1707
Γεννιέται ο Ιταλός κωμωδιογράφος Κάρλο Γκολντόνι (Carlo Goldoni). Θεωρείται ο ανανεωτής της ιταλικής κωμωδίας, δημιουργώντας την «κωμωδία χαρακτήρων».
Στα έργα του, εκφράζει την κρίση αξιών και αξιοπιστίας της αριστοκρατίας λίγο πριν την αστική Γαλλική Επανάσταση, παρουσιάζονται χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της μεσαίας τάξης του καιρού του, ενώ ενσωμάτωσε στοιχεία και από τους χαρακτήρες της Κομέντια ντελ άρτε!.
Από το πιο γνωστά του έργα είναι «Ο υπηρέτης δύο αφεντάδων», «Το καφενείο», «Η ξενοδόχα», «Οι αγροίκοι», «Λοκαντιέρα» κ.ά.
1841
Γεννιέται ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ (Pierre Auguste Renoir).
Στα μέσα της δεκαετίας του 1860, ο Ρενουάρ ξεκίνησε να εκθέτει έργα του, ωστόσο για αρκετά χρόνια δε γνώρισε σημαντική αναγνώριση. Μέχρι τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870, γύριζε με ένα σακίδιο στον ώμο και έζησε πολύ φτωχικά. Το 1867 ένας πίνακάς του με τον τίτλο Λιζ (Lise) έγινε δεκτός στο Σαλόν του Παρισιού. Την περίοδο αυτή θεωρείται πως ο Ρενουάρ επηρεάστηκε σημαντικά από τον Κλωντ Μονέ, πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο προς τον ιμπρεσιονισμό. Κατά πολλούς το διάστημα 1870-1883 αποτελεί τη λεγόμενη ιμπρεσιονιστική περίοδο του Ρενουάρ.
Κατά τον πόλεμο του 1870 υπηρέτησε στη Φρουρά της Ταρμά, στο Σώμα Πυροβολικού, όμως την επόμενη χρονιά αρρώστησε κι αποστρατεύτηκε, επιστρέφοντας έτσι στο Παρίσι. Η πολιορκία του Παρισιού του στέρησε τους φίλους του, καθώς ο Μονέ κι ο Μετρ αναζήτησαν καταφύγιο στην Αγγλία ενώ ο Μπαζίλ πέθανε. Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των ιμπρεσιονιστών. Από μία δημοπρασία έργων του έλαβε 1.200 φράγκα κι εγκαταστάθηκε στη Μονμάρτρη. Το 1876 συναντά έναν εκδότη, ο οποίος τον κάνει πλούσιο. Γνωρίζει τον Εμίλ Ζολά.
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ σταδιακά διαχωρίστηκε από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές. Έστησε το ατελιέ του στη Μονμάρτρη το 1880 και γνωρίστηκε με την Αλίν Σαριγκό, την οποία νυμφεύτηκε. Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ από το οποίο επηρεάστηκε βαθιά. Το 1884, μαθαίνοντας πως η Αλίν περιμένει το παιδί τους, επέστρεψε για να μείνει κοντά της και την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο γιος τους Πιέρ.
Το 1889 συνάντησε τον μηχανικό Άιφελ και περίπου το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσο που τον βασάνισε μέχρι τον θάνατό του. Αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια ενώ σε πιο προχωρημένο στάδιο ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, γεγονός που ανάγκασε τον Ρενουάρ να διαφοροποιήσει την τεχνική του. Παρά τις σωματικές του δυσχέρειες, δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική. Το 1893 απέκτησε έναν ακόμα γιο, τον Κλοντ. Το 1907 μετακόμισε με την οικογένειά του στην πιο θερμή περιοχή Καν-συρ-Μερ (Cagnes-sur-Mer). Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι δυο γιοι του κατετάγησαν στον στρατό και τραυματίστηκαν σοβαρά. Η μητέρα τους τους επισκέφτηκε, αλλά εξαντλημένη κατά την επιστροφή της πέθανε το 1915.
Το 1919, ο Ρενουάρ επισκέφτηκε το Λούβρο όπου είχε την ευκαιρία να δει δικούς του πίνακες να εκτίθενται μαζί με κλασικά έργα. Σήμερα τα έργα του τού Λούβρου βρίσκονται στο Μουσείο Ορσέ
1890
Γεννιέται ο Βιατσεσλάβ Μόλοτοφ, ηγετικό στέλεχος του Κόμματος των Μπολσεβίκων (μέλος του ΠΓ της ΚΕ από το 1926 έως το 1957). Μεταξύ άλλων, διετέλεσε Πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού –δηλαδή της σοβιετικής κυβέρνησης- (1930 – 1941), καθώς και υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ (1939 – 1949 και 1953 – 1956).
1899
Πεθαίνει ο Πολ Τζούλιους Ρόιτερ (Paul Julius Freiherr von Reuter), Γερμανός δημοσιογράφος, ανταποκριτής και μεταφραστής, που εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (1851).
Το 1850 ίδρυσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο που φέρει το όνομά του, ξεκινώντας μια ταχυδρομική υπηρεσία με περιστέρια, η οποία κάλυπτε την απόσταση Ααχεν – Λονδίνο.
1915
Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο στόλος της Αντάντ αποβιβάζει στρατό και κυριεύει τη Λήμνο. Οι Αγγλογάλλοι χρησιμοποιούν το ελληνικό νησί ως ορμητήριο, προκειμένου να πραγματοποιήσουν απόβαση στη χερσόνησο της Καλλίπολης.
1921
Η Γεωργία ανακηρύσσεται Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία.
1943
Γεννιέται ο τραγουδιστής, σύνθετης και κιθαρίστας των «Beatles», ο Τζορτζ Χάρισον (George Harrison).
Ήταν το νεότερο μέλος των «Beatles». Εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για τη μουσική σε ηλικία 14 ετών, γοητευμένος από το ροκ εντ ρολ.
Σε ηλικία 14 ετών αγοράζει την πρώτη του κιθάρα και μετά από λίγο ενώνεται με τον Τζον Λένον και τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, στο νεανικό τους συγκρότημα με την επωνυμία «The Quarrymen». Σιγά – σιγά δημιουργούν το μουσικό τους στίγμα, παίζοντας σε βρετανικά κλαμπ.
Το 1962 υποδέχονται στα ντραμς τον Ρίνγκο Σταρ, μετονομάζονται «The Beatles» και αρχίζουν τη συναρπαστική τους αναρρίχηση στο μουσικό στερέωμα. Όταν οι «Beatles» το 1964 κυριεύουν τις ΗΠΑ είναι ήδη διάσημοι. Ο Χάρισον είναι μόλις 26 χρόνων όταν οι «Beatles» διαλύονται. Ως «λύση» καταφεύγει στο διαλογισμό και στην κηπουρική, αλλά δεν εγκαταλείπει και τη μουσική.
Συνθέτει το τριπλό του άλμπουμ «All Things Must Pass», όπου και το εκπληκτικό «My Sweet Lord», που αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Το Δεκέμβριο του 1999 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του με μαχαίρι έξω από το σπίτι του, γεγονός που τον απομονώνει περισσότερο.
1946
Στο θέατρο Αργυροπούλου συνέρχεται η πρώτη μετά τη Βάρκιζα Γενική Συνέλευση των αγωνιστών του ΕΛΑΣ, στην οποία παίρνουν μέρος 5.000 ΕΛΑΣίτες.
1948
Δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού και ΜΑΥ – ΜΑΔ, επιτίθενται κατά του ΔΣΕ στη Μουργκάνα (επιχείρηση «Πέργαμος»). Παρότι οι επιτιθέμενοι υπερτερούσαν αριθμητικά 3 προς 1 (με ισχυρή υποστήριξη πυροβολικού και αεροπορίας) και παρά την αραιή διάταξη του ΔΣΕ λόγο του εξαιρετικά μεγάλου μήκους του μετώπου, οι πρώτες γενικές έφοδοι απέτυχαν.
Η επιτυχία της Γ’ Μοίρας των ΛΟΚ με την κατάληψη του Σκηταριού αποδείχθηκε προσωρινή, αφού η αστραπιαία και αποφασιστική αντίδραση του ΔΣΕ οδήγησε στην περικύκλωση, κλονισμό της συνοχής και εν τέλει στην υποχώρησή της, με σημαντικές απώλειες. Η συντριβή κατόπιν των κυβερνητικών δυνάμεων στο χωριό Πόβλα (4-5 Μάρτη), έπειτα από τολμηρή διείσδυση του τάγματος του Σπ. Σκεύη (δάσκαλου από το Λιά Μουργκάνας), σφράγισε την αποτυχία της επιχείρησης «Πέργαμος» συνολικά.
1948
Τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Θεσσαλίας μπαίνουν στον Αλμυρό και την Ευξεινούπολη.
1954
Έχοντας ανατρέψει τον πρώτο Πρόεδρο της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας συνταγματάρχη Μωχάμετ Ναγκίμπ ο συνταγματάρχης Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ γίνεται πρωθυπουργός της Αιγύπτου.
Η προσέγγισή του με την Σοβιετική Ένωση και πολιτικές όπως η εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ (που έως τότε βρισκόταν υπό βρετανικό έλεγχο) προκάλεσε την ένοπλη επέμβαση της Βρετανίας, της Γαλλίας και του Ισραήλ (Κρίση Σουέζ 29/10 – 7/11/1956). Μεταξύ άλλων, ο Νάσερ διετέλεσε επικεφαλής του λεγόμενου «Κινήματος των Αδεσμεύτων» (1964-1970).
1956
Δεύτερη συνάντηση του Νίκου Ζαχαριάδη με τη Διεθνή Επιτροπή των 6 Κομμουνιστικών Κομμάτων που ανέλαβαν να παρέμβουν στο ΚΚΕ στη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.
Οι τοποθετήσεις του Ν. Ζαχαριάδη είχαν αυτοκριτικό χαρακτήρα, αλλά και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση της γραμμής και της δράσης του ΚΚΕ από το μηδενισμό. Ανέδειξαν πως ο ένοπλος αγώνας του ΚΚΕ είχε επιλεγεί σε συνεννόηση με τα αδελφά γειτονικά κόμματα και το ΚΚΣΕ.
Βεβαίως, ανέδειξαν και την αντιφατικότητα, αλλά και τις δυσκολίες στην έκβαση του ένοπλου ταξικού αγώνα που διεξαγόταν στην Ελλάδα, σε σχέση με το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Έτσι, χωρίς να υποτιμώνται τα εσωτερικά λάθη και οι αδυναμίες στην έκβαση της πάλης του ΔΣΕ, αναδείχθηκε και η σχέση τους με τις αντιφάσεις και δυσκολίες που διαμορφώνονταν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, την οπορτουνιστική επίδραση στο κίνημα της Γιουγκοσλαβίας που επηρέαζε σημαντικά το συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή.
Η Διεθνής Επιτροπή δεν παραδέχτηκε αυτή την σχέση.
1968
Ο Μακάριος επανεκλέγεται Πρόεδρος της Κύπρου.
1970
Πεθαίνει ο Αμερικανός ζωγράφος Μαρκ Ρόθκο (Marks Rotko). Ανήκε στο ρεύμα αφηρημένης εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής.
1973
Μέσα σε κλίμα έντονης τρομοκρατίας και με τους όρους της Χούντας πραγματοποιείται το 17ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Το Συνέδριο κατήγγειλε η Ενιαία Αντιδικτατορική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΕΣΑΚ).
1983
Πεθαίνει ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Τενεσί Ουίλιαμς (πραγματικό όνομα: Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς [Thomas Lanier «Tennessee» Williams III]).
Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το «Λεωφορείον ο Πόθος» και το 1955 για τη «Λυσσασμένη Γάτα». Σπούδασε δημοσιογραφία το 1929 στο πανεπιστήμιο του Μισούρι, όπου οι συμφοιτητές τού κόλλησαν το παρατσούκλι «Tennessee» λόγω της συρτής νότιας προφοράς του, και θεατρολογία στο πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον στο Σαιν Λούις, όπου παρουσιάστηκαν και τα πρώτα του έργα «Κεριά στον Ήλιο και Φυγάς». Τελικά, το 1938 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.
Το έργο «Λεωφορείον ο Πόθος» γνώρισε τεράστια επιτυχία. Πήρε το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης και το βραβείο Πούλιτζερ. Παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν με τον Μάρλον Μπράντο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ έγινε και ταινία το 1951, που χάρισε το βραβείο Όσκαρ στη Βίβιαν Λι.
1986
Υπό την πίεση έντονων μαζικών λαϊκών αντιδράσεων ο δικτάτορας των Φιλιππίνων Φερδινάνδος Μάρκος εγκαταλείπει τη χώρα με ελικόπτερο των ΗΠΑ.
2014
Πεθαίνει ο μεγάλος κιθαρίστας Πάκο ντε Λουθία ((Paco de Lucía -πραγματικό του όνομα ήταν Φρανσίσκο Σάντσεζ Γκόμεζ).
Καταγόταν από οικογένεια με μεγάλη παράδοση στη μουσική και ειδικότερα στο φλαμένκο. Ήταν ο μικρότερος από τα πέντε παιδιά του κιθαρίστα φλαμένκο Αντόνιο Σάντσεζ και της Πορτογαλέζας Λουτσία Γκόμεζ. Αδέλφια του ήταν ο τραγουδιστής φλαμένκο Πέπε ντε Λουθία και ο κιθαρίστας φλαμένκο Ραμόν Ντε Αλγκεσίρας.
«Η οικογένειά μου έζησε μαζί με τσιγγάνους. Ο πατέρας μου και όλα μου τα αδέρφια έπαιζαν κιθάρα και τους άκουγα να παίζουν πριν περπατήσω, πριν μιλήσω. Πριν ξεκινήσω να παίζω, ήξερα κάθε ρυθμό του φλαμένκο, ήξερα το συναίσθημα και το νόημα της μουσικής. Όταν άρχισα να παίζω, πήγα κατευθείαν σε εκείνο τον ήχο που υπήρχε μέσα μου», είχε πει σε συνέντευξή του.
Ο πατέρας του τον έμαθε να παίζει κιθάρα σε νεαρή ηλικία και εξασκούνταν μέχρι και 12 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Πάκο ντε Λουθία περιόδευσε στην Ευρώπη με μια ομάδα που ονομάστηκε Φεστιβάλ Flamenco Gitano και συνάντησε τον τραγουδιστή φλαμένκο Καμαρόν ντε λα Ισλα, με τον οποίο ηχογράφησαν 10 άλμπουμ μαζί. Στις 18 Φλεβάρη 1975, έγινε ο πρώτος κιθαρίστας φλαμένκο που έπαιξε στο περίφημο «Teatro Real» της Μαδρίτης. Το 1979, με τον Τζον ΜακΛάφλιν και τον Λάρι Κόριελ, διαμόρφωσαν ένα τρίο εγχόρδων «The Guitar Trio» και έκαναν το γύρο της Ευρώπης. Το 1982 συμμετείχε σε μια σειρά από συναυλίες με τον jazz πιανίστα Τσικ Κορέα.
Το 2004 έκανε περιοδεία σε ΗΠΑ και Καναδά με τον Ισπανό τραγουδιστή φλαμένκο Λα Τάνα και τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί και εμφανιζόταν σε ελάχιστες συναυλίες σε Ισπανία και Γερμανία και σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ του καλοκαιριού. Για αρκετά χρόνια έζησε στο Γιουκατάν, στο Μεξικό.
