Πρωί πρωί και άφιξη στο στρατόπεδο. Ακόμη οι στρατιώτες μου δεν έχουν σηκωθεί. Σήμερα είπα να έρθω πριν το εγερτήριο. Καμία έκπληξη…
Μελετώντας τις αναφορές και τα καθημερινά έγγραφα, παρατήρησα ότι στην προηγούμενη συνέντευξη δεν ήμουν παρών. Παρόλα αυτά και ο Σμηνίτης Κωνσταντινίδης τακτοποιήθηκε στη Μονάδα.
Η ώρα κυλά και άρχισε να κινείται το Στρατόπεδο. Εγερτήριο, γυμναστική, επιθεώρηση φρουράς, ξεκινά η μέρα!
- Κύριε Διοικητά καλημέρα. Πολύ πρωινός σήμερα!
Ήταν ο υπασπιστής, με τον καφέ μου στα χέρια.
- Αποφάσισα να έρθω νωρίς για να δω πώς κινείστε τις ώρες που λείπω! Βλέπω όλα κυλάνε ρολόι! Ποιον έχω να δω σήμερα;
- ΔΕΑ (ΤΘ) Αντώνης Ραλλάτος!
- Μας έστειλαν και άλλο ΔΕΑ; Πολύ καλό αυτό! Επιτέλους! Να αναλάβουν καθήκοντα στα γραφεία, γιατι μόνοι μας, εσύ κι εγώ, δεν προλαβαίνουμε! Ειδοποίησέ τον! Ξέρεις εσύ!
- ΔΕΑ Ραλλάτος! Να παρουσιαστείς στον κύριο Διοικητή!
Αυτή η φωνή του τελάλη! Σπάει τζάμια! Αποτελεσματική, όμως. Στο λεπτό χτυπάει η πόρτα!
- Εμπρός!
- ΔΕΑ (ΤΘ) Αντώνης Ραλλάτος! Διατάξτε κύριε Διοικητά!
- Καλώς ήρθες Δόκιμε! Έρχεσαι από τον Έβρο! Υπηρέτησες και Αυλώνα!
- Μάλιστα κύριε Διοικητά!
- Τη διαδικασία τη γνωρίζεις ή θες να στην επαναλάβω;
- Τη γνωρίζω κύριε Διοικητά!
- Πάμε, λοιπόν!
17 Νοέμβρη 1987
Μετά από 14μηνη θητεία στον Έβρο, τους τελευταίους 4 μήνες πριν την απόλυση, υπηρέτησα ως Δόκιμος έφεδρος αξιωματικός στο ΚΕΤΘ – Αυλώνα.
Τέσσερες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, είχα ζητήσει έγγραφη 24ωρη άδεια με σκοπό να συμμετάσχω στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου.
Θορυβήθηκαν και φτάνουμε την 17 Νοέμβρη αλλά “ούτε φωνή ούτε ακρόαση” ή διαφορετικά, “σιγή ασυρμάτου” για την έγκριση ή απόρριψη της άδειας.
Εκείνη τη μέρα (17 Νοέμβρη) είχα κάνει φασαρία στο αρμόδιο γραφείο. Έτσι με τα πολλά κι αφού είχαν υπολογίσει την ώρα, ώστε να χάσω το τραίνο με το οποίο θα προλάβαινα να συμμετάσχω στην ένστολη κατάθεση στεφάνου και αφού μίλησαν και με τον ταξίαρχο Δκτη του ΚΕΤΘ, ήρθαν στο γραφείο και συναντηθήκαμε.
Εμφανίζονται λοιπόν μαζί ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της 1ης Επιλοχίας. Από πολιτική άποψη και οι δυο ήταν υπέρ της δικτατορίας και το λέω γιατί έχει σημασία για το διάλογο που ακολούθησε:
Δκτης (προς έμενα): Δόκιμε γιατί ζητάς τέτοιες μέρες άδεια; Δεν τη σκέφτεσαι τη μονάδα ; Σε 15 μέρες θα έχουμε κατάταξη κι εσύ θέλεις άδεια για να πας στο Πολυτεχνείο; Γιατί εμείς νομίζεις ότι δε θέλαμε να πάμε; (απευθυνόμενος και προς τον υποδιοικητή). Αλλά τι θα γινόταν αν όλοι θέλαμε άδεια; Θα άδειαζε η μονάδα.
ΔΕΑ : Απ ότι ξέρω κε Δκτα μόνο εγώ έχω ζητήσει όποτε δεν υπάρχει πρόβλημα
Δκτης: Εκεί που θα πας, με ποιους θα πας; Με τους Δασολόγους;
ΔΕΑ: Δεν ξέρω. Θα δω ποιοι θα πάνε. Μπορεί με φίλους, με συνάδελφους, τόσους γνωστούς έχω στην Αθήνα
Δκτης: Α, ρε Δόκιμε! Δεν τη σκέφτεσαι τελικά τη μονάδα, αλλά δεν μπορούμε, θα στην εγκρίνουμε.
Έτσι, πραγματικά τρέχοντας, πρόλαβα το επόμενο τραίνο και πήγα στην Αθήνα (βγήκα με πολιτικά και φόρεσα έγκαιρα τη στολή).
Προσέχοντας κάπως και τις “κακοτοπιές”, συναντηθήκαμε και με άλλους στρατευμένους από όλα τα όπλα και σώματα και κάναμε ένα εντυπωσιακό μπλοκ με 200 περίπου ένστολους και αρκετούς με πολιτικά. Είχαμε συναίσθηση της ευθύνης και ήμασταν όλοι έτοιμοι να αναλάβουμε το κόστος της επιλογής μας.
Η δύναμη που είχαμε αλλά και πήραμε από αυτή την πορεία ήταν απίστευτη.
Χρέος τιμής! Οι στιγμές μοναδικές! Το πάθος, το πείσμα, ο ενθουσιασμός μας μεγάλος. Όπως και τα χειροκροτήματα όλης της πορείας…
