708
Κόβονται για πρώτη φορά χάλκινα νομίσματα στην Ιαπωνία.
1475
Υπογράφεται το Σύμφωνο του Πικινύ μεταξύ των βασιλείων της Γαλλίας και της Αγγλίας.
1484
Ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ διαδέχεται τον Πάπα Σίξτο Δ΄.
1499
Οι Ενετοί παραδίδουν τη Ναύπακτο στους Οθωμανούς.
1521
Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν το Βελιγράδι.
1526
Οι Οθωμανοί, με επικεφαλής τον Σουλεϊμάν Α΄ τον Μεγαλοπρεπή, νικούν τον ουγγρικό στρατό στη μάχη του Μοχάτς.
1533
Δολοφονείται ο Αταχουάλπα, ο τελευταίος βασιλιάς των Ίνκας, με διαταγή του Ισπανούσ κατακτητή του Περού, Φρανθίσκο Πιθάρο.
1541
Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τη Βούδα, πρωτεύουσα του βασιλείου της Ουγγαρίας.
1632
Γεννιέται ο Τζον Λοκ (John Locke).
Ήταν Άγγλος διαφωτιστής, φιλόσοφος και πολιτικός στοχαστής που ανέπτυξε μια εμπειρική θεωρία για την πολιτική φιλοσοφία του φιλελευθερισμού.
Η φιλοσοφία του Λοκ στηρίζεται στη θεωρία της γνώσης, που δόμησε με βάση τον εμπειρισμό και τον υλισμό του Φράνσις Μπέικον, σε αντίθεση με τον καρτεσιανισμό, τους πλατωνιστές του Καίμπριτζ και τη σχολαστική φιλοσοφία που επικρατούσε στα πανεπιστήμια.
Σύμφωνα με τον Λοκ, όλες οι ιδέες προέρχονται από δύο βασικές πηγές: την εξωτερική εμπειρία (αίσθηση) και την εσωτερική εμπειρία (σκέψη).
Οι κοινωνικο – πολιτικές ιδέες του περιλαμβάνονται στις «Δύο πραγματείες για την κυβέρνηση», όπου αναπτύσσει μια θεωρία συνταγματικής κοινοβουλευτικής μοναρχίας. Σημαντική ήταν ακόμη η συμβολή του στην ανάπτυξη της παιδαγωγικής με τη διατύπωση της θεωρίας για τη μόρφωση.
Η πολιτική φιλοσοφία του Λοκ ήταν «η κλασική έκφραση των ιδεών του δικαίου της αστικής κοινωνίας κατά της φεουδαρχικής» έγραφε ο Κ. Μαρξ.
1780
Γεννιέται ο Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ (Jean-Auguste-Dominique Ingres), Γάλλος νεοκλασσικός ζωγράφος.
Αν και ο ίδιος θεωρούσε εαυτόν ως ζωγράφο ιστορικών σκηνών, η μεγάλη του αναγνώριση οφείλεται κυρίως στα πορτρέτα που φιλοτέχνησε είτε ως σχέδια είτε ως πίνακες.
1797
Πεθαίνει ο Άγγλος ζωγράφος τοπίων και πορτρέτων Τζόζεφ Ράιτ (Joseph Wright.
Είχε δημόσια αναγνωριστεί ως «ο πρώτος επαγγελματίας ζωγράφος που εξέφρασε το πνεύμα της Βιομηχανικής επανάστασης».
1821
Οι Οθωμανοί νικούν τους Σφακιανούς στο Άσκυφο.
1824
Ο ελληνικός επαναστατικός στόλος υπό τον Α. Μιαούλη πετυχαίνει σημαντική νίκη επί του οθωμανικού στη ναυμαχία του Γέροντα.
1825
Το Βασίλειο της Πορτογαλίας αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Βραζιλίας.
1842
Με τη Συνθήκη του Νανκίν ολοκληρώνεται ο «Α’ πόλεμος του οπίου» μεταξύ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της Κίνας. Η νικήτρια Βρετανία αποσπά από την Κίνα το Χονγκ Κονγκ.
1848
Γεννιέται ο Πωλ – Αλμπέρ Μπαρτολομέ (Paul-Albert Bartholomé), Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους και με μεγάλη φήμη γλύπτες των νεότερων χρόνων της Γαλλίας.
1862
Γεννιέται ο Γαλλόφωνος Βέλγος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος Μωρίς Πολυντόρ Μαρί Μπερνάρ Μαίτερλινκ (Maurice Polydore Marie Bernard graaf Maeterlinck).
Το 1911 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τα κύρια θέματα του έργου του είναι ο θάνατος και το νόημα της ζωής.
1885
Ο Γκότλιμπ Ντέιλμερ (Gottlieb Wilhelm Daimler) πατεντάρει την πρώτη μοτοσικλέτα.
1915
Γεννιέται η Σουηδή καλλιτέχνης Ίνγκριντ Μπέργκμαν (Ingrid Bergman -πέθανε την ίδια ημερομηνία το 1982).
Αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες και πιο πλήρεις ηθοποιούς στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης.
Η ηθοποιός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σουηδία. Σπούδασε στη Βασιλική Δραματική Σχολή της Στοκχόλμης και ως φοιτήτρια ακόμη εμφανίστηκε στο θέατρο, κατακτώντας αμέσως τη συμπάθεια του κοινού.
Λαμβάνοντας το 1938 το δίπλωμά της, άρχισε να παίζει και στον κινηματογράφο και πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες στην Ευρώπη. Πριν ακόμη αποφοιτήσει, σε ηλικία 21 ετών, είχε παντρευτεί και αποκτήσει μία κόρη, την Πία, όταν ένας Αμερικανός παραγωγός ανακάλυψε το νέο ανερχόμενο αστέρι από τη Σουηδία.
Στην Αμερική συστήθηκε στο κινηματογραφικό κοινό μ’ ένα ρομαντικό ρόλο, στο «Ιντερμέτζο», ριμέικ της σουηδικής ταινίας στην οποία πρωταγωνιστούσε η ίδια. Μερικοί από τους κυριότερους πρωταγωνιστικούς της ρόλους εκείνη την περίοδο ήταν στις ταινίες: «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», «Εφιάλτης», «Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας», «Ιωάννα της Λωραίνης», αλλά και στις ταινίες του Χίτσκοκ «Υπόθεση Νοτόριους», «Νύχτα αγωνίας» και «Στον αστερισμό του Αιγόκερου».
Στη δεκαετία του ’50, έχοντας απολαύσει μία περίοδο εκπληκτικής δραστηριότητας στο Χόλιγουντ, η Μπέργκμαν τους εκπλήσσει όλους πρωταγωνιστώντας στο ιταλικό δράμα «Στρόμπολι» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, με τον οποίο ξεκίνησε μια θυελλώδη σχέση. Παρέμεινε στην Ευρώπη και γύρισε μια σειρά ταινιών με τον Ροσελίνι, από τις οποίες ξεχώριζαν το «Ταξίδι στην Ιταλία» και «Ο φόβος», ενώ μετά το χωρισμό τους πρωταγωνίστησε στο αριστούργημα του Ζαν Ρενουάρ «Η Ελενα και οι άντρες της».
Επιστρέφει στο Χόλιγουντ με την ταινία «Αναστασία». Τη δεκαετία του ’70, πρωταγωνιστεί στο «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές», που της χάρισε το τρίτο της Όσκαρ, και βέβαια η συγκλονιστική ερμηνεία της στην ταινία του συμπατριώτη της, Ιγκμαρ Μπέργκμαν, «Φθινοπωρινή Σονάτα».
1918
Ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα της Φιλανδίας.
1920
Γεννιέται ο Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ (Charlie Parker Jr.), Αμερικανός αλτοσαξοφωνίστας.
Θεωρείται από τις σπουδαιότερες μορφές του bebop και εν γένει της τζαζ.
1922
Πεθαίνει ο Γάλλος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, θεωρητικός του αναρχοσυνδικαλισμού Ζορζ Σορέλ (Georges Eugène Sorel).
Ο Σορέλ απέρριπτε τους θεσμούς του αστικού κράτους (τη δημοκρατία, την ηθική, το εκπαιδευτικό σύστημα κλπ.) και πίστευε ότι, σε καθεστώς βαθιάς κρίσης, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα διασωζόταν μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Ωστόσο, θεωρούσε την επανάσταση μια αυθόρμητη και διόλου ορθολογική λαϊκή έκρηξη, υποκινούμενη από κοινωνικούς μύθους.
Πίστευε πως η επανάσταση είχε τις ρίζες της στην ηθική αξία της βίας, η οποία αποτελεί την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Σύμφωνα με τον Σορέλ, οι φορείς των σοσιαλιστικών ιδεών δεν ήταν τα κόμματα αλλά τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές ενώσεις.
1931
Γεννιέται ο μεγάλος τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης.
Στα δεκατρία του χρόνια ορφάνεψε από πατέρα, γεγονός που τον ανάγκασε ν’ ακολουθήσει πολύ νωρίς το σκληρό δρόμο της βιοπάλης, προκειμένου να ζήσει τη μητέρα του και τον νεογέννητο αδελφό του. Δούλεψε σαν αχθοφόρος, σαν μικροπωλητής στις αγορές και κάτω από αντίξοες συνθήκες σε οικοδομές και σε εργοστάσια της Ν. Ιωνίας.
Τα δυσκολότερα χρόνια του ήταν αυτά στο στρατό και η θητεία του στη Μακρόνησο. Μια κιθάρα, που του δώρισε το αφεντικό του σε εργοστάσιο της Ν. Ιωνίας, του άνοιξε το δρόμο στο τραγούδι. Ήταν περαστικός εκείνος που ακούγοντάς τον να τραγουδά με την καταπληκτική φωνή του, του πρότεινε να τραγουδήσει στην ταβέρνα του. Η λαμπρή του πορεία στο τραγούδι άρχισε το 1950. Στη διάρκεια μισού αιώνα ο Στ. Καζαντζίδης πρόσφερε ερμηνείες που ρίζωσαν στις καρδιές της φτωχολογιάς. Τα τραγούδια του συμπύκνωναν τους καημούς, τις πίκρες, τις αδικίες του κόσμου, τον έρωτα, την ελπίδα.
Επαγγελματικά ο Στ. Καζαντζίδης πρωτοτραγούδησε στις ταβέρνες «Μπόκαρη», στην Κηφισιά και «Βουτσά», στην Καλογρέζα. Τον πρώτο του δίσκο με το τραγούδι «Για μπάνιο πάω κι αν θέλεις έλα» του Απ. Καλδάρα τον φωνογράφησε το 1952, αλλά η πορεία του τον γέμισε απογοήτευση. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το δεύτερο δίσκο «Βαλίτσες» του Γιάννη Παπαϊωάννου. Με τη στήριξη του μεγάλου αυτού λαϊκού συνθέτη συνεχίζει να βαδίζει στο δρόμο της επιτυχίας, ενώ εμφανίζεται σε λαϊκά κέντρα της εποχής με παρτενέρ διάφορες γυναικείες φωνές. Τότε γνωρίζει και την Καίτη Γκρέυ, με την οποία ερμήνευσαν το «Απόψε φίλα με» του Μανώλη Χιώτη (1956). Από τα τέλη του ίδιου χρόνου συνεργάζεται με την Μαρινέλλα, με την οποία καθιέρωσε ένα νέο στιλ στο πάλκο και τη δισκογραφία.
Ακολουθεί μια οκταετία μέχρι το 1965 που τον φέρνει στο προσκήνιο του τραγουδιού. Τραγουδούν σε δίσκους, κέντρα, θέατρα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από τον «Κουλουριώτη» στο «Κάρνεγκι Χολ» της Ν. Υόρκης και την Οπερα της Φραγκφούρτης. Ερμηνεύουν τραγούδια των Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καλδάρα, Παπαγιαννοπούλου, Δερβενιώτη, Βίρβου, Κολοκοτρώνη, Καραπατάκη, Μπακάλη κ.ά., ενώ και ο ίδιος ο Στ. Καζαντζίδης γράφει τη μουσική κάποιων τραγουδιών, όπως το εξαιρετικό «Δυο πόρτες έχει η ζωή», σε στίχους της Ευτ. Παπαγιαννοπούλου.
Οι επιτυχίες αμέτρητες: «Η πρώτη αγάπη», «Η κοινωνία με κατακρίνει», «Μαντουμπάλα», «Ζιγκουάλα», «Απόκληρος της κοινωνίας», «Είσαι η ζωή μου», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας», «Καρδιά πληγωμένη» κ.ά. Εκτός από τα όμορφα αυτά λαϊκά τραγούδια ερμήνευσε και πολλά κομμάτια με ανατολίτικο ηχόχρωμα και περιεχόμενο.
Σταθμοί στην πορεία του Στ. Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας υπήρξαν οι συνεργασίες τους με τους Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι, Στ. Ξαρχάκο, Γ. Μαρκόπουλο, Χρ. Λεοντή, Μ. Λοΐζο. Ιστορική υπήρξε η συνεργασία τους με τον Χρήστο Λεοντή στο έργο του «Καταχνιά», σε στίχους Κώστα Βίρβου, με μοναδικές ερμηνείες. Ανάλογες και στην «Πολιτεία» του Μ. Θεοδωράκη, με τα αθάνατα τραγούδια «Βράχο βράχο», «Καημός», «Παράπονο», «Μετανάστης», «Σαββατόβραδο», «Εχω μια αγάπη», καθώς και στις συνθέσεις του Μ. Χατζιδάκι «Αθήνα», «Κυρ Αντώνης», «Κουρασμένο παληκάρι», «Το πέλαγο είναι βαθύ». Το 1962, για τις ανάγκες της παράστασης «Ομορφη πόλη» του Μ. Θεοδωράκη, σε κείμενα Μποστ, στο Θέατρο «Παρκ», έσμιξαν για πρώτη και τελευταία φορά στο ίδιο μικρόφωνο οι φωνές του Στ. Καζαντζίδη και του Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Το 1974 ηχογράφησε το έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Στην Ανατολή», ενώ ξεχωριστό υπήρξε το τραγούδι των Μάνου Λοΐζου – Λευτέρη Παπαδόπουλου, που ερμήνευσε απαράμιλλα: «Σαν θαλασσόδαρτο σκαρί/ σαν βράχος ρημαγμένος/ ήρθα σαν ξένος στη ζωή/ και ξαναφεύγω ξένος/ Θεέ μου τη δεύτερη φορά/ που θα ‘ρθω για να ζήσω/ όσο η καρδιά κι αν λαχταρά/ δε θα ξαναγαπήσω». Από το 1987 μέχρι πρόσφατα η δραστηριότητά του ήταν συνδεδεμένη με ηχογραφήσεις δίσκων. Αξιόλογη ήταν η ερμηνεία του με τους Χ. και Π. Κατσιμίχα στο τραγούδι του Αντώνη Βαρδή «Στην Ελλάς του 2000».
Από τη δεκαετία του ’60 ακόμη, ο Στ. Καζαντζίδης συγκρούστηκε με το κατεστημένο των δισκογραφικών εταιριών και τη νύχτα. Ο πόλεμος που εξαπολύθηκε εναντίον του από τις δισκογραφικές εταιρίες ήταν εξουθενωτικός για τον λαϊκό τραγουδιστή και τον κράτησε έξω από τα στούντιο για εντεκάμισι χρόνια.
Πηγή: Ριζοσπάστης
1934
Γεννιέται ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Δημήτρης Παπαμιχαήλ.
Στη μακρόχρονη δημιουργική θητεία του στο θέατρο και στον κινηματογράφο κέρδισε την αγάπη του κόσμου. Πολυτάλαντος ηθοποιός, ανήσυχος δημιουργός, ερμηνευτής πλούσιου ρεπερτορίου, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1934 και σπούδασε ηθοποιός στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σπουδαστής ακόμα, κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση με ένα μικρό ρόλο στο έργο του Σπύρου Μελά «Ο Βασιλιάς και ο Σκύλος», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, και το καλοκαίρι του ’54 κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο, στο χορό του «Ιππόλυτου» του Ευριπίδη με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Ο πρώτος μεγάλος ρόλος θα έρθει το 1957, στο Εθνικό, με το «Γλάρο» του Τσέχοφ.
Στο Εθνικό Θέατρο παραμένει μέχρι το 1960, με μια ενδιάμεση συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης, στον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Στη συνέχεια με τη βοήθεια της Δέσπως Διαμαντίδου κάνει το δικό του θίασο, με τον οποίο θα περιοδεύσει στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Το 1964 συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ και ένα χρόνο αργότερα γίνεται συνθιασάρχης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες «Μανταλένα» το 1960, «Η Αλίκη στο Ναυτικό» το ’61, τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» το ’63, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ το 1960 συμμετείχε στο «Ποτέ την Κυριακή» και το ’63 στα «Κόκκινα φανάρια».
Οι δυο τους ως συνθιασάρχες ανεβάζουν το «Κολόμπ» του Ανούιγ, ενώ παντρεύονται το 1965, και τρία χρόνια αργότερα αποκτούν το γιο τους, τον Γιάννη. Το 1970 εγκαινιάζουν το θέατρο «Αλίκη», όπου συνεργάζονται μέχρι το χωρισμό τους. Στη συνέχεια ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ χαράσσει την προσωπική του πορεία στο θέατρο, με σπουδαίους ρόλους και συνεργασίες με την Έλλη Λαμπέτη, την Ελένη Χατζηαργύρη, την Κάτια Δανδουλάκη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο και το «Αμφι-Θέατρο», κ.ά. Το 1984 ξανασυναντά θεατρικά τη Βουγιουκλάκη για το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» του Ράσελ και τη «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Ντε Φιλίπο.
Το 1994 είχε βραβευτεί από το «Κέντρο Μελέτης και Ερευνάς του Ελληνικού Θεάτρου» για την ερμηνεία του στο «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ». Η τελευταία σπουδαία θεατρική εμφάνισή του είναι το 1998 στην Επίδαυρο, στην τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους επί Κολωνώ». Η τελευταία θεατρική δουλιά του ήταν στο θέατρο «Μπρόντγουεϊ», τη θεατρική σεζόν 2000-2001, με το έργο της Γιασμίν Ρεζά «Τρεις φορές ζωή».
1941
Δημοσιεύεται η γερμανοϊταλική διακήρυξη για την εγκαθίδρυση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» στην Ευρώπη.
1943
Ισχυρές ιταλικές δυνάμεις διενεργούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο βουνό Κέρκη της Σάμου.
Ο ΕΛΑΣ, αφού προκάλεσε στον εχθρό σοβαρές απώλειες (80 νεκροί), πέρασε στο βουνό Καρβούνη.
Οι Ιταλοί εκτελούν σε αντίποινα 40 κατοίκους των χωριών Κάστανος, Κοσμαδαίοι, Μαραθόκαμπος και Λέκη.
1944
Πεθαίνει ο Κλέων Τριανταφύλλου, γνωστότερος ως Αττίκ.
Μια από τις πλέον χαρισματικές μορφές της μουσικής, που με την τέχνη του σφράγισε κυριολεκτικά το πρώτο ήμισυ του προηγούμενου αιώνα. Ο πολυτάλαντος, ευαίσθητος συνθέτης, ο τρυφερός στιχουργός και μοναδικός δεξιοτέχνης στο πιάνο, που κατάφερε να δημιουργήσει σχολή τόσο στο τραγούδι όσο και στη διασκέδαση.
Ιστορική είναι η «Μάντρα» του, που υπήρξε φυτώριο για όλα τα μετέπειτα μεγάλα ονόματα του τραγουδιού, του θεάτρου, του κινηματογράφου. Τα τραγούδια του, αν και αγαπήθηκαν στην εποχή τους και εξακολούθησαν να τραγουδιούνται για καιρό, για τρεις και πλέον δεκαετίες, δεν επανεμφανίστηκαν στη δισκογραφία (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
1944
60.000 Σλοβάκοι στρατιώτες στρέφονται εναντίον των Ναζί.
1949
Η Σοβιετική Ένωση πραγματοποιεί την πρώτη της πυρηνική δοκιμή, σπάζοντας το μονοπώλιο της κατοχής του ατομικού όπλου από της ΗΠΑ.
1949
Με την πτώση του υψώματος Κάμενικ λήγει στις 29 με 30 Αυγούστου η τελική φάσης της μάχης στο Γράμμο ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και τις κυβερνητικές δυνάμεις. Ο Δημοκρατικός Στρατός υποχωρεί συντεταγμένα προς τη Λ. Δ. της Αλβανίας, ακυρώνοντας τη βασική επιδίωξη της αστικής τάξης να τον εκμηδενίσει.
Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας, η κορυφαία αυτή περίοδος της ταξικής πάλης στη χώρα μας τον αιώνα που μας πέρασε, έλαβε τέλος. Ωστόσο, τα διδάγματά του παραμένουν φωτεινά: Δόξα και Τιμή στους ήρωες του ΔΣΕ.
1955
Ο Νίκος Καρδαμήλας, μετά τη σχετική του καταδίκη από το Διαρκές Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης, εκτελείται με την κατηγορία της κατασκοπίας.
1966
Οι Beatles δίδουν τη τελευταία τους συναυλία στο Κάντλστικ Παρκ (Candlestick Park) στην Καλιφόρνια.
1977
Πειράματα σε καταδίκους πραγματοποιούσε η CIA από το 1948 έως το 1973 αποκαλύπτει ο νέος αρχηγός των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Στόχος των πειραμάτων, που στοίχησαν συνολικά 25 εκατομμύρια δολάρια, ήταν η ανακάλυψη τρόπων ελέγχου της διανοητικής κατάστασης του ανθρώπου.
1987
Πεθαίνει ο Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης Λι Μάρβιν (Lee Marvin).
Βραβεύτηκε με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1965 “Η Λησταρχίνα” (Cat Ballou), όπου εμφανίστηκε στο πλευρό της Τζέιν Φόντα υποδυόμενος έναν ξεπεσμένο και μεθύστακα πιστολά. Ο ρόλος αυτός του χάρισε επίσης τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Κωμωδία και Βραβείο BAFTA.
Ο ηθοποιός ήταν γνωστός για τη βαριά του φωνή, τα λευκά του μαλλιά και το υψηλό του ανάστημα. Οι σημαντικότερες ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε είναι οι εξής: «Η μεγάλη κάψα» (The Big Heat, 1953), «Η Ανταρσία του Κέιν» (The Caine Mutiny, 1954), «Άσχημη μέρα στο μαύρο βράχο» (Bad Day at Black Rock, 1955), «Ο Άνθρωπος που Σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς» (The Man Who Shot Liberty Vallance, 1962), «Το πλοίο των τρελών» (Ship of Fools, 1965), «Οι Επαγγελματίες» (The Professionals, 1966), «Και οι 12 Ήταν Καθάρματα» (The Dirty Dozen, 1967) και «Έγκλημα στο Γκόρκι Παρκ» (Gorky Park, 1983).
2003
Τουλάχιστον 95 άνθρωποι, ανάμεσά τους και ο μετριοπαθής υψηλόβαθμος θρησκευτικός αξιωματούχος των Σιιτών Αγιατολάχ Μοχάμεντ Μπακρ-αλ-Χακίμ (Ayatollah Mohammed Baqr al-Hakim), σκοτώθηκαν από ισχυρή έκρηξη παγιδευμένου οχήματος σε Τζαμί της ιερής πόλης του Ιράκ Νατζάφ (Najaf).
2004
Λήγουν οι πολυδάπανοι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, μνημείο της άκρατης εμπορευματοποίησης και των αμφιλεγόμενων αντιντόπινγκ ελέγχων.
2016
Πεθαίνει ο Ζερόμ Ζίλμπερμαν (Jerome Silberman), που έγινε γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Τζιν Γουάιλντερ (Gene Wilder).
Ήταν Αμερικανός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, κωμικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας.
