479 π.Χ.
Στη Μάχη των Πλαταιών, οι Έλληνες, με αρχηγό τον σπαρτιάτη Παυσανία, νικούν σε αποφασιστική μάχη τον περσικό στρατό του Μαρδόνιου.
410
Μετά από τρεις ημέρες λαμβάνει τέλος η λεηλασία της Ρώμης από τους Βησιγότθους.
1521
Πεθαίνει ο Γαλλο-Φλαμανδός συνθέτης της Αναγέννησης Ζοσκέν ντε Πρε (Josquin des Prez).
Υπήρξε ο διασημότερος Ευρωπαίος συνθέτης θρησκευτικής μουσικής της εποχής του, η σπουδαιότητα του οποίου συγκρίνεται μ’ αυτή του Γκιγιώμ Ντυφαί και του Τζιοβάννι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα, ενώ θεωρείται κύριος εκπρόσωπος της Γαλλο-Φλαμανδικής Σχολής.
Κατά γενική ομολογία, τα έργα του απηχούν τα πρώτα αριστοτεχνικά δείγματα αναγεννησιακής πολυφωνίας, που περιλαμβάνουν μοτέτα, λειτουργίες, κανόνες κλπ., όσο και κομμάτια κοσμικής μουσικής, όπως σανσόν και φρόττολες.
1576
Πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης Τιτσιάνο Βετσέλλιο (Tiziano Vecellio).
Ανήκει στη σχολή της Βενετίας και θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους της, του οποίου το έργο αντιπροσωπεύει τη μετάβαση από την παράδοση του 15ου αιώνα στην τεχνοτροπία που υιοθετήθηκε κατά τον 16ο.
Επηρέασε σημαντικούς ζωγράφους του επόμενου αιώνα, όπως τον Ρούμπενς και τον Βελάσκεθ.
Διακρίθηκε εξίσου σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, φιλοτεχνώντας προσωπογραφίες, αλληγορίες, θρησκευτικά έργα, ιστορικές και μυθολογικές σκηνές.
1629
Πεθαίνει ο σημαντικός Έλληνας αναγεννησιακός ζωγράφος Αντώνιος Βασιλάκης (Antonio Vassilacchi ή Il Aliense).
Εργάστηκε κυρίως στην Βενετία και στο Βένετο.
1635
Πεθαίνει ο θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Λόπε δε Βέγα (Lope Félix de Vega Carpio).
Ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Ισπανικού Χρυσού Αιώνα της μπαρόκ λογοτεχνίας.
Η φήμη του στον κόσμο της ισπανικής λογοτεχνίας έπεται μόνο αυτή του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, ενώ ο τεράστιος όγκος της λογοτεχνικής παραγωγής του είναι ασύγκριτος, καθιστώντας τον έναν από τους πιο παραγωγικούς συγγραφείς στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Υπήρξε το «πρότυπο της ισπανικής διάνοιας» για τους συγχρόνους του, ενώ ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες – οι σχέσεις του οποίου με τον Λόπε δε Βέγα ήταν άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές – τον αποκαλούσε «Ο Φοίνιξ της Ευφυΐας» και «Τέρας της Φύσεως».
1660
Τα βιβλία του Άγγλου φιλόσοφου Τζον Μίλτον (John Milton), καίγονται στην πυρά στο Λονδίνο, επειδή ο συγγραφέας άσκησε κριτική στον βασιλιά Κάρολο Β’.
1770
Γεννιέται ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ.
Ήταν κύριος εκπρόσωπος του γερμανικού ιδεαλισμού. Επηρέασε βαθιά τη δυτική φιλοσοφία και έγινε γνωστός για τη διαλεκτική θεωρία του.
1776
Οι βρετανικές δυνάμεις νικούν τις αμερικανικές του στρατηγού Τζορτζ Ουάσινγκτον στη μάχη του Λονγκ Άιλαντ, στο σημερινό Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
1810
Κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, το γαλλικό ναυτικό νικά το βρετανικό βασιλικό ναυτικό, αποτρέποντας την κατάληψη του λιμανιού του Γκραντ Πορτ στο Ιλ ντε Φρανς.
1813
Ο Ναπολέων νικά τις υπέρτερες συνδυασμένες δυνάμεις των Πρώσων, των Αυστριακών και των Ρώσων στη Μάχη της Δρέσδης.
1829
Οι πρώτοι Έλληνες πατούν το πόδι τους στην Αυστραλία. Πρόκειται για επτά ναυτικούς, που έχουν καταδικασθεί για πειρατεία από τους Άγγλους.
Τα ονόματά τους: Γεώργιος Βασιλάκης, Γκίκας Βούλγαρης, Γεώργιος Λαρίτσος, Αντώνης Μανόλης, Δαμιανός Νίνης, Νικόλαος Παπανδρέας και Κωνσταντίνος Στρομπόλης.
1905
Γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στη Λαμία.
Το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1925 μέλος του ΚΚΕ.
Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου.
Μετά την απόλυσή του ανταποκρίθηκε σε διάφορες κομματικές χρεώσεις και διώχθηκε κατά καιρούς από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του.
Την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938). Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα.
Υπέγραψε δήλωση μετανοίας και αποφυλακίστηκε. Στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλη του 1941 συνδέθηκε με την ΚΕ, η οποία τον αποκατέστησε στο Κόμμα.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους του ανέθεσε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό. Αυτό το καθήκον ο Άρης το έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο. Το Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ανέλαβε καπετάνιος του.
Ο Άρης αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη χαρακτήρισε λαθεμένη. Στο διάστημα Φλεβάρης – Απρίλης του 1945 ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ. Η δράση του αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη διαγραφή του από το Κόμμα.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, περίοδος 1918-1949, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 23 Ιούνη 2018, αποφάσισε την κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Συγκεκριμένα στην Απόφαση σημειώνεται:
«Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (16 Ιούλη 2011) «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη», αναφερόταν μεταξύ άλλων:
«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατοαποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Άρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση ο Άρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Άρης Βελουχιώτηςτάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».
Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 – 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.
Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Αρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.
Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Άρης Βελουχιώτης .
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτιμά ότι το ΚΚΕ διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά και εξάγοντας συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι η ανάγκη τήρησης των αρχών της συλλογικότητας, της σταθερής προσήλωσης στις αρχές λειτουργίας του».
1909
Γεννιέται ο συγγραφέας Νίκος Τσιφόρος.
Από τα έντεκά του χρόνια ο Νίκος Τσιφόρος άρχισε να ασχολείται μανιωδώς με το γράψιμο, ενώ την πρώτη του επιθεώρηση την έγραψε το 1928 για ένα θερινό θέατρο στη Φρεαττύδα. Η πρώτη του αυτή προσπάθεια απέτυχε αλλά δεν απογοητεύτηκε. Αφού πήρε το πτυχίο της Νομικής, εργάστηκε για δυο χρόνια στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να μπαρκάρει στα καράβια. Ως το 1939 άλλαζε συνέχεια επάγγελμα, αλλά συνέχιζε να γράφει δημοσιεύοντας κείμενά του σε διάφορα έντυπα. Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήρθε το 1944 όταν ο θίασος του Δημήτρη Χορν και της Μαίρης Αρώνη αποφάσισε να ανεβάσει στο θέατρο Ακροπόλ το θεατρικό έργο του Τσιφόρου «Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων». Τέσσερα χρόνια αργότερα, την περίοδο 1948-49 έκανε και την πρώτη του ταινία, η οποία προβλήθηκε με τον τίτλο «Τελευταία αποστολή», σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του.
Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες (Προοδευτικός Φιλελεύθερος, Βήμα, Ελεύθερος Κόσμος) και περιοδικά (Τραστ, Ρομάντσο, Ταχυδρόμος, Πάνθεον), ενώ έγραψε πάνω από 40 θεατρικά έργα και περισσότερα από 80 σενάρια. Κάποια από αυτά τα έγραψε μόνος του και άλλα σε συνεργασία, κυρίως με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, με τον οποίο δημιούργησαν ένα από τα πιο σημαντικά δίδυμα θεατρικών συγγραφέων.
Πολυτάλαντος και πολυσχιδής, ευθυμογράφος, επιθεωρησιογράφος, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου, αφοσιώθηκε, παράλληλα, στη δημοσιογραφία γράφοντας χρονογραφήματα και εύθυμα στιγμιότυπα τα οποία συνήθως υπέγραφε με διάφορα ψευδώνυμα. Οι ήρωες του Νίκου Τσιφόρου κινούνται συνήθως στο περιθώριο της αθηναϊκής προπολεμικής και μεταπολεμικής περιόδου, έχουν δοσοληψίες με το νόμο και το δραματικό διογκώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταλήγει γκροτέσκ. Πένα ευθύβολη, καυστική, συνέθετε ξεκαρδιστικές ιστορίες προσφέροντας απλόχερα το γέλιο σε μία Ελλάδα που το είχε απόλυτα ανάγκη.
1922
Ο Τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
Ο τραγικός απολογισμός της Μικρασιατικής Εκστρατείας αποτυπώθηκε στα νούμερα ως εξής: 91.000 περίπου ήταν οι απώλειες του ελληνικού στρατού, ενώ 1.500.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις εστίες τους αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς.
1931
Το μεγαλύτερο επιβατικό αεροπλάνο της εποχής του, το Ντορνιέ DO-X, γερμανικής κατασκευής, πραγματοποιεί επιτυχημένη υπερατλαντική πτήση και προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης.
1941
Γεννιέται η τραγουδίστρια Σεζάρια Έβορα από το Πράσινο Ακρωτήριο.
«Στη χώρα μου υπάρχουν πολλοί ξυπόλυτοι άνθρωποι. Άλλοι επειδή δεν τους αρέσει να φορούν παπούτσια και άλλοι επειδή δεν έχουν τα χρήματα για ν’ αγοράσουν».
Η Σεζάρια Εβόρα, η «ξυπόλυτη ντίβα» από το Πράσινο Ακρωτήριο, σε όλη της τη ζωή επέμενε να τραγουδά ξυπόλυτη, εκφράζοντας τη διαμαρτυρία της για τη φτώχεια του λαού της.
Τραγουδώντας τα «μόρνας» (λυρικές μπαλάντες σε κρεολική διάλεκτο) με σπάνια προσήλωση και αυθεντικότητα, μετουσίωνε τη μουσική σε συναισθήματα, όπως μελαγχολία, αγάπη, ελπίδα, νοσταλγία.
Το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα των νησιών του αρχιπελάγους ανοιχτά της Σενεγάλης αναδύθηκε στα χρόνια της καταπίεσης από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες και η θεματολογία του περιγράφει τον πόθο της ελευθερίας, τα σκλαβοπάζαρα, την προδομένη αγάπη, τα ακυρωμένα όνειρα…
Η Εβόρα από πολύ νωρίς ξεχώρισε για τη ζεστή φωνή της και για χρόνια τραγουδούσε στα μπαρ της πατρίδας της, πριν την ανακαλύψει η μουσική βιομηχανία. Ακολούθησαν συναυλίες της ανά τον κόσμο, πλατινένιοι και χρυσοί δίσκοι και πολλά βραβεία. Η ίδια, πάντως, όπου κι αν βρισκόταν, «κουβαλούσε» πάντα ένα κομμάτι γης από το Πράσινο Ακρωτήρι και την ανάμνηση δύο ανθρώπων που την επηρέασαν: του καμπούρη μουσικού, που την έμαθε να τραγουδάει και του θείου της, με τα τραγούδια του οποίου ξεκίνησε την καριέρα της.
1942
Η όπερα «Τόσκα» του Τζιάκομο Πουτσίνι κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα από την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Παρουσιάζεται στο θέατρο Παρκ της Πλατείας Κλαυθμώνος, με τη 19χρονη Μαρία Καλογεροπούλου (μετέπειτα Μαρία Κάλλας) στον κεντρικό ρόλο, υπό τη μουσική διεύθυνση του Σώτου Βασιλειάδη.
1943
Οι Γερμανοί βομβαρδίζουν από αέρος και ισοπεδώνουν το χωριό Βορίζια στην Κρήτη.
1946
Ιδρύεται η Διεθνής Ένωση Φοιτητών.
1950
Αυτοκτονεί ο Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής Τσέζαρε Παβέζε (Cesare Pavese). Συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα στη χώρα του.
Λόγω της αντιφασιστικής του δράσης συνελήφθη το 1935 και μετά από μερικούς μήνες στη φυλακή, εστάλη εξόριστος στο Confino, στη Nότια Ιταλία.
Εκεί θα γνωρίσει τον Κάρλο Λέβι, συγγραφέα του «Ο Χριστός Σταμάτησε Στο Έμπολι».
Ένα χρόνο μετά επέστρεψε στο Τορίνο κι εργάστηκε για τον αριστερό εκδότη Einaudi, ως συντάκτης και μεταφραστής.
Μετά την εισβολή των Γερμανών, οι περισσότεροι από τους φίλους του εντάχθηκαν στο αντάρτικο. Τους ακολούθησε κι εκείνος κι ας μην πήρε μέρος σε κάποια μάχη.
Μετά τον πόλεμο προσχώρησε στο ΚΚ Ιταλίας κι εργάστηκε στην εφημερίδα του Κόμματος, «L’ Unita».
Προς το τέλος της ζωής του, επισκεπτόταν συχνά το Le Langhe, περιοχή που γεννήθηκε, όπου έβρισκε μεγάλη παρηγοριά. Η ερωτική απογοήτευση που γνώρισε τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Το 1950 κέρδισε το Βραβείο Strega για το La Bella Estate (Όμορφο Καλοκαίρι), που περιλάμβανε τρεις νουβέλες: La Tenda (1940), Il Diavolo Sulle Colline (1948) και Tra Donne Sole (1949).
1962
Εκτοξεύεται από τη NASA η μη επανδρωμένη διαστημική αποστολή Μάρινερ 2 με προορισμό τον πλανήτη Αφροδίτη.
1965
Φεύγει από τη ζωή ο Ελβετός αρχιτέκτονας, Λε Κορμπιζιέ, ένας από τους βασικούς θεμελιωτές του μοντερνισμού στην αρχιτεκτονική.
1994
Το καθεστώς Ντενκτάς ανακαλεί τις προηγούμενες αποφάσεις του που προβλέπουν ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό.
1997
Πεθαίνει η τραγουδίστρια Σωτηρία Μπέλλου.
Σφράγισε με τη μοναδική φωνή της δεκάδες μουσικές δημιουργίες. Οι ερμηνείες της δυνατές, συγκλονιστικές, δεν περιορίστηκαν στο να ψυχαγωγήσουν, αλλά κατάφεραν να συνεπάρουν, αγγίζοντας πολύ συχνά ευρύτερες κοινωνικές καταστάσεις.
Ασυμβίβαστη, με αγωνιστική διάθεση, δέθηκε με το λαό, όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια της αλλά και με κοινούς αγώνες. Με αγωνιστική συνεισφορά στα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, διακινούσε τον παράνομο «Ριζοσπάστη».
Η Σωτηρία Μπέλλου γεννήθηκε στα Χάλια (Δροσιά) Χαλκίδας. Το πρώτο ερέθισμα ν’ ασχοληθεί με το τραγούδι τής δόθηκε σε ηλικία δέκα χρόνων. Μια μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου θα βρεθεί στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας προβλήματα επιβίωσης. Αναγκάζεται να κάνει πολλές δουλειές. Παράλληλα, παίζει κιθάρα και τραγουδά σε ταβέρνες. Συλλαμβάνεται, γιατί έκλεψε μια κουραμάνα. Αργότερα συμμετέχει στα Δεκεμβριανά και τραυματισμένη στο χέρι ξανασυλλαμβάνεται. Αποφυλακίζεται μέσω του Ερυθρού Σταυρού.
Μετά την Απελευθέρωση κι αφού έχει γνωρίσει την αγριότητα και τις εμφυλιοπολεμικές διώξεις, γνωρίζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ηχογραφούν μαζί δύο τραγούδια (τα πρώτα της), «Οταν πίνεις στην ταβέρνα» και «Το παιδί που είχες φίλο». Η επιτυχία μεγάλη, την καθιερώνει ως λαϊκή τραγουδίστρια. Μετά τη φυγή της από του «Τζίμη του Χοντρού», πηγαίνει στου «Παναγάκη», στην οδό Αλκαμένους, με τον Μάρκο Βαμβακάρη. Εκεί τους συναντά ο νεαρός τότε Μάνος Χατζιδάκις και τους ζητά να εμφανιστούν στο «Μουσούρη», όπου αποθεώνονται…
Το ημερολόγιο έδειχνε 1960 όταν η Σωτηρία Μπέλλου ηχογραφούσε το τελευταίο λαϊκό της τραγούδι, το αριστουργηματικό «Σαν πεθάνω στο καράβι», του Μπάμπη Μπακάλη. Εκτοτε θα απέχει για χρόνια από τη δισκογραφία και το πάλκο, γεγονός που πλήρωσε ακριβά με σοβαρές περιπέτειες στην υγεία της.
Το 1964 έπιασε δουλιά στο κέντρο «Ωραία Νήσος Υδρα», στο Περιστέρι, ενώ δύο χρόνια αργότερα δέχτηκε πρόταση του Αλ. Πατσιφά της Lyra και το 1966 κυκλοφόρησαν «Τα Ρεμπέτικα της Σωτηρίας Μπέλλου». Ηταν η αρχή μιας σειράς δίσκων που κυκλοφόρησαν τα επόμενα χρόνια.
Το 1973 η Σωτηρία Μπέλλου άρχισε να δουλεύει μαζί με τον Βασίλη Τσιτσάνη στο «Χάραμα» και την ίδια χρονιά συμμετέχει στον δίσκο «Δεν περισσεύει υπομονή» του Αργύρη Κουνάδη με στίχους Βαγγέλη Γκούφα. Το 1974 τραγούδησε με αξεπέραστο τρόπο το «Ζεϊμπέκικο», του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1976 συμμετείχε στον δίσκο «Σεργιάνι στον Παράδεισο», των Βασίλη Δημητρίου και Μάνου Ελευθερίου. Το 1980 η φωνή της κάνει τα «Λαϊκά Προάστια» των Ηλία Ανδριόπουλου – Μιχάλη Μπουρμπούλη, κλασικά.
«Δε λες κουβέντα» τραγούδησε το 1981 η Σωτηρία Μπέλλου , ερμηνεύοντας Δήμο Μούτση και Κώστα Τριπολίτη στο δίσκο «Φράγμα». Το 1983 ερμήνευσε Δημήτρη Λάγιο και Μιχάλη Μπουρμπούλη στο δίσκο «Αλ Λαός». Τη σεζόν 1984 – 1985 δούλεψε στο «Χάραμα» πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια χωρίς τον Βασίλη Τσιτσάνη που είχε «φύγει» το 1984.
Τραγουδάει Βασίλη Βαμβακάρη «Ανοιξα πόρτα στη ζωή» και Ηλία Ανδριόπουλο «Ξένες πόρτες». Το διάστημα 1986 – 1989 εμφανίστηκε στο κέντρο «Δίας». Συμμετείχε στο δίσκο του Λίνου Κόκοτου «Το ποτάμι».
Τελευταίο της τραγούδι ήταν ένα ντουέτο με τον Γιάννη Πετρόπουλο το 1991.
Τελευταίο πάλκο, το κέντρο «Ρεπορτάζ» στου Μακρυγιάννη.
Τελευταία συναυλία, τον Φλεβάρη του 1994 στο «Παλλάς».
Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στον «Ριζοσπάστη» (27/2/94), θυμόταν: «Και «Ριζοσπάστη» διακινούσα… Ήμουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω… Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές».
1998
Η κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας και η αδυναμία ανόρθωσης της ιαπωνικής οδηγούν σε ρευστοποιήσεις τους ξένους επενδυτές, με αποτέλεσμα ο γενικός δείκτης να πέσει κατά 7,7%.
Αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών έως τότε στη Σοφοκλέους.
2005
Πεθαίνει ο συνθέτης Γιώργος Μουζάκης.
Πρωτοεμφανίστηκε ως μουσικός με την τρομπέτα του το 1938 και μπήκε στη δισκογραφία το 1946.
Έκτοτε χαρακτηρίστηκε «βασιλιάς της επιθεώρησης», τη χρυσή εποχή της επιθεώρησης, δεκαετία του ’50, καθώς συνέθεσε και μελοποίησε περισσότερα από 450 τραγούδια, όπως το «Μονοπάτι», η «Σκλάβα», «Θέλω να τα σπάσω», «Αδυναμία μου», «Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά», «Σου σφυρίζω», «Σ’ αγαπώ σ’ όλες τις γλώσσες», «Θέλω κοντά σου να μείνω» κ.ά.
Το 2003 είχε βραβευτεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τα 68 χρόνια της προσφοράς του.
2011
Πεθαίνει ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, συνδικαλιστής, δάσκαλος δραματικής τέχνης, τ. βουλευτής, επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Λυκούργος Καλλέργης. Ήταν γιος του δημοσιογράφου, σοσιαλιστή ηγέτη Σταύρου Καλλέργη.
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή της «Λαϊκής Σκηνής» του Κάρολου Κουν. Βγήκε στο θέατρο το 1934, με τη «Λαϊκή Σκηνή» του Κάρολου Κουν, με πρώτο ρόλο τον Πανάρετο στην «Ερωφίλη» του Χορτάτζη. Ιδρυτικό μέλος και πρωταγωνιστής του «Θεάτρου Τέχνης» του Κάρολου Κουν από το 1942 έως το 1950.
Πρωταγωνιστής σε διάφορους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, ερμήνευσε εξέχοντες ρόλους σε πολλά θεατρικά έργα, του ελληνικού και διεθνούς δραματολογίου. Συνεργάστηκε με την Μαρίκα Κοτοπούλη, την Κατερίνα Ανδρεάδη, τον Βεάκη, την Κυβέλη, την Παξινού, τον Μινωτή, κ.ά. Μετέφρασε: 4 θεατρικά έργα του Τσέχοφ, «Ο Γλάρος», «Θείος Βάνιας», «Οι τρεις αδελφές», «Ο Βυσσινόκηπος» και 4 μονόπρακτα, «Πρόταση Γάμου», «Η Αρκούδα», «Ο Γάμος», «Το Κύκνειο άσμα», «Εμείς και ο χρόνος» του Πρίσλεϊ, τα «Παντρολογήματα» του Γκόγκολ, «Οι Μικροαστοί» του Γκόρκι, το μονόπρακτο «Ροζαλίντα» του Μπάρι. Γενικός γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών από το 1956 έως το 1967 και για ένα διάστημα πρόεδρος. Για 5 χρόνια πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος – Ακροάματος (ΠΟΘΑ) και αντιπρόεδρος του Ταμείου Συντάξεων Ηθοποιών. Το Νοέμβρη του 1977 εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ στην Α΄ Αθήνας για μια τετραετία ενώ μετά την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού στήριξε το οπορτουνιστικό μόρφωμα του «Συνασπισμού της Αριστεράς». Του έχουν απονεμηθεί το Βραβείο Πιραντέλο και το Βραβείο Βεάκη.
