Οι περιπέτειες μου στον στρατό… Η ιστορία δεν είναι φαντασιακή – έχουν συμβεί όλα!…
-Υπασπιστή!
– Διατάξτε κύριε Διοικητά!
– Ποιον έχουμε σήμερα για συνέντευξη;
– Στρατιώτης Κωστής Σαββιδάκης. Ειδικότητα Οδηγός!
– Πολύ καλό αυτό. Να ξεκουράζω και τον οδηγό που έχω τώρα. Για να δω τη φωτογραφία του.
– Παπάς είναι αυτός;
– Όχι κύριε Διοικητά! Οδηγός σας είπα!
– Κάπου τον ξέρω! Ειδοποίησέ τον, σε παρακαλώ, με το μοναδικό σου τρόπο!
Κλείνει η πόρτα του γραφείου και ακούω τη γνωστή αγριοφωνάρα που κάνει τα τζάμια να τρίζουν
– Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΩΣΤΗΣ ΣΑΒΒΙΔΑΚΗΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗ
Μετά από πολύ λίγο χτυπά η πόρτα
– Εμπρός!
– Στρατιώτης Κωστής Σαββιδάκης! Διατάξτε κύριε Διοικητά!
– Καλώς όρισες στη Μονάδα μας! Τη γνωρίζεις τη διαδικασία;
– Μάλιστα κύριε Διοικητά!
– Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!
1.
Παρουσιάστηκα στο Μεγάλο Πεύκο, στους καταδρομείς, έξι μήνες πριν την σειρά μου, ως εθελοντής. Την τρίτη ημέρα, μαζί με άλλους τρεις νέους, το σκάσαμε από την πίσω μάντρα, με την οποία συνόρευε το στρατόπεδο με ένα νεκροταφείο, και πήγαμε στα μπουζούκια, στον Τόλη Βοσκόπουλο! Γυρίσαμε στις 6.00 τα ξημερώματα! Μπήκαμε ένας-ένας για να μην μας πιάσουν… Συνεννοηθήκαμε πριν, πως θα λέγαμε… ότι πάθαμε δηλητηρίαση, από κάτι που φάγαμε. Όμως, για κακή μας τύχη, «έπιασαν» τον τελευταίο, και, ο άτιμος, μας «έδωσε» όλους σκληρά – γιατί ήταν, βλέπετε, ο πιο λιώμα από όλους μας! Μας ξύπνησαν κατά τις 8.00 το πρωί, γιατί… το παίζαμε άρρωστοι. Μας έβγαλαν στην αναφορά, και μας ξύρισαν γουλί, όλους, μπροστά σε όλο το στρατόπεδο! Και φάγαμε και 40 ήμερες ο καθένας!!!
2.
Με επέλεξαν για τσολιά, στην Προεδρική Φρουρά, αλλά δεν ήθελα να πάω. Τους είπα ότι είχα πρόβλημα με τα πόδια (που είχα…), κι έτσι με έστειλαν μετάθεση στην Θεσσαλονίκη, στην Σίνδο, πολύ κουνούπι, για να μάθω να οδηγώ, σε «Στάγερ». Δεν μου άρεσε η οδήγηση! Και …με κάποιον τρόπο -που ούτε εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμη το πώς-, όσο ήμουν εκεί για εκπαίδευση, δεν κάθισα ούτε μια φορά στο τιμόνι! Πάντα έβρισκα τρόπο και …την σκαπούλαρα. Παρόλα αυτά, έφυγα από εκεί, μετά από δυο μήνες περίπου, με μετάθεση για την Ρόδο, για το 542 με ειδικότητα… οδηγού – και με δίπλωμα, παρακαλώ!
3.
Στην επιστροφή, από Πειραιά για Ρόδο, γνώρισα στο πλοίο κάποιους φαντάρους, που ταξιδεύαμε μαζί, και ξενυχτήσαμε μιλώντας και πίνοντας. Τα παιδιά αυτά ήταν διαβιβαστές, κι είχαν πάρει μετάθεση για την Λέρο… Για να μην σας τα πολυλογώ, κατέβηκα και εγώ μαζί τους στην Λέρο, και πήγα στο στρατόπεδο που έπρεπε να παρουσιαστούν εκείνοι, και παρουσιαστήκαμε… Εκεί μου έδωσαν και κρεβάτι! Κι ήμουν εκεί σχεδόν δυο μήνες!!! Κι έμπαινα υπηρεσία… ως διαβιβαστής!!! Και, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, βγήκα στην αναφορά για να ζητήσω άδεια -ο αθεόφοβος!-, και μου είπαν ότι εγώ δεν ανήκω εκεί, κι ότι εγώ… κανονικά θα έπρεπε να ήμουν στην Ρόδο, κι ότι… απ’ το 542 με έχουν βγάλει ΑΑ, κι ότι… βρισκόμουν εκεί κατά λάθος, κι ότι, άρα… γι’ αυτό, λέει, έψαχναν κι αυτοί τόσον καιρό να δουν πού είναι τα χαρτιά μου και… δεν τα έβρισκαν! Έτσι, αντί να πάρω άδεια για το νησί μου, την Ρόδο, πήρα μετάθεση… Και παρουσιάστηκα την παραμονή εκείνης της Πρωτοχρονιάς στο 542…
4.
Δεν πρόλαβα να φτάσω στο 542 και ν’ αφήσω τα πράγματα μου στον θάλαμο, κι ήρθε αμέσως τότε ένας αξιωματικός υπηρεσίας και μου λέει «οδηγός είσαι;», «ναι» του λέω, «ωραία!» μου λέει, «άσε τα πράγματα σου, και πάρε τώρα, αμέσως, ένα τζιπάκι και πήγαινε να πάρεις τον διοικητή, γιατί ο οδηγός του αρρώστησε, και δεν υπάρχει άλλος οδηγός», «δεν γίνεται!» του λέω, «εγώ, δεν ξέρω να οδηγώ…» Δεν με πίστεψε, κι έτσι δεν είχα άλλη επιλογή. Πήρα το τζιπ, και πήγα να πάρω τον διοικητή από το σπίτι του… Στα πρώτα είκοσι χιλιόμετρα, πηγαίνοντας με πρώτη ταχύτητα… έμαθα να οδηγώ! Και… παρέμεινα οδηγός του διοικητή για τους επόμενους οκτώ μήνες – που ήταν οι χειρότεροι μήνες της θητείας μου! Όταν του είπα ότι «δεν θέλω να είμαι πια οδηγός του» τσαντίστηκε, και… με έστειλε απόσπαση σε κάποιο άλλο στρατόπεδο! Μετά από δυο ήμερες, όμως, με έστειλαν πίσω – ποτέ δεν έμαθα γιατί! Μετά, ο διοικητής επιχείρησε να με στείλει πάλι σε κάποια άλλα (δύο) στρατόπεδα, αλλά… πάντα με έστελναν πίσω!!! Μέχρι που αγανάκτησε, κι αποφάσισε να κάνει το φυλάκιο της Σύμης τάγμα και να με στείλει εκεί, ως… «ανεπιθύμητο οδηγό», στον πρώτο διοικητή τότε της Σύμης (όνομα δε θα αναφέρω) – όπου και πήγα, και μάλιστα με καινούργιο τζιπ, παρακαλώ! Το πρώτο τζιπ «μερσεντές» που έφτασε στην Σύμη, εγώ το πήγα! Ήμουν ο πρώτος οδηγός διοικητή τάγματος στην Σύμη!!!… Και νομίζω ο μόνος που… σφήνωσε το τζιπάκι σε αδιέξοδη πλατεία, πηγαίνοντας να πάρει τον ταξίαρχο από το λιμάνι, και… το βγάλαμε σηκωτό, το τζιπάκι, μαζί με όλους τους νησιώτες, γιατί αλλιώς… δεν έβγαινε!!! Αν ρωτήσετε στο νησί, για το τζιπάκι που σφήνωσε κάποτε στην μικρή πλατεία, όλοι το θυμούνται – ακόμα!!! Λοιπόν, το ομολογώ: εγώ το σφήνωσα – τον ταξίαρχο δε… εγώ, δεν τον παρέλαβα ποτέ!
5.
Μετά από είκοσι μέρες περίπου, μου έρχεται μετάθεση (ως οδηγός πάλι!) για την Ρόδο, και μάλιστα για τον Λόχο Στρατηγείου – δηλαδή, πέντε λεπτά από το σπίτι μου! Κι όλα αυτά, ειλικρινά… χωρίς κανένα «βύσμα»! Από εκεί πήρα το απολυτήριο μου!
Αλλά, κι εκεί μου συνέβησαν διάφορα, που όμως αν τα πω κι αυτά… δεν θα έχει γλύκα η αναμονή για μια επόμενη φορά. Η αλήθεια είναι ότι στους δεκαοκτώ μήνες που υπηρέτησα πέρασα πάρα, μα… πάρα πολύ ωραία – αν εξαιρέσουμε το διάστημα που ήμουν οδηγός του Διοικητή του 542… Θα μου πεις, την δουλειά του έκανε κι εκείνος… Δεν βαριέσαι – καλά να είμαστε! Είναι μεγάλη σχολή η θητεία, μεγάλη σχολή!
Να είστε πάντα καλά, και να απολαμβάνετε την κάθε σας στιγμή, με χιούμορ…