Το ότι θα έφευγα φαντάρος πιο πολύ είχε αγχώσει τη μητέρα μου παρά εμένα! Γι’ αυτό αποφάσισα την ημέρα που θα παρουσιαζόμουν να με συνοδεύσει ο κολλητός μου φίλος ώστε να έμπαινα χαλαρός και ευδιάθετος στο στρατόπεδο!
Έτσι ένα κρύο πρωινό του Μάρτη τον αποχαιρέτησα μπροστά από τις πύλες της 124 Πτέρυγας Βασικής Εκπαίδευσης στην Τρίπολη και βάδισα για να κάνω το χρέος μου προς την πατρίδα…
Μα τι χρέος κι αυτό ώστε να της προσφέρω 21 μήνες από την ζωή μου; (Βλέπεις είχα επιλεγεί στην αεροπορία). Αν και έχω την μνήμη του χρυσόψαρου η εμπειρία του στρατού δεν ξεχνιέται εύκολα…
Αρχικά θυμάμαι βαδίζοντας μέσα, καθησυχάστηκα παρατηρώντας το περιβάλλον γύρω μου που όλα ήταν πεντακάθαρα και σε τάξη αλλά δεν είχα σκεφτεί εκείνη τη στιγμή ότι όλα γίνονται από τους ίδιους τους νεοσύλλεκτους και ότι και εγώ πολύ γρήγορα θα συνέβαλα σε αυτό! Μέχρι τότε δεν είχε τύχει να λείψω από το σπίτι μου είτε για σπουδές είτε για διακοπές και μου φαινόταν πρωτόγνωρο ότι θα βρισκόμουν μακριά από την οικογένεια μου άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δεν θυμάμαι να φοβήθηκα καθόλου αλλά προσπαθούσα να ενταχθώ σ’ αυτό το καινούργιο μικρόκοσμο που τόσα είχα ακούσει και που μου ήταν παντελώς άγνωστος!
Αν και οι
ασκήσεις από νωρίς το πρωί καθημερινά
ήταν εξαντλητικές, αυτό που με ενοχλούσε
κυρίως ήταν η συμπεριφορά των
εκπαιδευτών που κάποιοι από εμάς δεν
το άντεχαν και φαινόταν!
Τότε λοιπόν προκειμένου να προστατέψω την δική μου ψυχολογία, έπεισα τον εαυτό μου ότι όλα αυτά που ζω δεν είναι πραγματικότητα αλλά παίρνω μέρος σε μία ταινία υπερπαραγωγής με πολλούς κομπάρσους και αληθινά όπλα…
Και έπιασε!
Ίσως το νεανικό μυαλό μου να δέχτηκε αυτό το ψυχολογικό παιχνίδι και πραγματικά σταμάτησα να ενοχλούμαι με ό,τι παράλογο κι αν έβλεπα ή άκουγα! Αντίθετα το έβρισκα αστείο! Ούτε η κανέλα που μύριζε πάντα το φαγητό με ενοχλούσε, ούτε η σκοπιές ή οι αγγαρείες στις τουαλέτες και στα μαγειρεία, ούτε το εγερτήριο από το άγριο χάραμα και κυρίως ούτε οι φωνές και προσβολές των ανωτέρων… Όμως ένα πράγμα άρχισα να μην αντέχω… Να μην κάνω μπάνιο! Θυμάμαι είχαν περάσει σχεδόν πέντε ή έξι μέρες χωρίς να μπορούμε να πλυθούμε, έξω είχε παγωνιά, χιόνιζε και μας ενημέρωσαν ότι θα μας προέφεραν μία κινηματογραφική προβολή για ψυχαγωγία…
Αποφάσισα να το τολμήσω και αντί να πάω με τους άλλους, κρυφά τρύπωσα στις σκοτεινές ντουζιέρες άνοιξα δειλά δειλά το νερό το οποίο άρχισε να τρέχει ζεστό! Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη στιγμή… Είχα σταθεί ακίνητος με τα μάτια κλειστά κάτω από την ντουζιέρα με το ζεστό νερό, που έτρεχε από το κεφάλι μου στο υπόλοιπο σώμα μου σχεδόν λυτρωτικό και ένιωθα ευτυχισμένος!
Ποτέ δεν φανταζόμουν
πως μια τόσο ασήμαντη στιγμή θα γινόταν
τόσο σημαντική!
Ο ενάμιση μήνας της
βασικής εκπαίδευσης πέρασε και μας
ανακοίνωσαν τις μεταθέσεις… Η δική μου
ήταν στην 111 Πτέρυγα Μάχης στην νέα
Αγχίαλο κοντά στο Βόλο. Οι συνθήκες ζωής
εκεί ήταν εντελώς διαφορετικές και τα
πράγματα φαινόταν πιο χαλαρά και
ανθρώπινα αν και το πρωινό ξύπνημα με
Ρίτα Σακελάριου ή Βασίλη Καρρά δεν ήταν
το καλύτερο που θα μπορούσε να μου
συμβεί!
Εκεί μου αναθέτουν τα οικήματα ιπτάμενων διερχόμενων αξιωματικών στα οποία θα έπρεπε να υπάρχουν πάντα καθαρά σεντόνια πετσέτες και ελεύθερα δωμάτια για κάθε άφιξη τους. Εγώ κάθε φορά που θα είχα υπηρεσία (δηλαδή μέρα παρά μέρα) θα κοιμόμουν σε ένα δωματιάκι δύο επί τρία που ίσα-ίσα χώραγε ένα στενό κρεβάτι με ένα κομοδίνο! Αμέσως άρχισα να εξερευνώ τα δωμάτια ώσπου ανακάλυψα κάποιο που είχαν μετατρέψει σε αποθήκη με στοιβαγμένα παλιά αντικείμενα και σκουπίδια.. Δεν το σκέφτηκα πολύ… Εφοδιάστηκα με σακούλες σκούπες, χλωρίνες και απορρυπαντικά και μετέτρεψα αυτό το δωμάτιο-αποθήκη σε ένα πολύ καθαρό και βολικό δωμάτιο με ψυγείο, άνετο κρεβάτι, μέχρι και τηλεόραση που είχα μεταφέρει από το σπίτι μου στην πρώτη μου άδεια!
Δεν ξανακοιμήθηκα στο θάλαμο με τους υπόλοιπους σμηνίτες και αν και περνούσα πολλές ώρες μόνος μου το προτιμούσα γιατί είχα ησυχία να διαβάσω και να κοιμηθώ χωρίς ενοχλήσεις! Φυσικά δεν γλίτωσα τις σκοπιές που εκεί ειδικά ήταν σε μέρη εξαιρετικά απομονωμένα στη μέση του πουθενά (φυσικά χωρίς κινητά), που αγνάντευες τον κάμπο, τις πεδιάδες, που ένα ηλιοβασίλεμα σε κάνει να ξεχνιέσαι και όταν κρύβεται ο ήλιος, τα τριζόνια σου κρατούν μελωδική συντροφιά, προσπαθώντας να ξεχάσεις τους φόβους σου στο απόλυτο σκοτάδι…
Έξι μήνες μετά πήρα μετάθεση στο Τατόι στην 123 ΠΤΑ στην ΣΤΥΑ (σχόλη τεχνικών υπαξιωματικών αεροπορίας) από όπου και επιτέλους απολύθηκα! Θυμάμαι ότι δε κοιμήθηκα ποτέ εκεί και όποτε είχα υπηρεσία σκοπιάς και τελείωνα πηδούσα το συρματόπλεγμα και γυρνούσα σπίτι!
Δεν έκανα φιλίες όπως λένε γιατί δεν έζησα πολλές στιγμές μαζί με άλλους σμηνίτες. Πραγματικά δεν ξέρω τελικά αν σε ωφελεί ο στρατός ή είναι χάσιμο χρόνου… Σίγουρα πάντως είναι μια εμπειρία που θα δοκιμάσεις τα όρια σου και τις αντοχές σου… Όπως ακριβώς θα συμβεί στην μετέπειτα ζωή σου…