στις φλόγες, ενώ χιλιάδες, ξεριζωμένοι πια, προσπαθούν να φύγουν προς την Ελλάδα, με όποια μέσα μπορούν, για ν’ αποφύγουν τη σφαγή.
Καταστροφή της Σμύρνης – κάθε πλωτό μέσο επιστρατεύτηκε για να σωθεί ο ελληνικός πληθυσμός 
Καταστροφή της Σμύρνης – Η καταστροφή πλησιάζει στο λιμάνι 
Καταστροφή της Σμύρνης – οι πρώτες συνοικίες φλέγονται 
Καταστροφή της Σμύρνης – ο κόσμος στοιβάζεται στο λιμάνι για φύγει με όποιον τρόπο μπορεί
1923
Στην Ισπανία εγκαθιδρύεται δικτατορικό καθεστώς υπό τον στρατηγό Πρίμο Ντε Ριβέρα (Miguel Primo de Rivera).
1928
Γεννιέται η διάσημη Περουβιανή σοπράνο Ίμα Σουμάκ (Yma Sumac).
Στη δεκαετία του 1950 αποτέλεσε μία από τις κυριότερες ερμηνεύτριες εξωτικής μουσικής (είδος τζαζ με στοιχεία λατινοαμερικάνικης και πολυνησιακής μουσικής).
Σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, κυρίως λόγω του ακραίου φωνητικού εύρους της, που ξεπερνούσε τις τέσσερις οκτάβες, καλύπτοντας μια έκταση από το φωνητικό φάσμα ενός βαρύτονου έως και αρκετά πάνω απ’ αυτό μιας συνηθισμένης σοπράνο.
1936
Η μεταξική δικτατορία συλλαμβάνει τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη.
1941
Αντάρτες της ομάδας «Αθανάσιος Διάκος» ανατινάζουν τη σιδηροδρομική γέφυρα Μουριών στη Μακεδονία.
1944
Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Καβάλα.
1945
Ο υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Β. Μόλοτοφ υποβάλλει υπόμνημα σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα, στο οποίο τόνιζε, μεταξύ άλλων, πως η κυβέρνηση δεν ήταν αντιπροσωπευτική και πως παραβίαζε την συμφωνία της Βάρκιζας.
1950
Σχηματίζεται νέα κυβέρνηση υπό τον Σ. Βενιζέλο, η οποία παίρνει και την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής.
1959
Ο Ολυμπιακός παραχωρεί ισοπαλία 2-2 στη Μίλαν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στον πρώτο αγώνα των δύο ομάδων, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης. Είναι η πρώτη εμφάνιση ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση.
1965
Οι Beatles κυκλοφορούν τη μεγάλη επιτυχία τους «Yesterday» και την ίδια μέρα λαμβάνουν χρυσό δίσκο για το τραγούδι τους «Help».
1968
Η Αλβανία αποχωρεί και τυπικά πια από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Οι προστριβές μεταξύ του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας και του ΚΚΣΕ είχαν αρχίσει ήδη από 1958, με το πρώτο να προσεγγίζει σταδιακά το ΚΚ Κίνας.
1986
Σεισμός, μεγέθους 6,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, συγκλονίζει την Καλαμάτα. 35 νεκροί ο απολογισμός.
1993
Το Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υπογράφουν συμφωνία ειρήνης, με την οποία παραχωρείται περιορισμένη αυτονομία στα κατεχόμενα εδάφη.
1995
Υπογράφεται στη Νέα Υόρκη από τους υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και ΠΓΔΜ, Κάρολο Παπούλια και Στέβκο Τσερβένκοφσκι αντίστοιχα, η λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία», που ρυθμίζει τις σχέσεις των δύο χωρών.
Η Ελλάδα αίρει το εμπάργκο και αναγνωρίζει τα Σκόπια με το όνομα ΠΓΔΜ, ενώ τα Σκόπια αφαιρούν από τη σημαία τους τον Ήλιο της Βεργίνας.
1997
Πεθαίνει ο τραγουδιστής Ζορζ Γκεταρί (Georges Guétary).
Ήταν Έλληνας γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το πραγματικό του όνομα ήταν Λάμπρος Γούργου.
Πρωταγωνίστησε επί μισό αιώνα στη μουσική σκηνή της Γαλλίας.
1997
Σκοτώνεται σε τροχαίο ο διεθνής ποδοσφαιριστής της Λάρισας Γιώργος Μητσιμπόνας.
Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Πρωταθλήματος το 1988.
2013
Πεθαίνει ο μεγάλος Παριανός ζωγράφος και χαράκτης Γιώργος Βαρλάμος.
Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τον Ουμβέρτο Αργυρό και τον Κ. Παρθένη. Τη χαρακτική τη διδάχτηκε κοντά στον Γ. Κεφαλληνό, με τον οποίο έζησε συνολικά 14 χρόνια ως συνεργάτης. Τη δεκαετία του 1950, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, χαρακτική στο εργαστήρι Καμί, καθώς και την τέχνη του γραμματοσήμου στο Τεχνικό Κολέγιο Εστιέν. Βαθύς γνώστης των μυστικών της κλασικής χαρακτικής, είναι ίσως ο μόνος, εκτός του Γαλάνη, που καλλιέργησε εξίσου όλα τα είδη της, χαλκογραφία, ξυλογραφία, λιθογραφία.
Έχει φιλοτεχνήσει αναρίθμητα ζωγραφικά και χαρακτικά έργα. Επιμελήθηκε καλλιτεχνικά ή έχει εικονογραφήσει με χαρακτικά ή σχέδια πάνω από 200 βιβλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της τέχνης του βιβλίου στη χώρα μας. Για πολλά χρόνια μετά το 1991, βοήθησε στην καλλιτεχνική επιμέλεια των βιβλίων του εκδοτικού οίκου του ΚΚΕ, της «Σύγχρονης Εποχής». Δικό του είναι και το σχέδιο για την πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της Κατοχής.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν ο παρισινός εκδοτικός οίκος «Union Latin d’ Editions», γνωστός σε όλο τον κόσμο για τις καλαίσθητες, συλλεκτικές του εκδόσεις, αποφάσισε να κάνει και ένα βιβλίο – λεύκωμα με αρχαίες τραγωδίες. Η έκδοση των επτά σωζόμενων τραγωδιών του Σοφοκλή θα παρουσιάζονταν σε τρεις τόμους με δερματόδετο εξώφυλλο ο καθένας, ενώ ένας σημαντικός εικαστικός δημιουργός – πατριώτης του Σοφοκλή για να ταιριάζει πιο πολύ με το ελληνικό πνεύμα του μεγάλου τραγικού ποιητή – θα εικονογραφούσε τη φιλόδοξη αυτή προσπάθεια. Έτσι, ο εκδότης Μορίς Ρομπέρ, μετά από πρόταση των καθηγητών της ΑΣΚΤ Π. Πρεβελάκη και Γ. Κεφαλληνού, συναντήθηκε με τον χαράκτη Γιώργη Βαρλάμο . «Καρπός» αυτής της ξεχωριστής εικαστικής και εκδοτικής συνεύρεσης, η πολυτελής τρίτομη έκδοση των τραγωδιών του Σοφοκλή, εικονογραφημένη με ακουαρέλες του μεγάλου μας δημιουργού.
Για την εικονογράφηση του «Σοφοκλή», ο Γ. Βαρλάμος δούλεψε ένα χρόνο, δημιουργώντας 50 περίπου ακουαρέλες, από τις οποίες οι 48 μπήκαν στο βιβλίο. Όπως είχε πει ο ίδιος, «η προσπάθειά μου ήταν να πλησιάσω, στην τεχνική και στο πνεύμα, τον τρόπο με τον οποίο ζωγράφιζαν οι αρχαίοι. Τα 3/4 του χρόνου τα «έφαγα» στο Μουσείο, σχεδιάζοντας ό,τι έβρισκα από αγγεία. Ήθελα να μπω στην τεχνική, να σχεδιάζω – αν ήταν δυνατόν – σαν αρχαίος».
Άριστη προπαρασκευή, όσον αφορά στη μελέτη της αρχαίας τέχνης, ήταν για τον Γ. Βαρλάμο η συμμετοχή του στην ιστορική, μεγάλης εικαστικής αξίας, έκδοση των «Δέκα Λευκών Ληκύθων», που πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή χαρακτικής στην ΑΣΚΤ Γ. Κεφαλληνό και τρεις επιλεγμένους μαθητές του.
«Θέλαμε να κάνουμε ένα έργο με καθαρώς χαρακτικά μέσα», είχε πει στον «Ριζοσπάστη» ο Γ. Βαρλάμος , «δείχνοντας έτσι και τις δυνατότητες του εργαστηρίου μας. Ο δάσκαλός μου, ο Κεφαλληνός, δεν ήθελε την ακριβή αποτύπωση. Ήθελε μια μελέτη των αρχαίων αγγείων και από εκεί και πέρα μία ελεύθερη απόδοση. Να αφομοιώσουμε, δηλαδή, την αρχαία ζωγραφική και μετά να κάνουμε με το δικό μας τρόπο τα θέματα αυτά. Όμως, για πολλούς λόγους, κάτι τέτοιο δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Αυτό μου είχε μείνει απωθημένο και νομίζω ότι ξεθύμανα με τον «Σοφοκλή». Ξεκινώντας από τις αλλοιώσεις που παθαίνουν τα αγγεία με το χρόνο, έκανα ένα φόντο χρωματιστό, διαφορετικό για κάθε εικόνα, το οποίο γεννούσε στο μάτι του θεατή το συναίσθημα που περιέγραφε η σκηνή. Το λυπημένο, το χαρούμενο, το τραγικό, το μελαγχολικό… όλα αυτά έβγαιναν από το φόντο του έργου μου με τους συνδυασμούς των χρωμάτων. Για μένα, η ιστορία τελείωνε εκεί, για το θεατή όμως, όχι. Γιατί ο θεατής ήθελε να δει επεισόδιο, το οποίο έγραφα μετά με το μολύβι μου, σχεδιάζοντας τις φιγούρες κ.ά.».
Έχοντας μελετήσει βαθιά και επίμονα τους τρόπους πιστής απόδοσης των πιο διαφορετικών υλικών (ύφασμα, φυτά) με τα πιο διαφορετικά μέσα (λάδια, ακουαρέλες, χαρακτική), καταλήγει, μέσα από μια αφαιρετική διαδικασία, σε μια ζωγραφική που αποδίδει τη βαθύτερη ουσία της φύσης χωρίς εμφανείς λεπτομέρειες και σε μια χαρακτική, όπου τα πιο λαμπρά χρώματα είναι παρόντα με τη χρήση μόνο του μαύρου.
Είχε λάβει μέρος σε πολλές παρουσιάσεις και βραβεύτηκε σε διεθνείς εκθέσεις στη Μόσχα, στο Βελιγράδι, στη Λειψία (Μουσείο για την τυπογραφία και την τέχνη του βιβλίου), στο Παρίσι (Bibliothque Nationale), στο Λουγκάνο κ.α., ενώ για το σύνολο του έργου του τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το 1995. Διεκδίκησε τρεις φορές την έδρα της Χαρακτικής στην ΑΣΚΤ, μα το «καθεστώς» της Σχολής τον απέρριψε με πείσμα, παρόλο που στην κοινή γνώμη ήταν δεδομένη η εκλογή του ως συνεχιστή του έργου του Κεφαλληνού, σ’ ένα Εργαστήριο που είχε ήδη τη φήμη ενός από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, στον κόσμο ολόκληρο.
«Με το έργο του – τόνισε στον επικήδειο, μεταξύ άλλων, η Εύα Μελά – βρέθηκε στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ταξικής πάλης… Εργάσθηκε για «έξοδο» της Τέχνης από τα σαλόνια της αστικής τάξης – η οποία, εκτός των άλλων προνομίων της, αυτή και μόνον απολάμβανε τα έργα Τέχνης – και με την ακούραστη δουλειά του πάλεψε για τη συμπόρευση της Τέχνης με τις ανάγκες, τα δικαιώματα, τους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του λαού. Συμμετείχε με τους άλλους κομμουνιστές καλλιτέχνες στους αγώνες για την απελευθέρωση της Τέχνης από το εμπόριο και για την επαγγελματική κατοχύρωση των καλλιτεχνών, έδωσε συλλογικές μάχες για το δυνάμωμα του μαζικού πολιτιστικού κινήματος, ήταν παρών με το έργο του ως καλλιτέχνης στις μεγάλες στιγμές του εργατικού – λαϊκού κινήματος… Άφησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα παρακαταθήκη το έργο του και την επιθυμία του να μαθαίνουν οι νέοι κομμουνιστές καλλιτέχνες από αυτό, γράφοντας με το χέρι του: «Με τον τρόπο αυτό επιθυμώ να στηρίξω το κόμμα μου, του οποίου είμαι μέλος σχεδόν 70 χρόνια, στο δύσκολο και ηρωικό αγώνα που δίνει για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το ΚΚΕ εκπροσωπεί και ενσαρκώνει τη φιλοσοφία και κοσμοθεωρία που και ο ίδιος επέλεξα να στηρίξω και να υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις και με τον τρόπο ζωής μου μέσα από τη συλλογική δράση. Έτσι θεωρώ ότι ολοκληρώνω κι εγώ την προσφορά μου στο μεγάλο και δίκαιο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς, αγώνα που με διήγειρε και με συνεπήρε από τα νεανικά μου χρόνια και εξακολουθεί να φλογίζει την καρδιά μου μέχρι και σήμερα».
Ήταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ, σε πολλές εκλογικές μάχες.
