1802
Γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ (Victor Marie Vicomte Hugo), κύριος εκπρόσωπος του γαλλικού δημοκρατικού ρομαντισμού.
Στα πρώιμα έργα του είναι επηρεασμένος από φιλομοναρχικές ιδέες, ωστόσο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1820 όλο και περισσότερο προσεγγίζει στις φιλελεύθερες- δημοκρατικές ιδέες. Εκδήλωσε με κάθε τρόπο την υποστήριξή του στην Επανάσταση των Ελλήνων το 1821. Αυτές οι αλλαγές εκφράζονται και στη μορφή των έργων του, αφού εγκαταλείπει τον ακαδημαϊσμό και αντιπαραθέτει την απόλυτη ελευθερία της δημιουργικής έκφρασης.
“1793”, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή” 
“Ο άνθρωπος που γελά”, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”
Το πρώτο του σημαντικό μυθιστόρημα Η Παναγία των Παρισίων (1831) είναι εμπνευσμένο από την Ιουλιανή Επανάσταση και με έντονο αντικληρικαλιστκό πνεύμα. Η προσωρινή κάμψη του επαναστατικού κινήματος τον οδηγεί σε αντιδραστική αναδίπλωση και υποστήριξη της ιουλιανής μοναρχίας. Με την αστικοδημοκρατική επανάσταση του 1848 ξαναβρίσκει το δημοκρατικό του βηματισμό, συγκρούεται με τον Ναπολέοντα Γ` και υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη Γαλλία.
Στο πιο γνωστό μυθιστόρημά του «Οι Άθλιοι» δείχνει ότι το έγκλημα και η φτώχεια είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα του καπιταλισμού, ενώ αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι επιδράσεις των ιδεών του ουτοπικού σοσιαλισμού. Άλλα γνωστά του βιβλία είναι “Οι άθλιοι”,”93“, “Ο άνθρωπος που γελά” κα.
1883
Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο οποίος χρημάτισε δέκα φορές πρωθυπουργός.
1884
Γεννιέται ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης.
Ήταν ο τελευταίος της ανεπανάληπτης λογοτεχνικής τετράδας (Καζαντζάκης, Σικελιανός, Αυγέρης, Βάρναλης). Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Τότε προσχώρησε στον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο.
Ο Κ. Βάρναλης και ο Δ. Γληνός ανάμεσα στην ομάδα συμβίωσης των εξόριστων στον Άη Στράτη
Βαθύς μελετητής της αρχαίας ελληνικής σκέψης και των νέων ιδεών και ρευμάτων της σύγχρονης εποχής, στοχαστικός και ανήσυχος, και σύγχρονα δεξιοτέχνης της ποιητικής μαεστρίας και του ορμητικού ζωντανού λόγου, ο Βάρναλης είδε την Τέχνη σε συνάρτηση με τα κοινωνικά φαινόμενα που τη δημιουργούν. Η ποίηση, η μελέτη, η κριτική, το χρονογράφημα έδωσαν την ευκαιρία στο μεγάλο δάσκαλο, ν’ ανοίξει καινούριους δρόμους για προέκταση της σκέψης, να μεταδώσει γνήσιες και έντονες καλλιτεχνικές συγκινήσεις, και να ξεδιπλώσει μπρος στα μάτια των ανθρώπων τον πλούτο της σοφίας του.
Διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Υπήρξε κομμουνιστής με διαρκή προσφορά και συμμετοχή στους αγώνες της εργατικής τάξης.
Ο τιμημένος με το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη (1959) σε εκδήλωση στη Μόσχα, απαντώντας στην κατηγορία ότι ανήκει στη «στρατευμένη Τέχνη», θα απαντήσει με αυτά τα σταράτα λόγια:
«…το δόγμα «η Τέχνη δεν κάνει πολιτική» διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των «κακώς κειμένων». Πολιτική έξω απ’ τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα ‘χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να, λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να ‘ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα…».
Η ΚΕ του ΚΚΕ πραγματοποίησε διήμερο συνέδριο στις 16 και 17 Απρίλη 2011 αφιερωμένο στον Κώστα Βάρναλη με τον τίτλο: «Κ. Βάρναλης, φως που πάντα καίει«, στην αίθουσα Συνεδρίων στην έδρα της Κεντρική Επιτροπής, στον Περισσό.
Μπορείτε να δείτε επίσης video αφιέρωμα του 902.gr εδώ.
1896
Γεννιέται ο επαναστάτης μπολσεβίκος Αντρέι Ζντάνοφ. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε Β’ Γραμματέας του Κόμματος των Μπολσεβίκων-ΚΚΣΕ (1941 – 1948) και Πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης (1946 – 1947).
1913
Ο Ελληνικός Στρατός ολοκληρώνει την απελευθέρωση της Ηπείρου (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος).
1920
Γεννιέται ο Μίνως Αργυράκης, Έλληνας ζωγράφος και σκηνογράφος.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και μετά από αποτυχημένες εξετάσεις στην ΑΣΚΤ (1943, 1946), έκανε ελεύθερες σπουδές σχεδίου και ζωγραφικής. Η ζωγραφική, τα σκίτσα και σκηνικά του “ριζώνουν” στη λαϊκή και ναϊφ τέχνη. Μέσα από τις γραμμές και τα χρώματά τους, αναδύεται πηγαίο χιούμορ, συχνά συνδυασμένο με το σαρκασμό, εκδηλωμένο με διάφορους τρόπους.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως αυτοδίδακτος ζωγράφος και συνέχισε από το 1953, ως σκιτσογράφος και σκηνογράφος. Την ίδια χρονιά δουλεύει σε περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το 1964 μαζί με τους Γιάννη Τσαρούχη και Ευγένιο Σπαθάρη δημιούργησαν στην Πλάκα το πρωτοποριακό θέατρο “Κιβωτός της Αμυ”.
Εξώφυλλο σε βιβλίο του 
Σύλληψη
Παράλληλα, εικονογράφησε βιβλία (Ν. Καζαντζάκη “Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης”, Γ. Θεοτοκά “Βραδιάζει”) και τύπωσε τα λευκώματα “Οδός ονείρων” (1957), “Η πολιτεία έπλεε εις τη μελανόλευκον”(1962), “Ο γύρος του κόσμου” (1965). Από το 1967 – 1974, ο Μ. Αργυράκης έζησε στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Στοκχόλμη, στην Ισπανία και Δανία. Σαν σκηνογράφος πρωτοπαρουσιάστηκε το 1958 στο Εθνικό Θέατρο, με το έργο “Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι του”. Ακολούθησαν το 1962 στο “Μετροπόλιταν” η “Οδός ονείρων” και το 1963 στο “Πορεία” τα “Όνειρά μας”.
1942
Δραπετεύει από τις φυλακές της Τρίπολης ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναλαμβάνει την καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ.
1973
Οι κάτοικοι του Καματερού διαμαρτύρονται για την απόφαση της Χούντας να απαλλοτριώσει τα χωράφια τους. Διαμαρτυρία του ΚΚ Γαλλίας για την τρομοκρατία της Χούντας κατά των φοιτητών. Η Διεθνής Ένωση Δημοσιογράφων ζητά να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι δημοσιογράφοι πολιτικοί κρατούμενοι.
1973
Ένας εκδότης και δέκα δημοσιογράφοι καλούνται από το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ να καταθέσουν για το «σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ» (την παρακολούθηση των γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος από τις μυστικές υπηρεσίες).
1980
Η Αίγυπτος και το Ισραήλ αποκαθιστούν τις μεταξύ τους διπλωματικές σχέσεις. Τίθεται τέρμα στην εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των δύο κρατών, η οποία διήρκεσε τριάντα χρόνια.
1986
Πεθαίνει η Αμαλία Φλέμινγκ, σύζυγος και επιστημονική συνεργάτιδα του μεγάλου Βρετανού επιστήμονα Αλεξάντερ Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη.
1993
Συγκλονίζεται από έκρηξη βόμβας το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη. Από την έκρηξη χάνουν τη ζωή τους πέντε άτομα και δεκάδες τραυματίζονται.
2020
Πεθαίνει ο ηθοποιός Κώστας Βουτσάς. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες, με καταγωγή από τους Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης.
Το οικογενειακό του επίθετο ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του, που έφτιαχνε βαρέλια (βουτσιά). Οι συνθήκες μέσα στις οποίες έζησε τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολες και σκληρές. Ζούσαν σε ένα μικρό άδειο μαγαζί, στον Βύρωνα, του οποίου τη βιτρίνα είχαν καλύψει με χαρτιά για να μην τους βλέπουν οι περαστικοί. Όταν ο Κώστας ήταν μικρός μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Ο πατέρας του ήταν εργάτης οδοποιός και η μητέρα του φρόντιζε το σπίτι. Τα παιδιά της οικογένειας βοηθούσαν να συμπληρωθεί το οικογενειακό εισόδημα κάνοντας διάφορες μικροδουλειές.
Ο πατέρας του, Απόστολος, ήταν μέλος του ΚΚΕ και ο μικρός τότε Κώστας έζησε από πρώτο χέρι τις διώξεις και τα κυνηγητά. Την περίοδο της Κατοχής ο Κώστας Βουτσάς ήταν Αετόπουλο και μοίραζε προκηρύξεις της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ.
Η πρώτη του γνωριμία με το θέατρο έγινε κατά τύχη, όπως έλεγε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Τριανταφυλλίδη «Μακεδονικό Ωδείο» της Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 1952. Συμμετείχε ως ηθοποιός σε μπουλούκια, για τα οποία είχε πει χαρακτηριστικά ότι με την πειθαρχία τους «με κάνανε θεατρίνο». Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στη σκηνή ήταν το 1953 στο «Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης», με το έργο «Άνθος του Γιαλού». Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση, ως κομπάρσος στην ταινία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Ο πρώτος του κινηματογραφικός ρόλος ήταν στο «Η κυρά μας η μαμή».
Στην Αθήνα ήρθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1958, ύστερα από προτροπή της πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου Καλής Καλό, και μαζί της εμφανίστηκε στην επιθεώρηση «Πάρε Κόσμε», στο Θέατρο «Περοκέ». Την περίοδο 1964 – 1972 είναι συνθιασάρχης με μεγάλα ονόματα της κωμωδίας, ενώ από το 1972 και μετά συγκροτεί δικούς του θιάσους.
Στην 70χρονη καριέρα του έπαιξε σε πάνω από 90 ταινίες, μεταξύ τους: «Ο Κατήφορος» (1961), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1962), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Οι κληρονόμοι» (1964), «Ραντεβού στον αέρα» (1965), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Νύχτα γάμου» (1967). Τη δεκαετία του ’80 συμμετέχει σε πολλές βιντεοταινίες, ενώ από το 1973 και μετά εμφανίζεται και σε δεκάδες τηλεοπτικές σειρές. Δεν σταμάτησε ποτέ του να δουλεύει. Λίγο πριν πεθάνει έπαιζε στην παιδική παράσταση «Σταχτοπούτα», στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου «Broadway».
Η σχέση του με το ΚΚΕ, που ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, κράτησε μια ζωή. Οι οικογενειακές του καταβολές, οι αγώνες του πατέρα του, οι μνήμες του, ο σεβασμός στους αγώνες του λαού μας, τον οδηγούσαν να στηρίζει πάντα το Κόμμα. «Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο κόμμα που λέει αλήθειες, αλλά και γιατί ο λαός μας θα ησυχάσει μόνο με την εξουσία που προτείνει το ΚΚΕ», είχε δηλώσει στον «Ριζοσπάστη» στις τελευταίες εκλογές του 2019.
Αναγνώριζε στο ΚΚΕ τη δύναμη και το δίκιο του λαού, γι’ αυτό και δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό του Κόμματος: «Δεν είμαι κομμουνιστής με την ουσιαστική έννοια του όρου, γιατί για να είναι κανείς κομμουνιστής χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από την πρώτη φορά μέχρι τώρα με περηφάνια ψηφίζω ΚΚΕ».
