- Καλημέρα κύριε Διοικητά
- Καλημέρα παιδί μου. Σε παρακαλώ έλα λίγο στο γραφείο να δούμε ποιος έχει σειρά σήμερα.
- Μάλιστα κύριε Διοικητά.
Σε ελάχιστα λεπτά σα σίφουνας μπαίνει στο γραφείο μου και μου ανακοινώνει:
- Στρατιώτης Μηχανικού Νάσος Μωραΐτης, τοπογράφος.
- Νάσος Μωραΐτης; Ψηλός;
- Μάλιστα κύριε Διοικητά!
- Χαμογελαστό παιδί;
- Χαμογελαστός, αλλά όχι και παιδί! Για παιδί είναι λίγο μεγάλος!
- Υπασπιστή, πάντα με έναν καλό λόγο! Πες του να παρουσιαστεί αμέσως! Αμέσως!
Κλείνει η πόρτα και η γνωστή χαρακτηριστική στεντόρεια φωνή!
- Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΝΑΣΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗ!
Μετά από λίγα λεπτά χτυπά η πόρτα.
- Εμπρός!
- Στρατιώτης (ΜΧ) Νάσος Μωραΐτης! Διατάξτε κύριε Διοικητά!
- Καλώς ήρθες! Εμείς από κάπου γνωριζόμαστε! Ή κάνω λάθος;
- Δεν κάνετε λάθος κύριε Διοικητά! Γνωριζόμαστε! Το 1987 που παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού, στο Ναύπλιο, είσαστε Ανθυπολοχαγός!
Σηκώθηκα επάνω και σφίξαμε τα χέρια. Πέρασαν από τότε 33 χρόνια. Μεγαλώσαμε; Μπα! Ίσως λίγο ωριμάσαμε, αλλά τι σημασία έχει!
- Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!
- Κι εγώ κύριε Διοικητά!
- Πάμε να ξεκινήσουμε γιατί μας βλέπω σε λίγο να μας πιάνουν τα ζουμιά!
Το καλοκαίρι τού 1988 με βρίσκει να υπηρετώ “την μαμά Πατρίδα” στο ακριτικό νησί τής Μυτιλήνης.
Αρχές τού χρόνου είχα φτάσει στο 98 Τάγμα Μηχ/κού, στην Καλλονή. Παρεμπιπτόντως, εκεί είχε υπηρετήσει, μία δεκαετία πριν ο μεγάλος μου αδερφός, στο Πεζικό, όπου οι εγκαταστάσεις τους ήταν στο παραπλήσιο μοναστήρι!
Μόλις, φτάσαμε στο Τάγμα, την “εβδομάδα προσαρμογής” έρχεται μήνυμα απ’ το Στρατηγείο, ότι ζητάνε έναν Τοπογράφο για να πάρει τη θέση του Δόκιμου, που απολυόταν. Ήμασταν δύο τοπογράφοι. Εγώ κι ο σύντροφος ο Γιώργος ο Βουλγαρίδης. Εκείνος ούτε, που ήθελε να τ’ ακούσει! Εγώ, πάλι “πέταξα τη σκούφια” μου κι έφυγα.
Βγαίνοντας ο Αύγουστος με αρχές τού Σεπτέμβρη, έχουμε την άσκηση “Παρμενίων”. Στο φυλάκιο τού Στρατηγείου, πίσω απ’ το παλιό, υπέροχο νεοκλασικό σ’ ένα σπιτάκι, ήμαστε ο λοχίας και πέντε μαντράχαλοι. Η ζέστη να ‘χει χτυπήσει “κόκκινο”! Εμείς ήμαστε με τα σώβρακα και γυμνοί απ’ την μέση και πάνω! Τα προσχήματα έσωζε ο λοχίας, ο Στέλιος ο Κουτούπας, ένας ψηλός θεσσαλονικιός (“φόλα” Αρειανός), που ήταν ντυμένος, χωρίς τις αρβύλες, ξαπλωμένος στο κρεββάτι.
Χτυπάει η πόρτα και μέχρι να πούμε “ναι”, μπαίνει μέσα ο ΑΣΔΕΝάρχης, ένας “τριάστερος” Στρατηγός! Μία φιγούρα, σα να βλέπεις τον ηθοποιό Ντάνι ντε Βίτο… Πετάγεται ο Στέλιος επάνω, ξεροκαταπίνοντας και κάνει να χαιρετήσει, ασκεπής! Εμείς, έχουμε παγώσει κι στη ραχοκοκαλιά μας τρέχει παγωμένος, πιά, ο ιδρώτας! Οπότε ακούμε τον Στρατηγό να λέει:
“όλα εντάξει, εδώ;” και κάνει στροφή και φεύγει!
Για κάνα μήνα μετά, περιμέναμε πόσους μήνες “καμπάνα” θα φάμε, αλλά δεν…
Δύο τινά παίζουν. Ή ήταν τόσο καλός ο Στρατηγός ή μπορεί να σκέφτηκε “άσε, μην ρίξω καμιά καμπάνα σε κανέναν, ποιος ξέρει τι δόντι έχουν αυτοί κι εμφανίζονται έτσι, εν ώρα ασκήσεως…”
Κύριε, Ανθυπολοχαγέ, ευτυχής που σάς γνώρισα! Νά ‘σαι καλά, Γιάννη μου!!!
ΥΓ. Ο Νάσος παρουσιάστηκε στο ΚΕΜΧ το Σεπτέμβρη του 1987. Παραμένει φίλος και σύντροφος!