- Καλή χρονιά κύριε Διοικητά. Και σήμερα εδώ;
- Καλή χρονιά και σου εύχομαι ολόψυχα τώρα, που απολύεσαι, να έχεις μια καλή ζωή.
- Ευχαριστώ κύριε Διοικητά. Ολοκληρώθηκε ένας κύκλος, ανοίγει ένας άλλος.
- Έτσι είναι. Πιστεύω πως η θητεία σου σου έμαθε κάτι. Έχεις να θυμάσαι.
- Έχω πολλά να θυμάμαι κύριε Διοικητά. Φεύγω και σας αφήνω σε καλά χέρια, όμως.
- Τι εννοείς;
- Περιμένατε το νέο υπασπιστή, αυτόν που θα με αντικαθιστούσε. Νομίζω πως ήρθε!
- Δηλαδή;
- Κύριε Διοικητά παρουσιάστηκε ο Σμηνίτης Λάζαρος Ανδρόπουλος.
- Πότε;
- Χτες το βράδυ.
- Τον τακτοποίησες;
- Εννοείται κύριε Διοικητά. Τον πρόσεξα τον αντικαταστάτη μου.
- Από πού κατάλαβες πως είναι ο αντικαταστάτης σου;
- Χωριό που φαίνεται κύριε Διοικητά! Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να με αντικαταστήσει χωρίς πρόβλημα.
- Μάλιστα! Βλέπω πως με έχεις μελετήσει!
- Τόσο καιρό πλάι σας, είναι δυνατόν να μη σας έχω μάθει;
- Δίκιο έχεις! Μήπως να τον ειδοποιήσεις; Να παρουσιαστεί;
- Μάλιστα κύριε Διοικητά! Και ξέρω! Χωρίς φωνές!
- Με την ευκαιρία, πάρε και την άδεια της απόλυσής σου και είμαι σίγουρος πως θα τα ξαναπούμε!
- Θα τα ξαναπούμε κύριε Διοικητά!
Πέρασαν 7 μήνες από τότε που ανέλαβα αυτή τη Μονάδα. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Με πανδημία ανέλαβα, στην πανδημία αλλάξαμε χρονιά, με πανδημία συνεχίζουμε. Είμαστε όρθιοι και αυτό μετράει. Και να είμαστε όρθιοι όταν ξαναμετρηθούμε, μετά από όλο αυτό΄Όμως οι σκέψεις σταματούν κάπου εδώ, καθώς χτυπά η πόρτα.
- Εμπρός!
- Σμηνίτης Λάζαρος Ανδρόπουλος. Διατάξτε κύριε Διοικητά.
- Καλώς ήρθες Σμηνίτη! Και καλή χρονιά!
- Επίσης κύριε Διοικητά.
- Πριν γνωριστούμε, έχω να σου κάνω μια πρόταση.
- Μάλιστα κύριε Διοικητά.
- Ο υπασπιστής μου απολύεται και θα ήθελα, αν σε ενδιαφέρει, να είσαι ο αντικαταστάτης του. Θα σε ενημερώσει σχετικά με τη δουλειά και ό,τι άλλο χρειαστεί.
- Δεν έχω πρόβλημα κύριε Διοικητά! Με ενημέρωσε και ο υπασπιστής σας που απολύεται!
- Ωραία! Χαίρομαι γι αυτή την εξέλιξη. Ξέρεις τη διαδικασία;
- Τη γνωρίζω κύριε Διοικητά!
- Οπότε νέε μου υπασπιστή, ας γνωριστούμε!
Παρουσιάστηκα στην 124 Πτέρυγα Βασικής Εκπαίδευσης στην Τρίπολη, 27 Νοέμβρη 1980. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Μετά την πρώτη καταγραφή και τις απαραίτητες εξετάσεις, είχε βραδιάσει η βροχή έπεφτε ασταμάτητα, περιμέναμε όλοι οι νεοσύλλεκτοι της πρώτης μέρας κάτω από υπόστεγα διαδρόμων για να μεταφερθούμε στους θαλάμους.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας δόκιμος εκπαιδευτής, που το καπέλο του έφτανε μέχρι τη μύτη. Μας έβαλε στη σειρά και άρχισε να λέει ότι θα πεθάνουμε όλοι στο καψώνι. Από το βάθος του διαδρόμου που βρισκόμουν φώναξα: «Απαγορεύεται το καψώνι». Ο δόκιμος ρώτησε: «Ποιος το είπε, έλα έξω ρε» και ζήτησε να πάω μπροστά του. Πράγματι πήγα και με ήρεμο τρόπο του απάντησα:
«Ο κύριος υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Ευάγγελος Αβέρωφ (κυβέρνηση Ν.Δ) είπε στη Βουλή ότι απαγορεύονται τα καψώνια». Ο δόκιμος ακούγοντας αυτό έχασε κάθε διάθεση για να συνεχίσει και μου είπε: «Καλά πήγαινε στη θέση σου». Το αναφέρω αυτό το γεγονός διότι ήταν για μένα το «βάπτισμα του πυρός», για να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα στη θητεία σου. Βασική αρχή κατά τη γνώμη μου, από την πρώτη κιόλας ώρα της θητείας, ο νέος στρατευμένος δεν πρέπει τίποτε να αφήνει να περνάει απαρατήρητο, να λέει τη γνώμη του, που θα πατάει σε επιχειρήματα, να διεκδικεί τα δικαιώματά του.
Την επόμενη μέρα άρχισαν να έρχονται στους θαλάμους εκπαιδευτές, να ρωτάνε διάφορα άσχετα πράγματα τους νεοσύλλεκτους. Κάποια στιγμή με πλησιάζει ένας εκπαιδευτής και άρχισε να με ρωτάει πόσο καιρό ζούσα στην Πάτρα σαν φοιτητής, που έμενα κ.α.
Αναγνώρισα ότι ήταν από τα Προσφυγικά της Πάτρας, ποιος ήταν και κατάλαβα ότι ήθελε να με κοντράρει. Με ρώτησε τι βαθμό έχει. Του απάντησα: «Τις δύο ημέρες που βρισκόμαστε στη μονάδα δεν μας το έμαθε κανείς. Γνωρίζω από τη γειτονία μου ότι ο βαθμός σου είναι δύο σαρδέλες (σμηνίας)». Όλοι στο θάλαμο γέλασαν και αυτός αποχώρησε φανερά εκνευρισμένος. Κατάλαβα όμως ότι πήγε και το συζήτησε με τους υπόλοιπους εκπαιδευτές, αφού αρκετοί από αυτούς ήρθαν στο θάλαμο για να «γνωρίσουν» τον τσαμπουκά, και να μου πουν ότι θα με πάρουν στη διμοιρία τους, να με πεθάνουν στο καψώνι.
Πήραμε τα ρούχα και άρχισε η διαδικασία του χωρισμού μας σε διμοιρίες. Δεν με δέχονταν οι δόκιμοι στη διμοιρία τους (με είχαν χαρακτηρίσει τσαμπουκά) και μου έλεγαν να πω στη διπλανή διμοιρία. Τελικά μετά από οχτώ διμοιρίες της 1ης Μοίρας με δέχτηκε ο δόκιμος Γ.Ι φαρμακοποιός από τη Θεσσαλονίκη. Κάθε πρωί στη συγκέντρωση της Μοίρας υπήρχε το χρονικό της ημέρας. Στις 3 Δεκέμβρη τα μεγάφωνα αναγγέλλουν ότι: «Αναρχοκουμμουνιστικές συμμορίες εισβάλουν στο κέντρο της Αθήνας».
Αμέσως πήγα στο δόκιμο και του ζήτησα να βγω στην αναφορά διαμαρτυρόμενος για την ιστορική παραχάραξη και ότι οι Άγγλοι έκαναν εισβολή στη χώρα μας.
Ο δόκιμος τα έχασε. Τι θα πάω να πω, βρε Λάζαρε, μήπως πρέπει να το ξανασκεφτείς; Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, και ότι αυτός το μόνο που θα κάνει είναι να μεταφέρει στο μοίραρχο το αίτημά μου.
Σε λίγο από τα μεγάφωνα, ακούστηκε η φωνή του μοίραρχου, όπου με καλούσε να τσακιστώ τροχάδην να πάω στο γραφείο του.
Με βάδισμα κανονικό πήγα στο γραφείο του και βρήκα το δόκιμο όρθιο στη γωνία του γραφείου με κατακόκκινο το πρόσωπό του.
Ο μοίραρχος ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Μου είπε ότι εδώ δεν είναι Βουλή, θα με τσακίσει, θα φάω είκοσι μέρες φυλακή και τέλος φώναξε: «Τον κω…. σου κάτω να χτυπάς δεν πρόκειται να βγεις αναφορά». Γύρισε μάλιστα στο δόκιμο και του ζήτησε να πει τη γνώμη του.
Τότε του μίλησα με αυστηρό ύφος: “Παραβαίνετε το στρατιωτικό κώδικα και είναι δικαίωμα μου να διαμαρτυρηθώ και να υποστηρίξω την άποψή μου. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μπλέξετε το δόκιμο και ότι έχετε να πείτε μόνο με εμένα, γιατί ο δόκιμος μετέφερε το αίτημά μου”.
Έγινε έξαλλος, μου ζήτησε να πάω στο θάλαμο και θα ακούσω την ποινή που θα μου ρίξει.
Το αποτέλεσμα ήταν να μην γίνει τίποτε από αυτά που με απείλεισε. Ερχόταν όμως πολύ συχνά στα μαγειρεία και ζητούσε να μου γεμίσουν το δίσκο με φαγητό για να μην διαμαρτύρομαι. Βέβαια και σε αυτό του απαντούσα ότι δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμούς στους στρατιώτες και όλοι θα έχουν τις ίδιες μερίδες.
Στα μέσα Δεκέμβρη χιόνισε πολύ στο οροπέδιο της Τρίπολης, με αποτέλεσμα να είμαστε πολλές ώρες στους θαλάμους και πηγαίναμε μόνο για φαγητό.
Αργότερα άρχισαν οι προετοιμασίες για την ορκωμοσία. Τίποτε δεν έδειχνε τι θα ακολουθούσε την ημέρα αυτή. Ήρθε αντιπροσωπεία από το ΓΕΑ για να αξιολογήσει τις διμοιρίες. Όταν ήρθε η σειρά μας με πλησίασε ένας ταξίαρχος, τα πρόσωπά μας, τα χώριζαν λίγα εκατοστά και με ρώτησε αν είμαι αυτός που ήθελα να βγω αναφορά για τα Δεκεμβριανά. Του απάντησε φυσικά, ότι εγώ είμαι και άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις για τους βαθμούς στην αεροπορία και διάφορα άλλα, που ποτέ όμως δεν μας είχε μιλήσει κανείς στη δίμηνη παρουσία μας στο κέντρο.
Δεν κατάφερε να με “πιάσει” πουθενά, ήταν φανερά εκνευρισμένος και μου είπε: «Θα πας σε κορυφή». Του απάντησα αμέσως: «Όπου με χρειάζεται η πατρίδα».
Αρχές 1981 φύγαμε από την Τρίπολη και οι «χαρακτηρισμένοι» πήραμε την ειδικότητα του υλικονόμου (αποθηκάριος). Πήγαμε στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας στο ΚΕΦΑ. Εκεί είχε πολλές σκοπιές, αγγαρείες στις αποθήκες. Κάποια μέρα με πλησίασε ένας σμηνίτης και αφού μου είπε ότι έχει καταλάβει από αυτά που λέω στα παιδιά ότι είμαι ΚΚΕ, μου ζήτησε να κουβεντιάσουμε κάτι που τον απασχολεί από την ημέρα που ήρθαμε στο ΚΕΦΑ.
Έχει καταλάβει ότι σε αυτή την ειδικότητα είναι όλα τα παιδιά πολιτικοποιημένα και προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί, αφού αυτός είναι χριστιανός, βρέθηκε μαζί με χαρακτηρισμένους. Ήταν μαθηματικός και τον ρώτησα μήπως στη διάρκεια των σπουδών στο πανεπιστήμιο συμμετείχε σε ψηφοδέλτια κάποιας παράταξης. Πράγματι για μια φορά μπήκε υποψήφιος σε ψηφοδέλτιο της ΕΧΟΝ. Του εξήγησα ότι η ασφάλεια συγκεντρώνει όλα τα ψηφοδέλτια, φακελώνει τους υποψήφιους. Οι απορίες του λύθηκαν και φυσικά πήρε μετάθεση για ραντάρ σε κορυφή.
Στη συνέχεια πήγαμε Λάρισα, όπου πήρα φύλλο πορείας για τη μονάδα E/W BITSIOY. Δεν αιφνιδιάστηκα για τη μετάθεση σε ραντάρ ήταν αναμενόμενη, αλλά με μπέρδεψαν τα ξενόγλωσσα αρχικά. Με ενημέρωσε ο στρατιώτης που μου έδωσε την κατάσταση επιβίβασης, ότι η μονάδα αυτή μαζί άλλες δύο στον Ίσμαρο (Κομοτηνή) και η Ζήρος (Λασίθι) είναι μονάδες Έγκαιρης Προειδοποίησης (E/W) και είναι κατασκευασμένες από το ΝΑΤΟ. Μου έδειξε που βρίσκετε το Βίτσι.
Το ταξίδι από την Αθήνα διήρκεσε περίπου δώδεκα ώρες. Στο Πλατύ Ημαθίας, άλλαξα τρένο και στο Αμύνταιο, με ΚΤΕΛ έφθασα Καστοριά. Την επόμενη ημέρα στις 05.30 θα έπαιρνα το λεωφορείο για το Βίτσι.
Στη στάση κοντά στη λίμνη ήταν και άλλος νεοσύλλεκτος για το Βίτσι. Ήταν από την Καστοριά, αλλά εκείνο που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τη διάθεσή μου, ήταν όταν είπε ότι έχει ειδικότητα αερονόμου (καρακόλι).
Κράτησα απόσταση από αυτόν. Γνώριζε λόγω εντοπιότητας ότι μας περιμένουν στη μονάδα για να μας κάνουν καψώνι, και ήδη άρχισε η ανάβαση για το βουνό. Υπήρχε χαμηλή νέφωση και δεν έβλεπες τίποτε. Όσο το υψόμετρο μεγάλωνε, τόσο η ποσότητα του χιονιού αυξάνονταν. Μάλιστα από ένα σημείο και μετά το ύψος του χιονιού ξεπερνούσε το ύψος του λεωφορείου, ειδικά στις στροφές. Δεν είχα δει ποτέ τόση μεγάλη ποσότητα χιονιού και τα συναισθήματά δεν ήταν και τα καλύτερα, ανεβαίνοντας σε βουνό που είχε δράση ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.
Φθάσαμε τελικά στη μονάδα πάντα μέσα στο σύννεφα και όλα ήταν άσπρα. Στο ΚΨΜ μας “υποδέχτηκε” ο Αλφαμήτης της μονάδας και οι πρώτες του κουβέντες ήταν ότι θα μας πεθάνει στο καψώνι, αφού πρώτα ελέγξει τους σάκους μας. Αμέσως του έκοψα τη φόρα λέγοντάς του ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι και του ζήτησα να μου πει από ποιον έχει εντολή για καψώνια. Ήταν από τη Φλώρινα, και μετά το διάλογο που είχαμε, δεν μίλησε, άνοιξε το σάκο μου, είδε ότι είχα πολλά βιβλία λογοτεχνικά, μικρή μαρξιστική βιβλιοθήκη. Σταμάτησε τον έλεγχο και μου είπε: “Είσαι μεγάλος σε ηλικία και δεν θα σε πειράξουμε”. Παρόντες στο περιστατικό ήταν και άλλοι σμηνίτες, ποιο παλιοί και μετά το περιστατικό με τον Αλφαμίτη, με πλησίασε κάποιος, παλιότερος στη μονάδα με σκαμμένο πρόσωπο, ψιθυρίζοντας στο αυτί μου: “Σε κατάλαβα, εγώ είμαι Σταλινικός”. Ήμουνα σε μεγάλη διέγερση λόγω της πρώτης μέρας, σε νέο περιβάλλον, αλλά στη συνέχεια γνωριστήκαμε ήταν ο υδραυλικός της μονάδας, ένα αγροτόπεδο από το χωριό Κρόκος Κοζάνης, αγρότης παραγωγός κρόκου.
Στη μονάδα υπήρχε αρκετός κόσμος που ήταν με δυσμενή μετάθεση λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Ένας από τους μαγείρους ήταν ο Θόδωρος μηχανομεταλλουργός από το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι του Δήμου της Πάτρας, φοβερό αηδόνι της δημοτικής μουσικής.
Πολύ συχνά έμπαινα αγγαρεία στα μαγειρεία και την περίοδο του Πάσχα την πέρασα στα μαγειρεία. Απολάμβανα το ταλέντο του.
Στη μονάδα λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών, αφού ήταν σε υψόμετρο 2.050 μέτρα, η έξοδος ήταν πολυτέλεια για μας τους μακρινούς, αφού έπρεπε να διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο και η Καστοριά ήταν η πόλη με πολύ ακριβά ξενοδοχεία, με τα περισσότερα αυτοκίνητα και με το 50% των περιπτέρων να μην διακινεί Ριζοσπάστη, με το έτσι θέλω.
Συζητήσαμε με τα υπόλοιπα παιδιά ότι πρέπει να οργανώσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Απευθυνθήκαμε σε εκδοτικούς οίκους και μας έστειλα δωρεάν βιβλία και έτσι φτιάξαμε βιβλιοθήκη, όπου έρχονταν και τα μόνιμα στελέχη να δανείζονται βιβλία.
Ενημέρωση είχαμε μόνο από την τηλεόραση. Αποφασίσαμε με τους πολιτικοποιημένους σμηνίτες, ότι πρέπει να σπάσει η μονοτονία της ενημέρωσης μόνο από την τηλεόραση, ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε ενημέρωση με την παρουσία εφημερίδων στη μονάδα.
Μετά από συζήτηση αποφασίσαμε να αξιοποιούμε το ΡΕΟ που κατέβαινε τρεις φορές τη βδομάδα στην Καστοριά για αγορές τροφίμων. Το κόστος μας απασχόλησε, αλλά είπαμε να καταχτήσουμε στην αρχή να φέρνουμε αρκετές εφημερίδες και στην πορεία βλέπουμε.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με Έθνος, Ελευθεροτυπία, Ριζοσπάστη, Νέα, Καθημερινή ή Βήμα. Οι εφημερίδες ήταν στα τραπέζια του ΚΨΜ, δεν αντέδρασε κανείς από τη διοίκηση, αντίθετα τα μόνιμα στελέχη όταν έμαθαν ότι έχουμε εφημερίδες, ερχόντουσαν για διάβασμα. Η παρουσία των εφημερίδων στη μονάδα κατοχυρώθηκε, είχαμε όμως στερέψει οικονομικά και αποφασίσαμε με τα υπόλοιπα παιδιά, φίλους του ΚΚΕ ή της Πανσπουδαστικής, να περιορίσουμε τα φύλλα, ώσπου η μοναδική εφημερίδα που αγοράζαμε ήταν ο Ριζοσπάστης. Είπαμε μάλιστα ότι όποιος ενδιαφέρεται για άλλη εφημερίδα μπορεί να την αγοράζει.
Επίσης ζητήσαμε, από τη διοίκηση λόγω των δύσκολων συνθηκών να μας δίνουν προάριστο (δεκατιανό) και άρχισαν να μας χορηγούν τυρόπιτα ή μπουγάτσα.
Όταν άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια αργά, προς τις αρχές Ιούνη 1981, τα πρώτα κρινάκια του κρόκου τρυπούσαν τη λεπτή κρούστα πάγου που υπήρχε. Η φύση άρχισε να αλλάζει και το μονότονο ασπρόμαυρο τοπίο του χιονιού με τους κορμούς από τις οξιές, άρχισε να πρασινίζει και ξεκίνησα το βάδισμα στο δρόμο που οδηγούσε είτε προς Φλώρινα είτε προς Καστοριά. Στους περισσότερους στη μονάδα ήταν διάχυτη η αντίληψη ότι δεν βαδίζουμε έξω από το δρόμο διότι η περιοχή είναι γεμάτη με νάρκες από τον εμφύλιο.
Ωστόσο στο βουνό ήρθαν κτηνοτρόφοι από Θεσσαλία με πρόβατα τα οποία έβοσκαν μέσα στα δάση της οξιάς. Νάρκες ήταν πιθανόν να υπήρχαν πιο χαμηλά και σε περάσματα. Την πρώτη κορυφή που επισκέφθηκα ήταν η κορυφή δυτικά από το Βίτσι. Στη ανάβαση προς την κορυφή, ένιωσα τη μυρωδιά φράουλας. Αναρωτήθηκα τόσο ψηλά φράουλα. Την προσοχή μου τράβηξαν κάτι σφαιρίδια όχι μεγαλύτερα από ρεβίθι. Ήταν άγρια φράουλα όπως μου είπε αξιωματικός στη μονάδα, που ήταν από την Φλώρινα. Γέμισα τη χούφτα μου και όταν τις έφαγα, μεθούσες από το άρωμα. Συνέχισα την πορεία μου και συνάντησα πολυβολεία του Δημοκρατικού Στρατού. Κάποιο ήταν βομβαρδισμένο, τα ξύλα της οροφής μισοκαμένα.
Αυτό άλλωστε φαίνεται και στη φωτογραφία. Το βιβλίο του Μπαρτζιώτα μίλαγε αναλυτικά για τις μάχες στο Βίτσι και στο Γράμμο και τις συνθήκες που διεξάχθηκαν. Έμεινα αρκετή ώρα αποσβολωμένος, πήγα και δεύτερη φορά, γιατί όταν περιέγραψα σε άλλους Κνίτες τι βρήκα ήθελαν να το δουν και αυτοί. Ρώτησα τα παιδιά που ήταν από την Καστοριά αν γνωρίζουν το όνομα αυτής της κορυφής δυτικά του Βιτσίου και μου είπαν ότι λέγεται «Μάνγκοβιτς». Το αναφέρω με κάθε επιφύλαξη. Πρέπει να πω επίσης για την περιοχή γύρω από τη μονάδα, στα ξέφωτα με τη βοήθεια του ήλιου, λίγο πριν τη δύση του, είχες τι δυνατότητα κυρίως το καλοκαίρι να δεις με τη βοήθεια της σκιάς που έπεφτε, τα βαθουλώματα από την ύπαρξη ορυγμάτων και τάφων.
Η αναγγελία των εκλογών για τις 18.10.1981 άναψε τις συζητήσεις και αρχίσαμε να μετράμε ψήφους. Γραφτήκαμε σε ειδικούς καταλόγους και μας ανακοίνωσαν ότι θα ψηφίσουμε στο χωριό Οξιά στους πρόποδες του Βιτσίου.
Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν ειδικά από Πασόκους αφού έβλεπαν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το ΠΑΣΟΚ να κέρδιζε για πρώτη φορά τις εκλογές.
Ο ειδικός κατάλογος είχε 110 ψηφοφόρους από τη μονάδα μόνιμους και έφεδρους και η χαρτογράφησή μας πρόβλεπε ότι το ΚΚΕ θα πάρει 11 ψήφους.
Το Σάββατο βγήκε η φρουρά για το εκλογικό τμήμα στην Οξιά και ο δόκιμος, όπως μας είπε, έβαλε για φρουρά μεγάλους σε ηλικία, γιατί οι νεότεροι θα κοιμηθούνε.
Στη φρουρά ήμουν και εγώ, φορτώσαμε το ΡΕΟ, πήγαμε στην Οξυά και άρχισε η προετοιμασία για τη διαμονή μας. Μετά από ένα τρίωρο εμφανίστηκε ξανά το ΡΕΟ με άλλη φρουρά και η διαταγή ήταν εμείς να ανέβουμε στη μονάδα. Ο δόκιμος μας είπε ότι όταν ο διοικητής είδε την αρχική κατάσταση για τη φρουρά του είπε: «Έβαλες τους λύκους να φυλάνε την κάλπη;». Εμείς τον ευγνωμονούσαμε γιατί το σχολείο ήταν ψυγείο.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δημιούργησε κλίμα ευφορίας για του Πασόκους της μονάδας σε μόνιμους και έφεδρους.
Μετά από δύο ημέρες μάθαμε το αποτέλεσμα από την Οξυά και το ΚΚΕ είχε πάρει 11 ψήφους, όσους είχαμε υπολογίσει από τη μονάδα, διότι στο χωριό δεν υπήρχε ψηφοφόρος του ΚΚΕ.
Η πρώτη «αλλαγή» με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στη μονάδα ήταν η αλλαγή της ξενόγλωσσης επωνυμίας E/W BITSIOY σε Ε/Π ΒΙΤΣΙΟΥ (Έγκαιρη Προειδοποίηση ΒΙΤΣΙΟΥ) χωρίς όμως να σταματήσει η εποπτεία από το ΝΑΤΟ.
Μετά από ένα τετράμηνο και αφού οι Πασόκοι στη μονάδα έλεγαν ότι σιγά – σιγά όλα θα αλλάξουν ήρθε ένα σήμα για μετάθεση του Πέτρου, μέλους του ΠΑΣΟΚ στο ραντάρ της Πάρνηθας. Στη θέση του θα ερχόταν ένας σμηνίτης από την Πάρνηθα γιατί έκανε κοπάνες και κατέβαινε στην Αθήνα.
Ο Πέτρος κρατώντας το σήμα, ήρθε στο ΚΨΜ και έλεγε: «Άνεμος αλλαγής στο στρατό. Όλοι οι χαρακτηρισμένοι θα φύγουμε από το Βίτσι». Ήρθε και σε μένα και μου λέει: «Γεράκο (έτσι με αποκαλούσαν λόγω ηλικίας) θα φύγουμε όλοι». Σαν να ήξερα κάτι του απάντησα: «Θα χαρώ πολύ να φύγεις Πέτρο, αλλά όταν σε δω να περνάς την πύλη της μονάδας».
Σε δύο ήμερες βγήκα αληθινός. Ήρθε ακυρωτικό σήμα και η μετάθεση δεν πραγματοποιήθηκε. Ο αθηναίος είχε βύσμα.
Ο Πέτρος έχοντας έλκος στο στομάχι παρουσίασε γαστρορραγία και μεταφέρθηκε με ένα άθλιο ασθενοφόρο, χωρίς καλοριφέρ, δεν έκλειναν οι πόρτες, στο νοσοκομείο της Καστοριάς.
Έλειπα με άδεια από την μονάδα, ενημερώθηκα όμως τηλεφωνικά για το γεγονός. Αμέσως έφτιαξα επιστολή περιγράφοντας το γεγονός και την ταχυδρόμησα στις εφημερίδες Έθνος, Ελευθεροτυπία και Ριζοσπάστη. Το Έθνος αν θυμάμαι καλά δημοσίευσε την επιστολή, δημιουργήθηκε αναστάτωση στην μονάδα και τελικά ο Πέτρος μεταφέρθηκε στο ΓΝΑ, παίρνοντας παράλληλα μετάθεση για λόγους υγείας.
Θα κλείσω τίς αναμνήσεις μου από τη στρατιωτική μου θητεία, αφήνοντας και άλλα γεγονότα χωρίς να τα περιγράψω, διότι αρκετά έχω κουράσει.
Τελειώνοντας μετά το Πάσχα το 1982, αφού τον Νοέμβρη θα απολυόμουνα, ήρθε στην αποθήκη ένας μόνιμος από το ραντάρ και μου πρότεινε: «Τώρα με το ΠΑΣΟΚ, πνέει άνεμος αλλαγής στις Ένοπλες Δυνάμεις και μπορεί να γίνει αμοιβαία μετάθεση με τον ανιψιό μου, αφού έχετε την ίδια ειδικότητα”. Ήταν από την Καστοριά αλλά υπηρετούσε στο ραντάρ της Λευκάδας.
Του απάντησα ότι δεν είχα αντίρρηση, αλλά μήπως η αναφορά του ονόματος μου στη Λάρισα, που ήταν η έδρα της διοίκησης των ραντάρ, του δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα.
Η απάντησή του ήταν ότι τώρα έχουμε ΠΑΣΟΚ και αυτά δεν συμβαίνουν.
Πέρασε περίπου ένα δίμηνο και κάποιο πρωί με κατεβασμένα τα φτερά του μου είπε: «Είχες δίκιο, όταν το πρότεινα, μου είπαν. Αυτόν βρήκες. Αυτός θα απολυθεί από το Βίτσι.»
Έτσι και έγινε, το τελευταίο δεκαήμερο πήγα στην 110 ΠΜ στη Λάρισα όπου πήρα την απόλυση.
Η θητεία είναι μεγάλο σχολείο για τον κάθε νέο. Χρειάζεται αγωνιστική στάση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων του στρατευμένου. Καμιά υποχώρηση και κανένας συμβιβασμός στα ψεύτικα δολώματα που σου πλασάρουν, με στόχο την αδρανοποίηση και γιατί όχι και την εξαγορά του κάθε νέου, έτοιμος για να ακολουθήσει την ίδια τακτική και στην εργασία με σκυμμένο το κεφάλι.