Σαν Σήμερα 10/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο

1202

Κατά την Δ΄ Σταυροφορία και παρά την απαγόρευση από τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄, που απειλεί με αφορισμούς, οι καθολικοί σταυροφόροι αρχίζουν την πολιορκία της καθολικής πόλης Ζάρα (σημερινή Ζαντάρ στην Κροατία).

1444

Μάχη της Βάρνας: Οι δυνάμεις των σταυροφόρων του βασιλιά Βλάντισλαβ Γ΄ της Βάρνας (γνωστός και ως Ουλάζλο Α΄ της Ουγγαρίας και Βλάντισλαβ Γ΄ της Πολωνίας) συνθλίβονται από τους Τούρκους του σουλτάνου Μουράτ Β΄. Ο Βλάντισλαβ σκοτώνεται στη μάχη.

1483

Γεννιέται ο Γερμανός κληρικός και θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος, εισηγητής του χριστιανικού δόγματος του Προτεσταντισμού.

1668

Γεννιέται ο Γάλλος συνθέτης, οργανίστας και τσεμπαλίστας της μπαρόκ περιόδου Φρανσουά Κουπρέν (François Couperin).

Γνωστός και ως Couperin le Grand (Κουπρέν ο Μέγας) καταγόταν από μια μεγάλη οικογένεια μουσικών, εξέχον μέλος της οποίας ήταν και ο θείος του, Λουί Κουπρέν.

1697

Γεννιέται ο Άγγλος ζωγράφος, σχεδιαστής χαρακτικών, συντάκτης εικονογραφημένης σάτιρας, κοινωνικός κριτικός και δημιουργός γελοιογραφιών Ουίλιαμ Χόγκαρθ (William Hogarth).

Το έργο του εκτείνεται από την δημιουργία ρεαλιστικών πορτρέτων ως μια σειρά γελοιογραφικών εικόνων, που αποκλήθηκαν «σύγχρονα ηθικά θέματα». Το έργο του είχε γίνει ευρέως γνωστό, ώστε οι σατιρικές πολιτικές εικονογραφήσεις συχνά αναφέρονται ως «Hogarthian».

1759

Γεννιέται ο Γερμανός ποιητής, δραματουργός, θεωρητικός της τέχνης, ιστορικός Γιόχαν Κριστόφ Φρίντριχ Σίλερ ((Friedrich Schiller). Θεωρείται επιφανής εκπρόσωπος του Διαφωτισμού στη Γερμανία, ένας από τους θεμελιωτές της γερμανικής λογοτεχνίας της νεότερης εποχής.

Από τους μεγαλύτερους τραγικούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Σίλερ δημιούργησε έναν ιδιαίτερο τύπο δράματος, που ανοιχτά διακήρυττε τον προοδευτικό του χαρακτήρα, που ενσαρκωνόταν σε ποιητικές μορφές και οι παραδόσεις του, λίγο ως πολύ, εκφράστηκαν στη δραματουργία της «Νέας Γερμανίας», στα έργα του Χάουπτμαν, Ίψεν και στον 20ό αιώνα, των Μπέρναρ Σω, Μπρεχτ και άλλων.

1801

Γεννιέται ο Αμερικανός ιατρός Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου (Samuel Gridley Howe).

Υπήρξε πολέμιος της δουλείας στις ΗΠΑ, υποστηρικτής των επαναστατικών κινημάτων σε Ελλάδα, Γαλλία και Πολωνία στην Ευρώπη, και πρωτοπόρος στην εκπαίδευση των τυφλών καθώς και των ατόμων με ψυχική αναπηρία. Οργάνωσε το Ίδρυμα Πέρκινς (Perkins Institution), την παλαιότερη σχολή τυφλών των ΗΠΑ της οποίας υπήρξε ο πρώτος διευθυντής.

1885

Ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ (Gottlieb Wilhelm Daimler), ιδρυτής αργότερα της Mercedes, κατασκευάζει την πρώτη μοτοσικλέτα.

Είναι 264 κ.ε. και αναπτύσσει μέγιστη ταχύτητα 12 χλμ/ώρα.

1891

Πεθαίνει ο Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ (Arthur Rimbaud), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του συμβολισμού.

Υπήρξε από τις πιο καταστρεπτικές και λυτρωτικές παρουσίες στον πολιτισμό του 20ού αιώνα, παρά το γεγονός ότι έως και το θάνατό του δεν ήταν γνωστός παρά στους κύκλους της αβάν – γκαρντ.

Ο Ρεμπώ είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εικόνα που έχουμε σήμερα για τον επαναστάτη καλλιτέχνη – ήταν ο «ποιητής της εξέγερσης, και μάλιστα ο σημαντικότερος απ’ όλους», όπως είπε ο Αλμπέρ Καμύ. Τα ποιήματα που άφησε πίσω του σαν ανεπιθύμητες αποσκευές αποδείχτηκαν λογοτεχνικές ωρολογιακές βόμβες: το «Le Bateau ivre» («Το μεθυσμένο καράβι»), το αινιγματικό σονέτο «Voyelles» («Φωνήεντα»), το Une Saison en Enfer (Μια εποχή στην κόλαση), τα πεζά των «Εκλάμψεων» και κάποια περιέργως άγνωστα αριστουργήματα, όπως το «Mιmoire», προάγγελος του ύφους του Προυστ, και η χυδαία προ-φροϋδική παρωδία του «Album zutique».

Επηρέασε κατά τρόπο εντυπωσιακό συγγραφείς, μουσικούς και καλλιτέχνες που είδαν τη ζωή του ως αναπόσπαστο μέρος του έργου: τον Πάμπλο Πικάσο, τον Αντρέ Μπρετόν, τον Ζαν Κοκτώ, τον Αλεν Γκίνσμπεργκ, τον Μπομπ Ντίλαν και τον Τζιμ Μόρισον, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι δεν πέθανε, αλλά ακολούθησε τα βήματα του Ρεμπώ στην Αιθιοπία.

1918

Στο Βερολίνο συγκροτείται νέα κυβέρνηση, το Σοβιέτ των Πληρεξουσίων του Λαού, υπό την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών. Η αστική εξουσία ωστόσο –με ευθύνη των τελευταίων- παραμένει άθικτη.

1919

Γεννιέται ο Σοβιετικός εφευρέτης Μιχαήλ Καλάσνικοφ, κατασκευαστής του ομώνυμου όπλου.

1924

Η χωροφυλακή επιτίθεται με σφοδρότητα στους καπνεργάτες της Καβάλας που κινητοποιούνται μαζικά για να εμποδίσουν τη φόρτωση ανεπεξέργαστων καπνών, με αποτέλεσμα το θάνατο ενός εργάτη και τον τραυματισμό 30.

1925

Γεννιέται ο Ουαλός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Ρίτσαρντ Μπάρτον (Richard Burton).

Προτάθηκε επτά φορές για βραβείο Όσκαρ (6 φορές για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και μια για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου) χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να το κερδίσει.

Είχε όμως κερδίσει το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA) το 1966, δύο φορές τη Χρυσή Σφαίρα (το 1953 για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό και το 1978 για τον καλύτερο ηθοποιό) και Βραβείο Τόνυ για τον καλύτερο ηθοποιό το 1961. Παρά το γεγονός ότι ο ηθοποιός δεν είχε σπουδάσει υποκριτική, ήταν για μια περίοδο ένας από τους καλύτερος και πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ.

Οι σημαντικότερές του ταινίες ήταν: «Η Εξαδέλφη μου Ραχήλ» (My Cousin Rachel, 1952), «Ο Χιτών» (The Robe, 1953), «Ο Μέγας Αλέξανδρος» (Alexander the Great, 1955), «Κλεοπάτρα» (Cleopatra, 1963), «Μπέκετ» (Becket, 1964), «Ο Κατάσκοπος που Γύρισε απ` το Κρύο» (The Spy Who Came in from the Cold, 1965), «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (Who`s Afraid of Virginia Woolf?, 1966), «Η Άννα των Χιλίων Ημερών» (Anne of the Thousand Days, 1969) και «Έκβους» (Equus, 1977).

Υπήρξε παντρεμένος πέντε φορές, τις δύο εκ των οποίων με την ηθοποιό Ελίζαμπεθ Τέιλορ, με την οποία είχε μία θυελλώδη σχέση που κοσμούσε συχνά τα πρωτοσέλιδα της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970

1927

Με την ευκαιρία της 10ης επετείου της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης πραγματοποιείται στη Μόσχα το 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Φίλων της ΕΣΣΔ. Στις αποφάσεις του τονίζεται πως η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση αποτελεί ζωτική υπόθεση των προλετάριων όλου του κόσμου.

1928

Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης και ενορχηστρωτής Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone), η μουσική του οποίου «έντυσε» κάποια από τα πλέον εμβληματικά έργα του κινηματογράφου.

Το 1940 σπουδάζει Σύνθεση στο ωδείο. Τότε ήταν και η στιγμή που αποφάσισε να γίνει συνθέτης. Έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες, καθώς και σύγχρονα έργα κλασικής μουσικής. Από το 1946 έχει συνθέσει περισσότερα από 100 κλασικά κομμάτια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, υπηρέτησε ως επιτυχημένος ενορχηστρωτής στούντιο για την RCA. Ενορχήστρωσε πάνω από 500 τραγούδια και συνεργάστηκε με μεγάλους μουσικούς.

Την περίοδο 1960-’75 έγραψε μουσική για ιταλικά γουέστερν των Σέρτζιο Λεόνε, Ντούτσιο Τέσαρι και Σέρτζιο Κορμπούτσι, όπως «Για Μια Χούφτα Δολάρια», «Μονομαχία Στο Ελ Πάσο», «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» κ.ά. «Μου άρεσε να γράφω τη μουσική πριν ξεκινήσει η ταινία, όχι μόνο για τους ηθοποιούς αλλά και για τον σκηνοθέτη. Νομίζω ότι όταν έχεις τη μουσική εκ των προτέρων μπορείς να ακούσεις και να εξοικειωθείς με αυτήν, μπορείς να την αφομοιώσεις… H σχέση μου με τον Λεόνε με τα χρόνια γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Ήταν μια εξαιρετική συνεργασία, γιατί με εμπιστεύτηκε πραγματικά…». Και η συνεργασία τους κράτησε μέχρι τέλους, αφού ο Μορικόνε έντυσε μουσικά με ένα αξέχαστο θέμα το «κύκνειο άσμα» του σκηνοθέτη, «Κάποτε στην Αμερική».

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για πολλά είδη ταινιών, από κωμωδίες μέχρι δράμα, θρίλερ και ιστορικές ταινίες. Αρκετές από τις συνθέσεις του γνώρισαν εμπορική επιτυχία, όπως το «The Ecstasy of Gold», μουσικό θέμα της ταινίας «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», το «A Man with Harmonica», το «Chi Mai», το «Here’s to You», το τραγούδι που έντυσε την ταινία «Σάκκο και Βανζέτι», το οποίο ερμηνεύτηκε από την Τζόαν Μπαέζ, το «Rabbia e tarantella» το οποίο έντυσε το «Allonsanfan» των αδερφών Ταβιάνι.

Ανάμεσα στο 1964 και το 1980, ο Μορικόνε ήταν επίσης τρομπετίστας και συν-συνθέτης στο αβάν-γκαρντ συγκρότημα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού «Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza». Θεωρούσε τον αυτοσχεδιασμό πρωτοποριακό και ριψοκίνδυνο και στενοχωριόταν που δεν έγινε ευρέως γνωστός και για αυτό το είδος της μουσικής του. Έγραψε, επίσης, το επίσημο τραγούδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978.

Ο Μορικόνε διακρίθηκε στο Χόλυγουντ, συνθέτοντας μουσική για Αμερικανούς σκηνοθέτες, όπως οι Μπράιαν ντε Πάλμα, Μπάρι Λέβινσον, Μάικ Νίκολς και Ολιβερ Στόουν. Στον 21ο αιώνα, η μουσική του Μορικόνε χρησιμοποιήθηκε ξανά στην τηλεόραση και σε ταινίες όπως αυτές του Κουέντιν Ταραντίνο.

Το 2007, ο Μορικόνε παρέλαβε το τιμητικό Οσκαρ «για τη μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες». Είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ την περίοδο 1979 – 2001. Επίσης, παρέλαβε και το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 2016 για τη μουσική της ταινίας «Μισητοί 8» του Ταραντίνο. Ο Μορικόνε έχει κερδίσει τρία βραβεία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι BAFTA, δύο Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, έναν τιμητικό Χρυσό Λέοντα και ένα Πολικό Μουσικό Βραβείο.

1929

Συνέρχεται η Ολομέλεια της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), η οποία αποφασίζει την αποστολή 25.000 εργατών στην ύπαιθρο, για να πρωτοστατήσουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

1931

Πεθαίνει ο δημοτικιστής, πεζογράφος και συγγραφέας Κώστας Παρορίτης, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του δάσκαλου Λεωνίδα Σουρέα. Καταγόταν από το Παρόρι ή Παρόρειο του Νομού Λακωνίας, έξω από τη Σπάρτη και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άρχισε να εμφανίζεται στα Γράμματα στα 25 του χρόνια, το 1903, από τις τοπικές εφημερίδες και τα χρονιάτικα επαρχιακά ημερολόγια. Στα 1904 ένα ιστορικό διήγημά του με ήρωα τον αρχιστράτηγο της μάχης στις Πλαταιές Παυσανία, δημοσιεύεται στο «Σπαρτιατικόν Ημερολόγιον» με χρονολογία γραφής το 1903. Στη συνέχεια, ταυτίστηκε με την πορεία του περιοδικού «Νουμάς» – από το δημοτικισμό στο σοσιαλισμό και στην πορεία του σοσιαλιστικού κινήματος από τον ουτοπισμό στο μαρξισμό.

Ήταν ο πρώτος Έλληνας κομμουνιστής λογοτέχνης. Από την πρώτη του εμφάνιση έως το θάνατό του βρέθηκε στο κέντρο της αρένας της ταξικής πάλης, είτε άμεσα είτε έμμεσα με το ζήτημα της γλώσσας. «Όλα του τα μυθιστορήματα εγράφησαν με τον αποκλειστικόν σκοπόν να διαδώσουν και να ενισχύσουν την ιδέαν μιας ανατροπής. Είναι έργα προπαγάνδας. Δεν θα τα υποτιμήσωμεν δι’ αυτό, δεν θα τα αποκηρύξωμεν, άπαγε! διότι ο συγγραφεύς ήτο σοσιαλιστής. Σοσιαλιστής ήτο και ο Τολστόι και ο Γκόρκι και τόσοι άλλοι μεγάλοι μυθιστοριογράφοι (…) είναι και τα πρώτα νεοελληνικά μυθιστορήματα τα οποία έχουν μίαν κοινωνικήν (…) θέσιν, στρέφονται περί το μέγα κοινωνικόν πρόβλημα, δονούνται από τον ανήσυχον, τον αγωνιώδην παλμόν της εποχής μας και κινούν την σκέψιν του αναγνώστου προς μιαν λύσιν ή άλλη» (Γρ. Ξενόπουλος).

Με τη δημιουργία του ΚΚΕ εργάζεται ως χρονογράφος στον «Ριζοσπάστη» με το ψευδώνυμο Σύντροφος.

• 

• 

• 

• 

Αν και πέθανε νέος, η συναίσθηση της ευθύνης του ως σοσιαλιστή δασκάλου και διανοούμενου, τον έκανε να βλέπει στους νέους, στους μαθητές του, τους συνεχιστές του κοινωνικού αγώνα, για την πραγματοποίηση του σοσιαλιστικού ιδανικού.

Έργα του είναι «Ο Κόκκινος Τράγος«, «Οι νεκροί της ζωής«, «Tο μεγάλο παιδί«, «Από τη ζωή του δειλινού« κ.α.

1933

Η αστυνομία κάνει επιδρομή στα γραφεία του Ριζοσπάστη και συλλαμβάνει 7 συντάκτες με την κατηγορία ότι με τα δημοσιεύματά τους υποκινούσαν τους αυτοκινητιστές να συνεχίσουν την απεργία τους και να συγκρουστούν με την αστυνομία.

1936

Στον παράνομο Ριζοσπάστη δημοσιεύεται απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία συγκέντρωνε την προσοχή των οργανώσεων του Κόμματος στην οργάνωση των μαζικών αγώνων των εργαζομένων, το ξεσκέπασμα της δημαγωγίας του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, την περιφρούρηση των συνδικάτων από τη φασιστικοποίηση και τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου στις συνοικίες, τα εργοστάσια και το στρατό. Τέλος καλούσε το λαό να συνδράμει με κάθε τρόπο τα θύματα της δικτατορίας.

1938

Πεθαίνει ο Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, πρόεδρος της Τουρκίας από το 1923 έως το 1938.

1945

Ιδρύεται η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ) με έδρα τη Βουδαπέστη. Στην ίδρυσή της συμμετείχαν 437 αντιπρόσωποι, που εκπροσωπούσαν 30.000.000 μέλη οργανώσεων νεολαίας από όλο τον κόσμο.

1948

Τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας της περιοχής Βίτσι καταλαμβάνουν με διαδοχικές εφόδους και μάχες σώμα με σώμα όλες τις θέσεις του κυβερνητικού στρατού στο Μπίκοβικ.

1954

Ο Γ. Γρίβας, τέως επικεφαλής της δοσιλογικής – αντικομμουνιστικής οργάνωσης «Χ», φτάνει κρυφά στην Κύπρο με καΐκι από τη Ρόδο και ιδρύει την ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών).

1965

Σημειώνεται ένα από τα μεγαλύτερα μπλακ – άουτ στην Ιστορία των ΗΠΑ. Η Νέα Υόρκη και περιοχές άλλων εννέα Πολιτειών βυθίζονται στο σκοτάδι (συνολικά 30.000.000 άνθρωποι).

1968

Παλαίμαχοι αγωνιστές του ΚΚΕ, πολιτικοί πρόσφυγες στις σοσιαλιστικές χώρες, απευθύνουν ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος, με την οποία καταδικάζουν τη φραξιονιστική, διασπαστική δράση των αναθεωρητών και καλούν σε ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση γύρω από τη γραμμή και την καθοδήγηση του Κόμματος.

1976

Συριακές ένοπλες δυνάμεις καταλαμβάνουν χωρίς αντίσταση τη Βηρυτό. Στο μεταξύ, οι νεκροί του εμφυλίου πολέμου, που μαινόταν εδώ και 13 μήνες στο Λίβανο, ανέρχονταν ήδη σε 60.000.

1979

Εμπορική αμαξοστοιχία με 106 βαγόνια που μετέφεραν εκρηκτικές και δηλητηριώδεις χημικές ουσίες εκτροχιάζεται στο Οντάριο, δυτικά του Τορόντο, προκαλώντας τεράστια έκρηξη και τη μεγαλύτερη εκκένωση εν καιρώ ειρήνης στην ιστορία του Καναδά και μία από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της Βορείου Αμερικής.

1980

Ενάμισι, περίπου, εκατομμύριο εργάτες και υπάλληλοι συμμετέχουν στη γενική απεργία, με αποτέλεσμα να παραλύσει ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας σε όλη την Ελλάδα. Αιτήματα των απεργών είναι η καθιέρωση του πενθήμερου, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών κ.ά.

1981

Πεθαίνει ο Γάλλος σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας Αμπέλ Γκανς (Αbel Gance).

Θεωρείται πρωτοπόρος στη θεωρία και την πρακτική του μοντάζ, είναι περισσότερο γνωστός για τρεις μεγάλες ταινίες το αντιπολεμικό «J’accuse» (1919) και τα «La Roue» (1923) και «Napoléon» (1927).

1982

Πεθαίνει ο σοβιετικός ηγέτης Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Α’ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1964-1982) και πρόεδρος της ΕΣΣΔ (1977-1982). Στη θέση του Α’ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ αναδεικνύεται ο Γιούρι Αντρόποβ.

• 

• 

1983

Με το σύνθημα «Ψωμί, δουλειά, ελευθερία», διαδηλώνουν 20.000 εργαζόμενοι στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Η στρατιωτική κυβέρνηση, που επί μια δεκαετία κυβερνά τη χώρα, καταστέλλει βίαια τη διαδήλωση.

1986

Με οικολογική καταστροφή απειλείται ο Ρήνος, λόγω εκροής 1.000 τόνων τοξικών χημικών αποβλήτων, με κυρίως υπεύθυνη τη φαρμακοβιομηχανία «Σαντόζ».

1989

Ο ΓΓ του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τοντόρ Ζίβκοφ αναγκάζεται σε παραίτηση. Η αντεπανάσταση επικρατεί στην Βουλγαρία.

2002

Το ελληνικό ντοκιμαντέρ «χάνει» τον κορυφαίο δημιουργό του, τον Βασίλη Μάρο. Αρχικά σπούδασε φωτογραφία στο Μόναχο και στη συνέχεια διεύθυνση φωτογραφίας στη Ρώμη. Αργότερα, παρακολούθησε σεμινάρια τηλεόρασης στο Μιλάνο και κατόπιν στο Λονδίνο (BBC).

Στα πενήντα χρόνια της κινηματογραφικής καριέρας του συνεργάστηκε με τις κινηματογραφικές εταιρίες ΝΒC και 20th Century Fox και εργάστηκε σαν οπερατέρ σε μεγάλες αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα («Το παιδί και το δελφίνι», «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», «Συνέβη στην Αθήνα», «Ο Λέων της Σπάρτης») και της πρώτης έγχρωμης ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1955).

Από το 1957 άρχισε να γυρίζει δικά του ντοκιμαντέρ, είδος, στο οποίο αφοσιώθηκε τελικά, και στο οποίο διέπρεψε, αποσπώντας πλήθος βραβείων σε διεθνή φεστιβάλ (Σαν Φραντσίσκο, Μελβούρνη, κ.ά.). Το 1961 απέσπασε και το ειδικό βραβείο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου για το ντοκιμαντέρ του «Τραγωδία του Αιγαίου».

Απέσπασε, επίσης, βραβεία του Διεθνούς Φεστιβάλ Τηλεόρασης του Μόντε Κάρλο, της Βρετανικής Ακαδημίας Τέχνης – Κινηματογράφου -Τηλεόρασης, τη «Χρυσή Αρπα» του Δουβλίνου, το βραβείο της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, κ.ά.

Ο Βασίλης Μάρος γύρισε γύρω στα σαράντα ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία είχαν πολιτιστικό και ιστορικό περιεχόμενο και προορίζονταν για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Μεταξύ αυτών και τα εξής: «Η Κατίνα Παξινού και το Αρχαίο Θέατρο», «Αγιον Ορος», «Ερρίκος Σλήμαν», «Αναστενάρια», «Το μπουζούκι», «Ιστορία του ρεμπέτικου» (με τη συμμετοχή των Μ. Βαμβακάρη, Β. Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα), «1940-πέραν του καθήκοντος», «Δημοτικοί Χοροί», «Ορος Σινά», «Κρήτη και Νεοέλληνες ποιητές», «Χατζηκυριάκος – Γκίκας, ένας Ελληνας ζωγράφος», «Μετέωρα, 600 χρόνια», «Και ο Ορφέας τραγουδάει», «Η μάχη στην Ακρόπολη»,»Ο Παρθενώνας αργοπεθαίνει», κ.ά.

2007

Πεθαίνει ο Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Νόρμαν Κίνγκσλεϊ Μέιλερ (Norman Kingsley Mailer).

Συγκαταλέγεται ανάμεσα σε άλλους πνευματικούς ανθρώπους των ΗΠΑ, που έστρεψαν ευθέως τα πυρά τους για την πολιτική που εφαρμόζεται από τις ΗΠΑ στα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα. Με τα έργα του, βρίσκεται ανάμεσα σε κείνους που τάσσονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Πενταγώνου, την οποία υπηρέτησαν και υπηρετούν όλοι οι εκάστοτε Πρόεδροι των ΗΠΑ, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εκτροχιασμό και στη φίμωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ (με πρόσχημα την 11η Σεπτέμβρη).

Τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Πούλιτζερ και μια φορά με το Εθνικό Βραβείου Βιβλίου. Το 2005 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.

Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι «Τα προεδρικά έγγραφα» (1963), «Ένα Αμερικάνικο όνειρο» (1965), συνέχεια του μυθιστορήματος «Γιατί είμαστε στο Βιετνάμ;» του 1967, «Οι στρατιές της νύχτας» (1968), που τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ και το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, «Το Μαϊάμι και η πολιορκία του Σικάγο» (1968), «Μια φωτιά στο φεγγάρι» (1970), «Μέριλιν» (1973), «Το τραγούδι του εκτελεστή» (1979), βραβευμένο με Πούλιτζερ, «Αρχαία δειλινά» (1983).

Το 1968 τιμήθηκε με το Βραβείο Τζορτζ Πολκ για τις ανταποκρίσεις του στο περιοδικό Harper’s.

Εκτός από μυθιστορήματα, έγραψε μια θεατρική έκδοση του «Πάρκου των ελαφιών», και κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’60 σκηνοθέτησε μια σειρά αυτοσχεδιαστικών πειραματικών φιλμ, παρόμοια με αυτά του Άντι Γουόρχολ. Μια από αυτές είναι το «Μέιντστοουν» του 1970, που περιλαμβάνει μια σκηνή βίαιου καυγά μεταξύ του Νόρμαν Κίνγκσλεϊ και του Ριπ Τορν, που δεν είναι σίγουρο ότι ήταν σκηνοθετημένος. Το 1987 διασκεύασε σε σενάριο και σκηνοθέτησε το μυθιστόρημά του «Οι σκληροί δεν χορεύουν», με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Ο’ Νιλ.

2010

Πεθαίνει ο Ντίνο ντε Λαουρέντις (Dino De Laurentiis).

Στα δεκαεπτά του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο. Όνειρό του ήταν να γίνει σκηνοθέτης. Το 1938 έπαιξε ως ηθοποιός στον κινηματογράφο, και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του συμμετέχοντας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να εργάζεται ως παραγωγός.

Η πρώτη του επιτυχία ήταν το 1949. Τιμήθηκε πέντε φορές με το βραβείο του Ντονατέλο. Τιμήθηκε επίσης με το διεθνές βραβείο της Βενετίας το 2000 για την εργογραφία του. Τιμήθηκε με το Όσκαρ στην κατηγορία του παραγωγού στο «Λα Στράντα (La Strada, 1954)» του Φελλίνι.

2015

Πεθαίνει ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός και πρώην καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ (Helmut Heinrich Waldemar Schmidt). Το 1974 είχε αντικαταστήσει τον Βίλι Μπραντ και ήταν στην καγκελαρία ως το 1982.

Ήταν ο πολιτικός που συνέβαλε μαζί με άλλους αστούς πολιτικούς στην αντεπανάσταση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και αυτός που το 1979 επέτρεψε την εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Ευρώπη στο όνομα της …σοβιετικής απειλής. Τα τελευταία χρόνια, υπερασπιζόμενος τα συλλογικά συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου, ασκούσε κριτική σε κάποιες πλευρές της εξωτερικής πολιτικής, με χαρακτηριστικότερο τελευταίο παράδειγμα την αντιπαράθεση με τη Ρωσία για την Ουκρανία.