Τέλος και με τον Στρατιώτη Γιάννη Καλατζόπουλο. Ήδη πέρασαν από το γραφείο μου για συνέντευξη 3 στρατιώτες. Καλώ τον υπασπιστή στο γραφείο. Ο υπασπιστής μου είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Μαλλί. Πολύ μαλλί. Και γένια. Πολλά γένια.
– Διατάξτε κύριε Διοικητά
– Στρατιώτη Τάσο Σωτηράκη, η σειρά σου.
– Μα, κύριε Διοικητά, πίστευα πως εμένα θα μου παίρνατε συνέντευξη στο τέλος.
– Έτσι θα έπρεπε να γίνει. Όμως, επειδή είσαι δίπλα από το γραφείο μου κι επειδή ουσιαστικά είσαι το δεξί μου χέρι, θέλω να γνωριστούμε καλύτερα. Ξεκίνα λοιπόν.
– Μάλιστα κύριε Διοικητά!
Όταν μου ζήτησαν να μιλήσω για την στρατιωτική μου θητεία μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό τα λόγια από την παράσταση του Άρη, “υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία στο Καλπάκι…το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο, πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης”
Φυσικά και η δική μου θητεία σε καμία περίπτωση δε θυμίζει εκείνα τα χρόνια και ευτυχώς. Μακάρι άλλωστε να μη ξαναέρθουν τέτοια χρόνια.
Λόγω υποχρεώσεων με σπουδές και δουλειές πήγα στρατιώτης δέκα χρόνια αργότερα από την κανονική μου σειρά.
Παρουσιάστηκα στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο τον Νοέμβρη του 2007 γύρω στις 10 το πρωί. Σειρά 301 ή 2007 Δ’ ΕΣΣΟ.
Το πρώτο που θυμάμαι είναι ότι μετά την πύλη απλωνόταν ένας τεράστιος διάδρομος όπου δεξιά και αριστερά ήταν τα κτήρια του στρατοπέδου.
Είχα πάντα στο μυαλό μου κάνε τη θητεία σου εύκολα χωρίς να σε μάθει κανείς. Άλλωστε, αν εξαιρέσεις κάποιες ωραίες ιστορίες και δύο σημαντικές φιλίες που έχω κρατήσει έως σήμερα θεωρούσα και θεωρώ το τόσο μεγάλο διάστημα στον στρατό χάσιμο χρόνου. Αυτό που ήταν να μάθουμε το μάθαμε σε 4-6 μήνες. Μετά απλώς..παχαίναμε…!
Το μεγαλύτερο σοκ για μένα ήταν όταν παραδώσαμε τις πολιτικές μας ταυτότητες για να παραλάβουμε τις στρατιωτικές. Εκεί κατάλαβα ότι είμαι έγκλειστος. Το δεύτερο ήταν όταν με αποκάλεσαν στρατιώτη Σωτηράκη για να μου δείξουν τον θάλαμο και το κρεβάτι μου. Το πρώτο βράδυ όπως για όλους έτσι και για μένα ήταν δύσκολο. Σκεφτόμουν ότι είχα ένα σωρό πράγματα να κάνω έξω, πως έπρεπε να βρίσκομαι στο θέατρο ή σε κάποια σκηνή και να παίζω μουσική. Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος τελικά. Είμαι εύκολος στο πρωινό ξύπνημα οπότε στις 6 με το εγερτήριο είπα πάει η πρώτη μέρα, άλλες 364. Αυτό ήταν. Με αυτή τη λογική πορεύτηκα μέχρι το τέλος και όλα έγιναν πιο εύκολα.
Στο κέντρο ήμουν πολύ τυχερός μια και στον 2ο Λόχο που ήμουν, ο λοχαγός ήταν πολύ καλός. Από την πρώτη μέρα με πήραν κωλυόμενο στα ιατρεία ως γραφέα και λόγω του ότι υπήρχε πολύς κόσμος να καλύψει ότι χρειάζεται ένα στρατόπεδο, εγώ μετά την πρωινή αναφορά πήγαινα στο ιατρείο.
Τα χαρακτηριστικότερα γεγονότα από το κέντρο ήταν ότι έχασα τον παππού μου όσο ήμουν μέσα και έκανα φασαρία για να φύγω, μια ωραία άδεια λόγω γυρισμάτων στην τηλεόραση, άλλη μια φασαρία γιατί ήταν να με στείλουν στην Κύπρο και εγώ αρνήθηκα έχοντας έναν έντονο διάλογο με έναν αντισυνταγματάρχη, όπου τελικά λόγω ηλικίας δε με έστειλαν και τέλος μια πολύ ωραία γαστρεντερίτιδα που με κράτησε μέσα μέχρι και τα Χριστούγεννα. Μέχρι και ο Διοικητής του Συντάγματος με κάλεσε στο τέλος για να μου πει τι θα γίνει με μένα και πότε θα φύγω από το κέντρο.
Η μετάθεσή μου ήταν για την Σαμοθράκη.
Στο ταξίδι προς το νησί γνωρίστηκα με τον Τόλη. Μία από τις δύο φιλίες που έχω κρατήσει μέχρι σήμερα. Είμασταν στο ίδιο κέντρο αλλά σε διαφορετικούς λόχους κι έτσι δεν είχαμε βρεθεί
Παρουσιαστήκαμε στο στρατόπεδο στις 31 Δεκεμβρίου του 2007 στις 22:00. 2ος Λόχος και πάλι.
Εκεί έκατσα 5 μήνες και πάλι στάθηκα τυχερός από την άποψη ότι εκτός από τις σκοπιές που έκανα όπως όλοι ήμουν και γραφέας στο 2ο και 3ο γραφείο, οπότε δε χρειαζόταν να ακολουθώ πάντα τον λόχο σε ότι είχε να κάνει.
Τάσος, Τόλης και Γιάννης. Αυτοί ήμασταν και είμαστε μέχρι σήμερα. Τρεις φίλοι που μέσα σε άλλα μιλούσαν πολλές ώρες για την πολιτική. Άλλωστε όλως τυχαίως ανήκαμε και οι τρεις στην αριστερά. Αυτό κιόλας μας έκανε εντύπωση κάποια στιγμή που συζητούσαμε, γιατί συνειδητοποιήσαμε πως εν έτη 2008 στο στρατόπεδο της Σαμοθράκης έκαναν την στρατιώτική τους θητεία πολλοί αριστεροί.
Εκείνο το διάστημα των 5 μηνών έγιναν πολλά. Από αυτά που λίγο πολύ περνάνε οι περισσότεροι φαντάροι. Όχι ότι πέρασα άσχημα, αλλά έγιναν και πράγματα που με στεναχώρησαν πολύ. Ο στρατός όμως είναι ο στρατός και κλείνοντας την πόρτα πίσω σου όλα μένουν εκεί.
Από τα πιο χαρακτηριστικά γεγονότα ήταν ότι όσο ήμουν εκεί παίχτηκαν στην τηλεόραση τα επεισόδια της σειράς που είχα γυρίσει όσο ήμουν στο κέντρο και έπεφτε ή σχετική καζούρα, δύο εβδομάδες του Φλεβάρη με -5 βαθμούς και 12 μποφόρ αέρα και δύο αξιωματικοί από αυτούς που δε θέλεις να έχεις αλλά και ένας αξιωματικός που θα ήθελα να είχα κρατήσει επαφή μαζί του.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να παίζει σκάκι με τον Τόλη . Ο Τόλης τον νίκησε και με χιούμορ του είπε εκείνος, όλο οι κομμουνιστές νικάνε… Άλλωστε το να μπαίνω εγώ με τον Ριζοσπάστη στο στρατόπεδο ήταν σύνηθες.
Μια μαγική Μεγάλη Παρασκευή στη χώρα του νησιού, την καταρρακτώδη βροχή το Μεγάλο Σάββατο εν ώρα σκοπιάς μέσα στη λάσπη στο φυλάκιο του Αγ. Αθανασίου και βέβαια το αξέχαστο τσιμπούσι την Κυριακή του Πάσχα στη γιορτή μου, όπου παρά το γεγονός ότι ήμουν εξοδούχος έμεινα με τα παιδιά μέσα.
Ενδιάμεσα σε αυτούς του 5 μήνες ο Γιάννης είχε φύγει με απόσπαση στην Ρόδο. Όταν ξαναγύρισε μείναμε για λίγο όλοι μαζί και μετά ήρθε η ώρα για την δεύτερη μετάθεση όπου και οι τρεις γυρίσαμε στην Αθήνα. Τα παιδιά πήγαν μαζί στην σχολή Ευελπίδων. Εγώ με την ιδιότητα του μουσικού πήγα στο Μουσικό Σώμα Στρατού, όπου έμεινα και μέχρι το τέλος της θητείας μου.
Τα συναισθήματα για τον στρατό είναι ανάμεικτα και οι ιστορίες πάρα μα πάρα πολλές. Ακόμα και όταν βρισκόμαστε οι τρεις μας πλέον δε συζητάμε για εκείνη την περίοδο. Το μόνο που λέμε είναι ότι θα θέλαμε κάποια στιγμή να ξαναπηγαίναμε στο νησί.
Οι αναμνήσεις από την θητεία μου είναι περισσότερο καλές. Ό,τι αρνητικό το έχω αφήσει πίσω, ίσα ίσα που γελάω πια με τα κακώς κείμενα.
Δύο πράγματα όμως δε θα ξεχάσω ποτέ.
Το πρώτο είναι η θέα το μεσημέρι από την σκοπιά των εξωτερικών καυσίμων στην Σαμοθράκη με τον ήλιο να πέφτει στη θάλασσα και δεύτερον τον Γιάννη να φωνάζει μέσα στην σιωπή της άσκησης…Κανένα πρόγευμα θα φάμε;
