1066
Η μάχη του Στάμφορντ Μπριτζ σηματοδοτεί το τέλος των επιδρομών των Βίκινγκ στην Αγγλία.
1237
Η Αγγλία και η Σκωτία υπογράφουν στο Γιορκ συνθήκη, με την οποία καθορίζουν τη θέση των κοινών συνόρων τους.
1396
Ο Οθωμανός αυτοκράτορας Βαγιαζήτ Α΄ νικά έναν χριστιανικό στρατό στη μάχη της Νικόπολης.
1683
Γεννιέται ο ο Γάλλος συνθέτης και θεωρητικός της μουσικής, από τους πλέον σημαντικούς της εποχής του Μπαρόκ Ζαν Φιλίπ Ραμώ (Jean-Philippe Rameau).
Διαδέχτηκε τον Ζαν Μπατίστ Λυλί ως κυρίαρχος συνθέτης όπερας, καθώς και -μαζί με τον Φρανσουά Κουπρέν- έργων για τσέμπαλο.
1818
Πραγματοποιείται η πρώτη μετάγγιση ανθρώπινου αίματος, στο νοσοκομείο Guy Hospital του Λονδίνου. Μέχρι τότε γίνονταν μόνο μεταγγίσεις αίματος ζώων.
1838
Γεννιέται ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος. Θεωρείται από τους κορυφαίους και δημοφιλέστερους της Άθηναϊκής Σχολής. Ήταν ρομαντικός ποιητής και η ποίησή του ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή του.
1849
Πεθαίνει ο οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821 και μέλος της Φιλικής Εταιρίας Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς).
1883
Δημιουργείται στη Ρωσία η πρώτη μαρξιστική ομάδα με την ονομασία «Απελευθέρωση της εργασίας».
1897
Γεννιέται ο Αμερικανός συγγραφέας Ουίλιαμ Φόκνερ (William Cuthbert Falkner), βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1949). Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ένα θεατρικό έργο, ποιήματα, δοκίμια και σενάρια κινηματογραφικών ταινιών.
Ωστόσο είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα μυθιστορήματά του που όλα διαδραματίζονται στο λογοτεχνικό σύμπαν της κομητείας «Γιοναπατόφα» του Μισισιπή που δημιούργησε ο συγγραφέας .Αν και άρχισε να δημοσιεύει τα έργα του από την δεκαετία του 1920, έγινε διάσημος με την κατάκτηση του Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949.
1903
Γεννιέται ο Αμερικανός ζωγράφος Μαρκ Ρόθκο (Marks Rotko).
Ανήκε στο ρεύμα αφηρημένης εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής.
1906
Γεννιέται ο μεγάλος Σοβιετικός συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Για το έργο του και για τη γενικότερη προσφορά του ο Σοστακόβιτς τιμήθηκε –μεταξύ άλλων- με τον τίτλο του καλλιτέχνη του Λαού της Σοβιετικής Ένωσης και ανακηρύχτηκε Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Το έργο του συγκαταλέγεται στα κορυφαία του 20ού αιώνα.
Ηγετική φυσιογνωμία στο χώρο της μουσικής, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς έγραψε 15 συμφωνίες, όπερες, μουσική για μπαλέτο και πολλά ακόμη μουσικά έργα, ενώ δημιούργησε υπέροχα έργα για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Δημιουργός, που πίστευε ότι «ο δεσμός του καλλιτέχνη με το λαό και με την εποχή που ζει είναι η ραχοκοκαλιά κάθε πραγματικού έργου τέχνης», ο Σοστακόβιτς εντυπωσιάζει όχι μόνο με την αισθητική υπεροχή της γραφής του, αλλά και με τη συμμετοχή του στα κοινά, στην πολιτική ζωή και την ενεργό δράση του στο παγκόσμιο κίνημα ειρήνης.
Ο Σοστακόβιτς έζησε και μεγαλούργησε ως μουσικοσυνθέτης στην ΕΣΣΔ. Με την τέχνη του αισθητοποίησε αυτό που συντελούνταν στην ΕΣΣΔ. Ακόμα και οι τίτλοι των έργων του είναι χαρακτηριστικοί για το τι τον ενέπνευσε, τι ύμνησε… Η 2η Συμφωνία του είναι για την Οχτωβριανή Επανάσταση, η 3η για την Παγκόσμια Μέρα της Εργατιάς, η 7η για το ηρωικό Λένινγκραντ, η 11η για την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία και τόσα άλλα.
Έθεσε το έργο του στην υπηρεσία του λαού που έχτιζε τη σοσιαλιστική κοινωνία, στη διαπαιδαγώγηση – και μέσω της τέχνης – του ανθρώπου του μέλλοντος. «Το μόνο είδος τέχνης που μπορεί να ζήσει και να ακμάσει, είναι αυτό που θεωρεί σαν καθήκον του να υπηρετεί το μεγάλο δημιουργό της Ιστορίας, το λαό. Και να υπηρετείς το λαό σημαίνει να κάνεις ό,τι μπορείς για να γίνει η πολιτική του Κόμματος πραγματικότητα».
Ήταν δημιουργός που η τέχνη του δεν αρκούταν στο να αναπαραστήσει την πραγματικότητα, αλλά όπως διατράνωνε: «Είμαστε σοσιαλιστές ρεαλιστές. Προσπαθούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα στην επαναστατική της εξέλιξη, να διαβλέψουμε σ’ αυτήν την πάλη του καινούργιου ενάντια στο παλιό κι ετοιμοθάνατο. Κι ακόμα περισσότερο, με την τέχνη μας θέλουμε να βοηθήσουμε στο σιγούρεμα της νίκης του καινούργιου! Η μέθοδος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού δεν αποκλείει, αλλά αντίθετα προϋποθέτει την παρουσία πολλών καλλιτεχνικών τάσεων».
Γεννημένος στις 25/9/1906 στην Πετρούπολη, άρχισε να σπουδάζει μουσική σε ηλικία εννέα ετών. Το 1923 αποφοίτησε από το Τμήμα Πιάνου του Ωδείου και το 1925 πήρε πτυχίο Σύνθεσης. Η Πρώτη του Συμφωνία ανέβηκε στη Μεγάλη Αίθουσα της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ στις 12/5/1926, ενώ στις 21/1/1927 τιμήθηκε με έπαινο στον Πρώτο Διεθνή Διαγωνισμό Σοπέν στη Βαρσοβία. Την ίδια χρονιά συνέθεσε ένα συμφωνικό έργο για τη δέκατη επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης. Το 1928 γράφει την όπερα «Η Μύτη» και το 1929 τη μουσική της παράστασης «Ο Κοριός» του Μαγιακόφσκι καθώς και την Τρίτη Συμφωνία του («Της Πρωτομαγιάς»). Ήδη έχει εκδηλώσει το ζωηρό ενδιαφέρον του για το θέατρο Νέων Εργατών του Λένινγκραντ. Το 1931 αρχίζει το γράψιμο της όπερας «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», ενώ υπογράφει τη μουσική της πρώτης ηχητικής σοβιετικής ταινίας «Τα Χρυσά Βουνά».
Γοητευμένος από τη δύναμη του κινηματογράφου, από τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας θέτει την τέχνη του στην υπηρεσία του σοβιετικού κινηματογράφου. Πάνω από 30 ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως των Κοζίντσεφ, Γιούτκεβιτς, Αρνσταμ, Ερμλέρ, Γκερασίμοφ, Ντοφτσένκο, Ροσάλι και άλλων κινηματογραφιστών, είχαν την τύχη να συνοδευτούν από τη μουσική του. Θεωρώντας ότι ο «καλλιτέχνης θα πρέπει να υπηρετεί όσο το δυνατόν το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού» χαιρετίζει την Απόφαση της ΚΕ του Κόμματος (23/4/1932) «Για την αναδιοργάνωση των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών οργανώσεων» ως σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της σοβιετικής τέχνης, ως σημαντικό βήμα για τη συνένωση των καλλιτεχνικών δυνάμεων στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας νέας, σοσιαλιστικής τέχνης.
Το 1934, σχεδόν ταυτόχρονα, σε Λένινγκραντ και Μόσχα, πραγματοποιούνται οι δύο πρεμιέρες της όπερας «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», που απεικονίζει την κοινωνική οπισθοδρόμηση στην προεπαναστατική Ρωσία, εστιάζοντας κυρίως στη θέση της γυναίκας. Στα επόμενα δύο χρόνια η όπερα παίχτηκε 83 φορές στο Λένινγκραντ (συχνότητα χωρίς προηγούμενο, που μαρτυρά το μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού). Το 1936 το έργο γίνεται αντικείμενο οξείας κριτικής, μέσω άρθρου που δημοσιεύτηκε στην «Πράβντα» με τίτλο «Κακοφωνία αντί για μουσική». Παρότι οι επικρίσεις τον πλήγωσαν, ο Σοστακόβιτς συνέχισε να δουλεύει πολλές συνθέσεις ταυτόχρονα. Ολοκληρώνει την 4η Συμφωνία, συνεχίζει να γράφει μουσική για κινηματογράφο και θέατρο. Το 1937 παρουσιάζει στη Φιλαρμονική του Λένινγκραντ την 5η Συμφωνία – ένα από τα κοσμήματα της παγκόσμιας ορχηστρικής μουσικής – που έγινε δεκτή από τον σοβιετικό Τύπο με εκστατικά σχόλια. Το 1939 παρουσιάζει την 6η Συμφωνία, ενώ του απονέμεται το Παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας για τη μουσική του στον κινηματογράφο. Το 1940, συνθέτει το Κουιντέτο για Πιάνο, από τα σημαντικότερα προπολεμικά έργα του, για το οποίο το 1941 του απονεμήθηκε το Βραβείο Στάλιν. «Το Βραβείο Στάλιν δεν είναι μόνο υψηλός έπαινος, είναι επίσης ένδειξη μεγάλης εμπιστοσύνης» έλεγε ο Σοστακόβιτς.
Ντμίτρι Σοστακόβιτς – για τον ίδιο και την εποχή του, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”
Η επίθεση των χιτλερικών κατά της ΕΣΣΔ, το 1941, βρίσκει το συνθέτη στο Λένινγκραντ. Μετά την ανεπιτυχή του προσπάθεια να καταταγεί στα Λαϊκά Εθελοντικά Σώματα, εντάσσεται σε ένα σώμα εθελοντών πυροσβεστών και φυλάει σκοπός στη στέγη του Ωδείου, όπου συνέχισε να διδάσκει και να δίνει κοντσέρτα. Στα τέλη Ιούλη ξεκινά να γράφει τη μεγαλειώδη 7η Συμφωνία του, που την αφιερώνει στη γενέτειρά του. Στις 27 Δεκέμβρη, στο Κουίμπισεφ πλέον, όπου είχε μεταφερθεί με την οικογένειά του, μετά από επιμονή των αρχών του πολιορκημένου Λένινγκραντ, γράφει την τελευταία νότα. Η επίσημη πρεμιέρα (5/3/1942, Κουίμπισεφ) μεταδίδεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ολόκληρης της χώρας, κάτι που γινόταν για τις σπουδαιότερες κυβερνητικές ανακοινώσεις.
Τον Αύγουστο, πραγματοποιείται η ιστορική πρεμιέρα της 7ης στο Λένινγκραντ, όπου η παρτιτούρα μεταφέρεται με ειδικό αεροπλάνο. Για να εμπλουτισθεί η σύνθεση της μοναδικής ορχήστρας που είχε απομείνει στην πόλη, της Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας, η Στρατιωτική Διοίκηση ανακάλεσε επαγγελματίες μουσικούς από το μέτωπο. Η συναυλία κανονίστηκε για τις 9 Αυγούστου, ημερομηνία που τα χιτλερικά στρατεύματα είχαν προγραμματίσει να κυριεύσουν την πόλη. Παρά τις συνθήκες και την πείνα, η αίθουσα της Φιλαρμονικής ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Προς γενική κατάπληξη ο ήχος των κανονιοβολισμών κατασίγησε. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο διοικητής του μετώπου του Λένινγκραντ, Γκοβορόφ, είχε διατάξει το πυροβολικό να αναγκάσει τα εχθρικά πυροβολεία να σιωπήσουν… Για την 7η Συμφωνία ο Σοστακόβιτς τιμάται το 1942, για δεύτερη φορά, με το Βραβείο Στάλιν.
Το 1943 – περίοδος έντονης δημιουργικότητας – γράφει την 8η Συμφωνία, το 1945 την 9η και το 1946 το Τρίο για πιάνο, για το οποίο του απονέμεται ένα ακόμη Βραβείο Στάλιν. Λίγο αργότερα του δίνεται το Παράσημο Λένιν, ως κορυφαίου καθηγητή του Ωδείου της Μόσχας. Το 1948, του ασκείται (και σε άλλους μαζί συνθέτες) κριτική για φορμαλισμό. Την ίδια χρονιά του απονέμεται ο τίτλος του Καλλιτέχνη του Λαού της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το 1949 εκλέγεται στη Σοβιετική Επιτροπή Ειρήνης: συμμετέχει σε συνέδρια, κάνει φλογερές ομιλίες και αρθρογραφεί ενάντια στους πολεμοκάπηλους εχθρούς της ανθρωπότητας. Γίνεται ένα από τα πιο ενεργά μέλη του παγκοσμίου κινήματος ειρήνης. Το 1950 του απονέμεται ένα ακόμη Βραβείο Στάλιν για τη μουσική του στην ταινία «Η πτώση του Βερολίνου» και για το ορατόριο «Το τραγούδι των δασών». Το 1953 κάνουν πρεμιέρα πολλά σημαντικά έργα του – ανάμεσά τους και η 10η Συμφωνία. Στις 14/10/1954, πραγματοποιείται η αμερικάνικη πρεμιέρα της 10ης Συμφωνίας, από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης, με διευθυντή τον Δημήτρη Μητρόπουλο.
Το 1955 για τρίτη φορά εκλέγεται στο Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ παρουσιάζεται ένα από τα σπουδαιότερα έργα του, το Πρώτο Κοντσέρτο για βιολί, με σολίστ τον μοναδικό Νταβίντ Οϊστραχ. Το 1956, γιορτάζονται τα 50χρονά του και του απονέμεται το Παράσημο Λένιν. Το 1958 τιμάται με το Βραβείο Λένιν για την 11η Συμφωνία του, αφιερωμένη στην Επανάσταση του 1905. Το 1960, η κομματική οργάνωση του Συνδικάτου Συνθετών κάνει δεκτό τον Σοστακόβιτς ως δόκιμο μέλος του ΚΚΣΕ, στο οποίο εντάχθηκε το 1961, χρονιά που ολοκλήρωσε και την αφιερωμένη στο Λένιν 12η Συμφωνία του.
Το 1962 ανακηρύσσεται για πρώτη φορά υποψήφιος για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ και το 1963 εκλέγεται επίτιμο μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσικής της Ουνέσκο. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στη σκηνή η «Λαίδη Μάκβεθ» με το νέο τίτλο «Κατερίνα Ισμαΐλοβα». Το 1966, επανεκλέγεται στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Με εντολή του προεδρείου, ο Σοστακόβιτς γίνεται ο πρώτος μουσικός στον οποίο απονέμεται ο τίτλος του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας, για τις ξεχωριστές του υπηρεσίες στη σοβιετική μουσική. «Είμαι ευτυχισμένος που το ταπεινό μου έργο κρίθηκε άξιο του υψηλότερου τίτλου της χώρας και είμαι αποφασισμένος να φανώ αντάξιος του τίτλου αυτού. Χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη στο Κόμμα και την κυβέρνησή μας για τη φροντίδα και την υποστήριξη με την οποία περιβάλλουν τη μουσική μας» δήλωνε ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς στην «Πράβντα» (25/10/1966).
Την ίδια χρονιά, που τα εξηντάχρονά του γιορτάζονταν με εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και παρουσιάζεται η 13η Συμφωνία του, ο συνθέτης παθαίνει σοβαρή καρδιακή προσβολή. Το 1967, παρά την κακή υγεία του, γράφει μεταξύ άλλων το Δεύτερο Κοντσέρτο για βιολί, το συμφωνικό ποίημα «Οχτώβρης», το πρελούδιο «Στη μνήμη των ηρώων του Στάλινγκραντ». Δύο χρόνια μετά παρουσιάζει τη 14η Συμφωνία και το 1972 την τελευταία, 15η Συμφωνία.
1915
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχίζει η τρίτη μάχη της Αρτουά, στην οποία χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά δηλητηριώδη αέρια κατά των Γερμανών.
1920
Γεννιέται ο Σοβιετικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Σεργκέι Φιόντοροβιτς Μπονταρτσούκ.
Ασχολήθηκε κυρίως με κινηματογραφικές διασκευές λογοτεχνικών έργων των Μιχαήλ Σόλοχοφ, Λέων Τολστόι και Αντόν Τσέχωφ κα.
1932
Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Το Λαϊκό Κόμμα έρχεται οριακά πρώτο με 33,8%. Το κόμμα των Φιλελευθέρων έπονταν με 33,4%. Το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών – Αγροτών (ΚΚΕ) έλαβε το 5% των ψήφων και εξέλεξε 10 βουλευτές.
1947
Οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό Θ. Σοφούλη απαιτούν το σταμάτημα του εμφυλίου πολέμου.
1962
Η Αλγερινή Εθνοσυνέλευση, με Πρόεδρο τον Φερχάτ Αμπάς, εκλέγει πρωθυπουργό της χώρας τον Μπεν Μπελά. Το πολίτευμα της Αλγερίας προσδιορίζεται ως «Λαϊκή Δημοκρατία».
1964
Αρχίζει στη Μοζαμβίκη ένοπλη εξέγερση κατά των Πορτογάλων ιμπεριαλιστών, η οποία διαρκεί σχεδόν 12 χρόνια και οδηγεί στην ανεξαρτησία της χώρας (25/6/1975).
1970
Πεθαίνει ο Γερμανός συγγραφέας Έριχ Μαρία Ρεμάρκ (Erich Maria Remarque).
Όταν έγινε 18 ετών, κατετάγη εθελοντικά και πολέμησε στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου γνώρισε και τον Αδόλφο Χίτλερ.
Μετά το τέλος του πολέμου, είχε αποκομίσει τόσες πολλές και ουσιαστικές εμπειρίες που θέλησε να τις μοιραστεί και οι αναγνώστες διαβάζοντας το «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», μπορούσαν να γνωρίσουν τη φρίκη του πολέμου μέσα από τα μάτια ενός απλού στρατιώτη.
Το αντιπολεμικό μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1929.
Το ύφος του βιβλίου ήταν τόσο έντονο και ρεαλιστικό που ο συγγραφέας άλλαξε το επίθετο του σε Paul, που ήταν της μητέρας του. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε μπεστ σέλερ.
Περισσότερα από 20.000 αντίτυπα είχαν πουληθεί. Πολύ γρήγορα, κέντρισε και το ενδιαφέρον των σεναριογράφων της εποχής, που θέλησαν να το μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη. Η επιτυχία του θορύβησε τον Χίτλερ, ο οποίος μαζί με τον Γκέμπελς θεώρησε ότι δείχνει τον γερμανικό στρατό αποδυναμωμένο και φοβισμένο.
Ο Ρεμάρκ, φοβισμένος αποφάσισε να διαφύγει στις ΗΠΑ, μέσω Ελβετίας το 1939.
Η φυγή του εξόργισε τον Γκέμπελς ο οποίος τον κατηγόρησε ανοιχτά για δειλία και ζήτησε δημόσια την τιμωρία του.
Η οικογένεια του έμεινε πίσω και πλήρωσε βαρύ τίμημα -οι Γερμανοί συνέλαβαν την αδελφή του Ελφρίντε, μια φιλήσυχη γυναίκα, που διέμενε στη Γερμανία με τα δυο παιδιά και τον σύζυγό της. Δικάστηκε για υπονόμευση του γερμανικού λαού, έγινε εν γνώσει της ο αποδιοπομπαίος τράγος, προκειμένου να σωθεί η ζωή του αδερφού της. Καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Την εκτέλεσαν στις 16 Δεκεμβρίου 1943. Η είδηση της εκτέλεσης της αδελφής του, δεν ώθησε τον Ρεμάρκ να γυρίσει πίσω.
Έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας, όπου συνέχισε να γράφει. Απέκτησε χρήματα και δόξα. Δεν μίλησε ποτέ για την αδερφή του. Στη μνήμη της αφιέρωσε 10ετίες αργότερα ένα μυθιστόρημα με το πραγματικό του όνομα.
1972
«Όχι» στην ένταξη της χώρας τους στην ΕΟΚ λένε οι Νορβηγοί, με ποσοστό 53,5%, προκαλώντας μεγάλη δυσφορία στις Βρυξέλλες.
1973
Μαζική φοιτητική διαδήλωση πραγματοποιείται στους δρόμους της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον λαό της Χιλής όπου οι πραξικοπηματίες με την υποστήριξη των ΗΠΑ είχαν ανατρέψει τον Σοσιαλιστή πρόεδρο Σ. Αλιέντε και είχαν εγκαθιδρύσει στρατιωτική δικτατορία.
1974
Κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του Ριζοσπάστη.
1978
Boeing 727 συγκρούεται με Cessna στο Σαν Ντιέγκο, σκοτώνοντας 144 άτομα.
1980
Πεθαίνει ο Άγγλος ντράμερ και συνθέτης του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Led Zeppelin Τζον Χένρυ Μπόναμ (John Henry Bonham).
1982
Η Σοφία Σακοράφα πετυχαίνει παγκόσμιο ρεκόρ ακοντισμού στα Χανιά, με βολή στα 74,20 μ.
Ο προηγούμενος Έλληνας που κατείχε παγκόσμιο ρεκόρ ήταν το 1970 ο Χρήστος Παπανικολάου στο άλμα επί κοντώ (5,49 μ.).
2005
Η Εθνική ομάδα της Ελλάδος στο μπάσκετ κατακτά το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα για δεύτερη φορά στην ιστορία της κερδίζοντας στον τελικό στο Βελιγράδι τη Γερμανία.
