1687
Κατά το βομβαρδισμό της Ακρόπολης (στην οποία είχαν ταμπουρωθεί οι Οθωμανοί) από τις Ενετικές δυνάμεις του Μοροζίνι, καταστρέφεται σημαντικό τμήμα του Παρθενώνα.
1736
Πεθαίνει ο Ολλανδός φυσικός και εφευρέτης Ντάνιελ Γκαμπριέλ Φαρενάιτ (Daniel Gabriel Fahrenheit), που δημιούργησε την ομώνυμη κλίμακα για τη μέτρηση της θερμοκρασίας.
1747
Γεννιέται ο Μιχαήλ Ιλλαριόνοβιτς Κουτούζοφ, Ρώσος αρχιστράτηγος ήρωας του Πατριωτικού Πολέμου του 1812.
Συμμετείχε επίσης στην Μάχη του Μποροντινό, στον Ρωσο-αυστρο-γαλλικό πόλεμο του 1805, καθώς επίσης και σε 2 Ρωσοτουρκικούς πολέμους.
1810
Το Μεξικό ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του από την Ισπανία.
1863
Ανοίγει στην Κωνσταντινούπολη η Ροβέρτειος Σχολή, το πρώτο αμερικανικό εκπαιδευτικό ίδρυμα εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Ιδρύθηκε από τον Αμερικανό Κρίστοφερ Ρόμπερτ.
1893
Γεννιέται ο Ούγγρος γιατρός Άλμπερτ φον Σεντ Γκιέργκι ντε Ναγκιράπολτ, ο οποίος ανακάλυψε τη βιταμίνη C (Νόμπελ Ιατρικής, 1937).
1918
Στην επαναστατημένη Ρωσία καθιερώνεται η τιμητική διάκριση του παράσημου της «Κόκκινης Σημαίας».
1920
Συνέρχεται το Έκτακτο Εκλογικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ(Κ), το οποίο αποφασίζει τη συμμετοχή του Κόμματος στις εκλογές και συντάσσει το εκλογικό του πρόγραμμα.
1924
Γεννιέται η Αμερικανίδα ηθοποιός Λορίν Μπακόλ (Lauren Bacall).
Η Μπακόλ ήταν σύζυγος του Αμερικανού ηθοποιού Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και ξεχώρισε τις δεκαετίες του 40′ και του 50′. Είχε περάσει στην ιστορία του κινηματογράφου του Χόλιγουντ με το προσωνύμιο «το βλέμμα».
1925
Γεννιέται ο Αμερικανός θρύλος του μπλουζ, κιθαρίστας και τραγουδοποιός Ρίλεϊ Κινγκ, γνωστότερος ως Μπι Μπι Κινγκ (Riley B. B.B. King) ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς της μπλουζ στον κόσμο.
Σήμα κατατεθέν του ήταν η κιθάρα με το προσωνύμιο «Lucille», μια ειδικής κατασκευής Gibson που ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη δεκαετία του 1950.
Με το πέρασμα των χρόνων πέρασαν διάφορες «Lucille» από τα χέρια του, αλλά ουσιαστικά ήταν το ίδιο μοντέλο κιθάρας προσαρμοσμένο στις ανάγκες του καλλιτέχνη.
Είχε άδεια πιλότου, ήταν γνωστός τζογαδόρος και χορτοφάγος, δεν έπινε ποτέ αλκοόλ ούτε κάπνιζε.
Το 1949 ο B. B. King ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους στην εταιρεία RPM Records η οποία έδρευε στο Λος Άντζελες.
Πολλές από τις πρώτες δουλειές του ηχογραφήθηκαν από τον Sam Phillips, ο οποίος αργότερα ίδρυσε την θρυλική Sun Records, ανακάλυψε τον Elvis Presley κλπ.
Ο King ήταν επίσης disc jockey στο Μέμφις, όπου και του δόθηκε το παρατσούκλι Beale Street Blues Boy, αργότερα γνωστό σαν B.B.
Την δεκαετία του ’50, ο King έγινε ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα της R&B μουσικής, θέση στην οποία οδηγήθηκε από τραγούδια όπως τα «You Know I Love You», «Woke Up This Morning», «Please Love Me», «When My Heart Beats like a Hammer», «Whole Lotta Love», «You Upset Me Baby», «Every Day I Have the Blues», «Sneakin’ Around, Ten Long Years», «Bad Luck», «Sweet Little Angel», «On My Word of Honor», και «Please Accept My Love».
Η πρώτη του επιτυχία πέρα από την καθαρή μπλουζ μουσική ήρθε με το κομμάτι «The Thrill Is Gone» το οποίο ήταν επανεκτέλεση, με πρώτο εκτελεστή τον Roy Hawkins.
Τα βλέμματα όλων κέρδισε όταν έκανε το άνοιγμα στις συναυλίες της περιοδείας των Rolling Stones το 1969.
Η επιτυχία του King συνεχίστηκε τη δεκαετία του ’70 με τραγούδια όπως τα «To Know You Is to Love You» και «I Like to Live the Love».
Το επόμενο διάστημα αφιερώθηκε σε εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες αλλά και ζωντανές εμφανίσεις, οι οποίες μετρούσαν 300 νύχτες κάθε χρόνο.
Το 1988 κυκλοφόρησε το θρυλικό single «When Love Comes To Town», σε συνεργασία με το Ιρλανδικό συγκρότημα U2.
Το 2000, συνεργάστηκε με τον Έρικ Κλάπτον για την ηχογράφηση του «Riding With the King».
Σε ηλικία των 80 ετών, στις 29 Μαρτίου 2006, ο B. B. King έπαιξε στο Hallam Arena του Σέφιλντ. Αυτή ήταν η πρώτη μέρα της αποχαιρετιστήριας περιοδείας του καλλιτέχνη για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη. Σε αυτή τη συναυλία συνεργάστηκε με τον Gary Moore, με τον οποίο ο King είχε και παλαιότερα συνεργαστεί για το τραγούδι «Since I Met You Baby».
1941
Διαταγή του Αρχηγείου της Βέρμαχτ (OKW) αναφέρει ότι για κάθε φόνο Γερμανού στρατιώτη στα κατεχόμενα εδάφη, να εκτελούνται 50 ή 100 ντόπιοι, κατά προτίμηση κομμουνιστές.
1944
Παλλαϊκή απεργία πραγματοποιείται στην πρωτεύουσα.
Συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και των δυνάμεων κατοχής (και των ντόπιων συνεργατών τους) πραγματοποιούνται σε Αθήνα και Πειραιά.
1945
Οι δυνάμεις του Εργατικού Αντιφασιστικού Συνασπισμού (ΕΡΓΑΣ) κατακτούν την πλειοψηφία στη συνέλευση των εργατικών σωματείων του Πειραιά.
1946
Αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας χτυπούν και καταλαμβάνουν την Πυρσόγιαννη, εξουδετερώνουν την Υποδιοίκηση Χωροφυλακής και απελευθερώνουν 60 κρατούμενους.
1946
Οι αρχές καταλαμβάνουν τα γραφεία του ΚΚΕ και της Εθνικής Αλληλεγγύης στην Αθήνα, ενώ διενεργούν πολλές συλλήψεις. Την ίδια μέρα το υπουργικό συμβούλιο αποφασίζει την απαγόρευση του συνεδρίου του ΕΑΜ καθώς και τον εορτασμό των 5χρονων από την ίδρυσή του.
1948
Λήγει η μάχη της Μουργκάνας στην Ήπειρο.
Τα τμήματα του ΔΣΕ διασπούν τη διάταξη του κυβερνητικού στρατού και περνούν στα Ζαγόρια και από εκεί στο Γράμμο.
1949
Ξεκινά στη Βουδαπέστη η δίκη των Λάζλο Ράικ, Λάζαρ Μπράνκοφ, κ.α., οι οποίοι κατηγορούνταν για «εγκλήματα πολέμου και κατά του λαού, εσχάτη προδοσία και για την καθοδήγηση μιας οργάνωσης προς ανατροπή του δημοκρατικού καθεστώτος». Ο Λ. Ράικ εκτελέστηκε, ενώ ο Μπράνκοφ καταδικάστηκε σε ισόβια.
1960
Η Κύπρος γίνεται μέλος του ΟΗΕ.
1973
Δολοφονείται ο Χιλιανός κομμουνιστής δάσκαλος, συνθέτης και τραγουδοποιός Βίκτορ Χάρα (Víctor Lidio Jara Martínez).
Ήταν εκ των ιδρυτών του κινήματος του νέου λαϊκού τραγουδιού «Νουέβα Κανσιόν»
Ο Βίκτορ Χάρα συνελήφθη στο Πολυτεχνείο του Σαντιάγο όπου παραβρισκόταν σε μία έκθεση για το φασισμό, ανήμερα της εκδήλωσης του πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε, στις 11 Σεπτέμβρη 1973.
Μεταφέρθηκε στο Στάδιο της Χιλής, που είχε μετατραπεί σε αυτοσχέδια φυλακή και κέντρο βασανιστηρίων όπου, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ένας υπολοχαγός με το προσωνύμιο «Πρίγκιπας» αναγνώρισε μέσα στο πλήθος τον Χάρα.
Ορισμένοι μάρτυρες αναφέρουν πως οι βασανιστές του έσπασαν τα χέρια και του έδωσαν μία κιθάρα περιγελώντας τον, ζητώντας του να παίξει. Ο Χάρα φέρεται να τραγούδησε κάποια αποσπάσματα από το τραγούδι «Venceremos» («θα νικήσουμε»).
Στις 16 Σεπτέμβρη, μετά από βασανιστήρια, ηλεκτροπληξία και με τους καρπούς του και τα οστά των χεριών του σπασμένα, πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου. Το κατακρεουργημένο και διάτρητο από 44 σφαίρες σώμα του βρέθηκε πεταμένο σε ένα δρόμο του Σαντιάγο.
Η γυναίκα του Τζοάν, ποτέ δε σταμάτησε τις προσπάθειες να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι και προσκομίζοντας σειρά νέων στοιχείων κατόρθωσε το 2008 να ανοίξει εκ νέου η υπόθεση.
Τέσσερεις δεκαετίες μετά τη δολοφονία του ο δικαστής Μιγκέλ Βάσκες διέταξε τη σύλληψη οκτώ πρώην αξιωματικών του στρατού.
Παιδί φτωχών αγροτών, ο Βίκτορ Χάρα από πολύ νωρίς ένιωσε στο πετσί του την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, καθώς ήταν και ο ίδιος αναγκασμένος από παιδί να δουλεύει για να συνεισφέρει στην επιβίωση της οικογένειάς του. Τη γλύκα της ζωής την αντλούσε από το τραγούδι, καθώς από μικρός τραγουδούσε και έπαιζε στην κιθάρα του παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια της Χιλής. Μεγαλώνοντας ολοένα και με μεγαλύτερο ζήλο αρχίζει να μυείται στον τεράστιο πλούτο της μουσικής παράδοσης της πατρίδας του. Ασχολείται με το θέατρο, συμμετέχει σε πολλές θεατρικές παραγωγές, ενώ ταυτόχρονα κάνει εμφανίσεις σε μικρό καφέ του Σαντιάγο.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας «Compañía de mimos de Noisvander» και άρχιζε να σπουδάζει υποκριτική και σκηνοθεσία στη Σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Χιλής (Scuola di Teatro dell’Università del Cile). Το 1957 μπήκε στην ομάδα έρευνας παραδοσιακών τραγουδιών και χορών «Cuncumén» και γνώρισε τη Βιολέτα Πάρρα. Πέντε χρόνια αργότερα πήρε το πτυχίο σκηνοθεσίας θεάτρου.
Είναι η εποχή που πολιτικοποιείται ενεργά, ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορεί και τον πρώτο του δίσκο. Η ταξική του συνείδηση, η μεγάλη αγάπη του για την εργατική τάξη και το λαό του, το πηγαίο ταλέντο του γίνονται τα «υλικά» των τραγουδιών του που βάζουν ως στόχο τους την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, τους υπηρέτες ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Τα τραγούδια εκφράζουν όσα κρύβει μέσα του ο λαός, τους αγώνες, τα βάσανα, τους πόθους του, και γι’ αυτό «μιλάνε» στην καρδιά των απλών ανθρώπων, που αγωνίζονται σκληρά για την επιβίωση. Χάρη στο ταλέντο του και την αγάπη του για το λαό του, έγινε αγαπητός και δημοφιλής στον πληθυσμό της Χιλής, αλλά και της Λατινικής Αμερικής.
Το πρώτο θεατρικό έργο που σκηνοθέτησε ήταν το «Parecido a la felicidad» του Alejandro Sieveking, το 1959. Μέχρι το 1972 σκηνοθέτησε περισσότερα από δέκα έργα, μεταξύ των οποίων τον «Μανδραγόρα» του Νικολό Μακιαβέλλι (1960) και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (1969) ενώ υπήρξε και βοηθός σκηνοθέτη τρεις φορές: το 1960 στο «La Viuda de Apablaza» του Germán Luco Cruchaga, το 1963 στο «Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ και το 1966 στο «Μαρά/Σαντ» του Πέτερ Βάις. Στο μεταξύ, το 1961, έγραψε το πρώτο του τραγούδι, το Paloma quiero contarte και λίγο αργότερα ηχογράφησε, με το γκρουπ Cuncumén το Folclore chileno, στο οποίο συμπεριελήφθησαν και δύο τραγούδια του, το Paloma quiero contarte και το La canción del minero.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι το 1968 ήταν διευθυντής της Academia de folclore de la Casa de la Cultura de Ñuñoa και από το 1964 μέχρι το 1967 ήταν καθηγητής υποκριτικής στο Πανεπιστήμιο.
Στις αρχές του 1967 κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του Βίκτορ Χάρα, το Víctor Jara (Geografía). Μέχρι τη δολοφονία του το 1973 ακολούθησαν άλλα επτά άλμπουμ: το Canciones folklóricas de América (μαζί με το συγκρότημα Quilapayún) (1967), το Víctor Jara (1967), το Pongo en tus manos abiertas (μαζί με το συγκρότημα Quilapayún) (1969), το Canto libre (1970), το El derecho de vivir en paz (1971), το La Población (1972) και το Canto por travesura (1973). Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε, το 1974, το Tiempos que cambian, το οποίο δεν κατάφερε ο Χάρα να ολοκληρώσει και έτσι προστέθηκαν σε αυτό και παλαιότερα τραγούδια του.
Ο Χάρα δεν έκοψε ποτέ τους δεσμούς του με τις ρίζες του. Δε χρειάστηκε να ταυτιστεί με τους αγρότες και το λαό γιατί απλούστατα ο ίδιος υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι τους. Έτσι, παρότι για κάποια χρόνια συνέχισε να δραστηριοποιείται στο θέατρο, η ενασχόλησή του με αυτή τη μουσική δημιουργία που δίνει σάρκα και οστά στις ιδέες και τα θέλω του, αλλά και με την πολιτική, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.
Ο Βίκτορ Χάρα υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του «Nueva Cancion», του πολιτικού – μουσικού ρεύματος που περιελάμβανε τους πιο ριζοσπαστικούς Χιλιανούς μουσικούς. Αυτό το κίνημα του «νέου τραγουδιού», στο οποίο συμμετείχαν εκτός από τον Χάρα καλλιτέχνες όπως η Ιζαμπέλ Πάρα και οι «Κιλαπαγιούν», τα χρόνια της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας αποτελούσε έναν από τους «πολιτιστικούς πυλώνες της επανάστασης». Ο τραγουδοποιός πίστεψε και υπερασπίστηκε αυτή τη μουσική μεταρρύθμιση μέσα από ένα έργο, που απηχούσε τις πολιτικές του ιδέες.
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Χιλής (Juventudes Comunistas de Chile). Ως στρατευμένος καλλιτέχνης κι αφού το ΚΚ Χιλής πήρε αντίστοιχη απόφαση, υποστήριξε τον σοσιαλιστή Αλιέντε, συμμετέχοντας στις περιοδείες του (μαζί με τον Πάμπλο Νερούδα), δίνοντας συναυλίες σε κάθε γωνιά της Χιλής. Μαζί με άλλους καλλιτέχνες συμμετείχε σε εκδηλώσεις που πλαισίωσαν την προεκλογική εκστρατεία του Αλιέντε για τις εκλογές του 1970. Μια από αυτές ήταν η μεγάλη συναυλία στο στάδιο της Χιλής, λίγο πριν εκλεγεί Πρόεδρος ο Αλιέντε και σχηματιστεί η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας, στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστεροί, ριζοσπάστες, χριστιανοδημοκράτες. Το όνομα και η μουσική του Βίκτορ Χάρα ταυτίζεται με τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα, πυρπολούν οράματα, συνειδήσεις. Είναι ο τροβαδούρος των ημερών που έρχονται, αλλά που δεν κράτησαν πολύ.
1975
Η Παπούα Νέα Γουινέα αποκτά την ανεξαρτησία της από την Αυστραλία.
1976
Ο Τζίμι Κάρτερ (James Earl «Jimmy» Carter Jr), κατά τη διάρκεια προεκλογικής του ομιλίας σε Έλληνες ομογενείς στην Ουάσιγκτον, δηλώνει ότι ως πρόεδρος των ΗΠΑ θα ζητήσει να φύγουν όλα τα ξένα στρατεύματα από την Κύπρο.
Κάτι που ουδέποτε έγινε.
1977
Πεθαίνει η κορυφαία υψίφωνος Μαρία Κάλας(Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου το πραγματικό της όνομα), η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας.
Στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη «Τζοκόντα» του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το «Τριστάνος και Ιζόλδη» στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν.
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με τους «Σικελικούς Εσπερινούς», εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της «Τραβιάτα» του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.
Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα» στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Στις 24 Αυγούστου του 1960, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελίνι. Τα σκηνικά, στην ιστορική αυτή παράσταση, υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο Αντώνης Φωκάς και η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Μινωτή.
Στις 6 Αυγούστου του 1961, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι με την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή. Τα σκηνικά-κοστούμια υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, οι χορογραφίες ήταν της Μαρίας Χορς και η διεύθυνση ορχήστρας του Νίκολα Ρεσίνιο.
Την ίδια χρονιά, τον Δεκέμβριο, η εμφάνισή της στη Σκάλα του Μιλάνου, όπου, όπως σημειώνει ο Αλέξης Μινωτής στο βιβλίο του «Μακρινές Φιλίες», «(…) η παράσταση αυτή ήταν ίσως η καλύτερη που έγινε ποτέ στη Σκάλα του Μιλάνου».
Τον Ιανουάριο του 1964 η Μαρία Κάλλας πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της «Τόσκα» στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden). Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη «Νόρμα».
Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την «Τόσκα» σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι.
Το 1969 γυρίζει σε ταινία τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.
Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο «Σικελικοί Εσπερινοί» (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.
1978
Σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ πλήττει το Βορειοανατολικό Ιράν, προκαλώντας το θάνατο σχεδόν 15.000 ατόμων.
1978
Πεθαίνει ο ηθοποιός Λαυρέντης Διανέλλος.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1936, ενώ στον κινηματογράφο το 1948 στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται».
Υπήρξε ο πιο παραγωγικός ηθοποιός του Ελληνικού κινηματογράφου καθώς έπαιξε κατά τη διάρκεια της 25ετίας (1948-1973) σε 195 ταινίες.
1980
Πεθαίνει ο Ελβετός φιλόσοφος, φυσικός επιστήμονας και ψυχολόγος Ζαν Πιαζέ (Jean William Fritz Piaget).
Ήταν, ιδιαίτερα γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τα παιδιά, τη θεωρία της γνωστικής ανάπτυξης (αγγλικά: Τheory of cognitive development) και για την επιστημολογική του άποψη γνωστή και ως γενετική επιστημολογία.
Ο Λ. Σ. Βιγκότσκι αντιπαρέθετε συχνά τη θεωρία του για την ανάπτυξη των ανώτατων ψυχικών λειτουργιών στην αντίληψη του Πιαζέ. Εξέταζε τις εργασίες του Πιαζέ σαν μια μεγάλη συνεισφορά στην ανάπτυξη της επιστήμης της ψυχολογίας, επειδή καταπιάστηκε με την έρευνα των ανώτατων μορφών συμπεριφοράς. Την ίδια ώρα, όμως, ο Βιγκότσκι σημείωνε πως ο Πιαζέ δεν ξέφυγε από την «παλιά» προσέγγιση της παιδικής ανάπτυξης, μέσα δηλαδή από το πρίσμα των βιολογικών διαδικασιών, γι’ αυτό και δεν είχε την αντικειμενική δυνατότητα μιας σωστής κατανόησης της παιδικής ανάπτυξης. Έτσι, ο Βιγκότσκι παρατηρούσε πως ο Πιαζέ εξέταζε και περιέγραφε την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού έξω από την ιστορική ανάπτυξη, δηλαδή ως μια διαδικασία που καθορίζεται από εσωτερικές δυνάμεις. Ο Πιαζέ, κατά τη γνώμη του, εξέταζε τις ψυχικές λειτουργίες σαν «αποστραγγισμένες» από το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον, έξω από τη συγκεκριμένη κατάσταση την οποία βιώνει το παιδί.
Κατά τη γνώμη της σοβιετικής ψυχολογίας, η συγκεκριμένη αντίληψη είναι βαθιά λαθεμένη, μιας και βλέπει στην όποια πορεία ανάπτυξης μόνο ποσοτικές αλλαγές εκείνων των συστατικών που έχουν δοθεί στον άνθρωπο από τη φύση, από τη γέννησή του, κάτω από την επίδραση των περιβαλλοντικών συνθηκών. Έτσι, λαθεμένα συμπεραίνεται πως η μόρφωση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ή να βοηθήσει ή να καταστείλει, να καθυστερήσει την όποια ανάπτυξη. Στις σχετικές αντιλήψεις, ο ρόλος του κοινωνικού περιβάλλοντος στην ανάπτυξη του παιδιού εξομοιώνεται με το ρόλο του περιβάλλοντος στην ανάπτυξη των άλλων ζωντανών οργανισμών. Πρόκειται για μια θέση ιδιαίτερα διαδεδομένη σε πολλές κατευθύνσεις της σύγχρονης αστικής παιδαγωγικής και παιδαγωγικής ψυχολογίας.
1982
Από τη 16η έως και τη 18η Σεπτέμβρη σφάζονται από Λιβανέζους πολιτοφύλακες Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου. Δύο νύχτες και τρεις μέρες διήρκεσε η σφαγή. Η σφαγή, που, δικαίως, προστέθηκε δίπλα σε άλλες μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
Οι εισβολείς σκότωσαν (ακόμα και σήμερα δε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των θυμάτων), βασάνισαν, βίασαν, ακρωτηρίασαν. Από τη «μήνι» τους δε γλίτωσαν ούτε και αυτά τα μωρά παιδιά!
Δράστες αυτού του στυγερού εγκλήματος κατά των Παλαιστινίων και κατά της ανθρωπότητας, ήταν μέλη των «Λιβανικών δυνάμεων», μιας χριστιανικής παραστρατιωτικής ομάδας, με πάρα πολύ στενούς δεσμούς με το Ισραήλ. Αυτοί οι «στενοί δεσμοί» εκφράστηκαν, άλλωστε, και στην ίδια την επιχείρηση.
Ο Αριέλ Σαρόν, υπουργός Άμυνας τότε, και αργότερα πρωθυπουργός του Ισραήλ, είχε το γενικό πρόσταγμα. Αυτός και οι επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας του είχαν στρατοπεδεύσει έξω από τα στρατόπεδα, που δέχτηκαν την απάνθρωπη επίθεση. Και, φυσικά, «συνδράμανε» με κάθε τρόπο τους εκτελεστές, τους οποίους, άλλωστε, οι ίδιοι είχαν στρατολογήσει και εκπαιδεύσει!
1986
Τραγωδία σημειώνεται σε ορυχείο χρυσού της Νότιας Αφρικής, όταν, κατά τη διάρκεια της εξόρυξης, εκλύονται δηλητηριώδη αέρια στις στοές, προκαλώντας το θάνατο 177 εργατών. Τα συνδικάτα, καταγγέλλοντας τα ελλιπέστατα μέτρα ασφαλείας στα ορυχεία χρυσού, πραγματοποιούν μια από τις μαζικότερες διαμαρτυρίες στη Νότια Αφρική (1/10/1986).
2016
Πεθαίνει σε ηλικία 88 ετών, ο γνωστός συγγραφέας του μεταπολεμικού αμερικανικού θεάτρου, Έντουαρντ Άλμπι (Edward Franklin Albee III), δημιουργός ενός από τα πιο δημοφιλή στο αμερικανικό – αλλά και το ελληνικό – κοινό έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;».
Ο Άλμπι υιοθετήθηκε στη Νέα Υόρκη από εύπορη οικογένεια. Ο θετός πατέρας του, γιος του θεατρικού μεγαλοπαράγοντα Ε. Φ. Αλμπι, είχε στην ιδιοκτησία του πολλά θέατρα, όπου ο Εντουαρντ εξοικειώθηκε με το θέατρο από την παιδική του ηλικία. Ακολούθησε η αποφοίτησή του από τη Στρατιωτική Ακαδημία, στο Γουέιν της Πενσιλβανία, το 1945, σε ηλικία 17 ετών. Παρακολούθησε το Κολέγιο Τρίνιτυ (στο Κονέκτικατ) για ενάμιση χρόνο και αποβλήθηκε επειδή δεν παρουσιαζόταν σε τάξεις και επειδή αρνιόταν να παρακολουθήσει τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Σε ηλικία 30 ετών, το 1958, παρουσίασε το πρώτο έργο του, το μονόπρακτο «The Zoo Story», με θέμα δύο ξένους σ’ ένα παγκάκι του Σέντραλ Παρκ.
Το 1962 ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», ένα έργο που καταξίωσε τον συγγραφέα στο κοινό, ενώ κατέκτησε και τα θεατρικά βραβεία Τόνι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Η Τέιλορ και η Σάντυ Ντένις κέρδισαν τα Οσκαρ Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, άρχισε μια μεγάλη περίοδος με μέτριες κριτικές, χωρίς μεγάλη αποδοχή από το κοινό, μέχρι τις «Τρεις ψηλές γυναίκες» το 1994, έργο με το οποίο ο Άλμπι κέρδισε το τρίτο Πούλιτζερ. Είχαν προηγηθεί τα άλλα δύο για την «Ευαίσθητη ισορροπία» το 1967 και το «Seascape» το 1975.
