Έχουν περάσει λίγα εικοσιτετράωρα από την στιγμή του πολύνεκρου εγκλήματος, στις ράγες των Τεμπών, που συγκλόνισε όλους μας. Ήδη ο ελληνικός λαός, ξεπερνώντας το πρώτο μούδιασμα που ένιωσε όταν αντίκρισε τις εικόνες αυτής της τραγωδίας, οργανώνει τον αγώνα του, ώστε να βάλει τέρμα στις πολιτικές που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, κόντρα στις εγκλίσεις των αστικών κομμάτων και των μιντιακών παπαγάλων να σωπάσει καθώς “δεν είναι ώρα τώρα για αγώνες”.
Χιλιάδες κόσμου στους δρόμους όλης της Ελλάδας βροντοφωνάζει ότι θα φροντίσει να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα, φοιτητές και μαθητές οργανώνουν πολύμορφες δράσεις και εργαζόμενοι απεργούν διεκδικώντας να εφαρμοστούν επιτέλους τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, που αν είχαν μπει σε λειτουργία οι άνθρωποι μας θα είχανε σωθεί. Παντού σε όλη τη χώρα σπέρνουν ρίγη συγκίνησης, τα συνθήματα: «”Στείλε όταν φτάσεις”, δεν έφτασε ποτέ, εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ…». «Εσείς μετράτε κέρδη και ζημίες, εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές». «Τώρα η οργή να γίνει ανατροπή, το έγκλημα αυτό δε θα ξεχαστεί».
Οι Έλληνες φαντάροι, σάρκα από την σάρκα του ελληνικού λαού, ενώνουμε καρδιά και νου, με τις δίκαιες αυτές κινητοποιήσεις. Γιατί θα μπορούσε να είναι ένας από μας στο συγκεκριμένο δρομολόγιο, μιας εκατοντάδες φαντάροι μετακινούνται με το σιδηρόδρομο για να πάνε στις μονάδες τους. Είμαστε και εμείς κομμάτι αυτών που υφίστανται τις αντιλαϊκές πολιτικές τους. Γιατί όσο οι ιθύνοντες χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, προσπαθώντας μάταια να κρύψουν την ευθύνη τους κάτω από το χαλί, εμείς θυμόμαστε. Θυμόμαστε πως είναι αυτοί που έχουν σηκώσει και τα δύο χέρια, για να ψηφίσουν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, θυμόμαστε ότι είναι οι ίδιοι που ενώ κάθε χρόνο πανηγυρίζουν για την «ανάπτυξη» και μετράνε τα κέρδη που φέρνουν για τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, ο λαός μετράει ακρίβεια, πλειστηριασμούς, εξώσεις και νεκρούς από πυρκαγιές, σεισμούς, κακοκαιρίες και εργατικά “δυστυχήματα”.
Είναι οι ίδιοι που μας δίνουν το εξευτελιστικό ποσό των 8,7 ευρώ για χαρτζιλίκι, που δεν μας χορηγούν δωρεάν εισιτήρια για τις μετακινήσεις μας, που μας αφήνουν σε απαρχαιωμένα κτίρια των στρατοπέδων, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Είναι οι ίδιοι που εμπλέκουν την χώρα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, σπέρνοντας βάσεις σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, μετατρέποντας τη σε θύτη άλλων λαών και δυνητικά, θύμα αντιποίνων.
Νιώθοντας τον πόνο των οικογενειών που χάσανε εν μια νυκτί τους δικούς τους, χρειάζεται να αντιληφθούμε όλοι την ευθύνη μας. Το έγκλημα αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί. Το οφείλουμε στους νεκρούς και στις οικογένειες. Το οφείλουμε σε εμάς. Αν δεν απαιτήσουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε να μπει ένα τέλος σε αυτό το μπαράζ εγκλημάτων, αυτοί θα συνεχίσουν. Εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να τους σταματήσουμε, είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας και τους συνανθρώπους μας.
Ο αγώνας αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μπει ένα τέλος στην κρεατομηχανή που μας στέλνουν κυβερνήσεις και η άρχουσα τάξη με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Είναι η απάντηση μας, ότι η ζωή μας δεν είναι κόστος, ούτε ο θάνατος μας μπορεί να ζυγιστεί με βάση τα κέρδη τους. Είναι η υπόσχεση ότι αξίζουμε μια καλύτερη ζωή και θα την φέρουμε. Στο χέρι μας είναι!
Η δύναμη που παίρνουμε από τις κινητοποιήσεις αυτές τις μέρες είναι αμέριστη. Η οργή που νιώθουμε όλοι μας βλέπουμε να μετουσιώνεται σε συνειδητή συλλογική δράση, για να μπει ένα τέλος. Δυναμώνουμε την φωνή μας, αυξάνουμε τις δυνάμεις μας, τίποτα δεν μας φοβίζει. Έχουμε έναν κόσμο να κερδίσουμε!
Στρ(ΤΘ) Πατσιώλης Κωνσταντίνος
