910
Οι συμμαχικές δυνάμεις της Μερκίας και του Ουέσσεξ, με επικεφαλής το βασιλιά Εδουάρδο τον Πρεσβύτερο και τον Έθελρεντ, λόρδο της Μερκίας, νικούν στη μάχη του Τέτενχολ τον τελευταίο μεγάλο στρατό της Δανίας που εισέβαλλε στο Βασίλειο της Αγγλίας.
1068
Οι Ιταλο-Νορμανδοί ξεκινούν την πολιορκία του Μπάρι, η οποία διήρκεσε σχεδόν τρία χρόνια.
1100
Ο Ερρίκος Α΄ στέφεται βασιλιάς της Αγγλίας στο Αββαείο του Ουέστμινστερ.
1198
Ο Ιωάννης Ι΄ Καματηρός γίνεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
1305
Ο Γουίλιαμ Γουάλας, ο οποίος ηγήθηκε της σκωτσέζικης αντίστασης εναντίον της Αγγλίας, συλλαμβάνεται από τους Άγγλους κοντά στη Γλασκώβη και μεταφέρεται στο Λονδίνο, όπου θα προσαχθεί σε δίκη και θα εκτελεστεί.
1681
Γεννιέται ο Βίτους Μπέρινγκ (Vitus Jonassen Bering), δανός εξερευνητής, ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στην Αλάσκα. Προς τιμήν του, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ της Σιβηρίας και της Αλάσκας δόθηκε το όνομά του (Bering Strait, Βερίγγειος Πορθμός).
1824
Σε αποφασιστική ναυμαχία στα ανοιχτά της Σάμου, ο ελληνικός επαναστατικός στόλος, υπό τον αντιναύαρχο Γεώργιο Σαχτούρη, τρέπει τον οθωμανικό στόλο του Χοσρέφ Πασά, σε φυγή.
1844
Γεννιέται ο Ιλιά Γεφίμοβιτς Ρέπιν, Ρώσος ζωγράφος ιστορικών θεμάτων και μέγιστος προσωπογράφος.
1850
Γεννιέται ο Γκυ ντε Μωπασσάν (Henry René Albert Guy de Maupassant), Γάλλος συγγραφέας της νατουραλιστικής σχολής.
Θεωρείται ο μεγαλύτερος διηγηματογράφος της Γαλλίας.
Μεταξύ 1880 και 1890 δημοσίευσε 300 διηγήματα, τρία ταξιδιωτικά, μια ποιητική συλλογή και έξι μυθιστορήματα, με γνωστότερο το «Bel-Ami» (Ο Φιλαράκος).
1862
Κατά τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο διεξάγεται η Μάχη του Μπατόν Ρουζ.
Τα στρατεύματα των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής επιχειρούν να καταλάβουν την πόλη Μπατόν Ρουζ στη Λουιζιάνα αλλά απωθούνται από τις δυνάμεις της Ένωσης.
1895
Πεθαίνει ο Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels), κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Φ. Ένγκελς από κοινού με τον Κ. Μαρξ συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Και έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προκειμένου να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση.
Ο Ένγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής, αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας να αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που ξεχώρισαν, το «Αντι – Ντύρινγκ«, «η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους«, «Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός«, «Για το Ζήτημα της Κατοικίας« και πλήθος άλλα. Ο Ένγκελς συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Ο θάνατός του, αν και αναμενόμενος μιας και ο Ένγκελς ήταν άρρωστος από καιρό, έπεσε σαν κεραυνός στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ένας από τους ηγέτες τότε του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που είχε γνωριστεί και συνεργαστεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, έγραψε: «Ο Στρατηγός (σ.σ. έτσι χαρακτήριζαν τον Ένγκελς) πέθανε χθες τη νύχτα 10.30… Παρόλο που το θάνατό του τον περιμέναμε, το πλήγμα ωστόσο ήταν σκληρό, φοβερό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν, ο γιγάντιος ήρωας του πνεύματος που είχε θεμελιώσει μαζί με τον Μαρξ τον επιστημονικό σοσιαλισμό και είχε διδάξει την τακτική του σοσιαλισμού… ο φίλος, ο σύμβουλος, ο οδηγός, ο μαχητής ήταν νεκρός».
1899
Γεννιέται ο Μαρτ Σταμ (Martinus Adrianus Stam), Ολλανδός αρχιτέκτονας, πολεοδόμος και σχεδιαστής επίπλων, επηρεασμένος από την «νέα αντικειμενικότητα» και το μπάουχαους.
Εργάστηκε στην Ολλανδία, την Ελβετία, την ΕΣΣΔ και στην Γερμανία.
Τα έργα του θεωρούνται ιδιαίτερα λειτουργικά και ανήκουν στον λειτουργισμό, γνωστός έγινε με τον σχεδιασμό της ίσως πρώτης καρέκλας από μεταλλικό σωλήνα, χωρίς πίσω πόδια.
Ήταν επίσης μέλος σε πολλούς αρχιτεκτονικούς συνεταιρισμούς καθώς και συντάκτης περιοδικών (the 8, Structure and ABC).
Εξαιτίας της διεθνούς δικτύωσής του και των πολλών δημοσιεύσεών του ήταν από πολύ νέος γνωστός και ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του «νέου κτηρίου» και θεωρούνταν ότι ανήκει στο ρεύμα Αβάν-γκαρντ.
1903
Η διδασκαλική ομοσπονδία της Γαλλίας συμφωνεί με την απόφαση της κυβέρνησης να καταργηθεί η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία.
1905
Γεννιέται ο ρωσοαμερικανός οικονομολόγος Βασίλι Λεόντιεφ, βραβευμένος με το Νόμπελ Οικονομίας (1973).
1906
Γεννιέται ο Τζον Χιούστον (John Marcellus Huston), Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου για την ταινία του 1948 «Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» (The Treasure of the Sierra Madre).
Ο Χιούστον έγραψε το σενάριο στις περισσότερες από τις 37 ταινίες που σκηνοθέτησε στην καριέρα του, αρκετές από τις οποίες θεωρούνται κλασσικές μέχρι και σήμερα: «Το Γεράκι της Μάλτας» (The Maltese Falcon, 1941), «Η ύαινα» (In this our Life, 1942), «Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» (The Treasure of the Sierra Madre, 1948), «Στη βοή της καταιγίδος» (Key Largo, 1948), «Η Ζούγκλα της Ασφάλτου» (The Asphalt Jungle, 1950), «Η Βασίλισσα της Αφρικής» (The African Queen, 1951), «Μουλέν Ρουζ» (Moulin Rouge, 1952), «Οι Αταίριαστοι» (The Misfits, 1961), «Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς» (The Man Who Would Be King, 1975) και «Η Τιμή των Πρίτσι» (Prizzi’s Honor, 1985).
Κατά την διάρκεια της καριέρας του έλαβε 15 υποψηφιότητες για Όσκαρ, είτε για τη σκηνοθεσία είτε για τη συγγραφή σεναρίου. Σκηνοθέτησε τόσο τον πατέρα του ηθοποιό Γουόλτερ Χιούστον στην ταινία «Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε», όσο και την κόρη του Αντζέλικα Χιούστον στην ταινία «Η Τιμή των Πρίτσι» σε ρόλους που τους απέφεραν Όσκαρ Β’ Ανδρικού και Β’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.
1914
Τοποθετείται στο Κλίβελαντ ο πρώτος ηλεκτρικός φωτεινός σηματοδότης.
1921
Πεθαίνει ο πολιτικός Δημήτρης Ράλλης, ο οποίος διετέλεσε 5 φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
1935
Έξι ακόμη απεργοί εργάτες του Ηρακλείου έρχονται να προστεθούν στους 23 συνολικά δολοφονημένους εργάτες της δίχρονης διακυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος.
Παρά την ανοιχτά προδοτική στάση της ΓΣΕΕ, η εργατική τάξη της Ελλάδας, με επικεφαλής τα ταξικά συνδικάτα και την Ενωτική Συνομοσπονδία, κατέρχονται μαζικά στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο. Η απεργία, παρά την τρομοκρατία, θα λήξει με νίκη και τα αιτήματα των απεργών (αύξηση μισθών, εφαρμογή του 8ώρου, κ.α.) θα γίνουν δεκτά.
1937
Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της παράνομης αντιδικτατορικής εφημερίδας «Παλιγγενεσία».
1944
Οι Γερμανοί αρχίζουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των τμημάτων του ΕΛΑΣ, που δρούσαν στη Στερεά Ελλάδα.
Οι επιχειρήσεις αυτές έλαβαν τέλος με αποτυχία στις 24 Αυγούστου.
1949
Επίθεση του κυβερνητικού στρατού στο Γράμμο (Τσάρνο) αποκρούεται με επιτυχία από το Δημοκρατικό Στρατό.
1953
Αρχίζει στο Βερολίνο το 3ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών.
1958
Συνέρχεται η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (5-8/8/1958), με απόφαση της οποίας αποκαταστάθηκαν στο ΚΚΕ οι Γιώργης Σιάντος, Κώστας Καραγιώργης και Νίκος Πλουμπίδης. Η Ολομέλεια αποφάσισε επίσης τη σύγκληση του 8ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.
1960
Η Άνω Βόλτα (σημερινή Μπουρκίνα Φάσο) αποκτά την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία.
1962
Στη Νότια Αφρική φυλακίζεται ο ηγέτης του κινήματος κατά του Άπαρτχαϊντ και μελλοντικός πρόεδρος Νέλσον Μαντέλα. Απελευθερώνεται το 1990.
1962
Πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Μέριλιν Μονρόε (Marilyn Monroe).
Παιδί αγνώστου πατέρα γράφτηκε στο ληξιαρχείο ως Νόρμα Τζιν Μόρτενσον. Ήταν τ’ όνομα ενός από τους συντρόφους της μητέρας της.
Έζησε μια άσχημη παιδική ζωή και στα εννιά της χρόνια κλείστηκε στο ορφανοτροφείο. Στα 16 της εγκατέλειψε το σχολείο και έκανε τον πρώτο γάμο της. Το 1944 αρχίζει την καριέρα της ως φωτομοντέλο. Το 1946 η εταιρία «Φοξ» της προσφέρει ένα συμβόλαιο, αλλάζει τ’ όνομά της και γίνεται Μέριλιν Μονρόε και ξεκινά τα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο.
Ερμηνεύει μικρούς ρόλους σε ταινίες μέχρι το 1953 που γυρίζει την ταινία «Νιαγάρα» και γίνεται σύμβολο του σεξ. Την ίδια χρονιά ο Χοκς τη δίνει μια άλλη όψη που συνδυάζει τον αισθησιασμό με το παιχνίδι της αθωότητας στο μιούζικαλ «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές». Ακολουθεί η ταινία «Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο». Το 1956 παντρεύεται τον θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ και μαζί φεύγουν για την Αγγλία. Εκεί θα γυρίσει με συμπρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Λόρενς Ολίβιε την ταινία «Ο πρίγκιπας και η χορεύτρια». Ο Μίλερ θα γράψει το σενάριο της τελευταίας ταινίας της «Οι αταίριαστοι», την οποία σκηνοθετεί ο Τζον Χιούστον. Ήδη όμως την εποχή εκείνη η Μονρόε είχε αρχίσει να καταρρέει ψυχολογικά.
1963
Υπογράφεται στη Μόσχα συνθήκη ανάμεσα στις ΕΣΣΔ, ΗΠΑ και Μ. Βρετανία για την απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα, το κοσμικό Διάστημα και κάτω από το νερό.
1965
Καταψηφίζεται στη Βουλή η πρώτη «κυβέρνηση των αποστατών» υπό το Γεώργιο Αθανασιάδη Νόβα.
Η πολιτική κρίση συνεχίζεται («Ιουλιανά»).
1966
Οι Beatles κυκλοφορούν το άλμπουμ τους «Revolver».
1968
Πεθαίνει η ποιήτρια και ηθοποιός Μυρτιώτισσα (Θεώνη Δρακοπούλου).
Ο πατέρας της υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη, όταν εκείνη γεννήθηκε, ως πρώτος διερμηνέας της Ελληνικής Πρεσβείας. Η Θεώνη ανατράφηκε σε καλλιεργημένο περιβάλλον, όμως από τα παιδικά της χρόνια δεν είχε καλές αναμνήσεις και οι ανησυχίες της την έκαναν να στραφεί στην ποίηση και το θέατρο.
Τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές κατέβηκε στην Αθήνα και παρακολούθησε μαθήματα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός εμφανίστηκε από τη «Νέα Σκηνή» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου.
Ο γάμος της με ένα δεύτερο ξάδελφο και η παραμονή της στη Γαλλία δεν της χάρισε ουδέποτε την ευτυχία, παρότι υπήρξε η αφορμή να φέρει στον κόσμο τον εξαιρετικό και προικισμένο Γιώργο Παππά, μετέπειτα πρωταγωνιστή του θεάτρου.
Η Μυρτιώτισσα πήρε την απόφαση να χωρίσει, ενώ ο έρωτας ήλθε στο πρόσωπο του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη ο οποίος έπεσε το 1912 στον Δρίσκο.
Το ποιητικό της έργο, θα ξεκινήσει λίγο αργότερα, μόλις το 1919 με τη συλλογή «Τραγούδια».
Η Μυρτιώτισσα συνδέθηκε φιλικά και με τον Κωστή Παλαμά, ο οποίος και της προλόγισε την δεύτερη συλλογή το 1925 τις «Κίτρινες φλόγες». Ακολούθησαν «Τα δώρα της αγάπης» το 1932 που τιμήθηκαν με το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, και «Οι κραυγές» το 1939. Το 1958 η Μυρτιώτισσα δοκιμάσθηκε σκληρά από τη ζωή, καθώς έχασε το λατρεμένο της γιο Γιώργο Παππά. Το δικό της ταξίδι στη ζωή «ολοκληρώθηκε» στην Πλάκα το 1968.
1975
Πεθαίνει ο Γερμανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γκούσταφ φον Βάνγκενχαϊμ (Ingo Clemens Gustav Adolf Freiherr von Wangenheim).
Ήταν γιος των ηθοποιών Έντουαρντ φον Βιντερστάιν (ψευδώνυμο του Έντουαρντ Κλέμενς Φράιχερ φον Βανγκενχάιμ) και της Μίνα Μέγκερς. Σπούδασε στη σχολή του Μαξ Ράινχαρντ το 1912. Ακολούθησαν εμφανίσεις σε θέατρα της Βιέννης, του Ντάρμστατ και του Βερολίνου. Το 1916 κιόλας είχε την πρώτη εμφάνισή του σε κινηματογραφική ταινία. O διασημότερος ρόλος του ήρθε το 1922. Ήταν αυτός του Τόμας Χούτερ στην σημαδιακή για την ιστορία του κινηματογράφου ταινία «Νοσφεράτου» του Φρίντριχ Μουρνάου. Το ίδιο έτος ο ηθοποιός προσχώρησε στο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD).
Ο Βανγκενχάιμ ήταν ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας Truppe 1931 του Βερολίνου, στην οποία δραστηριοποιήθηκαν κυρίως κομμουνιστές καλλιτέχνες της γερμανικής πρωτεύουσας, μεταξύ άλλων και η κατοπινή του γυναίκα Ίγκε ως πιανίστρια. Η Truppe 1931 διαλύθηκε στις 15 Μαρτίου 1933 από τους ναζιστές. Κατόπιν ο Βανγκενχάιμ μετανάστευσε στην Σοβιετική Ένωση, όπου συνέχισε να εργάζεται σαν σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επέστρεψε στην Ανατολική Γερμανία, όπου εργάστηκε για την DEFA, την κρατική εταιρία παραγωγής ταινιών.
1984
Πεθαίνει ο Ουαλός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Ρίτσαρντ Μπάρτον (Richard Burton).
Προτάθηκε επτά φορές για βραβείο Όσκαρ (6 φορές για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και μια για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου) χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να το κερδίσει. Είχε όμως κερδίσει το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA) το 1966, δύο φορές τη Χρυσή Σφαίρα (το 1953 για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό και το 1978 για τον καλύτερο ηθοποιό) και Βραβείο Τόνυ για τον καλύτερο ηθοποιό το 1961. Παρά το γεγονός ότι ο ηθοποιός δεν είχε σπουδάσει υποκριτική, ήταν για μια περίοδο ένας από τους καλύτερος και πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Οι σημαντικότερές του ταινίες ήταν: «Η Εξαδέλφη μου Ραχήλ» (My Cousin Rachel, 1952), «Ο Χιτών» (The Robe, 1953), «Ο Μέγας Αλέξανδρος» (Alexander the Great, 1955), «Κλεοπάτρα» (Cleopatra, 1963), «Μπέκετ» (Becket, 1964), «Ο Κατάσκοπος που Γύρισε απ` το Κρύο» (The Spy Who Came in from the Cold, 1965), «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (Who`s Afraid of Virginia Woolf?, 1966), «Η Άννα των Χιλίων Ημερών» (Anne of the Thousand Days, 1969) και «Έκβους» (Equus, 1977).
Υπήρξε παντρεμένος πέντε φορές, τις δύο εκ των οποίων με την ηθοποιό Ελίζαμπεθ Τέιλορ, με την οποία είχε μία θυελλώδη σχέση που κοσμούσε συχνά τα πρωτοσέλιδα της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970
1986
Η αμερικανική Γερουσία ψηφίζει το νέο επιθετικό (κατά της ΕΣΣΔ και των άλλων Σοσιαλιστικών χωρών) πυραυλικό πρόγραμμα του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν, γνωστό και ως «Πόλεμος των Άστρων».
Έγινε το κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής των ΗΠΑ με σκοπό την ένταση των εξοπλισμών που ήδη βρίσκονταν σε εξέλιξη, και στόχο, ο στρατιωτικός ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ να γίνει υπερβολικά δαπανηρός για τους Σοβιετικούς.
1998
Πεθαίνει ο κομμουνιστής ηγέτης της Λ.Δ. Βουλγαρίας Τοντόρ Ζίβκοφ.
Η σκληροτράχηλη και άγονη φύση της περιοχής στο χωριό Πράβετς που γεννήθηκε, είχε δημιουργήσει δύσκολες συνθήκες για τη διαβίωση των κατοίκων, ήταν συνάμα το «ευνοϊκό έδαφος» για τη διάδοση του επαναστατικού σοσιαλισμού, που από πολύ νωρίς βρίσκει οπαδούς ανάμεσα στα εκλεκτότερα μέλη της μικρής κοινωνίας.
Το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα της 9ης Ιούνη του 1923 και η βίαιη κατάπνιξή του θα αποτελέσουν τη μαγιά για τον 12χρονο τότε Τοντόρ. Μέσα σε αυτή την κατάσταση και αυτό το περιβάλλον, ο Τοντόρ Ζίβκοφ αρχίζει να διαμορφώνει σιγά – σιγά την επαναστατική συνείδησή του. Η πρώτη του συμμετοχή σε μία σημαντική πολιτικοκοινωνική εκδήλωση είναι η μαθητική απεργία του 1928, όπου πρωτοστάτησε και ανέλαβε την καθοδήγηση και την οργάνωση της διαμαρτυρίας εναντίον της αποβολής πρωτοπόρων μαθητών και φοιτητών των μαρξιστικο-λενινιστικών ομίλων.
Η πράξη του αυτή και η δραστηριοποίησή του επέφερε και τα πρώτα προβλήματα με την Αστυνομία, με αποτέλεσμα το επόμενο εκπαιδευτικό έτος να αντιμετωπίσει προβλήματα διώξεων και σαν τελείωσε τη ΣΤ τάξη ο Ζίβκοφ αναγκάζεται να εγκαταλείψει το γυμνάσιο και να συνεχίσει τη μόρφωσή του στη Μέση Τυπογραφική Σχολή, που λειτουργεί στα πλαίσια του Κρατικού Τυπογραφείου της Σόφιας. Ακόμα από την πρώτη μέρα της φοίτησής του στη Σχολή Τυπογράφων, αρχίζει μόνος του να αναζητεί το φυσικό του περιβάλλον – τους κύκλους των προοδευτικών μαθητών και στα τέλη του 1929 γίνεται μέλος της Κομμουνιστικής Ένωσης της Βουλγαρικής Νεολαίας. Στις 11 Ιούλη 1931 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από την Αστυνομία, όταν οι δυνάμεις ασφαλείας έκαναν επίθεση κατά της συνέλευσης νεαρών εργατών του Εργατικού Κόμματος.
Η ένταξη του Ζίβκοφ στις γραμμές του βουλγαρικού προλεταριάτου είναι σε μία στιγμή ανόδου του επαναστατικού κινήματος, που επέρχεται μετά από το ρήγμα στο μέτωπο της φασιστικής δικτατορίας, γεγονός που οδήγησε και στην αναδιοργάνωση του κόμματος μετά την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς τον Αύγουστο του 1930. Η άνοδος του εργατικού κινήματος βάζει νέα καθήκοντα στο κόμμα, τη στιγμή που η ταξική πάλη οξύνεται και ένας μετά τον άλλον πέφτουν δολοφονημένοι στους δρόμους της Σόφιας γενναία και πρωτοπόρα στελέχη και μέλη του κόμματος και του νεολαιίστικου κινήματος. Η δράση του τον αναδεικνύει στο πρωτοπόρο κομμάτι της επαναστατημένης νεολαίας και το 1932 γίνεται μέλος του κόμματος. Την περίοδο αυτή, η Νομαρχιακή Επιτροπή του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος αναθέτει στο Ζίβκοφ την καθοδήγηση του Επιχειρησιακού Γραφείου για την οργάνωση και την πραγματοποίηση της καμπάνιας για τη σωτηρία του Γκεόργκι Δημητρόφ και των συντρόφων του, που είχαν συλληφθεί για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο, έναν εμπρησμό που οργάνωσαν οι ίδιοι οι ναζί.
Δύο μέρες μετά την εισβολή των χιτλερικών ορδών στην ΕΣΣΔ, στις 24 Ιούνη του 1941, το ΠΓ της ΚΕ του ΒΚΚ υιοθετεί τη γραμμή για την οργάνωση και την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα ενάντια στους χιτλερικούς εισβολείς και στους Βούλγαρους υπηρέτες τους. Ο Ζίβκοφ θα βρεθεί και πάλι στην πρώτη γραμμή πάλης και οργάνωσης του αντιφασιστικού και απελευθερωτικού μετώπου. Το 1942 θα αναδειχτεί μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Σόφιας, με τομέα ευθύνης τις επαρχιακές κομματικές οργανώσεις, ενώ οι αντάρτες της ταξιαρχίας «Τσαβντάρ» βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του, μία αντάρτικη ταξιαρχία, που η ιστορική αποστολή που της έχει αναθέσει το κόμμα είναι να είναι το πρωτοπόρο κομμάτι του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού», που θα ανατρέψει τη φασιστική εξουσία και θα την αντικαταστήσει με τη νέα λαϊκή δημοκρατική εξουσία του Πατριωτικού Μετώπου. Με τη νίκη της επανάστασης το Σεπτέμβρη του 1944, το Γραφείο Επιχειρήσεων μετατρέπεται σε επιτελείο της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και στη θέση του αρχηγού η ΚΕ τοποθετεί τον Τοντόρ Ζίβκοφ. Ένα χρόνο μετά, θα γίνει αναπληρωματικό μέλος της και από το 1946 βουλευτής στη Μεγάλη Λαϊκή Βουλή.
Από τις πρώτες μέρες της νίκης της επανάστασης, όλες οι δυνάμεις του ΒΚΚ έχουν ριχτεί στην αποφασιστική πολιτική μάχη για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα. Ο Ζίβκοφ, που έχει αναδειχτεί άξιο και ανδρωμένο στέλεχος μέσα από τους αγώνες, θα αρχίσει σταδιακά να αναλαμβάνει ηγετικά καθήκοντα, όπως το 1945, πρώτος γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της Σόφιας και κατόπιν την ίδια χρονιά πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Πόλης της Σόφιας. Το 1950 θα εκλεγεί γραμματέας της ΚΕ του ΒΚΚ ως υπεύθυνος για την ιδεολογική δουλιά και το 1951 μέλος του ΠΓ της ΚΕ του. Από το 1954 θα εκλεγεί Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ, μία θέση που θα του την εμπιστευτεί το κόμμα μέχρι το 1981. Ταυτόχρονα, το 1959 θα αναδειχτεί μέλος της Επιτροπής για την Επεξεργασία του Σχεδίου Αναθεώρησης του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, και αργότερα Πρόεδρος, ενώ το 1960 θα τεθεί επικεφαλής της βουλγαρικής αντιπροσωπείας για την 15η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Το 1962 θα εκλεγεί πρωθυπουργός και θα βάλει το θεμέλιο λίθο για την πλατιά οικοδόμηση της ανεπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας, που θα συνοδευτεί με τα νέα στάδια ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας και θα προωθήσει ένα πολυδιάστατο πρόγραμμα για το ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου του λαού. Θα διατελέσει πρωθυπουργός ως το ’71, μετά θα εκλεγεί Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου, μια θέση που θα έχει ως την ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος, το 1989. Ταυτόχρονα, θα εκλεγεί στο Δωδέκατο Συνέδριο του ΒΚΚ το 1981, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ.
Τα επιτεύγματα της βουλγαρικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, της οποίας υπήρξε ταυτόχρονα γνήσιος και άξιος γιος, αλλά και καθοδηγητής, δεν μπόρεσαν να τον «υπερασπίσουν», όταν βρέθηκε στη δυσκολότερη στιγμή της κομματικής, αλλά και επαναστατικής του ζωής.
Ο «άνεμος της περεστρόικα» επηρεάζει και το ΒΚΚ και εξαναγκάζει το Ζίβκοφ στις 10 Οκτώβρη του 1989 να υποβάλει την παραίτησή του από το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς και από μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, που σε συνεδρίαση της ΚΕ γίνεται αποδεκτή, ενώ τον διαδέχεται ο Πέταρ Μλαντένοφ. Στις 17 του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, απαλλάσσεται από τα καθήκοντα του Προέδρου του Συμβουλίου του Κράτους και αντικαθίσταται από τον Πέταρ Μλαντένοφ, σύμφωνα με απόφαση της ενδεκάτης Συνόδου της 9ης Λαϊκής Βουλής. Επίσης, απαλλάσσεται και από τα καθήκοντα του Προέδρου της Επιτροπής Αναθεώρησης και συμπλήρωσης του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Τον διαδέχεται, και σ’ αυτό το αξίωμα, ο Μλαντένοφ. Δεν έφτανε αυτό και στις 12 του Δεκέμβρη καθαιρείται ακόμα και από μέλος της ΚΕ του Κόμματος.
Από τη στιγμή εκείνη, θα αρχίσουν οι εντατικές προσπάθεια, όχι μόνον της κομματικής και πολιτικής του σπίλωσης, αλλά ακόμα και της φυσικής του εξόντωσης. Στις 18 Γενάρη του 1990, όταν σε όλες τις πρώην ανατολικές χώρες έχει ήδη αρχίσει ο πόλεμος των «μαγισσών», εκδίδεται ένταλμα συλλήψεως εις βάρος του, με την κατηγορία ότι «υποκίνησε εθνικό μίσος και αποδέχτηκε μεγάλα χρηματικά ποσά, που ήταν περιουσία του κράτους» και φυλακίζεται. Λόγω όμως της κακής κατάστασης της υγείας του, δεν υποβάλλεται σε ανακρίσεις και τελικά στις 12 Ιούλη του 1990, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας αποφάσισε να τον θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Το αποκορύφωμα της μισαλλοδοξίας των διωκτών του έρχεται στις 20 του Νοέμβρη του ίδιου έτους, όταν κατηγορείται επισήμως για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος και κατάχρηση εξουσίας και στις 25 Φλεβάρη του 1991, αρχίζει η δίκη του στη Σόφια. Είναι ο πρώτος πρώην ηγέτης, από τις πρώην ευρωπαϊκές Λαϊκές Δημοκρατίες, που δικάζεται και η κατηγορία που του έχει απαγγελθεί είναι η κατάχρηση δημοσίου χρήματος προς ίδιον όφελος. Επίσης κατηγορείται για διακρίσεις εναντίον της τουρκικής μειονότητας, για τη δημιουργία σοβιετικού τύπου στρατοπέδων εργασίας και, τέλος, για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας.
Οι διώκτες του, «διψασμένοι», δε σταματούν σε τίποτα και συνεχίζουν σωρηδόν να απαγγέλλουν κατηγορίες, όπως της παράνομης οικονομικής ενίσχυσης τρομοκρατικών οργανώσεων του Τρίτου Κόσμου. Στις 4 Σεπτέμβρη του 1992, «καταδικάζεται» σε εφτά χρόνια κάθειρξης για κατάχρηση εξουσίας και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, ενώ αντιμετωπίζει νέα ποινή κάθειρξης έως και 30 ετών, με την κατηγορία της κατάχρησης 22,5 εκατ. δολαρίων για τη χρηματοδότηση ξένων κομμουνιστικών κομμάτων! Ασκεί έφεση και περιμένει την εκδίκασή της. Το 1994 απορρίπτεται η έφεσή του και καλείται να εκτίσει την εφταετή του κάθειρξη και να καταβάλει το ποσό των 800 χιλιάδων δολαρίων, που κατηγορείται ότι υπεξαίρεσε από το βουλγαρικό δημόσιο!!!
Σε μία απόδειξη του θάρρους του και της πίστης του στις ιδέες του, στις 27 του Γενάρη του 1994, ανακοινώνει ότι θα εκτίσει την ποινή του, χωρίς να δεχτεί χάρη για να «προστατεύσει την αξιοπρέπεια του θεσμού του αρχηγού κράτους, εφόσον το Σύνταγμα και οι νόμοι παραβιάζονται στη Βουλγαρία». Η δικαίωσή του θα έρθει το 1996, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο τον απαλλάσσει με απόφασή του από την ποινή κάθειρξης και το 1997 αφήνεται ελεύθερος, μετά την άρση της δικαστικής απόφασης για κατ’ οίκον περιορισμό που του είχε επιβληθεί το 1990. Όμως, η κλονισμένη υγεία του έχει ήδη επιδεινωθεί και η πενιχρή σύνταξη, ύψους 5 δολ. που θα του χορηγηθεί, δε φτάνει για να καλύψει ούτε τις ελάχιστες από τις ιατρικές απαιτήσεις που απαιτούσε η θεραπεία! Σ’ αυτό το διάστημα τον επισκέφτηκε και ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης. Η κλονισμένη υγεία του Ζίβκοφ δεν τον εμπόδισε να «τυραννήσει» το Χαρίλαο Φλωράκη με αλλεπάλληλες ερωτήσεις για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, αλλά και τις εσωτερικές εξελίξεις. Ενώ και οι δύο εξέφρασαν την ανησυχία τους για την έκρυθμη και επικίνδυνη κατάσταση στα Βαλκάνια.
Πάνω από μισό αιώνα, το όνομα του Τοντόρ Ζίβκοφ ήταν συνυφασμένο με τους ηρωικούς αγώνες και το δημιουργικό έργο του ΒΚΚ. Μαθητής των μορφών του βουλγαρικού και παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, του Ντιμίτερ Μπλαγκόεφ και του Γκεόργκι Δημητρόφ, συνέχισε το επαναστατικό τους έργο μέσα σε ποιοτικά διαφορετικές συνθήκες, κέρδισε την εκτίμηση και την αναγνώριση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του παγκόσμιου κινήματος για την ειρήνη και το σοσιαλισμό. Είναι αναμφισβήτητη η αξία του και η σφραγίδα που έβαλε στη σύγχρονη ιστορία της Βουλγαρίας και στην πορεία του σοσιαλισμού, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
2000
Πεθαίνει ο Βρετανός ηθοποιός Άλεκ Γκίνες (Alec Guinness), βραβευμένος με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, BAFTA και Τόνυ, κατά την πολυετή καριέρα του.
Μερικοί από τους διασημότερους ρόλους του ήταν στις ταινίες “Η συμμορία των πέντε” (1955), “Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι” (1957), “Ο Λώρενς της Αραβίας” (1962) και στην πρώτη τριλογία του “Πολέμου των Άστρων” (1978-83).
2020
“Φεύγει» από τη ζωή ο Αγάθωνας Ιακωβίδης, ο αγαπημένος τραγουδιστής που υπηρέτησε πιστά μέχρι την τελευταία στιγμή το λαϊκό, ρεμπέτικο τραγούδι.
Γνωστός στο κοινό ως Αγάθωνας, με μία διαδρομή στο πάλκο και τη δισκογραφία που ξεκίνησε από τον Λαγκαδά, όταν ακόμα ήταν μικρό παιδί, μέχρι την τελευταία στιγμή, καθιερώθηκε ως γνήσιος λαϊκός ερμηνευτής.
Τα τελευταία χρόνια ήταν σταθερά παρών στο μεγάλο πολιτιστικό – πολιτικό γεγονός, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», και βρέθηκε δίπλα στο ΚΚΕ σε μεγάλες μάχες, καλώντας τον λαό να στηρίξει το Κόμμα, ενώνοντας τη φωνή του με άλλους καλλιτέχνες.
Ο Αγάθων Ιακωβίδης γεννήθηκε το 1955 στη Θεσσαλονίκη από Μικρασιάτες πρόσφυγες και σε ηλικία περίπου 16 ετών ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική. Ως αυτοδίδακτος, έπαιζε σχεδόν όλα τα έγχορδα όργανα των ρεμπέτικων τραγουδιών. Το 1977, δημιουργεί το «Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης», με το οποίο έκανε συναυλίες, εμφανίστηκε σε νυχτερινά μαγαζιά, ενώ ηχογράφησε και δύο δίσκους.
